Lieve lezers. Hierbij hoofdstuk 8 van mijn boek ‘mannen met borsthaar’.

Ook hier heeft Valerie weer een teleurstellende date. Nu met een man die duidelijk in zijn midlife crisis zit. Verder botst ze tegen een bekende aan… of…

Veel leesplezier weer en als jullie mij willen toevoegen op mijn Facebook of Twitter, zou ik dat heel leuk vinden.

Teleurstellende date nr. 2 - Hoofdstuk 8

Omdat ik voor mezelf in een nieuwe fase van mijn leven was beland en ik weer open stond om met mannen te daten, had ik mezelf een metamorfose cadeau gedaan bij de kapper. Een nieuw kapsel en een kleurspoeling die donkerder uitviel, dan ik had gehoopt. Ik moest erg aan mijn tijdelijke nieuwe uiterlijk wennen, maar gelukkig zou de kleur er weer na een paar wasbeurten uit zijn en mijn haar groeit gelukkig snel.

Helaas was de volgende date ook een ramp. Wim was weer zo’n kerel die in zijn midlife zat. Tijdens ons eerste telefoongesprek kreeg ik al een vreemd gevoel. Zijn uitdrukkelijke wens was dat hij mij zou meenemen naar het Okura, aan de zuidelijke kant van het centrum van Amsterdam. Vanwege mijn onderbuikgevoel ging ik liever met mijn eigen auto, ondanks dat Wim had aangeboden om mij op te halen.

Op de parkeerplaats zag ik hem staan. Hij zag er best aantrekkelijk uit en hij leek ook op zijn foto. Een rossige krullenkop met groene ogen. Arrogante uitstraling met een trotse mannelijkheid. In eerste instantie sprak mij zijn verschijning wel aan. Na een spontane begroeting met twee zoenen op de wang, vroeg hij of ik meeliep naar binnen. Hij nam mij mee naar het a la carte restaurant Yamazato.

Hij bestelde voor ons het menu van de twaalf maanden, inclusief een bijpassend wijn en sake arrangement.
Wat ik alleen niet wist, was dat dit uit maar liefst twaalf gangen bestond! Toen ik daar achter was gekomen dacht ik direct, dat krijg ik nooit op! Ik had besloten om netjes van alles een klein hapje te nemen, om de gastheer niet te beledigen. Dat gold ook voor het drank arrangement. Gelukkig werd er ook water apart geschonken.

Het moest hem die avond een vermogen hebben gekost. Hij wilde per se trakteren en pochte de hele avond over van alles en nog wat. Over zijn bedrijf in luxe keukens en badkamers en hoe goed de zaken gingen. Hij ging zelfs over zijn omzet praten en ik vond dat heel erg ongepast voor een eerste date. Wat interesseerde het mij nou wat hij verdiende.

Daarna had hij het over de vrouwen in zijn leven en hoe geweldig ze hem allemaal wel niet vonden. Het enige wat ik dacht was, waarom ben je dan nog alleen? Het hield maar niet op het was een en al bladiebladiebla.
Ik luisterde en dacht, wat doe ik hier! Deze man is vooral op zoek naar bevestiging van hoe geweldig hij wel niet is en hoe goed hij het wel niet voor elkaar heeft. Geen echte belangstelling voor mij of hoe ik over dingen dacht. Het was meer een eenrichtingsgesprek.

Toen we eindelijk klaar waren met de twaalf gangen, die overigens wel stuk voor stuk een streling voor het oog waren en bijzonder smaakvol, liepen wij samen het restaurant uit naar de lobby. ‘Kom Valerie, je moet nog écht even met mij naar boven naar de Twenty Third Bar. Daar kun je uitkijken over heel Amsterdam. Eén drankje oké?’

Ik wilde beleefd blijven, de rekening voor het diner was immers hoog en Wim had wel gezorgd dat ik een glimp van de rekening zag, waarvan ik even moest slikken. Voor dat bedrag kon ik een maand boodschappen doen! ‘Champagne?’ vroeg Wim. ‘Nee, dank je, doe maar een Spa rood. Ik moet nog terugrijden.’ Ik had geen zin om mij door drank te laten verleiden tot iets waar ik achteraf spijt van zou krijgen.

