Lieve lezers van mijn thriller ‘Koninklijk Complot,
het mysterie rond de dood van prinses Diana’.

Afgelopen week was een drukke week met het voorbereiden van een aantal ludieke signeersessies.

Een ervan is een koninklijke modeshow,
die plaatsvindt op zaterdag 1 november.

De show staat geheel in het teken van prinses Diana en mijn thriller. Hoe leuk is dat! De ander is een koninklijk diner bij een vooraanstaand restaurant in Zwolle. En het gave is dat ik op ebay de menukaart heb gevonden van de bruiloft van prinses Diana en prins Charles. Op de kaart staan zelfs de wijnen vermeld, die op die dag zijn geschonken, alsmede de muziekkeuze.

En als kers op de taart, de tafelschikking. Daar kunnen we natuurlijk wel iets heel leuks mee doen. Tijdens het diner geef ik een lezing en aansluitend krijgen de gasten een gesigneerd exemplaar van mijn thriller mee naar huis.

Vorige week hebben jullie hoofdstuk 2 kunnen lezen. Vandaag deel ik hoofdstuk 3 met jullie. In dit hoofdstuk ligt de focus op het karakter van Diana en leer je haar echt kennen. En dan onthul ik wat Diana haar beweegredenen zijn om mee te werken aan haar verdwijning onder de naam ‘Mission Escape’.

Het verloren huwelijk - Hoofdstuk 3 

De volgende morgen heeft de hemel de diepblauwe kleur van een vroege lente met een paar kleine wolken die snel voortdrijven. De stralen van de zon doorklieven de ochtend. De buitenlucht voelt ijzig koud aan en er staat een straf windje.

Het is nog vroeg in de ochtend als de prinses van Wales eenzaam in de serre aan de kruidenthee zit. Ze voelt zich niet lekker, het lijkt erop dat ze een griepje onder de leden heeft. Balmoral is een afgelegen kasteel met torentjes en imposante grijze natuurstenen muren, die van onder tot boven met klimop zijn bedekt. Het straalt aan de buitenkant de warmte uit van een gezellig familielandhuis, maar binnen is het er kil en koud.

De kachel staat er nooit aan. De enige toegang naar het paleis wordt gevormd door een enorm stalen hekwerk, dat erbarmelijk piept als het opendraait. De sfeer is er informeel en de regels zijn niet zo streng als in de overige koninklijke residenties.

De prinses doet niets liever dan door de rustgevende Schotse valleien wandelen. Ze is normaal gesproken heel actief, in tegenstelling tot haar man Charles. De prins is pas in zijn element als hij rustgevende dingen kan doen als tuinieren, vissen of wandelen. En hij heeft een passie voor jagen. Die kan hij in het gebied rondom Balmoral voldoende uitleven. Hij heeft er geen moeite mee om dieren te doden. Diana kan dat niet verdragen.

Ze zit in een fauteuil met roodfluwelen bekleding bij het raam en een voorzichtige straal van de ochtendzon valt over haar schouder naar binnen. Door de metershoge ramen ziet ze imposante steenarenden in de lucht zweven. ‘Welkom in Schotland,’ laat ze zich ontvallen, terwijl ze met haar blonde, korte lokken speelt en geniet van de vogels.

‘Wat zou ik graag vrij zijn, net als jullie. Ik vrees alleen dat ik geen keus heb,' zucht ze, in de valse hoop dat de vogels haar noodkreet kunnen horen. Ze pakt het boek dat naast haar op een tafeltje ligt en probeert te lezen. Haar intellectuele honger neemt met de dag toe. Maar de woorden krijgen geen betekenis. De letters beginnen zelfs voor haar ogen te dansen. Ze kan haar hoofd er niet bijhouden, slaat het boek dicht en pakt een blocnote en pen om haar gedachten op te schrijven.

