Muffin Top en Love Handles
Alhoewel ik slechts zelden een Muffin eet, ben ik wel in het ‘rijke’ bezit van een Muffin Top.
Ik ben 50 jaar, ben getrouwd met Paul Broos (werkzaam bij Eneco). Ik heb 2 kinderen in de puberleeftijd. Ik ben jarenlang werkzaam geweest als secretaresse, assistente, office manager (oftewel: geef het beestje maar een naam). Ruim acht jaar geleden is bij mij MS geconstateerd.
Ik had de jaren daarvoor al veel vage klachten gehad (last met ogen, met balans, vermoeidheid) en had als het ware een abonnement op de huisarts. Met de diagnose MS (hoe moeilijk ook) vielen de puzzelstukjes op hun plek, al die klachten bleken al met MS te maken te hebben. Ik heb daarna nog 3 jaar kunnen werken, wel minder uren. De MS stond helaas niet stil. Er kwamen naast lichamelijke- en visusklachten ook behoorlijke cognitieproblemen bij. Denk aan vergeetachtigheid, gebrek aan overzicht. Als ‘spil in het web’ van een afdeling is dat niet echt handig. Omdat het werken echt niet meer ging (en omdat mijn werkgever van mij af wilde) ben ik 5 jaar geleden helemaal afgekeurd.
Het leven leek toen even helemaal stil te staan. Ik heb altijd met veel plezier gewerkt en dan valt er een gat, hoewel ik me realiseerde dat het echt niet meer ging.
Mijn auto en fiets hebben plaatsgemaakt voor een stok, rolstoel, rollator en scootmobiel. Dat was even wennen, maar ik zou niet meer zonder kunnen. Voor het ‘niet meer kunnen werken’ kwamen gelukkig andere dingen in de plaats. We hebben nu een hondje en ik heb de tijd om overdag lekker met haar te gaan wandelen. Ik heb altijd graag geschreven en ook daar heb ik nu eindelijk tijd voor.
Lezen was en is een hobby van me, ik heb me nu aangesloten bij een leesclubje (met allemaal dames van 60+). Ik ben lid van een superleuk fysio-fitness groepje met allemaal MS-meiden en, heel belangrijk, een bij tijd en wijle op Lenette van Dongen lijkende, superleuke fysiotherapieteute. Daarnaast doe ik vrijwilligerswerk.
MS heeft veel van me afgenomen, maar heb ik ook veel voor teruggekregen. Ik heb sowieso dierbare en dappere mensen leren kennen. Het ouder worden (pas 50, maar toch) en MS geven me veel inspiratie voor het schrijven van leuke stukjes voor Femna. Ik heb altijd een kladblokje klaarliggen om deze ideeën op te schrijven. Wie weet kan ik ze ooit bundelen en er een boek van (laten) maken. Mijn kinderdroom was immers schrijfster worden.
Alhoewel ik slechts zelden een Muffin eet, ben ik wel in het ‘rijke’ bezit van een Muffin Top.
Ik bedoel niet de rode oortjes die je zou kunnen krijgen bij het lezen van de 50-tinten serie.
Dit is een mond vol, maar ik weet even geen andere beschrijving. Ik behoor nu tot deze hanggroep.
Bij ons in de wijk is sprake van een ware tweedeling. Ik heb het dan niet over allochtoon versus autochtoon.
Ik ben geen voetbalfan, dat is een jeugdtrauma. Zondagavond stond in het teken van Studio Sport.
Vorige week ben ik met wat meiden van het MS Fysio groepje naar de nieuwste show van Lenette van Dongen geweest: Tegenwind.
Ik ben een groot fan van Arjan Lubach van Zondag met Lubach. Geniaal zoals hij de politiek fileert. Hij kaart op een hele vileine manier misstanden aan.
Ieder mens heeft (denk ik) wel dingen die hij of zij nog eens heel graag wil doen voordat hij of zij doodgaat.
Ik heb altijd heel veel gezwommen, als kind zijnde al.
Heel soms zou ik wel een BN’er willen zijn, vooral degenen die op TV meedoen aan diverse spelletjes.
Nu de herfst begonnen is en de zon schijnt, denk ik weer terug aan onze vakantie in Italië.
Ik kijk altijd met enige bewondering en verbazing naar ons zwaaiend koningshuis.