Wim nam een cognac en zelfs in de bar bleef hij maar opscheppen over van alles en nog wat en over hoe fantastisch hij wel niet was. Ik werd er echt een beetje moe van. Na een drie kwartier zei ik: ‘Wim, ik wil je hartelijk danken voor deze avond, weet je heel zeker dat ik niet mijn deel moet betalen?’ Ik hoopte eerlijk gezegd dat hij nee zou zeggen, want het was zeker per persoon een honderd zeventig euro geweest. Ik had twee opgroeiende kinderen aan wie ik liever het geld wilde besteden. Zo hoog was mijn inkomen in die tijd nog niet, dat ik mezelf een dergelijk decadent etentje zou kunnen veroorloven.

Maar Wim bedankte mij voor de aanbieding en zei dat hij het gemakkelijk kon betalen. De bon zou hij toch voor de belastingaftrek gebruiken. Ik vond het al lang prima zo. Even later liepen wij de bar uit en stonden bij de lift te wachten. Ik bemerkte dat Wim met zijn ogen mijn lichaam aan het aftasten was. Ik zocht afleiding door naar de prachtige marmeren muren te kijken en de glimmende liftdeuren. Ineens zei Wim: 'Wat zou hier een kamer kosten voor één nacht?’

Gelukkig kwamen er net op dat moment nog een paar mensen bij de lift staan. Het gezelschap was luidruchtig genoeg, zodat ik mij veilig voelde om niet te hoeven reageren op de vraag van de kamers. Als hij dacht dat ik met hem het bed induik om te bedanken voor het dure etentje wat hij per se zelf wilde betalen, dan kon hij blijven dromen!

Omdat het vierkoppig gezelschap samen met ons in de lift was gestapt, had ik gezorgd dat ik niet naast Wim stond. Ik probeerde mij zo onopvallend mogelijk te gedragen en was stil. Toen de lift op de begane grond was aangekomen stapte ik achter Wim als laatste uit. Ik botste per ongeluk tegen een man op die mij niet uit de lift had zien komen. Hij was in gezelschap van een beeldschone vrouw. Hij sprak haar in het Engels aan, dat ze geduldig moest zijn en zó haar snoepgoed zou krijgen.

‘Whow, sorry dame, ik lette niet op,’ zei de man, terwijl hij mij uit een automatisme bij mijn schouders pakte. 
We keken elkaar aan en het was alsof er van beide kanten uit een herkenning was... of toch niet? Maar... waar kende ik deze man toch ook alweer van? Ik kon er niet direct opkomen, maar wist instinctief dat ik hem ergens eerder gezien had. ‘Niets aan de hand, kan gebeuren,’ zei ik vriendelijk.

De vrouw was inmiddels de lift ingestapt en zag dat de man mij nog steeds vragend aankeek. Met een geïrriteerde en verveelde stem vroeg de vrouw zijn aandacht. ‘Robert darling, are you coming already?’ 
We keken beiden naar de vrouw die in de liftopening stond met een pruillip en met de handen in haar zijde. 
Alsof het afgesproken was vervolgden we beiden, zonder verdere woorden te wisselen en alleen met een beschaafde knik van onze hoofden, onze eigen weg.

De man stapte in de lift en ik liep achter Wim aan door de lobby naar de uitgang van het hotel. Omdat ik bang was dat hij weer over de kamer zou beginnen, wist ik niet hoe snel ik naar de parkeerplaats moest lopen met Wim in mijn kielzog. Ik moest nog wel afscheidnemen natuurlijk en Wim hartelijk bedanken voor de gezellige avond. Ik kon niet anders dan hem in zijn waarde laten. Dat hij niet mijn type is, betekent niet dat er genoeg vrouwen zullen zijn die weg van Wim waren. Ik draaide mij om naar Wim en gaf en snel drie zoenen op de wang.

‘Nogmaals bedankt Wim, maar ik ga nu naar huis want het is al twee uur in de morgen en voordat ik thuis ben...’ Wim begreep de hint en knikte beleefd. ‘Is goed Valerie, jij ook bedankt hè. We bellen,’ had hij nog geroepen, terwijl ik alweer naar mijn auto liep. Dat was gelukkig het laatste wat ik ooit van Wim gehoord of gezien had.

Ik vertelde teleurgesteld mijn ervaring aan Irma, dat ik blijkbaar de verkeerde types aantrok. ‘Onzin!’ riep Irma, ‘je moet gewoon wat geduld hebben Val, vandaag of morgen kom je een leuke vent tegen. Let maar op. Irma had blijkbaar een vooruitziende blik, want diezelfde avond kreeg ik een bijzonder leuke reactie van ene Auke.

Wordt vervolgd…