Nog 1 hoofdstuk te gaan. Daarna stop ik helaas met het delen van hoofdstukken.

Maar natuurlijk blijf ik jullie wel informeren over mijn nieuwe roman en al het nieuws rondom ‘Koninklijk Complot’.

Heel veel leesplezier.

Galadiner - hoofdstuk 29

Er is bijna een jaar verstreken als Diana en Dodi elkaar op een namiddag in oktober 1993 tijdens een staatsdiner op Buckingham Palace weer ontmoeten. Het weer is nog schitterend en het is zelfs warm voor de tijd van het jaar.

Dodi’s goed gesneden, zwarte zijden kostuum past precies om zijn perfecte lichaam en hij draagt een bijpassende rode Dior-das op een smetteloos wit overhemd. Zijn leren schoenen zijn net als zijn kostuum met de hand gemaakt in Milaan en glanzen als het zonlicht erop valt. Aan zijn linker ringvinger draagt hij een zegelring met zijn initialen.

Dodi is altijd ontspannen en volgens de laatste mode gekleed. Hij heeft iets innemends, iets vriendelijks en jongensachtigs en hij is beslist buitengewoon knap. Een echte gentleman die een zekere zachtheid uitstraalt. Als hij over zijn schouder kijkt, ziet hij in de verte een opvallende, blonde vrouw. Hij vangt een glimp op van haar asblonde haar dat glanst in het warme namiddagdaglicht.

Ze is iemand naar wie je moet kijken. Hij voelt de kwelling van zijn beheerste verlangen en kijkt gebiologeerd naar de beweging van haar billen onder haar strakke kleding. Zij is de vrouw die hij wil. Ze betovert hem met haar uitstraling. Hij bekijkt haar vol interesse van een afstand en heeft niet de kracht om haar te weerstaan.

Ze draait zich naar hem om. Hij werpt haar een intense blik toe, waarop ze begint te blozen. Dan knipoogt hij plagerig naar haar. Als hij voor haar staat, kijkt ze verbaasd en verleidelijk naar hem op. ‘Dodi,’ zegt ze verrast. Zijn donkere ogen kijken in de hare. Ze heeft de mooiste ogen die hij ooit heeft gezien en tegelijkertijd de droevigste. En toch is er niets meelijwekkends aan haar.

‘Het is heerlijk om je weer te zien, Di-yana'. Zijn stem klinkt exotisch en teder. Diana herkent de stem uit duizenden. Voor het eerst merkt ze op dat hij een bijzonder aantrekkelijke stem heeft. ‘Ja, dat is het zeker,’
zegt ze. Uitdagend kijkt ze in zijn ogen, haar lach is ondeugend. En toch heeft haar flirtgedrag iets onschuldigs.

Dodi neemt haar van hoofd tot voeten op. Haar blonde haren boven het zwarte colbert dat haar tengere schouders bedekt. Ze draagt een parelketting om haar hals en een zachtroze zijden blouse. Hij lacht naar haar. Zijn witte tanden steken stralend af tegen zijn gebruinde gezicht. ‘Je bent de mooiste vrouw die ik ooit heb ontmoet', zegt hij teder.

Hij maakt iets dat voor een buiging moet doorgaan en biedt haar zijn arm om haar naar binnen te begeleiden.
Ze accepteert het gebaar en beleefd slaat ze haar ogen neer. Dodi voelt een opwinding die buiten alle proporties is. Alles wil hij geven om alleen met deze vrouw te zijn.

Hij gedraagt zich echter zoals het hoort, als een gentleman. Niemand zal iets aan hem kunnen zien of merken. Ook zij niet, daar zorgt hij wel voor. Haar ogen schitteren als diamanten en de vele ringen die ze om haar lange slanke vingers draagt, glanzen in het daglicht. Ze voelt dat hij haar wil aanraken. Maar ze is terughoudend, ondanks de sensatie die hij bij haar oproept.

Hij laat haar arm los, neemt haar hand teder in de zijne en loopt zo met haar naar binnen. Diana is even geschokt door zijn onverwachte actie, maar ze laat het gewillig toe. Dodi vangt een glimp op van twee potige bedienden in smoking. Hun blikken zijn nieuwsgierig en hun ogen volgen hun gestalten. ‘Hoe gaat het met de jongens', vraagt Dodi belangstellend.

