Morgen verschijnt er een boek over prins Charles. Een nieuwe biografie van de Britse troonopvolger die nu al voor deining zorgt.

In het boek beschrijft de Amerikaanse journaliste Catherine Mayer onder andere hoe er in Buckingham Palace een strijd woedt over de toekomstige rol van de Britse monarchie.

Dit boek sluit heel goed aan bij mijn thriller Koninklijk Complot.

Er is dus een hoop in beweging binnen het Britse koningshuis. Erg spannend allemaal. En dat roept natuurlijk veel vraagtekens op. Een reden te meer om mijn boek te gaan lezen. 

Opnieuw veel leesplezier. Liefs Linda Udo.

Begrafenis van graaf Spencer - Hoofdstuk 17

Een kleine week later vertrekt Diana naar Northamptonshire, een graafschap in de Engelse regio
East Midlands, waar haar vader wordt bijgezet in het familiegraf. De avond ervoor heeft ze voor een laatste keer afscheid van hem genomen. Zijn lichaam is direct na zijn overlijden opgebaard geweest in de woning van graaf Charles Spencer, de broer van Diana.

Ze heeft hem een kus op zijn voorhoofd gegeven en zijn handen in de hare genomen. Zijn dierbare spullen, dingen die veel voor hem hebben betekend, heeft ze in zijn kist gelegd. Ook heeft ze ervoor gezorgd dat hij zijn favoriete kleding draagt.

In de verte hoort ze de kerkklokken luiden. De diepe klanken golven onafgebroken over het landschap.
Diana zit in een van de volgwagens die in een stoet achter de lijkwagen aan naar het plattelandskerk van
Great Brington rijden. Het is een grijze trieste ochtend met mistbanken en regenbuien. De dag is net zo somber en donker als zijzelf.

Traag beweegt de stoet zich voort. Ze verlaten de weg en dalen via Church Lane af naar het pittoreske kerkje. Door het vroeg ingezette voorjaar is het pad naar de kerk omzoomd door mooie stroken groen. Boven de begraafplaats, die zich in de verte aftekent, hangt een dunne deken van nevel.

De prinses is met haar gedachten bij haar vader. Haar blik is treurig en de pijn is van haar gezicht af te lezen.
Ze slaakt een zucht als ze bij de poort van de kerk aankomen, waar een bewaker de hekken opent.
De uitvaartdienst is uitsluitend toegankelijk voor genodigden.

De stoet draait het met bomen omzoomde terrein op. De prinses wordt door haar chauffeur voor de deur van de kerk afgezet. De man stapt als eerste uit, opent het portier, helpt haar uit het voertuig en houdt een paraplu boven haar hoofd. De klokken van de kerk beginnen opnieuw te luiden. Ze ademt diep in en luistert naar het gebeier, dat langzaam wegsterft.

Hoewel de kerk in de beschutting ligt van een halve kring dennenbomen, blaast een kille wind er dwars doorheen en jaagt de regen in het gezicht van allen die gedwongen zijn buiten te blijven staan.
Regendruppels geselen het grasveld waar voorjaarsbloemen hun kopjes opsteken.

In de kerk wordt het requiem van Mozart ingezet. De tonen zweven naar buiten, over de hoofden van de wachtenden. Twee in livrei gestoken chauffeurs van de familie Spencer stellen zich naast de kist op als die uit de lijkwagen wordt getild en op een baar gezet. De kist is bedekt met een vlag waarop het familiewapen is afgebeeld.

Zes mannen, waaronder Charles Spencer, dragen de kist met het stoffelijke overschot van de graaf op hun schouder de kerk in. Direct daarachter volgt de directe familie. Raine loopt naast de prinses. Ze draagt een zwarte sluier, zodat men haar gezicht niet kan zien.

Tientallen ogen zijn op Diana gericht als ze de kerk betreedt. Een licht geroezemoes gonst door de ruimte.
Het dringt niet ten volle tot haar door. De blikken van de aanwezigen worden vertroebeld door haar tranen. Door de mist heen ziet ze in het voorbijgaan de vrienden en bekenden van haar vader in de kerkbanken zitten. Ook Mohamed Al-Fayed is aanwezig. Hij geeft haar een bemoedigende knipoog.

De treurige muziek sterft langzaam weg. Diana neemt vooraan plaats, naast haar zussen Sarah en Jane en Raine Spencer. Haar blik blijft rusten op de grafkrans van grote witte rozen, die opvallend staat opgesteld naast de eiken kist met een met de hand geschreven kaartje van haarzelf: ‘Lieve papa, ik mis je heel erg, maar ik blijf altijd van je houden. liefs, Diana.’ Nauwelijks zichtbaar, achter de kist, staat een bloemenhulde van haar man Charles. ‘In zeer genegen herinnering,’ luidt de formele en zeer onpersoonlijke tekst op het lint.

Na een felle discussie met een onverzettelijke Diana, heeft haar echtgenoot bakzeil gehaald en beloofd niet bij de plechtigheid aanwezig te zullen zijn. Hij heeft hun kinderen verwelkomd toen ze terugkwamen van vakantie en hen naar hun kostschool gebracht. Iets wat Diana liever zelf had gedaan, maar wat door de begrafenis niet mogelijk bleek.

Plechtig steken de misdienaren vier kaarsen aan en plaatsen die op de hoeken van de baar. De uitvaartliturgie wordt geleid door de bisschop van Peterborough en de voorgangers zijn Lord St. John of Fawsley en graaf Charles Spencer.

Na de plechtigheid in de kerk die zwanger lijkt van verdriet, wordt door het kerkkoor het ‘Ave Maria’ van Bach gezongen. De graaf wordt ondertussen in de grafkelder van de kerk bijgezet in de familiecrypte, waar de leden van de familie Spencer hun laatste rustplaats vinden.

De aanwezigen lopen door het gangpad naar buiten, waar een aantal begrafenisondernemers het gezelschap met opgestoken paraplu’s opwacht. De prinses stapt weer in de wagen. De vochtige kou lijkt zich rechtstreeks in haar botten te nestelen.

De hemel wordt lichter en een vage zon komt tevoorschijn, maar de wind die de regen meevoert,
blijft aanhouden. De stoet vertrekt in colonne naar de woning van Diana’s broer voor een informele bijeenkomst waarbij men de directe familieleden kan condoleren.

Het is laat in de middag als ze weer terugkeert op Kensington Palace. De condoleancebrieven zijn tijdens haar afwezigheid binnengestroomd. Het Britse volk betuigt de prinses massaal hun steun. Diana besluit persoonlijk op alle brieven te reageren, een perfecte manier om haar gedachten te verzetten.

Wordt vervolgd...