Het jaar 2014 was voor mij een heel bijzonder jaar met de geboorte van mijn debuutroman
‘Koninklijk Complot, het mysterie rond de dood van prinses Diana’.

Ik ben erg blij dat ik dit mocht ervaren en daarnaast met jullie kan en mag delen.

Ik wens jullie een spetterend uiteinde en een gezond, liefdevol en vrolijk 2015. Dat al jullie wensen mogen uitkomen. Veel leesplezier ook in 2015.

De twijfel blijft - Hoofdstuk 12

Maart is nog maar net begonnen. Het weer is guur en vochtig, met veel regen. Het is een maand die er precies zo uitziet als Diana zich voelt, treurig en somber. Ze heeft schoon genoeg van alle regen in Engeland. Het liefst wil ze nu al naar Cape Cod vertrekken en nooit meer terugkomen.

Ze komt nauwelijks haar appartement in Kensington Palace nog uit. Het paleis voelt groot en eenzaam aan,
als een ongastvrij oord. Heel af en toe verlaat ze haar woning onder begeleiding van twee rechercheurs,
die haar overal volgen. Ze zijn altijd in haar buurt.

Die verdomde veiligheidsmaatregelen komen haar neus uit. Ze wil zo graag eens alleen met de kinderen ergens naar toe en gewone dingen doen, zoals andere ouders. Maar dat is haar niet gegund. Niet in dit leven.

De enige plek waar ze zich kan terugtrekken, is de ommuurde tuin van het paleis met een grote eikenboom in het midden. Ze noemt het haar ‘kleine oase’. De tuin is alleen voor haar en haar kinderen. Het is haar heiligdom. Er mag, behalve de jongens, verder niemand komen.

Het ruikt er in de zomer heerlijk naar rozen, die dan langs de drie meter hoge muren omhoog klimmen. De tuin heeft een pergola en een rechthoekig gazon met een brede border. Regelmatig plukt ze er rozen, die ze meeneemt naar haar appartement. Daardoor hangt er altijd een heerlijke bloemengeur.

Verder haalt haar butler Paul Burrell iedere maandag, heel vroeg in de ochtend, bloemen en planten op de markt, om het paleis mee op te fleuren. Diana vindt het belangrijk dat haar appartement een huiselijke sfeer uitstraalt, zodat ook haar kinderen zich er thuisvoelen.

Het paleis is echter in stilte gedompeld sinds de jongens naar het internaat zijn. Ze ervaart het als een marteling dat nu ook haar jongste zoon Harry naar de voorbereidingskostschool Ludgrove gaat. Ze beseft dat ze weer een hoofdstuk in haar leven moet afsluiten. Een groot deel van de dagen brengt ze apathisch in bed door.
Ze sluit zich op in haar kamer, met de gordijnen potdicht.

Haar reis naar India was één grote façade. Ze beschouwt zichzelf als een verliezer, omdat Charles haar uit zijn leven heeft verbannen. Ze kan niet langer om het gegeven heen dat haar huwelijk teneinde is.

Zelfs haar vrienden wil ze niet langer onder ogen komen. Wat moet ze hen vertellen? Dat haar man haar heeft verlaten voor Camilla, zijn ex-geliefde, die hij in 1972 heeft ontmoet. Omdat Charles Camilla niet ten huwelijk vroeg, besloot ze tot een huwelijk met Andrew Parker Bowles. Ze hebben elkaar echter nooit echt los kunnen laten.

Camilla is, anders dan Diana, een emotioneel evenwichtige vrouw die de teugels van Charles’ leven in handen heeft. Alleen is ze niet bepaald de meest populaire persoon in het Verenigde Koninkrijk en ze is bij lange na niet zo mooi als de prinses. En daarnaast een stuk ouder.

Het valt niet mee om daar een goed verhaal van te maken, omdat haar huwelijk niet zozeer stuk is gelopen als wel doodgebloed. Diana kan een aantal duidelijke oorzaken aanwijzen. Er is ontrouw gepleegd en er is sprake van een zekere verwaarlozing. Ze trouwde op jonge leeftijd en was er heilig van overtuigd, als smoorverliefde vrouw, dat haar huwelijk een waar sprookje was en zou blijven.

Maar…Tijdens de gemeenschappelijke reizen, met hun strakke programma’s en protocollen, werd haar vrije, spontane geest in een keurslijf gedwongen. Toch is er nog steeds het verlangen naar Charles. Het is alleen ondergesneeuwd door woede en verdriet. Eindelijk durft ze de trieste werkelijkheid onder ogen te zien.

