Lieve lezers van mijn thriller ‘Koninklijk Complot,
het mysterie rond de dood van prinses Diana’.

Het jaar is voor velen niet goed begonnen.
De wereld staat op zijn kop. We zijn met onze gedachten nog bij de terreurdaden in Parijs.
Een aanval op onze vrijheid van meningsuiting en persvrijheid.

En dat is iets wat mij als auteur en journaliste enorm aangrijpt. Juist de vrijheid van meningsuiting geeft ons de mogelijkheid om vrijuit te kunnen spreken. Om ons hart te kunnen luchten. En dat is ook wat ik in mijn boek heb gedaan.

Steeds ontdekte ik meer mysterieuze feiten rond de dood van prinses Diana en ging van dag tot dag meer twijfelen over de ware toedracht. Door de grote hoeveelheid informatie die ik verzamelde, was ik in staat verbanden te zien en zaken te ontdekken die voor anderen geheim bleven. En dat moest ik na 17 jaar naar buiten brengen!

Kortom: ik heb in mijn boek mijn persoonlijke mening gegeven! Ook ik heb een serieuze doodsbedreiging ontvangen vanwege mijn standpunt over het Britse Koningshuis. Daar heb ik me heel onveilig over gevoeld. Maar ik laat me niet bang maken. Angst is immers een slechte raadgever. En dat geldt ook voor wat er in Parijs is gebeurd. Laten we ons nu vooral niet door angst laten lijden!

Opnieuw veel leesplezier.

Liefs Linda Udo

William en Harry komen thuis - Hoofdstuk 14

Dan kondigt de voorjaarsvakantie zich aan. Diana is enorm opgewonden bij het idee dat ze eindelijk William en Harry weer ziet. De jongens zijn dol op skiën en daarom heeft ze besloten haar zoons te verrassen met een vakantie naar Lech, de mondaine wintersportplaats in Oostenrijk.

Ze loopt naar het grote raam aan de voorkant van Kensington Palace en staart naar buiten. Ze werpt een verlangende blik naar de oprit en betrapt zich erop dat ze de hele morgen al het pad afstaart in de richting van het grote hek, in de hoop dat de donkergroene Jaguar, met de jongens erin, in haar gezichtsveld verschijnt.

Aan het eind van de ochtend ziet ze eindelijk de geblindeerde wagen uit het niets opdoemen. Ze slaakt een kreet van blijdschap en snelt naar beneden. De chauffeur parkeert voor de deur van het paleis en opent het portier. Ze kijkt toe hoe haar kinderen uitstappen en het portier achter zich dichtslaan.

Diana komt gracieus de trap afgelopen. Ze lacht, spreidt haar armen en de jongens storten zich in haar omhelzing. Ze kust ze op hun voorhoofd. ‘Hallo lieverds,’ zegt ze verheugd. Ze straalt van geluk. Ze houdt haar zoons stevig in haar greep gevangen en omwikkelt ze met haar liefde als een warme deken.

‘Hallo, lieve mama', roepen ze in koor. Ook zij zijn enorm blij hun moeder weer te zien. Wills of Wombat,
zoals ze haar oudste zoon liefkozend noemt, ziet er oud en wijs uit voor een jongen van tien jaar. Zijn ogen zijn groot en blauw, net als die van haar.

Hij heeft haar gezicht, met een verlegen maar blije lach. Maar innerlijk is hij een echte Windsor. Hij is de slimste van de twee en gaat waarschijnlijk naar Eton. De beroemde school die hoge academische normen hanteert. Maar Diana is ervan overtuigd dat William het toelatingsexamen met gemak gaat halen.

Harry is altijd gewoon ‘Harry’. De ondeugendste van de twee. Met zijn open blik, zijn koperrode haar en zijn ondeugende pretogen, is hij nu al Diana’s hartenbreker. Harry is een echte Spencer. Hij is extravert en heel dapper, ondanks het feit dat hij nog steeds op zijn duim zuigt. Daarnaast is hij heel goed in sport. Hij loopt het liefst met een speelgoedgeweer door het paleis. Later wil hij marinier of militair worden.

Harry lijdt aan dyslexie, waardoor lezen en schrijven hem veel moeite kosten. Hij krijgt specialistische hulp, waar hij zich eigenlijk voor schaamt. Diana doet er alles aan om zijn zelfvertrouwen op te krikken. De koningin-moeder helpt daar niet echt aan mee. Al haar aandacht gaat naar William en ze negeert Harry praktisch. William is immers, na zijn vader, de beoogde troonopvolger.

William en Harry zien er keurig uit in hun schooluniform van de luxe kostschool. Diana knuffelt haar lievelingen en overlaadt ze met zoenen. Ze is door het dolle heen, voor het eerst sinds lange tijd voelt ze zich weer intens gelukkig. ‘Eindelijk... daar zijn jullie. Ik heb jullie vreselijk gemist. Vertel mama eens wie het meest van jullie houdt?’ ‘U mama', roepen ze in koor.

Ze neemt ze aan haar hand mee het paleis in en verliest ze geen seconde uit het oog. Ze geeft haar privésecretaris Patrick Jephson - een wonder van efficiency en vriendelijkheid, die sinds eind 1990 bij haar in dienst is en altijd even dichtbij is als de telefoon - opdracht haar verder niet te storen. De rest van de dag brengt ze met haar kinderen door.

In het appartement klinkt voor het eerst sinds lange tijd weer vrolijk gelach. De kinderen vinden het heerlijk bij Diana. De woning van hun vader op Highgrove, is vergeleken met Kensington Palace, donker en somber. 
De jongens trekken hun gewone kleren aan en spelen verstoppertje in de gangen. Daarna trakteert ze hen op iets lekkers. Harry is dol op de chocoladekoekjes, die penguins heten.

Als afsluiting van de dag neemt ze haar zoons mee naar McDonald’s. Een pretmoment dat nauwelijks in woorden te vangen is. Ze eten een Happy Meal met een Big Mac en frietjes uit een zakje. Diana neemt een cheeseburger. Voor even vormen ze een gewoon, gelukkig gezin. Alleen zijn er wel twee rechercheurs in de buurt, die alles nauwlettend in de gaten houden.

Als de schemer is ingevallen, brengt ze William en Harry naar bed. De jongens laten zich zonder tegenstribbelen naar hun kamer brengen. Na een vrolijk kussengevecht kruipen ze samen in het bed van William. Diana gaat op een stoel ernaast zitten en pakt het boek Alleen op de wereld, waar ze allemaal dol op zijn.

Terwijl ze voorleest, kijkt ze af en toe met een vertederde blik naar haar kinderen. De jongens doezelen allebei weg en zachtjes legt Diana het boek weg. Dan tilt ze Harry uit het bed van zijn broer en legt hem in zijn eigen bed. Ze laat de kinderen alleen met hun dromen en sluit de deur zo voorzichtig mogelijk.

Wordt vervolgd...