Lieve lezers van mijn thriller ‘Koninklijk Complot, het mysterie rond de dood van prinses Diana’.

Ik hoop dat jullie met veel plezier de eerste vier hoofdstukken hebben gelezen.

Deze week ben ik de laatste lootjes aan het treffen voor de voorbereidingen van een wervelende modeshow bij Life Style Woman in Zwolle. Aanstaande zaterdag is het dan zover.

Nog even snel een korte speech schrijven, goody bags maken, de Engelse hapjes voorbereiden. Ja, er komt heel wat kijken bij zo’n ludieke signeersessie.

Zoals vorig week aangegeven is er tijdens deze show een heuse prinses Diana look alike verkiezing.
De winnares krijgt de hoofdrol in de boektrailer van mijn boek en wint daarnaast een koninklijk diner voor twee. Je kunt nog steeds meedoen.

Meld je dan voor half november aan via linda@langlevediana.nl. Natuurlijk wel met foto. Uiteraard ben je zaterdag ook van harte welkom aan de Diezerstraat 118 te Zwolle.

Vandaag deel ik hoofdstuk 5. Prinses Diana krijgt de details van ‘Mission Escape’ te horen. Veel leesplezier!

Een verscheurde prinses - Hoofdstuk 5

‘Wat spannend!’ zucht ze nauwelijks hoorbaar. Ze leest het scenario volledig geconcentreerd achter elkaar door, er volkomen door gegrepen. Opeens hangt er een energieke sfeer in het vertrek. Een operatie als deze is zeer complex. Er kunnen duizenden dingen fout gaan.

Het is de eerste grote missie van Dodi en hij wil het er hoe dan ook goed van afbrengen. Het liefst heeft hij dat de prinses vandaag nog een akkoord geeft, zodat ze meteen aan de slag kunnen. Maar hij beseft ook dat hij dan veel te hard van stapel loopt. Dat het hele traject nog wel eens jaren kan duren.

Terwijl Diana de stukken aan het lezen is, geniet Dodi van het schitterende uitzicht. Hij schenkt nog een kop koffie voor zichzelf en voor haar in en gaat zitten. Zijn blik wordt gevangen door een foto waarop Diana veel jonger en met haar blonde haar tot op de schouders staat afgebeeld met in haar armen Harry als baby.
Naast haar staat William. Het valt hem op dat haar oudste zoon sprekend op haar lijkt.

Ook een olieverfschilderij aan de muur trekt zijn aandacht en hij staat op om het van dichtbij te bekijken.
Het laat twee gestalten zien die diep in gedachten zijn verzonken. Een tamelijk lelijk ogende man en een aantrekkelijke jonge vrouw met rode appelwangen in prachtige kledij in een vage, donkere ruimte.

De man heeft liefdevol zijn arm om de schouder van de vrouw geslagen, zijn hand rust op haar borst. De vrouw raakt heel voorzichtig de vingertoppen van de man aan. Diana stopt met lezen en kijkt naar hem op.

‘Het dateert van halverwege de zeventiende eeuw. Het is Hollands. Een Rembrandt,’ zegt ze met een vriendelijke glimlach. Ze heeft de samenvatting van ‘Mission Escape’ gelezen. Ze legt het rapport terug in de map en kijkt ernstig in zijn donkere ogen.

‘Ik ben klaar met lezen,’ zegt ze. Er sprankelt, voor het eerst sinds haar huwelijk met Charles, een zweem van hoop in haar ogen. Als Dodi blijft zwijgen, slaakt ze een zucht. ‘Geloof me, ik twijfel niet aan jullie plan, maar gun me nog even de tijd om erover na te denken. Het punt is,’ zegt ze langzaam en eerlijk, ‘het punt is, Dodi, dat ik niet weet wanneer de jongens en ik er echt klaar voor zijn.’

Dodi wrijft met zijn vinger over de rand van zijn koffiekopje en fronst. ‘Is er geen hoop meer voor jullie huwelijk?’ Hij schuift zijn fauteuil dichter naar haar toe. Ze zit nu zo dichtbij, dat hij zonder enige moeite zijn armen om haar heen kan slaan. Als hun blikken elkaar kruisen, bonkt zijn hart in zijn keel. Hij kijkt recht in haar saffierblauwe ogen en heel even is het of de tijd stilstaat. Ze heeft de meest expressieve ogen die hij ooit heeft gezien. Hij lijkt erin te verdrinken.