Vakantie zoeken en boeken. Velen van jullie zullen het wel herkennen, de rompslomp van het zoeken en boeken van de zomervakantie.
In de gidsen staat Marrackech omschreven als de stad van 1000-en-1-nacht.
Reizen met de trein, met de lokale bussen, niet wetende hoe laat we waar aan zouden komen. Dat ene weekje heeft veel indruk op ons gemaakt.
Je zult maar afhankelijk zijn van een regiotaxi.
Ik belandde in een soort van carrousel nadat ik, als gevolg van een bijwerking, voor de tweede keer met een MS-medicijn moest stoppen.
Een vriendin van me schrijft ook blogs, met als inspirerende titel: ‘columns zonder gêne’. Ze schrijft over van alles en nog wat.
Maxima had dit kunnen zeggen over mevrouw Schippers. Maxima is een intelligente vrouw die ook betrokken is bij MS.
Vroeger, toen ik jong was, ging ik graag uit. Ik denk dat ik een jaar of 15, 16 was toen ik met mijn buurjongens op stap ging. Ik had geluk, ik had er vier, altijd een veilige escorte dus.
Iedereen van een zeker leeftijd, ik bedoel dan 50+, kent de serie Fame. Fantastisch vond ik deze serie, al die kunstzinnige mensen, dansers, muzikanten, de samenwerking. Ik wilde toentertijd heel graag één van hen zijn.
Ik werd al jong met het brommervirus besmet. Het buurgezin telde vier jongens die allemaal aan motorcross deden.
Het is volbracht. Ik mag mij nu officieel een 50-plusser noemen.
Mijn vriendin (zij is gelukkig ouder) en ik hebben het jarenlang geroepen: wij werden ieder jaar 38 jaar. We hebben dit lang volgehouden. Van 38 naar 50 is wel een hele grote sprong.
De pers. Nog meer gedachtekronkels en weetjes over het 50 worden, wat staat er in de krant.
Ik ben al jaren fan van Lenette van Dongen. Laatst ben ik met vriendinnen naar haar show ‘Roedels’ geweest. Helemaal op mijn lijf geschreven.
In de laatste paar weken dat mijn leeftijd nog met een vier begint, kan ik het niet nalaten om over 'het vijftig worden' wat te filosoferen. Ik heb een paar van die gedachtekronkels opgeschreven.
Eerder berichtte ik over een brief die ik naar mevrouw Schippers heb gestuurd, onze minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, dat is een hele mond vol.
Voor de MS kreeg ik vijf jaar lang een medicijn per infuus: Tysabri. Dit medicijn had als doel het stabiliseren van het ziekteproces. Stilstaan is vooruitgang.
Ik hou van appels, te eten zoals ze zijn maar ook van appeltaart, apfelstrudel, appelmoes. Maar daar gaat deze blog niet over. De blog gaat over Apple topman Tom Cook.
Chris Veraart is overleden, op 70-jarige leeftijd. Chris Veraart was een bijzonder mens. Een bevlogen advocaat, strijder voor de natuur en een mens met MS. Hij was ook een dichter en schrijver.
Toen ik nog jong was... In een heel grijs verleden zat ik op de HEAO in Utrecht, afdeling communicatie. De studierichtingen waren onderverdeeld in: PR, Reclame en Voorlichting.
Ik heb weer een brief geschreven aan mevrouw Schippers. Mijn derde. Waar de eerste twee gingen over het niet vergoeden van het enige MS-medicijn dat daadwerkelijk voor verbetering zorgt. De derde is zeker zo belangrijk.
Waar mijn vorige blog eigenlijk alleen maar over mijzelf ging (ook niet aardig), gaat deze blog over een paar waarnemingen die ik deed vanaf mijn luie ligstoel op de veranda van ons vakantiehuis aan het Garda meer.
Bucket List en Bierbuiken waren een soort van thema tijdens onze recente vakantie naar Italië. Ik zal in deze blog beginnen over Bucket List. De Bierbuiken volgen nog.
Mijn eerste blog 'Slik' ging over de confrontatie met een passpiegel. Slik 2 is wat serieuzer. Ik moest slikken omdat ik moet stoppen met mijn maandelijkse medicijn en dat is andere koek dan slikken om een maatje meer.
Alhoewel mijn leeftijd nog steeds met een vier begint, valt het getal vijftig me steeds vaker op. Vriendinnen (oud klasgenootjes cq studiegenootjes) worden vijftig. Staan soms zelf met een foto in de krant.