Ze heeft nog ruim een uur, voordat ze met Dodi heeft afgesproken. Fragmenten uit haar leven, dat op haar eenendertigste alle hoop verloren lijkt te hebben, flitsen door haar hoofd. Ze ziet haar toekomst voor zich als een neergaande spiraal waarin ze geen kleur meer kan ontdekken. Ze dwingt zich de belangrijke momenten van haar verleden op en rij te zetten en constateert met een zucht dat haar leven vooral dieptepunten kent.

Ondanks haar woede dat Charles nog altijd met Camilla omgaat, houdt ze nog zielsveel van haar echtgenoot.
Ze snakt naar zijn aandacht, maar hij stelt haar iedere keer weer teleur. Ze is zich er nadrukkelijk van bewust dat ze steeds verder van hem verwijderd raakt en ze weet niet meer goed hoe ze het tij kan keren. En of ze het nog kan keren.

Ze is daardoor van een vrolijke, spontane jonge vrouw veranderd in een echtgenote met depressieve buien en een eetstoornis. Ze slikt antidepressiva en heeft, tot vijf keer toe, een zelfmoordpoging ondernomen. Ze weet niet of het door de pillen komt, maar er is nog maar weinig wat haar echt raakt. Het liefst wil ze ontsnappen aan de dagelijkse verplichtingen van het leven aan het hof.

Vanaf haar eerste dag als prinses heeft ze zich de verstikkende regels en gewoonten eigen moeten maken.
Eén ervan is: ‘de koninklijke familie heeft altijd gelijk’. Dat betekent dat zij een toontje lager moet zingen, de plichtsgetrouwe echtgenote moet spelen en dankbaar moet zijn voor wat ze krijgt. Alleen als ze zich daaraan houdt, kan ze de haar vijandige omgeving overleven.

Maar haar echte probleem is dat ze vrij wil zijn en het liefst een nieuw leven wil beginnen. Want iedere dag weer voert ze een toneelstuk op en zet ze noodgedwongen haar koninklijke masker op. Iedereen om haar heen doet mee aan hetzelfde stomme theaterstuk, waarin zij een van de hoofdrollen vertolkt. Zelfs haar eigen familie. Ze raakt daardoor steeds verder verwijderd van de dagelijkse werkelijkheid.

En daar zit ze, binnen de onverzoenlijke muren van het paleis dat stil, leeg en donker is. Ze kan de elektriciteit horen zoemen. Heel af en toe drijven er geluiden van bedienden naar binnen. Er lopen mensen in het kasteel rond die haar haten. Ze zijn overal. Ze behoren tot het kamp van Charles. Ze willen niets met de prinses te maken hebben en zouden haar het liefst negeren. Toch moeten ze haar accepteren, omdat ze deel uitmaakt van de koninklijke familie.

Zodra ze een kamer uitloopt, is er iemand die het licht achter haar uitdoet. Haar man en schoonfamilie zijn erg zuinig. Haar ziel schreeuwt om bevrijding uit deze vreugdeloze en koude gevangenis. Ze wil samen met haar twee zoons een ander soort toekomst opbouwen. Ze speelt met het idee om naar Amerika te verhuizen.
Hillary Clinton, de vrouw van de Amerikaanse president, heeft gezegd dat het Amerikaanse volk haar in het hart zal sluiten als ze ooit besluit om die kant op te komen. Het lijkt haar een fantastisch idee.

De herinnering aan Charles dringt zich nog verder aan haar op. Hij is veel weg en brengt zijn tijd voornamelijk door op Highgrove House dichtbij Tetbury in Gloucestershire, waar ook Camilla woont. Diana is in zijn woning niet welkom, ook nooit geweest. Hij heeft het huis gekocht om in de buurt van zijn geliefde te kunnen zijn.

Toch had ze lange tijd het gevoel dat Charles en zij een goed team waren. Tot ze zich realiseerde dat hun huwelijk voor hem veel belangrijker is dan zijn liefde voor haar. Het staat voor hem voor een status die hij nastreeft. Als troonopvolger hoort hij getrouwd te zijn.