In de weken die sinds haar terugkeer uit India zijn verstreken, heeft ze zich enorm eenzaam gevoeld.
Depressief staart ze voor zich uit in de duisternis. Het plan om met haar boek Charles’ aandacht te trekken lijkt plotseling zo ijdel en zinloos. Ze slaat haar arm voor haar ogen om de kwellende gedachten buiten te sluiten.
Ze denkt aan ‘Mission Escape’ en de vrijheid die het haar zal brengen. Is ze er klaar voor?

Diana tast naar haar horloge op het nachtkastje naast het bed en doet een lamp aan. De klok geeft vijf uur aan. Het is dinsdagochtend. Er is maar één iemand die haar kan helpen en haar kan bevrijden uit deze uitzichtloze situatie. Ze pakt haar telefoon en toetst het mobiele nummer van Dodi in. Hij neemt, ondanks het vroege tijdstip, het gesprek meteen aan, maar de verbinding is alweer verbroken.

Dodi kan niet zien wie hem heeft gebeld, het is een onbekend nummer. Geïrriteerd draait hij zich weer om. Diana doet dit wel vaker, Dodi bellen en dan snel het gesprek wegdrukken. Wat moet ze hem zeggen?
Dat ze heel graag wil verdwijnen, maar dat ze er nog niet aan toe is?

Ze staat op en gaat op zoek naar haar badjas, die ze van Charles op haar laatste verjaardag heeft gekregen. Ze hult zich in de comfortabele, pluizige witte jas. Het valt nu niet meer op hoe mager ze eigenlijk is. Ze loopt over de oude, krakende vloerdelen naar het raam en opent de zware brokaten gordijnen.

Buiten is het nog aardedonker en door het wolkengordijn is er geen ster te bekennen. De wereld ziet er grijs en somber uit. Ze laat een langgerekte zucht ontsnappen en loopt onrustig haar kamer op en neer. Er is niets dat haar kan afleiden van haar mistroostige gedachten. Haar kamer benauwt haar. Maar niet alleen haar kamer, haar hele woning.

Ze loopt naar de badkamer die van alle mogelijke gemakken is voorzien. Het medicijnkastje aan de rechtermuur zit vol met vitamine- en mineralensupplementen. Ze pakt er een potje slaappillen uit. Alleen als ze een dubbele dosis inneemt, lukt het haar om nog een paar uur door te slapen. Ze schroeft het potje open, laat twee pillen in haar hand glijden en slikt ze met een ruime hoeveelheid water door.

Ze merkt dat ze honger heeft. De vorige dag heeft ze weinig gegeten. Bovenaan de brede trap met klassieke spijlen onder een witgelakte leuning, blijft ze even staan. Aan de muren hangen gipsen kransen onder fraaie kroonlijsten.

Charles drukt een zware stempel op het interieur, zelfs nu hij er niet meer woont. Zijn persoonlijke Prince of Wales-symbool met de veren, is overal in verwerkt. Op het behang en zelfs in de vloerbedekking. Het herinnert haar aan de tijd dat ze officieel nog samen waren.

Ze houdt haar adem in en luistert naar de wegstervende voetstappen van de ‘mannen in grijze pakken’, zoals ze de hofmeesters noemt. O, wat haat ze die bemoeials. Dan valt er een doodse stilte in het gehorige huis. Ze loopt de trap af naar de keuken. Daar zet ze melk op, kookt een ei, roostert een boterham en smeert er dik boter op.

Lusteloos keert ze na haar vroege ontbijt terug naar haar kamer. Ze heeft hoofdpijn en haar ledematen zijn zwaar. Ze verdwijnt in de badkamer en sluit de deur goed af. Ze krijgt een misselijk gevoel, alsof haar maag zich omdraait. De vloer golft als een stormachtige oceaan, de ruimte wervelt stuurloos om haar heen.

De inhoud van haar maag wordt in grote golven richting haar keel gestuurd. Ze buigt zich voorover met haar hoofd boven de toiletpot en haalt een keer diep adem. Ze is zo wit als een vaatdoek en rilt over haar hele lichaam. Ze masseert haar slapen met haar vingertoppen en kruipt weer in haar warme bed.

Opeens verdwijnt alle kleur om haar heen. Er valt een duisternis over haar gedachten. De pillen doen hun werk en haar brein wordt door een dichte mist omhuld. De slaap vloeit alsnog als een geruisloze golf over haar heen.

Wordt vervolgd...