Lieve lezers van mijn thriller ‘Koninklijk Complot,
het mysterie rond de dood van prinses Diana’.

Na alle goede wensen is de tijd voor de dagelijkse beslommeringen weer aangebroken. Ben benieuwd wat ons dit jaar te wachten staat.

In ieder geval volgen er nog heel wat hoofdstukken uit mijn boek ‘Koninklijk Complot’. Opnieuw veel leesplezier.

Liefs Linda Udo.

Bijna vakantie - Hoofdstuk 13

Een aantal weken later, vroeg in de ochtend, doorbreekt het zingende geluid van haar mobiele telefoon de stilte en wekt haar abrupt. Diana is meteen klaarwakker, springt overeind en doet het licht aan. Het vele slapen heeft haar goed gedaan, ze voelt zich een stuk beter. Positieve gedachten overheersen nu haar geest.

Haar mobiele telefoon ligt altijd binnen handbereik. Ze kan niet zonder. Ze wil haar vrienden meteen kunnen bellen als ze daar zin in heeft en dat is vaak op de meest onmogelijke momenten. Ze vindt het heel normaal dat ze er altijd voor haar zijn.

Ze belt eindeloos met ze, zoals bijvoorbeeld met Lucia Flecha de Lima, de vrouw van de Braziliaanse ambassadeur. Ze is als een moeder voor de prinses en staat dag en nacht voor Diana klaar, waar ze zich ook ter wereld bevindt.

De prinses voert haar privégesprekken nooit meer via een vaste lijn. Ze is bang dat spionnen van de geheime inlichtingendienst, oftewel de MI5 en MI6, haar afluisteren. Ze heeft ontdekt dat de vaste telefoon van de koninklijke familie door deze geheime inlichtingendienst wordt afgetapt. Daarom gebruikt ze haar mobiele telefoon.

Een Motorola International 3200. Een flink apparaat ter grootte van een baksteen. Het is de eerste digitale telefoon met een 2G geheugen. Het toestel komt pas in 1993 op de markt, maar iedereen die bij
‘Mission Escape’ betrokken is, heeft al een exemplaar.

Het toestel staat op naam van haar lijfwacht om zo elk spoor dat in haar richting wijst, uit te wissen.
Haar telefoonrekeningen zijn exorbitant hoog en lopen soms op tot tienduizend pond sterling per maand.
Charles begrijpt niet dat ze zoveel geld aan telefoneren kan uitgeven. Maar het is haar manier om het leven in het paleis draaglijker te maken en het is haar enige directe contact met de buitenwereld.

Ze beantwoordt het gesprek als haar telefoon voor de derde keer overgaat en hoort de nuchtere stem van Charles aan de andere kant van de lijn. Haar hand begint te trillen terwijl ze het toestel vasthoudt. Zijn stem herkent ze uit duizenden. Het treft haar als een mokerslag, ze is totaal onthutst en stomverbaasd hem te horen, maar ze probeert haar emotie te verbergen.

Heel even flakkert er een vlammetje hoop op in haar hart. Ze trekt haar benen op onder haar nachthemd en kijkt op haar horloge. Vijf voor zeven. Een plotselinge vlaag van woede verdrijft de hoop. De klootzak, om mij op dit tijdstip wakker te bellen. Wat bezielt hem?

‘Wat ben je aan het doen'? vraagt hij. ‘Niet veel bijzonders,’ zegt ze en ze haat zichzelf dat ze zo aardig tegen hem doet. Haar stem klinkt zelfs helder en vrolijk. Ze blijft doorpraten, met een bonkend hart. Ze wikkelt haar blonde haar rond haar vingers. Dat doet ze altijd als ze aan het bellen is.

Dan hoort ze een honend lachje aan de andere kant van de lijn. Het is haar zoon William weer gelukt om haar voor de gek te houden. Negen van de tien keer trapt ze erin en ook deze keer. Hij is heel goed in het imiteren van andere mensen en dan vooral in het nabootsen van de stem van zijn vader.

‘Hallo mam', klinkt zijn stem liefdevol. ‘Hoe gaat het met u? U had het niet door, hè'? Haar hart gaat nog steeds tekeer. Toch moet ze nu ook lachen. ‘Lieverd, ik ben blij je weer te horen. Weet je dat mama je ontzettend mist?’

Haar stem klinkt verdrietig. Haar kinderen zijn haar enige bron van vreugde. Dankzij de jongens lukt het haar het hoofd boven water te houden. Ze staart naar een van de foto’s op haar nachtkastje; een zwart-wit foto van haar met William en Harry toen ze nog een stuk jonger waren. Een mooie foto, genomen in een tijd dat ze zich nog gelukkig waande.

Haar stemming verandert als ze verder over leuke dingen praten. Ze wil haar jongens niet met haar zorgen belasten, ze wil een leuke en lieve moeder voor ze zijn. ‘Volgende week hebben we schoolvakantie, dan zie ik u gelukkig weer, mam'!

‘Daar verheug ik me ook enorm op, lieve schat,’ zegt ze opgewekt. ‘Je weet dat mama heel erg veel van je houdt, hè lieverd. Tot volgende week dan maar!’ Daarna sluit ze het gesprek af met het geluid van een dikke zoen.

Een tikkeltje opgewonden wacht ze tot de week om is. Ondertussen houdt ze zich, om de uren van het wachten te verdrijven, bezig met haar gebruikelijke taken, zoals het beantwoorden van een deel van de brieven die ze dagelijks toegestuurd krijgt.

Ze staat op uit haar stoel en loopt naar de geluidsinstallatie van Bang & Olufsen. De stereo is half aan het oog onttrokken. Ze speelt de cd af die er nog in zit, het is een Argentijnse tango. Ze zet het geluid harder en laat de muziek op volle kracht door de kamer schallen. De prikkelende klanken dartelen via de boxen door de ruimte. Ze ploft neer op een bank en luistert naar de oorstrelende muziek.

Het was vroeger haar grote droom om een keer in een theater voor een groot publiek te dansen. Maar het is er nooit van gekomen, er was altijd wel iets wat haar tegenhield. Maar niets weerhoudt haar ervan om in haar eigen appartement te dansen en voor even terug te keren naar de passie van haar jeugd.

Ze danst meer dan een uur zo licht als een veertje door de kamer. Ze voelt zich onoverwinnelijk en even intens gelukkig. Als ze dit kan, dan kan ze alles. Haar lichaam tintelt van de inspanning. Alle woede, frustratie en verdriet danst ze eruit. Daarna gaat ze naar boven, trekt haar kleding uit en neemt een douche om zich op te frissen.

Vervolgens trekt ze iets eenvoudigs aan. Ze vindt het heerlijk om in een makkelijk zittende broek en een shirtje rond te kunnen lopen. En dan het liefst op blote voeten. Ze maakt zelf haar kapsel in orde. Alleen als ze ergens naar toe gaat, wordt haar blonde haar gestyled.

De rest van de middag brengt ze door met het lezen van haar emotionele bijbel, The Road Less Traveled van Scott Peck.