Momenteel ben ik erg druk met mijn nieuwe roman.

Het bestaat uit drie waargebeurde verhalen die ik met elkaar heb verbonden, om zo tot een spannend verhaal te komen. 

Wederom een combinatie van fictie en non-fictie.

Verder ben ik benaderd door een Vlaamse regisseur die ‘Koninklijk Complot’ gaat pitchen in Amerika voor verfilming. Hij is onlangs gestart met het schrijven van een filmscript. Naar verwachting zal het script rond juli klaar zijn. Erg spannend allemaal. En op dit moment wordt mijn thriller ook in het Engels vertaald.

Ook kreeg ik deze week nog een mooie opsteker. Mijn boek is geselecteerd om als ingesproken boek voor de Stichting Aangepast Lezen in aanmerking te komen. Per jaar wordt er een selectie gemaakt uit een groot aanbod van boeken. En als je boek wordt geselecteerd, dan is dat echt een eer. En daar ben ik natuurlijk heel blij mee.

Stichting Aangepast Lezen is er voor iedereen voor wie 'gewoon' lezen niet (meer) lukt. Aangepast Lezen biedt boeken, kranten en tijdschriften in aangepaste leesvormen: Audiolezen, Braillelezen, Letterlezen en Combilezen.

De collectie is exclusief toegankelijk voor mensen met een leesbeperking zoals mensen die blind, slechtziend of dyslectisch zijn of voor mensen die fysiek geen boek kunnen vasthouden. Aangepast lezen is een samenwerkingsverband tussen het Nederlandse Uitgeversverbond, het Sectorinstituut Openbare Bibliotheken en het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap.

Zo, dat was het weer even. Voor mij breekt een spannende periode aan, maar ik houd jullie op de hoogte.
Heel veel leesplezier.

The day after - hoofdstuk 27

De volgende ochtend opent Diana om zeven uur haar ogen. Het is zaterdagochtend 27 maart. Ze hoeft niet op de klok te kijken om te weten dat het zeven uur is. Ze wordt altijd om dezelfde tijd wakker, ongeacht hoe laat ze naar bed gaat of hoe ze zich de avond daarvoor heeft gevoeld. En als ze niet uit zichzelf om zeven uur wakker is, dan wekt haar kamenier haar vijf minuten later.

Ondanks de slechte nacht en het gevoel alsof ze een vreselijke kater heeft, verschijnt ze in de eetkamer.
Op blote voeten, in haar witte ochtendjas, zonder make-up en ongekamde haren en haar ogen nog met slaap omrand. Haar blonde haren zijn met een elastiekje samengebonden. Ze weet maar al te goed dat ze er nu niet op haar voordeligst uitziet, maar dat deert haar allerminst.

Ze dwingt zichzelf om aan tafel te ontbijten en neemt plaats op een van de stoelen met bamboezittingen.
Naast haar bestek ligt een linnen servet dat in een driehoek is gevouwen. Haar butler Paul Burrell heeft sinaasappels geperst en een gezond sapje klaargemaakt in de sapcentrifuge.

Voordat hij voor Diana werkte, was hij lakei van koningin Elizabeth en daarna werkte hij voor Charles. Na haar scheiding stond Diana erop hem mee te nemen. Paul wenst haar vriendelijk een goedemorgen en schenkt de koffie in.

Diana begint haar dag altijd met filterkoffie van versgemalen bonen. Het geeft haar een vliegende start.
Daarna drinkt ze een glas vers sap. En als ze zich niet zo lekker voelt, neemt ze heet water met citroen.
Haar ontbijt bestaat daarnaast uit een halve grapefruit en een sapje van komkommer, bieten, selderie,
wortel en appel.

Volgens Diana ontgift het haar lichaam en laat het de lever goed functioneren. Ook in de middag drinkt ze een glas komkommer-selderij sap voor een betere spijsvertering. Meestal maakt ze het zelf klaar. Ze heeft zelfs een sapcentrifuge op haar slaapkamer staan.

Terwijl ze aan het ontbijten is, neemt ze wat kranten en weekbladen door. Er ligt een ordelijk stapeltje dagbladen en tijdschriften die door Paul zijn geselecteerd, op de tafel. Ze leest ze één voor één. Nu en dan legt ze een blad neer en staart ze naar het plafond. Dan overpeinst ze wat er over haar staat geschreven. Eigenlijk is het steeds weer hetzelfde liedje, weinig nieuws onder zon. Het gaat altijd over haar scheiding of wat ze draagt.

Na het ontbijt frist ze zich op door een douche te nemen en laat ze haar kapsel en make-up verzorgen.
Terwijl Sam met haar haren bezig is, brengt Paul een glas vers wortelsap voor de prinses en een kop koffie voor Sam. Diana probeert hem steeds over te halen om ook een gezond sapje te drinken, maar Sam geeft de voorkeur aan koffie.