Snel wendt ze haar blik af, haar gezicht vertrekt van emotie. Tranen branden achter haar oogleden. Ze weet niet wat ze moet zeggen. Wat valt er te zeggen? Nee, ze gelooft niet meer in een goede afloop. Opeens heeft ze zichzelf niet meer in de hand. Ze probeert de tranen die opwellen ongeduldig weg te knipperen.

Bijna geluidloos begint ze te snikken. Ze weet niet eens waarom ze huilt. Of het door haar ellendige leven met Charles komt of door de angst om het welslagen van het plan. Ze weet dat ze een risico is geworden voor het Engelse koningshuis, voor Charles en voor zichzelf en dat ze daardoor grote problemen in haar leven heeft.
Ze nipt aan haar koffie.

‘Ik weet het niet meer,’ zegt ze verdrietig. ‘Ik maak alles kapot. Haar stem klinkt geëmotioneerd. Hij ziet een diepe droefheid op haar gezicht. Dat moet je niet zeggen, Di-yana,’ zegt hij met een oosters accent. Haar blik wordt troebel. ‘Ik wil hier weg. Mezelf verstoppen. Wat kan ik anders?’

Ze zet haar kopje neer en grist wat papieren tissues uit de doos vlak naast haar. Ze dept haar ogen, snuit haar neus, dringt de tranen terug en vermant zich. Ik ben geworden als die kunstbomen die ze gebruiken om het toneel op te sieren. Je hoeft ze geen voedsel of water te geven.’

Dodi kijkt haar bezorgd aan. Hij voelt haar pijn. Een pijn die dieper is dan hij vermoedde. Maar wat ik beslist niet wil, is een theaterstuk worden. Of leven als een opgejaagd dier, dat zich nergens meer veilig voelt.’

Een snelle blik van Dodi maakt haar duidelijk dat hij iets begrijpt van haar beproevingen in het paleis en met de paparazzi. Denk je echt zo over je leven? Ze knikt en bijt op haar onderlip. Ze voelt zich machteloos en verscheurd tegelijk... Ze haalt diep adem.

Ik ben in een gouden kooi terechtgekomen en een vreemde voor mezelf geworden. Elke dag weer zit ik in een nachtmerrie, waarin mijn werkelijke leven steeds meer wordt uitgevlakt. Over een tijdje ben ik niemand meer. Het is een chaos in mijn hoofd. Ik weet niet welke kant ik op moet. Het maakt ook niet veel meer uit, als ik hier maar vandaan kom.’

Dodi heeft met haar te doen. Het liefst wil hij haar even aanraken om haar troost te bieden, maar het lijkt hem niet gepast. Ik begrijp wat je zegt, maar jij bepaalt zelf welke kant het op gaat,’ zegt hij geruststellend.

Wat bedoel je nou eigenlijk, Dodi? Wat moet ik volgens jou doen?’ vraagt ze vertwijfeld. Je probeert twee loden lasten tegelijk te dragen, Di-yana en dat zal je niet lukken. Je moet er eentje afleggen en de consequenties onder ogen zien. Denk eens goed na over jouw leven en hoe je het verder wilt invullen.’

Dodi praat op kalme toon. Impulsief reikt hij naar haar hand en klemt die in de zijne. Ik wil je heel graag helpen. Hoe dan ook! Het lot heeft zijn loop wanneer je het roept. Zijn woorden brengen haar nog meer in beroering.

Ze wil dekking zoeken, maar ze weet niet welke kant ze op moet gaan. Er is voor haar geen veilige plek.
De journalisten weten haar altijd op te sporen en jagen haar keer op keer het open veld in. Ze heeft niet de gewone vrijheid om over straat te lopen, zonder dat er een horde duwende, dringende en schreeuwende fotografen achter haar aanzit.

Ze kan niet zomaar de deur uit zonder te worden belaagd door de paparazzi. Ze houden zich overal schuil,
zelfs in haar achtertuin. Ze raakt erdoor in paniek. Haar innerlijke leven, haar beklemmende koninklijke geschiedenis, haar verschijning, alles is interessant voor het grote publiek.