Je kunt mij een pionier noemen. Ik rij al jaren elektrisch. Mijn grote scootmobiel voor de boodschappen en dat soort dingen. Mijn kleine, opvouwbare scoot voor uitstapjes.
In onze krant staan regelmatig columns van Sylvia Witteman en Aaf Brandt Corstius. Altijd leuk en vaak herkenbaar om te lezen. Zo vernam ik ‘leuke’ omschrijvingen van een maatje meer.
ALS is een afkorting van Amyotrofe Laterale Sclerose, wat een neurologische ziekte is die vrij zeldzaam is. Bij de ziekte ALS sterven de motorische zenuwcellen af in het ruggenmerg en de hersenstam.
Vroeger keken we altijd naar het Eurovisie Songfestival. Vol spanning volgden we het geven van de punten. Vooral mijn moeder en ik keken ieder jaar trouw weer.
Ik moest letterlijk met de billen bloot bij een arts. Een zo op het oog beste wel leuke arts. Als ik manlief niet al had, zou ik met hem wel een beschuitje willen eten.
Geen lichamelijke pijn, maar de pijn van verlies. Ik ben inmiddels alweer 4 jaar afgekeurd, nadat ik, na de diagnose MS, nog 3 jaar geprobeerd heb te werken.
Het is begonnen... de overgang. Mijn menstruatie was al een jaar onregelmatig, dat was wel lastig: ik kon me geestelijk niet kon voorbereiden op het maandelijkse dipje, een week voor de menstruatie.
Stef Bos schreef een heel mooi liedje: ‘Papa, ik lijk steeds meer op jou.’ Ik ga steeds meer op mijn moeder lijken. Ze kwam uit een arbeidersgezin en mocht van haar vader niet verder leren.
Niet alleen in Rusland, maar ook in Nederland is soms wel iets mis, wat blijkt uit onderstaande soap. Ook voer voor menig cabaretier.
Wat hebben cabaret en de krant gemeen. En dan bedoel ik niet de recensies die regelmatig in de krant verschijnen.
Zo heel af en toe lees in de Linda. Eén van de vaste onderdelen in de Linda is ‘Leuke Man’. En inderdaad, het zijn allemaal leuke mannen.
Daar stonden we dus wederom stil bij een laadpaal die niet opgeladen had. Na enig beraad besloten we de snelweg op te gaan en wel te zien waar het schip zou stranden c.q. wanneer de motor de geest zou geven.
Het vervolg van artikel 'Elektrisch vervoer deel 1', met nog meer obstakels en nog steeds geen oplossing. Als pelgrims op zoek naar onderdak. Tja, daar stonden we dan. Gelukkig nog wel met frisse moed.
Elektrisch vervoer: autorijden was nog nooit zo (in)spannend! Hoe werkt het eigenlijk? Manlief (en wij als gezin dus ook) rijdt sinds kort in een elektrische auto. Full electric.
Vanwege pijn vanuit mijn bil (leuk onderwerp zo op de 3e januari), heb ik eerder al een MRI gehad, gevolgd door een foto van mijn ruggenmerg. De foto waar ik het al eerder over had, die van het buikvet.
Ik heb het weer overleefd. Sint bedoel ik. Het heerlijk avondje. Mijn surprise werd door een afhankelijke jury (manlief & kids) tot de mooiste uitgeroepen. Nou, ik heb er dan ook heel wat uurtjes aan besteed.
Ik heb een nieuw woord voor de dikke Van Dale of voor scrabble (of wordfeut zoals dat tegenwoordig heet): ziektekostenstress.
Hij komt, hij komt, hij komt de goede Sint en inmiddels is hij Nederland binnengevaren. Toch wel jammer dat mijn kinderen van hun geloof zijn gevallen.
Hoewel het niet fijn is niet meer te kunnen werken, heb ik nu wel tijd om veel boeken te lezen en om bij een leesclub te gaan.
VET... en nee, ik bedoel niet ‘vet cool’, ‘vet hard’ of ‘vet gaaf’, nee ik bedoel echt VET. Buikvet om specifieker te zijn. Ordinair buikvet. Het goedje waar ik, tot mijn spijt, iets teveel van heb.
