Lieve Lezers,
Valerie wordt misselijk als ze Nicolai zichzelf zachtjes ziet aftrekken terwijl hij naar Anna kijkt die Valerie aan het uitkleden is.

Ineens verstard iedereen omdat er een hels kabaal in de gang te horen is.

Nicolaï springt van zijn stoel en trekt zijn broek snel omhoog en Anna geeft een gil en schiet de hoek in.

Het huwelijksaanzoek - Hoofdstuk 40

Ik zag vanuit mijn ooghoek hoe Nicolaï zich zelf zachtjes aan het aftrekken was, terwijl Anna mij hielp om mijn trui uit te trekken. Ik wist mij in deze situatie totaal geen houding te geven. De braakneigingen die ik voelde, moest ik onderdrukken, dus wende ik mijn hoofd maar af van Nicolaï.

Als hij zou weten dat ik het liefst over hem heen zou willen kotsen van walging dan kon ik het wel vergeten.
Ik probeerde de braakneigingen te onderdrukken maar kon de trillingen van mijn lichaam moeilijk de baas.

Ineens verstarde zowel Anna als ik. Er was er een hels kabaal in de gang en Nicolaï sprong op vanuit zijn stoel en trok snel zijn broek omhoog. Anna gaf een gil en schoot in een hoek van de kamer en bedekte zich met de kleding die ze op de grond had gegooid. Er werd flink geschreeuwd en er werd hard ‘POLITIE’ geroepen.

Voordat Nicolaï ook maar iets kon doen, werd de deur met een gigantische kracht open gegooid en ik zag politiemannen in volledige uitrusting met geweren in de aanslag staan. Intussen had ik snel met mijn trui m’n borsten afgedekt.

Het overweldigende donkerblauw nam de kamer volledig in beslag. Anna werd door een van de agenten gesommeerd om zich weer aan te kleden, wat ze ook in een rap tempo deed. Zowel Nicolaï als Anna werden daarna in de boeien geslagen door het arrestatieteam.

Ineens zag ik in de deuropening Robert staan met een verhard gezicht. Mijn trui had ik inmiddels weer aangetrokken en was beduusd van zoveel machtsvertoon van de jongens in blauw. Dat Robert naar de politie zou gaan, had ik echt nóóit verwacht.

Hij stond voor me en zei: 'Val lieveling, ben je ongedeerd', terwijl hij me bij mijn schouders pakte. Ik keek Robert aan en voelde mij leeg. ‘Gadverdamme, laat me los en doe niet zo zoetsappig. Als jij nooit in mijn leven was gekomen, had ik dit nooit hoeven meemaken Robert! Waar zijn mijn dochters?’

‘Die zijn veilig bij Irma. Val sorry, het was allemaal verkeerd gelopen. Ik was die avond te laat bij The Theme aangekomen omdat ik in slaap was gevallen. Dat je niet gewacht had, begreep ik dus was ik naar je huis gereden en vond het vreemd dat je niet open deed, terwijl ik wel de lichten zag branden en je auto voor de deur zag staan.

Ik belde je daarna op en je mobiel hoorde ik binnen overgaan, maar je nam niet op. Daarna ben ik maar achterom gelopen en heb mezelf, door het raam naast de keukendeur in te slaan, toegang tot je woning verschaft. Ik dacht eerst dat je misschien gevallen was of zo, maar je was nergens in huis te bekennen en ik wist in eerste instantie niet wat er gebeurd was.

Wat ik vreemd vond, was dat er nog een glas met wat port op je salontafel stond en dat ik je handtas met daarnaast je sleutels zag liggen. Ik heb daarna uit je handtas je mobiel gehaald en het nummer van Irma opgezocht. Haar wakker gebeld met de vraag of zij wist waar je was. Irma wist het natuurlijk ook niet en maakte zich direct grote zorgen. Gelukkig waren Fleur en Amelie bij haar in goede handen.

Ik had met haar afgesproken dat ik in jou huis zou blijven wachten en als je ’s morgens nog niet terug was Irma terug te bellen. Zondagmorgen kreeg ik een telefoontje. Ik dacht eerst dat jij het was, maar het was die hufter Nicolaï met de mededeling dat hij jou ontvoerd had. Ik heb daarna Irma gebeld en aan haar uitgelegd wat er gebeurd was en aan Fleur en Amelie beloofd om alles te doen om jou ongedeerd terug te brengen. We zullen straks naar ze toegaan oké'?

Ik knikte bevestigend, maar was nog in een shocktoestand en had alle informatie die Robert me net gegeven had maar half ontvangen. Ik keek stoïcijns naar het tafereel hoe Anna en Nicolaï geboeid afgevoerd werden. Dat vieze vadsige mannetje had nu geen grote bek meer.

