De afgelopen week had ik nauwelijks tijd om me te concentreren op mijn boek en mijn nieuwe manuscript.

Mijn dochter van 12 jaar wilde verschillende scholen bezoeken, omdat ze straks naar het voortgezet onderwijs gaat en dat had vooral mijn aandacht.

Wat was het een geslaagde opendag gisterenavond bij Centrum voor Sport & Education (CSE) in Zwolle.
Een erg leuke school voor kinderen die intensief sport bedrijven. Alleen moet onze dochter nog wel een toelatingstest wedstrijdzwemmen doen. Ik ben erg benieuwd.

Vandaag weer een hoofdstuk van ‘Koninklijk Complot’ en opnieuw veel leesplezier.

Liefs Linda Udo

Skivakantie in Lech - Hoofdstuk 16

Diana vermaakt zich diezelfde middag met haar kinderen op de pistes van de Oostenrijkse Alpen in Lech am Arlberg, waar ook andere koninklijke families traditiegetrouw komen. Het is sinds de jaren dertig een prominente wintersportplaats die populair is vanwege de overvloedige sneeuw. De sneeuwconditie is perfect, de zon is aangenaam warm.

Diana zit net lekker weggezakt in een van de zonnestoelen op het terras van Gasthof Post, het hotel waar ook de Nederlandse koninklijke familie kind aan huis is, als haar mobiele telefoon begint te rinkelen. William en Harry zijn nog op de piste en suizen als ervaren skiërs de hellingen af in het gezelschap van de twee rechercheurs en hun gouvernante.

Ze beantwoordt het gesprek onmiddellijk en hoort de verdrietige stem van Raine aan de andere kant van de lijn. ‘Ik heb slecht nieuws, Diana. Je vader is zojuist in alle rust overleden'.
Het duurt minder dan een seconde eer de betekenis van de woorden tot Diana doordringt. Haar vader is toch overleden. Ze had het gevreesd, maar gehoopt dat ze erbij zou kunnen zijn als hij zijn laatste adem uitblies.

‘Wanneer is het gebeurd,’ vraagt ze met een hese stem. ‘Een paar uur geleden. Hij is heel vredig gestorven.
Ik ben er onafgebroken bij geweest'. ‘Heeft hij nog iets gezegd?’ ‘Niet veel. Je vader kon niet meer goed praten'.

Met trillende handen stopt ze haar mobiele telefoon terug in haar tas en verbergt haar ogen achter de donkere glazen van haar bril. Ze moet vechten om haar tranen te bedwingen. Ze aarzelt geen moment en keert terug naar haar kamer. Daar ploft ze neer op het bed en sluit zich af van de buitenwereld. Een doffe pijn omklemt haar borst.

Er valt een groot gat in haar leven. Haar vader was haar alles, haar rots in de branding. Hij was de enige persoon bij wie ze terecht kon, ondanks de woorden die ze in de laatste periode van zijn leven hadden. Ze blijft ruim een uur liggen, haar gedachten bij haar vader. Dan springt ze op en bekijkt zichzelf in een van de hoge spiegels.

In haar ogen ziet ze een intens verdriet en wanhoop. Ze loopt naar het openstaande raam, zuigt de frisse lucht in haar longen en probeert haar trillende lichaam te kalmeren. Plotseling hoort ze een geluid achter zich,
ze kijkt over haar schouder en ziet Charles in de deuropening staan. Zijn haar is klunzig geknipt.

Roerloos blijft ze staan, ze is met stomheid geslagen en haar hart klopt in haar keel. Ze kijkt hem diep in de ogen. Ogen waarin geen liefde voor haar meer te ontdekken valt, geen verlangen en geen warmte. Slechts de frustratie om hier bij haar te zijn en de vastbeslotenheid om weer zo snel mogelijk naar Camilla terug te keren.

Als ze zijn kille blik ontmoet, voelt Diana zich nog ellendiger. Deze man is altijd erg belangrijk voor haar geweest. Hoe heeft ze zich zo in hem kunnen vergissen? Hoe heeft het zover kunnen komen dat hij zijn liefde bij Camilla bleef zoeken?

Charles die als eerste van de dood van zijn schoonvader op de hoogte is gebracht, is onmiddellijk naar Oostenrijk afgereisd om zijn vrouw en kinderen bij te staan. Dat hij eerder dan zij wist van het overlijden van haar vader, steekt haar nog het meest.

Het was echter allerminst Charles’ idee om naar Oostenrijk te gaan. Zijn moeder heeft hem ertoe gedwongen. Koningin Elizabeth staat erop dat haar zoon samen met de prinses naar Londen terugkeert.

‘Het spijt me enorm van je vader, Diana', zegt Charles. Hij komt echter niet naar haar toe, maar blijft onbeweeglijk in de deuropening staan. ‘Het spijt je helemaal niet,’ wil ze zeggen, maar ze houdt wijselijk haar mond. Dit is niet het juiste moment om hem verwijten te maken. Maar binnenin haar kolken de gruwelijkste verwensingen.

Als hij haar echter vervolgens aanbiedt om samen met haar naar Londen terug te keren, kan ze zich niet meer beheersen. ‘Je hoeft niet te doen alsof het je iets kan schelen, Charles. Het is nu wat laat om de zorgzame echtgenoot uit te hangen,’ snauwt ze. ‘Hoe ben je trouwens in hemelsnaam zo snel hier gekomen?’