Ik heb nu geen basisschoolkinderen meer en ben dus officieel een moeder van oudere kinderen. Dat betekent dus dat zowel de jongste (brugklas) als de oudste (3e) op de 'middelbare' zitten.
Ik zag vorige week een documentaire over Roze Ouderen: Oud Roze. Een uitzending over mensen die op latere leeftijd ‘uit de kast' zijn gekomen.
Hoewel ik een gelukkig getrouwde vrouw ben, is het af en toe toch leuk om sjans te hebben van een andere man. Al is het maar een voorbijganger bij het uitlaten van mijn hond.
Mijn kinderen zijn deze week weer begonnen. Mijn zoon (na 8,5 week vakantie) naar de 3VWO en mijn dochter (na 7 weken vakantie) naar de brugklas. Bij mij kan de vlag nu ook uit: Nu heb ik vakantie!
Als kind heb ik vele vakanties en weekeinden op de Vinkeveense Plassen rondgebracht. We huurden er ieder jaar een akker. In de lente werd daar de tent neergezet, compleet met luchtbedden, slaapzakken en keukengerei.
Ik ben met mijn dochter en haar vriendin naar de film SPIJT geweest. De film was heftig, ik moét er gewoon over schrijven.
Loslaten, ik weet het inmiddels, het hoort bij het moederschap (waarom hoor ik eigenlijk nooit dat vaders moeite hebben met loslaten).
Na het lezen van het boek ‘De Ontsnapping’ van Heleen van Royen, kreeg ik zelf ook zin om zonder mijn gezin op pad te gaan. Gewoon de boel de boel laten.
Met een vriendin ben ik, toen wij 18 waren, naar Israël geweest. Op de een of andere manier heb ik iets met het Midden-Oosten, alhoewel ik er maar in twee landen ben geweest.
'Mam, je lijkt wel een bejaarde', zeiden mijn kinderen (12 en 13) in koor. Altijd leuk hoor om kinderen te hebben. 'Kinderen houden je jong' is zo’n beruchte uitspraak.
30 jaar geleden had ik net gehoord dat ik geslaagd was voor mijn VWO-eindexamen. De Middelbare school, daar zit ik, dankzij mijn oudste, weer helemaal middenin.
Oftewel mijn Fifteen Minutes of Fame! 'Mia, je staat in het AD'! Dit riep een moeder naar me, toen ik op het schoolplein stond nadat ik mijn dochter had weggebracht.
Soms kom je in een krant of tijdschrift interviews tegen met kinderen en met mensen die je bijblijven. Mij bleven flarden van interviews bij, de eerste met een meisje van 10, de tweede met een vrouw van 38.
Raar, hoe ik soms om iets heel kleins een traantje moet laten. Een kennis (lotgenootje) van me liet me weten dat Het Klokhuis met een uitzending zou komen speciaal over MS.
Gisteren ben ik met een vriendin naar de toneelvoorstelling De Hormonologen geweest. Een voorstelling over de overgang, die al jaren veel succes heeft in de diverse theaters in het land.
Mijn ouders hebben beiden na de lagere school nooit verder mogen leren. Mijn moeder was graag naar het atheneum gegaan. Ze had er de capaciteiten voor, maar mijn opa vond dat maar niets.
Ik heb sinds een paar maanden een nieuwe scootmobiel. Het ding ziet er stoer uit, helemaal wit en goed geveerd. Kortom ik ben er heel blij mee.
Testosteron is een geslachtshormoon. Het woord testosteron is een samenstelling van testis (Latijn voor teelbal) en steroïde. De zuivere stof komt voor als een witte kristallijne vaste stof, die onoplosbaar is in water.
Omdat ik niet meer kan werken, heb ik meer tijd om te lezen. En zolang mijn ogen dit nog toelaten, lees ik veel en graag. En omdat ik niet meer werk, heb ik eindelijk tijd om te aan te sluiten bij een leesgroepje.
Ik bedoel hiermee in eerste instantie niet de boeken. Alhoewel deze mij wel een paar rode oortjes hebben bezorgd. Zodanig dat ik deze boeken in de woonkamer wel beetje verdekt opborg.
Mijn man en ik houden niet van voetbal. Vroeger niet en nu ook niet. Wij hielden van autosport. Mijn man woonde toen in Waalre en ik in Mijdrecht, we kenden elkaar toen nog niet.