Ze kijkt vergenoegd naar hem op. ‘Heel goed, dankjewel.’ Ze vertelt hem over William en Harry, die ze ‘mijn kleine ridders zonder vrees en blaam’ noemt. ‘Het zijn de belangrijkste mensen in mijn leven,’ zegt ze een tikkeltje geëmotioneerd door zijn oprechte belangstelling. Hoe kan ze hem hebben gewantrouwd?

Diana haalt diep adem en begint over de woorden die haar angstig hebben gemaakt. Doodsbang zelfs. Ze wil van Dodi horen wat Charles en hij aan het bekokstoven zijn. Ze hoopt dat wat ze destijds heeft afgeluisterd, berust op een misverstand. Bijna fluisterend vertelt ze hem over het telefoongesprek dat ze enkele weken geleden in Charles’ woning heeft opgevangen over een auto-ongeluk en remmen die niet werken.

‘We weten allebei dat Charles me weg wil hebben, maar hij kan me toch niet zomaar van het toneel laten verdwijnen? Ik heb toch aangegeven mee te zullen werken aan ‘Mission Escape’ als ik er klaar voor ben. Denk je dat hij eerder van me af wil? Dat hij me iets aan zal doen?’ Het feit dat ze haar angst met hem kan delen,
werkt kalmerend.

‘Wat'? Dodi kijkt haar met open mond aan. ‘Hoe kom je daar nu bij, Di-yana? Je hoeft je geen zorgen te maken. Vertrouw me maar. Ik begrijp je onrust, maar je angst is compleet ongegrond'. Er schittert een glinstering in zijn ogen. ‘Wat je hebt gehoord, is geen moordcomplot, maar juist de uitwerking van ‘Mission Escape’.

De prins en ik hebben gesproken over hoe we jouw dood op een professionele en geloofwaardige wijze in scène kunnen zetten. Tenminste als je hebt ingestemd met het plan en natuurlijk pas als je zover bent. Maar we zijn al wel vast begonnen met de uitwerking ervan'.

Aan zijn stem hoort ze dat hij eerlijk tegen haar is. Zijn lichaamstaal is haar niet ontgaan. Er steekt niets achter, dat weet ze nu zeker. De prinses probeert zich hun laatste ontmoeting voor de geest te halen en wat hij haar heeft verteld. Maar er werd toen nog niet over een ongeluk gesproken. Toch komt het hele verhaal haar opeens heel logisch voor.

De woorden komen daarmee meteen in een heel ander perspectief te staan. Maar waarom heeft niemand haar eerder op de hoogte gebracht? Er valt spontaan een enorme last van haar schouders. Opeens denkt ze aan de brief die ze aan Paul heeft gegeven. Ze vraagt zich af wat ze daarmee zal doen. Dan bedenkt ze dat ze het ook zo kan laten.

Haar ogen beginnen te fonkelen. Ze besluit een spoor achter te laten van beschuldigende brieven, om zo de aandacht af te leiden van haar mysterieuze verdwijning. Een gerant wijst ze hun weg door de zaal naar hun zitplaats. Dodi en Diana blijken naast elkaar te zitten. Daar heeft Charles persoonlijk op toegezien. Hij wil immers dat Diana zo snel mogelijk voor ‘Mission Escape’ kiest en hoopt dat Dodi, als hij de prinses persoonlijk ontmoet, een snelle beslissing kan forceren.

De prins wil niet dat deze situatie nog jaren gaat duren. Dat kan hij niet langer verdragen. Ook Camilla heeft aangegeven dat ze meer dan genoeg heeft van hun geheime romance. Ze wil dat ze hun eigen leven kunnen opbouwen, zonder de vervelende schaduw van Diana’s aanwezigheid. Maar Camilla is ook jaloers op Tiggy en bang dat deze mooie, jonge vrouw haar prins inpikt.

Diana, zich niet bewust van wat er zich achter de schermen heeft afgespeeld, kijkt Dodi blij verrast aan.
Haar ogen twinkelen. Terwijl ze gaat zitten, schuift Dodi haar stoel aan. Ze laat zich zijn hoffelijkheid graag welgevallen. Hij is extreem attent en dat vindt ze leuk. Zoals ze veel aan deze intrigerende man leuk vindt. Toch houdt ze ook bewust afstand. Ze is al te vaak gevlucht in de armen van bijzondere mannen zoals
James Hewitt en John Kennedy Jr.