Die enorme belangstelling maakt haar angstig, maar daarnaast ook enorm verdrietig. Altijd wordt ze door rechercheurs omringd, die haar en haar zoons proberen te beschermen tegen de opdringerige toeschouwers. Ogen die haar aanstaren, vingers die haar aanraken, mensen die haar naam roepen. Diana kan zich niet voorstellen dat haar leven ooit nog anders zal zijn.

Ondanks het feit dat ze een prinses is, is ze ook maar een gewoon mens. Iemand die gewoon zichzelf wil zijn. Een moeder van twee jongens. Ze kijkt Dodi vertwijfeld aan. Hij hoort haar bijna denken: ‘Is dit het wel waard? Moet ik hiervoor mijn leven op het spel zetten?’ Hij vraagt zich af welke geheimen nog meer achter haar verdriet verborgen liggen.

Di-yana,’ zegt hij, terwijl hij zich naar haar toe buigt. ‘Dit plan kan je een andere toekomst geven. Je weet dat je het alleen maar hoeft te zeggen. Ze haalt opnieuw diep adem en geeft met een voorzichtige glimlach blijk van haar dankbaarheid.

Ik kan het niet. Niet nu. De tijd is nog niet rijp, Dodi. Ik weet dat ik, op een dag als ik mijn keuze heb gemaakt, heel blij zal zijn met ‘Mission Escape’. Maar ik heb tijd nodig om er naar toe te kunnen werken. En om mijn kinderen voor te bereiden. Het fundament voor mijn nieuwe leven moet stapsgewijs worden gelegd. En niet eerder dan wanneer ik er helemaal klaar voor ben. Maar nu is het nog te vroeg.’

Ze antwoordt in alle oprechtheid, terwijl ze een brok in haar keel wegslikt. Ze beseft dat ze haar dromen kan realiseren. Dromen die iets anders behelzen dan het koninklijke leven. Dat ze aan dit leven zal ontkomen,
staat als een paal boven water. Maar wanneer?

Het gaat haar aan het hart om Dodi nu te moeten teleurstellen. Maar hij heeft de situatie zelf allang zo ingeschat. Haar reactie verbaast hem allerminst. Het voordeel is wel dat hij nu alle tijd heeft om
‘Mission Escape’ goed voor te bereiden.

Hij luistert met een ernstig gezicht naar haar, getroffen door de droefheid in haar ogen. Hij ziet daar veel leed, maar ook kracht. Zelfvertrouwen dat macht met zich meebrengt. Haar houding is inspirerend, haar charme verleidelijk.

Hij weet dat ze niet meer zo kan leven als ze de afgelopen jaren heeft gedaan. Dat overleeft ze niet. Ze bevindt zich in een land dat ze inmiddels haat, op de vlucht voor haar echtgenoot en diens minnares. ‘Goed dan,’ zegt hij ernstig. ‘Het is voor ons geen probleem, Di-yana. Neem de tijd die je nodig denkt te hebben, al duurt het jaren,’ liegt hij rap. ‘Voor ons is het belangrijk dat je achter het plan staat, daarna kunnen we ons er volledig op storten.’

Zijn kalme stem is koel en klinkt bijna plechtig. Het stemt niet overeen met zijn gevoelens voor haar en het medeleven dat hij op dit moment voelt. ‘Misschien moet ik het toch nu al doen,’ zegt ze opeens. ‘Wat doen?’
‘Uit Londen wegvluchten. Ontsnappen en opnieuw beginnen. Dat klinkt toch geweldig, vind je niet? Maar nee,
eerst moet ik voor mezelf het een en ander uitzoeken. Al weet ik niet of ik daar iets mee opschiet. Ik moet terug naar de grote boze wereld.’

Ze zegt het met een enthousiasme dat gemaakt aanvoelt. Hij kan de uitdrukking op haar gezicht even niet plaatsen. ‘Er komt een dag,’ vervolgt ze, ‘dat ik hierop terugkijk alsof het een droom was. Iets wat iemand anders is overkomen.’ ‘Ik hoop dat je er straks inderdaad zo op terugkijkt, Di-yana.’ Dodi werpt een blik op zijn horloge. Het is al na tweeën. ‘Sorry, maar ik moet nu echt gaan.’