De regiotaxi: busje komt zo (of toch niet). Een mooi initiatief als je op tijd reserveert en geen haast hebt om op tijd op een afspraak te zijn. Mia Bakker heeft MS, zij deelt haar ervaringen met FemNa40.
Wat heeft dit met elkaar te maken, hoor ik je denken. Welnu: alles!
Hoe ga je daarmee om? Kijk niet achterom en kijk niet te ver voor uit. Mia Bakker heeft MS, zij deelt haar ervaringen met FemNa40.
Ouderdomsklachten, MS of de overgang? Bookagazine: Ik hou van lezen en daarom heb ik mij vorig jaar opgegeven voor de Boekazine’s (het boek in tijdschriftenvorm) van het Plus Magazine.
Ik ben nu (meestal) op tijd bij de telefoon. Voorheen was mijn looptempo dusdanig dat de beller al opgehangen had, voordat ik bij de telefoon was.
Mijn man en ik zijn niet zulke feestgangers. Hij niet van nature en ik niet omdat mijn lijf meestal niet in feeststemming is. Vroeger lustte ik er wel pap van.
Jaren geleden heb ik met heel veel plezier bij een reclamebureau gewerkt. Ik krijg nog ieder jaar met kerst een mooie ‘kerstkaart’.
Het is ´The Story of my life`, ik bedoel loslaten. Hoe doe je dat loslaten. Ik ben er al redelijk goed in, al zeg ik het zelf. Ik heb het kunnen werken los kunnen laten, autorijden, hardlopen, fietsen.
Van Sinterklaas tot hoge hakken; met je bijna puberdochter naar het Sinterklaas journaal kijken. Mia Bakker heeft MS, zij deelt haar ervaringen met FemNa40.
Kent u dat programma op TV, waarin onschuldige mensen op straat worden aangehouden en als het ware bekeurd worden omdat ze niet modieus genoeg gekleed zouden zijn.
Ken je dat gevoel, als je ’s avonds na een drukke dag de trap op loopt en het voelt alsof er stroop in je benen zit of dat er gewichten aanhangen, met andere woorden loodzware benen.
Kent u die reclame met daarin Joan Collins, in een voetbal-mannen-kleedkamer en promoot een bekend merk reep chocola Macker. “Which one of you bastards nicked my deo?”, roept Joan. Herkent u dat bitcherige gedrag?
Voor kinderen van (een) ouder(s) met MS worden er jaarlijks de MS kinderkampen georganiseerd. De kinderen verdienen ook een weekje zorgeloze vakantie.
U lijkt helemaal niet op een oma! Mijn hippe loopstok roept vragen op bij kinderen. Omdat, door de MS, mijn balans niet meer zo goed is, loop ik met een stok.
Soms is het hebben van MS best leuk, ook voor mijn kinderen. Zij mogen ieder jaar naar een zgn. MS Kamp. Een superleuk kamp voor kinderen met een vader of moeder met MS.
Wandelen met loopstok roept vragen op bij kinderen. Of ik met deze 'toverstok' ook een hondje kan weg toveren? Zo keek een jongetje van ongeveer 5 jaar heel indringend naar me en naar mijn stok.
Armen met kipfiletjes en het dronkenman’s loopje, wat hebben deze dingen met elkaar te maken? Voor de meeste vrouwen geldt wellicht alleen het ‘armen’ probleempje, voor mij, gelden helaas alle omschrijvingen.
Toen ik 5 jaar geleden de diagnose MS kreeg, zag ik mijzelf, in paniek, al in een rolstoel op een drassig voetbalveld naar mijn zoon’s prestaties kijken.
Ken je die reclame, over de miljonair die het met wat minder moet doen; Van krantenmiljonair tot krantenjongen of zoiets. Toen ik begin twintig was ik werkzaam bij de Nederlandse Autorensport Vereniging.
Benen kijken vanuit mijn rolstoel. Mia Bakker gebruikt soms een rolstoel omdat lang staan en lang lopen niet meer gaat. Heel soms gebruik ik mijn rolstoel, bijvoorbeeld bij bezoek aan musea, tentoonstellingen.
Ik heb MS en krijg na 3 jaar Copaxone injecties nu het Tysabri infuus. Ik maaker een dagje uit van met mijn collega medepatiënten.
Moeder zijn is de overtreffende trap van moe zijn. MS moe zijn is het superlatief van moe zijn... Mia Bakker heeft MS, zij deelt haar ervaringen met FemNa40.