Mannen bij wie ze de liefde waar ze zo intens naar verlangde, dacht te kunnen vinden. Maar keer op keer kwam ze van een koude kermis thuis. Daarom vertrouwt ze geen enkele man meer. Bang dat haar gevoelens van haar gezicht af te lezen zijn, wendt ze zich af. Ze laat haar blik door de zaal glijden. Er flikkeren lichtjes van maagdelijk witte kaarsen op de tafels. Belangstellend kijkt ze toe hoe het diner wordt opgediend.

Ze voelt zich op haar gemak bij haar tafelheer en praat honderduit. Dodi luistert ademloos naar haar honingzoete stem. Hij drinkt de woorden die uit haar mond komen. Ze verstaat van nature de kunst de juiste woorden op de juiste toon te zetten. Haar ogen veranderen voortdurend tijdens het gesprek, soms zijn ze ernstig, dan weer plagend.

Hij merkt dat er sinds hun laatste ontmoeting iets in haar is veranderd. Ze heeft iets grappigs gekregen, iets uitdagends. Meteen na het diner staat Diana op en Dodi loopt met haar mee. We hebben gezellig zitten eten.
Ik hoop dat het voor herhaling vatbaar is', zegt hij charmant. ‘Als het aan mij ligt zeker.’
Diana knipoogt ondeugend. Ze twijfelt niet aan haar gevoel voor Dodi, maar ze weet ook dat ze een zekere terughoudendheid in acht moet nemen.

Met een glimlach neemt ze afscheid van hem. Er wordt van haar verwacht zich nu onder de genodigden te begeven. ‘Ze heeft een vreemd leven', denkt Dodi, terwijl hij haar verderop met een paar mannen ziet praten. ‘De meeste mensen zouden het allang hebben opgegeven. Zeker bij zo’n lange aaneenschakeling van teleurstellingen. Maar zij gaat stug door'.

Terwijl Diana staat te praten, laat ze haar ogen door de zaal glijden. Ze ontmoeten die van Dodi en ze wisselen een warme, begripvolle blik uit. Hij knikt naar haar en zij beantwoordt zijn blik met een glimlach. Als een soort groet heft hij zijn glas. Diana maakt een einde aan haar gesprek met de mannen en loopt vol zelfvertrouwen op hem af.

Als ze naast hem staat, buigt hij zich naar haar toe. ‘Ik wilde je net van de aasgieren verlossen. Heb ik dat goed aangevoeld'? Diana moet lachen. ‘U hebt het inderdaad goed aangevoeld, meneer Fayed.’ Het ontroert haar dat hij haar gedachten perfect weet te raden. ‘Zal ik iets te drinken voor je halen', biedt hij aan.

Diana wil net antwoord geven, als ze een glimp opvangt van Charles en Camilla, die in een hoekje met elkaar staan te praten. Het verbaast haar dat ze de twee nu alweer samen ziet. Charles verslindt Camilla met zijn ogen en ze haat hem. Hij staat dicht tegen haar aan in zijn rokkostuum en Camilla is zoals altijd saai gekleed in haar lange, nietszeggende baljurk.

Instinctief slaat Diana haar handen voor de ogen, alsof ze dat vreselijke beeld wil buitensluiten. Opeens is haar opgewekte stemming verdwenen. Ze voelt een dringend verlangen om te vertrekken, maar ze besluit te doen alsof ze de twee niet heeft opgemerkt en zet haar gesprek met Dodi voort.

‘Ik kan er niet over uit!’ fluistert ze. Hij meent even dat hij een traan zo groot als een van haar parels langs haar wang ziet rollen. Instinctief steekt hij zijn hand naar haar uit. Ze pakt hem dankbaar beet. Haar hand is klam, maar de greep is stevig. Hij loodst haar door de ruimte heen naar een stil hoekje, weg van de nieuwsgierige blikken. Daar neemt hij haar gezicht tussen zijn handen.

Ze deinst met een trillende lip terug, weg van zijn aanraking. Geen risico’s meer, zegt haar gezicht. Dodi begrijpt haar terughoudendheid en hij is verbaasd over de wijze waarop Charles zijn echtgenote negeert. Ze lijkt hem totaal onverschillig te laten. ‘Het is in orde, Di-yana. Hier ben je veilig. En mag je jezelf zijn'. Zijn stem klinkt teder.