Ze verlangt er hevig naar dat Charles haar weer, zoals in het begin, teder in zijn armen neemt. Dat daarna de passie oplaait en ze de liefde bedrijven alsof het de eerste keer is. Maar haar man neemt nooit meer het initiatief voor een vrijpartij. Zijn liefdestechniek was niet veel. Erop, eraf en slapen. Maar alles beter dan helemaal geen aandacht van hem. De realiteit is dat hij nooit meer een arm om haar heenslaat. Ze kan hooguit een klopje op haar schouders krijgen als ze zich verdrietig voelt.

Ze verkeerde ooit, na haar zwangerschappen, in de overtuiging dat hij weer verliefd op haar zou worden als ze maar wat dunner was. Maar diep in haar hart weet ze dat er geen ruimte meer is voor een nieuwe impuls, omdat Charles hun relatie vooral als een verplichting tegenover zijn familie en zijn vaderland ziet.

Het was prins Philip die destijds een partner voor zijn zoon heeft gezocht. Ze moest maagd en daarnaast raszuiver zijn. En voor de koninklijke familie betekent raszuiver: het hebben van blauwe ogen, blonde haren en blauw bloed. Diana heeft zelfs meer koninklijk bloed in haar aderen dan koningin Elizabeth en haar familie samen. Haar voorouders zijn te traceren tot Henry VIII in de zestiende eeuw.

Na de geboorte van Harry was haar taak volbracht. Ze had de familie twee mannelijke nazaten bezorgd.
Haar huwelijk naderde toen snel zijn einde. Charles keek nauwelijks meer naar haar om, hoe ze ook haar best deed. De prins heeft besloten zijn eigen gang te gaan en zijn dagen voornamelijk door te brengen met Camilla. Wat hem betreft mag Diana zo snel mogelijk verdwijnen, het liefst vandaag nog, zodat hij met zijn enige echte liefde in het openbaar kan treden. Tenminste zodra Camilla ook gescheiden is. Want ze is immers nog getrouwd met Andrew Parker Bowles.

Niet alleen Charles, maar ook prins Philip wil de prinses weg hebben. Ze is een sta-in-de-weg. Een ongeleid projectiel. Ook haar schoonmoeder, koningin Elizabeth heeft, ondanks dat ze Diana graag mag, moeite met de grillige en neerslachtige buien van de prinses. Ze weet niet goed hoe ze daarmee moet omgaan. De koningin duldt geen ‘zwakte’, niet bij zichzelf en niet bij anderen. ‘Met een zekere hardheid kun je de wereld beter aan’,
is haar credo.

Het lukt Diana niet haar sombere gedachten te verdrijven. Het hele gedoe met haar man groeit haar boven het hoofd, hij heeft diepe, verwoestende sporen in haar leven getrokken. Ze is alles geworden waar ze zo’n hekel aan heeft; angstig, emotioneel en zelfs een beetje schizofreen. Ze is van de nodige illusies beroofd en haar onbevangenheid is voorgoed verdwenen. Ze is uitgeput. Fysiek en geestelijk.

De prinses legt haar blocnote en pen terzijde, staat op uit haar stoel en loopt de kamer door. Ze voelt zich verloren. Het koningshuis kan haar niet meer schelen. Niets kan haar meer schelen. Weemoedig blikt ze nog verder terug. Haar huwelijk is niet alleen maar slecht geweest. In de beginperiode was er ook sprake van echte liefde van weerskanten. Tenminste, zo heeft zij het ervaren.

Ze hebben allebei een ondeugend gevoel voor humor. Zelfs iets aan de gewaagde kant. En ook houden ze allebei van practical jokes. Dat hebben ze gemeen. Charles krijgt haar altijd aan het lachen. Ze vindt zijn humor over billen erg grappig, vaak ligt ze dan helemaal in een deuk. En als ze lacht, dan is haar lach enorm aanstekelijk.

Ze denkt ook dat Charles wel zijn best heeft gedaan om haar te begrijpen en haar stemmingswisselingen te aanvaarden. Maar hij is niet zo communicatief. Zijn emoties zijn al vanaf zijn geboorte verstikt. Hij, de eenzame oudste zoon van ouders die hem nooit werkelijke liefde hebben gegeven. Maar nu gaan er dagen voorbij waarop Charles en zij geen woord met elkaar wisselen. Daarom deelt ze haar problemen met het personeel en zo krijgt ze ook alle roddels te horen. Volgens de prins is dat niet volgens het protocol. Maar er zijn verder maar weinig mensen met wie ze daadwerkelijk over haar problemen kan praten.