Haar stem klinkt hard en geëmotioneerd. Ze ziet zijn kaken verstrakken en er verschijnt een glimp van irritatie in zijn ogen. ‘Je kunt je nu beter om de jongens bekommeren. Ik waardeer het veel meer als je hier bij hen blijft, zodat zij toch nog van hun vakantie kunnen genieten.’

Charles geeft geen krimp. Haar getier wordt onderbroken door een telefoongesprek van de privésecretaris van de koningin. Hij verbindt haar direct door met haar schoonmoeder. ‘Mijn oprechte deelneming met dit grote verlies Diana', zegt koningin Elizabeth. ‘Ik zou het op prijs stellen als je nu zo snel mogelijk met Charles terugkeert naar Londen'.

Diana opent haar mond om tegen te stribbelen, maar de woorden stokken in haar keel. Ze durft de koningin niet tegen te spreken. Haar respect voor haar schoonmoeder is te groot. Ze geeft zich gewonnen en stemt schoorvoetend in met een gezamenlijke terugtocht naar Engeland.

Ze laat Angela haar zwarte jurk, schoenen en hoed tevoorschijn halen. Deze kledingstukken worden voor leden van het koningshuis standaard ingepakt, voor het geval er iemand komt te overlijden. Haar zoons zijn inmiddels teruggebracht naar het hotel en Diana vertelt ze dat hun grootvader is overleden en dat daarom hun vader naar Oostenrijk is gekomen om haar op te halen.

Vooral William is enorm ontdaan. Diana troost hem en stelt voor dat ze hun vakantie gewoon voortzetten.
Ze wil dat ze kunnen genieten van hun vakantie en niet geconfronteerd worden met de rouw om de dood van haar vader. Ze hebben al genoeg spanning te verduren.

Schuchter vragen William en Harry of hun vader dan niet bij hen kan blijven. Geduldig legt Charles uit dat hij samen met hun moeder de begrafenis moet regelen en dat hij, net als zij, veel liever heeft dat zij nog even van de sneeuw genieten. Uiteindelijk stemmen ze toe.

Onder toeziend oog van de altijd aanwezige pers, neemt Diana neemt liefdevol afscheid van haar twee oogappels. De prinses heeft een haat-liefdesverhouding met de media. William daarentegen koestert een diepe haat tegen de paparazzi. En dan vooral tegen fotografen. Hij houdt ze verantwoordelijk voor de teloorgang van het huwelijk van zijn ouders. Daarnaast voelt hij zich heel ongemakkelijk als de camera’s op hem zijn gericht.

De tienjarige prins wil de paparazzi te lijf gaan, omdat hij merkt dat de aasgieren zijn moeder nog meer overstuur maken. Hij neemt dat niet. Waarom laten ze haar niet gewoon met rust? Ze zien toch dat ze verdrietig is. Diana doet een poging haar zoon tot bedaren te brengen door hem gerust te stellen.

‘Er zullen binnenkort betere tijden aanbreken lieverd. De prinses vertrekt samen met de man die niet meer van haar houdt in het privétoestel van de koninklijke familie. Ze worden vergezeld door twee hofdames en enkele rechercheurs.

Twee rechercheurs en de gouvernante blijven achter bij de kinderen. De vakantie waar ze zich zo op verheugd had, omdat ze eindelijk haar kinderen weer bij zich had, is abrupt tot een einde gekomen. Ze zal hen tot hun eerste vrije weekend niet meer zien.

Gedurende de reis rouwt ze in stilte om haar vader en het einde van haar huwelijk. Ze neemt in gedachten voorgoed afscheid van de twee mannen die haar het naast aan het hart liggen. Ook denkt ze aan
‘Mission Escape’. Ze vraagt zich af wanneer ze er helemaal klaar voor zal zijn.

Als het vliegtuig landt, realiseert ze zich dat er iets is met dit Engeland waarin ze zojuist is neergestreken. Er zijn mensen die ze niet meer kan vertrouwen, haar eigen land is als een vijand voor haar geworden. Met rood behuilde ogen en verteerd van verdriet stapt ze met Charles aan haar zijde op Heathrow Airport uit het toestel. Als ze de aanwezige pers ziet, zet ze haar publieke masker weer op.

Haar ogen verschuilen zich achter grote, donkere brillenglazen. Charles toont nooit zijn gevoelens in het openbaar. Zijn moeder heeft hem geleerd dat ‘een zakdoek niet is om in te huilen, maar om mee te wuiven’. Razendsnel ontsnappen ze aan de aanwezige pers en stappen in een gereedstaande Jaguar die hen naar Kensington Palace brengt.

Op het bordes praten ze kort na. Diana geeft aan dat ze ervoor kiest om niet samen met hem naar de uitvaartdienst te gaan. Ze wil niet opnieuw een opgeprikte show van saamhorigheid opvoeren. ‘Ik wil mijn vader in liefde begraven en wil niet dat jij daarbij bent,’ zegt ze afstandelijk.

‘Diana, ik heb net zo goed van je vader gehouden. We hebben het er nog wel over', antwoordt Charles stijfjes. ‘Dat denk ik niet. Ik zal je tegenhouden.’ Charles besluit de discussie niet verder met haar aan te gaan en vertrekt. Verslagen kijkt Diana de auto na, die hem naar zijn woning in Gloucestershire brengt waar zijn maîtresse Camilla wacht.

‘Het was Charles wederom om zijn publieke imago te doen en niet om mij,’ concludeert ze verbitterd. En dat de koningin haar zoon liet afreizen naar Oostenrijk, was alleen maar goed voor de marketing van het koningshuis.

Wordt vervolgd...