Diana vindt het jammer dat hij weg moet. Ze vindt zijn manier van praten iets geruststellends hebben. Ook is ze dan weer alleen en ze haat de stilte en het alleen zijn in het paleis. Ze komen tegelijkertijd overeind. Dodi is zich ervan bewust dat er de komende periode een hoop werk op hem af zal komen.

Ondanks dat ze nog geen officiële toezegging heeft gedaan, zal hij zich volledig wijden aan de voorbereidingen. Zijn intuïtie zegt hem dat haar beslissing niet lang meer kan uitblijven, gezien haar emotionele situatie. ‘Ik hoop dat ik je geen overlast heb bezorgd,’ zegt Diana, terwijl ze zijn aktetas aanreikt.

‘Ik ben wel wat gewend,’ grapt hij en neemt de tas aan. Hij buigt zich naar haar toe om haar op de wang te kussen. Ze laat het gewillig toe. Het valt hem op dat ze heerlijk ruikt, als een lichtgeparfumeerde roos.
Hij herkent iets van Kenzo. Een korte, goudgele lok beweegt teder langs zijn gezicht. De aangename parfumgeur verspreidt zich door zijn neusholtes.

Zijn hersenen worden erdoor geprikkeld. Hij is totaal overdonderd door zijn gevoelens voor haar. Hij kan niet begrijpen dat Charles zo op Camilla is belust, terwijl er thuis zo’n zeldzaam mooie vrouw op hem wacht.
Dodi zou alles voor een vrouw als Diana over hebben.

De prinses loopt voor hem uit, hij kijkt hoe haar lichaam beweegt onder haar mantelpakje. Ze vertoont meisjesachtig flirtgedrag, dat niet bij een vrouw van haar afkomst past. Diana begeleidt hem naar de entree en als hij langs haar heen reikt om de deur te openen, raakt hij haar per ongeluk aan. Ze trekt zich niet terug. In dat korte ogenblik voelt hij de contouren van haar lichaam. Zijn blik ontmoet opnieuw heel vluchtig de hare.
‘Heel veel succes, Dodi,’ zegt ze, ‘en houd me op de hoogte.’

Buiten wordt hij overvallen door een koude windvlaag. Het is stil. Heel stil. Er is zelfs geen vogel te horen. Ondanks de bijtende kou breekt het zweet hem uit. Over enkele delen van zijn lichaam heeft hij geen controle meer. Hij doet zijn uiterste best om zijn gevoelens de baas te worden. Hij kust haar hand en Diana lacht haar aardigste glimlach. ‘Tot ziens, Di-yana,’ zegt hij galant.

Hij weet dat hij haar snel weer zal zien. Met kloppend hart loopt hij via het bordes de drie treden af naar de dienstwagen die al op hem staat te wachten. Zijn colbert golft soepel in de snijdende wind. Hij kijkt nog even over zijn schouder naar de prinses en voelt een heftige tederheid in zich opwellen. Ze vervaagt terwijl hij naar haar kijkt. Ze heeft de zware paleisdeur achter zich gesloten.

In de auto staart Dodi nog enkele seconden door de achterruit, met haar geur nog steeds in zijn geheugen. ‘Misschien ziet het er allemaal niet zo somber uit als zij het zich voorstelt,’ denkt hij. In een gematigd tempo rijden ze over het terrein naar de helikopterlandingsplaats. De piloot start de motor en de helikopter verwijdert zich van Balmoral. Het onbeperkte uitzicht is uniek en bezorgt Dodi een ultiem gevoel van vrijheid. Een vrijheid die Diana niet kent.

Natuurlijk vind ik het leuk als je een reactie wilt achterlaten. En heb je een vraag, dan zal ik daar altijd op reageren. Meer informatie over mijn boek vind je op www.langlevediana.nl of op mijn Facebookpagina https://www.facebook.com/koninklijkcomplot Reacties op mijn blog kun je sturen naar info@femna40.nl of naar linda@langlevediana.nl

Wordt vervolgd...

Liefs Linda Udo