Diana en hij hebben een echte vertrouwensband opgebouwd. Ze deelt veel van haar geheimen met hem.
Paul hoort hen regelmatig lachen. Haar lachbuien starten met gegiechel en eindigen in een onophoudelijk gegier van plezier. Het is niet altijd makkelijk om bevriend te zijn met de prinses. Ze verwacht dat haar vrienden dag en nacht voor haar klaarstaan. En dat geldt ook voor haar personeel. Het hoort bij de job.

Sinds haar scheiding heeft ze met veel vrienden gebroken. Ze is bang dat ze haar zullen teleurstellen, net als Charles en een groot deel van de hofhouding dat hebben gedaan. Daarom laat ze nog maar een handvol mensen in haar nabijheid toe. En bij dat selecte groepje horen ook Sam en Paul.

Als Sam klaar is met haar make-up en kapsel, trekt ze iets gemakkelijks aan en gaat naar beneden. Haar woning is smetteloos schoon. Ze heeft twee Filipijnse werknemers in dienst die iedere dag de boel schoon komen maken. In gedachten verzonken zoekt ze langzaam haar weg over de gebogen trap in de ruime hal.

Ze is uitgeput door al het gedoe van de avond ervoor. Haar hand strijkt langs de vertrouwde trapleuning.
Ze loopt naar beneden en stopt op de korte overloop. Ze passeert een levensgroot portret van haarzelf dat door Nelson Shanks is geschilderd.

Het toont een romantisch kijkende prinses in een doorzichtige, witte blouse. Haar handen zijn over elkaar geslagen. Ze draagt een halssnoer van smaragden en diamanten dat ze op haar trouwdag van haar schoonmoeder kreeg. Er hangen ook schetsen van John Ward aan de muur met hoogtepunten uit haar leven als prinses van Wales.

Plotseling klinkt er beneden gestommel. Haastige voetstappen naderen en houden stil bij de trap. 
Een vertrouwde mannenstem noemt haar naam. Ze had Charles niet verwacht en ze is na het voorval van gisterenavond niet echt blij met zijn komst. Verbaasd en met bonkend hart kijkt ze op hem neer.

Charles kijkt geërgerd omhoog. Er valt niets vriendelijks in zijn gezicht te ontdekken. Ze is bang van deze koele, afwerende blik. Tevergeefs probeert ze het onoverwinnelijke gevoel van de avond ervoor weer op te roepen. ‘Charles,’ zegt ze, terwijl ze zich verder de trap af haast. ‘Wat doe je hier? Heb je enig idee hoe ik eraan toe ben en wat ik allemaal doormaak? Ik voel me net een zombie,’ schreeuwt ze vervolgens bijna hysterisch. Charles reageert furieus.

'Je hebt mijn trots gekrenkt door zonder mij te vertrekken en je hebt mij en Camilla in het openbaar belachelijk gemaakt. Je hebt je vreselijk tegenover haar gedragen. Dat was nergens voor nodig', snauwt hij. Van haar stuk gebracht door zijn beschuldigingen gaat Diana in de tegenaanval. Ze rent de laatste treden van de trap af.
Haar voeten raken de houten treden nauwelijks.

‘Ik wil niet dat je hier onaangekondigd komt! Ga weg, ga weg, ga weg!’ schreeuwt ze er nog eens achteraan. Haar gevoel van machteloosheid verandert in razernij. Hij heeft haar tot op het bot gekwetst, de arrogante zak. Ze loopt naar de woonkamer, gevolgd door een tierende prins.

‘Je bent een klootzak, Charles,’ schreeuwt ze. Haar lippen vormen een woedende streep. ‘Hoe durf je zo tegen mij te spreken’, schreeuwt hij terug. Hij ontploft bijna. ‘Weet je wel wie ik ben'? Hij kijkt haar nu vernietigend aan. ‘Nee Charles, wie ben je eigenlijk,’ vraagt ze sarcastisch. Ze heeft al te vaak geprobeerd om hem te begrijpen.

‘Je hebt het tegen de toekomstige koning van Groot-Brittannië. En jij moet doen wat ik zeg!’ besluit hij arrogant. Hij grijpt haar stevig bij haar arm. ‘En dat betekent dat ik wil dat je uit mijn leven verdwijnt'.
Diana rukt zich los. ‘Volgens mij kan ik gaan en staan waar ik wil, Charles. Ik ben niet een van je bedienden die je wegstuurt als jou dat uitkomt.’

Hijgend staat ze nu recht voor hem en slingert hem in zijn gezicht: ‘Je bedriegt me wanneer je maar kunt.
Je hebt mijn hart veroverd en vervolgens heb je het gebroken met je ontrouw.’ Haar boosheid verspreidt zich over haar gezicht. Met haar handen in haar zij stampt ze verwijtend met haar voeten op de vloer.

Ze staan op nog geen meter van elkaar vandaan, hun gezichten verwrongen van razernij. Diana heeft wel dertig scheldnamen voor hem klaar, maar ze weet zich te beheersen. Dan breekt ze. Dit was de man waar ze eens radeloos verliefd op was, met wie ze twee prachtige kinderen heeft gekregen, op wie ze haar toekomst had gebouwd. Ze klampt zich vast aan een laatste strohalm.