Er valt een stilte. De woede en het verdriet zijn in haar ogen te lezen. Ze probeert zich te ontspannen en slaakt een zucht. ‘Hoe kan ik je bedanken? Ik had even het gevoel dat ze me allemaal aanstaarden. Je hebt mijn eergevoel gered. Wat zullen de mensen denken, de pers ...’

Hij veegt een traan weg die langzaam over haar wang rolt en mompelt verrast: ‘Je beeft'. Hij kust haar op haar voorhoofd. ‘Je bent mij geen dank verschuldigd. Ik ben jou dankbaar vanwege je aanwezigheid hier.’ Ze begint te blozen en voelt opeens een intens verlangen om door hem in zijn armen te worden genomen.

Alsof hij haar gedachten raadt, slaat Dodi zijn armen teder om haar heen en trekt haar dicht tegen zich aan.
Het is een gebaar van troost en steun. Hij probeert geen avances te maken of haar te kussen, hoewel hij nu niets liever zou willen. Ze is eenzaam en gekwetst en ze snakt naar vriendschap en liefde.

Op slag is Diana alles vergeten. De armen troosten haar en ze staat versteld van de rust die hij uitstraalt. 
Dan laat hij haar los en houdt een bediende staande. Hij pakt twee tot de rand gevulde glazen met champagne van een dienblad. ‘Mag ik je uitnodigen voor een glaasje champagne’, zegt hij. Ze glimlacht bevestigend.

‘Drink maar', zegt hij, ‘niemand kan ons hier horen'. Ze neemt het glas aan en drinkt er gretig van. De tintelende drank verspreidt een warme gloed door haar lichaam. De rest van het glas slaat ze in één teug achterover. Ondanks haar weemoedige stemming steekt opeens een zekere vrolijkheid de kop op en ze trekt Dodi mee naar de dansvloer.

Haar lichaam voelt licht als een veertje. Ze kijkt op en ziet zijn innemende gezicht vlak voor zich. De dwaasheid van haar uitbundigheid treft haar als een mokerslag. Beschaamd kijkt ze een andere kant op. Dodi vindt haar onbeschrijflijk mooi. Ze windt hem op. Ze is zo dichtbij en toch ongenaakbaar.

‘Zal ik je naar huis brengen’, vraagt hij voorzichtig. Hij wacht met spanning op haar antwoord. Haar blik zegt hem dat hij iets onmogelijks heeft voorgesteld. ‘Nee, ik denk niet dat het een goed idee is,’ antwoordt ze ingetogen. ‘Je hebt vast nog nooit van de paparazzi gehoord? Als we niet oppassen, zijn we morgen voorpaginanieuws. Die achterlijke geruchten worden nog eens mijn ondergang. Maar dankjewel voor het aanbod.’

‘Maak je maar geen zorgen, die ellende zal ik je besparen. Maar als je wilt, kunnen we altijd nog via de dienstuitgang vertrekken'. Er verschijnt een lichtvonkje in haar ogen, ze is verrast door de standvastigheid van deze man. Met enige tegenzin blijft ze bij haar standpunt. Dodi begeleidt haar naar de hal en maakt een beleefde buiging. Met een sierlijk gebaar steekt ze haar hand uit.

‘Ik ga maar,’ zegt ze zo neutraal mogelijk. Terwijl hij de rug van haar fluweelzachte hand kust, voelt hij zich waanzinnig verliefd. Even blijven ze zo staan en kijken elkaar in de ogen. ‘Waarom ben je met Charles getrouwd’, waagt hij te vragen. Ze zwijgt even, die vraag had ze niet verwacht. In haar ogen flikkert een pijnlijke herinnering op.

Ze kijkt nadenkend voor zich uit, haalt diep adem en besluit het hem maar te zeggen zoals het is. ‘Hij was toen anders. Ons huwelijk leek goed in het begin. Maar alles veranderde heel snel. Soms kun je gewoon niet winnen, hoe je ook je best doet of hoeveel geld je ook hebt. Camilla is Charles zijn grote liefde. Dat is nooit anders geweest.’

Haar antwoord is openhartig. Maar terwijl ze Camilla’s naam noemt, verschijnt er oprechte paniek in haar ogen en hij weet waaraan ze denkt. Dan verontschuldigt ze zich en neemt afscheid. Bij de deur draait ze zich nog even om en glimlacht naar hem.

Vergenoegd bekijkt hij haar terwijl ze de trap afloopt en in de gereedstaande wagen stapt. Het is bijna niet te geloven hoe graag hij haar weer wil zien.