Diana laat zich weer in haar stoel zakken. De ramen in het kasteel zijn verbazingwekkend groot en de zon stroomt erdoor naar binnen. De prinses schudt haar hoofd alsof ze de nare gedachten van zich af wil werpen. Haar vooruitzichten zijn grimmig. Ze weet dat ze grote problemen in haar leven heeft, die ze moet aanpakken. Ze knijpt haar ogen dicht. Ze moet van die sombere gedachten en lamlendigheid af, tegen elke prijs.

‘Ik haat het hier. Wat doe ik nog in deze negatieve en uitputtende omgeving. Misschien moet ik toch maar weggaan? Zelfs een leven zonder een man zou beter zijn.’ Een zekere opluchting maakt zich van haar meester. Ze heeft zichzelf die vraag al zo vaak gesteld, zonder een pasklaar antwoord te vinden.

Naast haar zorgen om haar huwelijk is er de onafgebroken mediadruk die haar leven bijna ondraaglijk maakt. Ze leeft in constante angst voor de paparazzi die haar en haar kinderen overal achtervolgen. Alle aandacht is continu op haar gericht. Elke dag is ze voorpaginanieuws. Het is een isolerende ervaring. En het weerhoudt haar ervan de dingen te doen die ze zo graag wil doen.

Voor de buitenwereld moet ze jong, mooi en elegant blijven, want dat is wat het publiek van haar verwacht. Iedereen wil weten hoe het met haar gaat en of haar huwelijk nog boeiend is. Natuurlijk, de media haken er gretig op in. Ze slaagt er maar niet in haar privéleven te beschermen tegen de hongerige blikken van de roddelpers.

Het lijkt wel een film waarin ze optreedt, die steeds weer opnieuw wordt afgespeeld. Ja, een vreselijke horrorfilm is het. Haar leven verandert niet, wat ze ook doet. Iedere keer weer sluit het koninklijke leven zich als een slecht zittende jas om haar heen. In afwachting van de komst van Dodi Fayed kijkt Diana wanhopig de kamer rond, maar gelukkig is er niemand in de buurt die haar nu kan zien.

‘Vooral kalm blijven,’ houdt ze zichzelf voor.In haar jaren als prinses heeft ze het Britse koningshuis heel wat imagoschade berokkend, dat weet ze. Ze vormt inmiddels een enorme bedreiging voor haar man en zijn familie. En dan met name voor het beeld dat het Britse volk van haar vorstenhuis heeft. Maar de bedreiging is het grootst voor de Britse elite. Zij willen hun bovenmatige privileges en levensstijl veiligstellen. Het is immers de koningin die regeringen benoemt en adellijke titels verleent.

En achter de schermen is het de elite die de koningin adviseert over wie welke titel krijgt. Diana wil de monarchie niet omver werpen. Het is immers de toekomst van haar kinderen. Daarom is ze vastberaden: ze zal verdwijnen. Charles en zijn familie hebben gewonnen. Ze kan niet langer opboksen tegen de leden van de koninklijke familie, die elkaar altijd de hand boven het hoofd houden. ‘Mission Escape’ is geboren.

Haar verdwijning zal koren op de molen van de prins en zijn familie zijn. Maar het geeft haar de mogelijkheid weer een normaal leven te leiden en te doen waar ze het beste in is. Gewoon zichzelf zijn.

Natuurlijk vind ik het leuk als je een reactie wilt achterlaten. En heb je een vraag, dan zal ik daar altijd op reageren. Meer informatie over mijn boek vind je op www.langlevediana.nl of op mijn Facebookpagina https://www.facebook.com/koninklijkcomplot Reacties op mijn blog kun je sturen naar info@femna40.nl of naar linda@langlevediana.nl

Wordt vervolgd...