‘Charles, waarom doen we zo? Het is nog niet te laat. We hebben allebei fouten gemaakt, jij en ik. Laten we het verleden achter ons laten en opnieuw beginnen. Blijf alsjeblieft bij mij en de kinderen.’ Haar stem klinkt breekbaar. Het liefst van alles op de hele wereld wil ze dat Charles haar in zijn armen neemt en zegt dat alles goed komt. Haar ogen zijn wijd opengesperd en de tranen stromen over haar wangen. Ze huilt, haar schouders schokken.

Met een bevende poging herwint ze haar zelfbeheersing. Ze haalt diep adem. ‘Schoot ik dan zo te kort dat jij je geluk bij haar moest zoeken,’ vraagt ze zacht. ‘Er is voor mij nooit iemand anders geweest,’ zegt hij eenvoudig. ‘Camilla,’ zucht ze. Charles gaat op gedempte toon verder: ‘Je kijkt verbaasd, Diana. Ben ik niet duidelijk geweest'? ‘Maar al te duidelijk,’ denkt ze.

‘Ik heb je niets meer te zeggen en ons huwelijk is zo goed als voorbij. Ik zal me nog zo weinig mogelijk met jouw leven bemoeien. Daar kun je van op aan'. Diana wendt haar hoofd af en wil niets meer horen van wat hij te zeggen heeft. Ze wil iets pakken en naar zijn hoofd smijten, maar ziet bijtijds de gevolgen ervan in.

Ze ervaart zijn aanwezigheid als die van een engel des doods die haar wil meenemen. Ze kan alleen nog maar woedende beschuldigingen uiten. Ze gooit hem weer het verdorven plan van ‘Mission Escape’ voor de voeten. Zijn egoïstische wens om zo snel mogelijk van haar verlost te zijn. Hij heft zijn hand om haar het zwijgen op te leggen, maar Diana raast als een bezetene door.

Charles laat zijn hand weer zakken. Hij beseft dat het niet handig is om haar te slaan in het bijzijn van haar personeel en schudt afkeurend zijn hoofd. Dan loopt hij met grote passen bij haar vandaan. ‘Ga alsjeblieft niet weg,’ smeekt ze hem voor de laatste keer. Ze voelt een machteloze schaamte.

De schermutseling is voorbij. Geen van beiden hebben ze gewonnen. Diana weet dat de strijd zich zal voortzetten. Terwijl ze zich zo klein mogelijk maakt, alsof ze naar een schuilplaats zoekt om zich te beschermen, luistert ze tot de echo van zijn voetstappen is weggestorven. Een ogenblik later hoort ze hem de deur met een klap achter zich dichtslaan.

Ze zucht van ellende en schreeuwt hem dan na: ‘Ga weg, als je zo nodig moet. Donder maar op en verdwijn.’ 
Het zijn woorden waar ze diep in haar hart niets van meent. En die hij ook niet meer hoort. Verloren in tranen zoekt ze steun tegen de muur van de hal. Ze krimpt in elkaar. Iedere spier in haar lichaam doet pijn. Ze ziet er ongelooflijk breekbaar uit. Toch probeert ze een zekere waardigheid te behouden.

Ze recht haar smalle schouders en loopt met opgeheven hoofd de trap op. Haar blik glijdt langs de vele foto’s aan de muren, een overzicht in beeld van de geschiedenis van de koninklijke familie. Aan de muren hangt ook een aantal, in haar ogen, buitengewoon afschuwelijke foto’s van Charles. Ze tuurt naar de andere gezichten van de galerij, alsof ze hen om raad wil vragen.

En dan, met een bliksemsnelle beweging, rukt ze een fotolijst van de muur. Terwijl ze de foto uit de lijst trekt, glipt die uit haar handen. Het glas breekt. Ze kijkt er onverschillig naar en verscheurt vervolgens de foto van haar man in duizend snippers.

Ze schrikt zichtbaar als Paul haar op dat moment passeert en ontwijkt zijn blik. ‘Waarom verscheurt u het portret van uw echtgenoot', vraagt hij, terwijl hij in haar behuilde ogen kijkt. ‘Zo te zien geeft u niet echt hoog van hem op'. ‘Ja en het doet me veel verdriet dat ik het zien van zijn beeltenis niet meer kan verdragen'.

Twee bedienden lopen voorbij. Ze kijken met onverholen nieuwsgierigheid naar haar. Ze weet dat aan het hof veel over hun verstoorde relatie wordt gesproken. De geruchten verspreiden zich als een virus. Ze laat Paul weten dat ze zich niet lekker voelt en verdwijnt naar boven. Daar gooit ze de snippertjes in de prullenbak en loopt naar haar bed.

Met een scherp mesje snijdt ze in haar armen totdat het pijn begint te doen en Charles zijn woorden op hun plek vallen. Ze verminkt zo wel vaker haar lichaam. Puur uit frustratie, woede en onmacht, omdat ze geen grip meer heeft op haar leven. De verwijten van Charles echoën door haar brein en ze maakt ze nog heftiger dan ze al zijn.

Wordt vervolgd...