Ik plofte op de bedrand en gaf een grote zucht. Robert en ik waren nu alleen in de kamer achtergebleven.
Hij kwam naast mij zitten en sloeg zijn arm om mij heen, maar ik wilde zijn arm helemaal niet om mij heen en stond weer op en keek Robert strak aan.

‘Sorry Val, ik wilde je alleen maar troosten’. ‘Nee Robert,.. aan sorry Val, ik wilde je alleen maar troosten, heb ik helemaal niets! Ik wil weten wat er gebeurd is en hoe deze inval tot stand is gekomen.'

Robert gaf een beeldende beschrijving van wat er was gebeurd. ‘Een van de handlangers van Nicolaï heeft mij een paar dagen geleden gebeld dat hij voor een half miljoen wel de schuilplaats wilde geven. De klootzak weet hoe vermogend ik ben. Ik moest natuurlijk eerst het geld regelen. De rat heeft mij na de overdracht van een half miljoen dit adres gegeven. Hij had ruzie gekregen met Nicolaï en wilde zijn eigen belangen liever financieren'.

‘Maar waarom heeft Nicolaï mij ontvoerd?’ ‘Nicolaï hoort bij de Russische maffia die tegenwoordig ook in Nederland opereert, maar hij is zelf niet zo’n hele grote jongen'. ‘Hoe weet jij dat?’ ‘Shhtt Val, laat mij verder gaan met mijn verhaal', zei Robert terwijl hij opstond.

‘Weet je nog het verhaal van die zes containers die leeggeroofd waren? In de zes containers zat tussen de bananen in steeds een vrachtje diamanten uit Afrika die vanuit de Nederlandse haven naar onze contacten in Antwerpen gesmokkeld zouden worden. Omdat de afhandeling in de haven snel gaat en ook snel moet zijn als je het over bederfelijke producten hebt, is de pakkans niet zo groot.

Het bleek dat ik op mijn kantoor een infiltrant had werken die de orders verwerkte voor de scheepslading.
Hij had er ook voor gezorgd dat die zes containers zo van het schip uitgeladen zouden worden, dat ze goed toegankelijk waren. Dan was er nog een Russisch bemanningslid op mijn vrachtschip die ook weer in het complot zat en de containers gemerkt had.

Beiden waren connecties van diezelfde Nicolaï die een plan had bedacht om dubbel te verdienen op de lading én door ze door te verkopen aan een hogere bieder en als tweede door het verzekeringsgeld op te eisen.
Nicolaï had opdracht gegeven aan zijn bende om in de haven bij de opslagplaats hun slag te slaan. Ze wisten exact welke containers ze moesten hebben. 

De kapitein is een goede vriend van mij is en zeer trouw, zeker voor het salaris dat ik hem betaal. Hij had na het voorval met zijn vertrouwelingen uitgezocht wie de mol onder alle bemanningsleden was, omdat het wel heel toevallig was dat uit alle honderden containers de bende juist die zes containers moesten hebben, met alleen maar bananen er in. Uiteindelijk bleek het die ene Rus te zijn'.

Robert kwam weer naast mij zitten en ging verder. 'Omdat de kapitein zijn eigen methodes heeft om mensen uit te horen, had de Rus uiteindelijk alles verteld wat hij wist. Even later is de Rus per abuis van het schip gevallen tussen een ander schip terecht gekomen en verdronken. Een gevalletje 'bedrijfsongeval' als je begrijpt wat ik bedoel.

Die ene avond dat jij bij mij in het appartement was, werd ik door diezelfde kapitein gebeld met de mededeling dat de Rus had verklapt wie zijn baas was en wie de  informant op ons kantoor was en daarom ben ik die avond naar de bewuste man toe gegaan. Samen met mijn mensen heb ik de nodige informatie letterlijk uit hem weten te slaan.

Het bleek dat hij in diepe schulden zat en Nicolaï was daarvan op de hoogte. Nicolaï chanteerde hem, maar hij zou tegelijk rijkelijk beloond worden voor zijn diensten. In plaats dat die zakkenwasser naar mij was gekomen met zijn financiële problemen had hij zich verkocht aan Nicolaï.

Nadat ik de benodigde informatie had verkregen, ben ik weer naar mijn appartement gegaan en hebben mijn mannen hem uit de weg geruimd. De dag daarna had ik contact met mijn mensen in Zuid-Afrika.
De chemicaliënfabriek is een geweldige dekmantel, maar heeft buiten een laboratorium waar de ruwe diamanten worden geslepen, ook echt silo’s met chemicaliën en daar op het terrein kreeg ik een paar dagen later mijn ongeluk.

Nicolaï dacht dat zijn plan was gelukt omdat ik niets kon doen terwijl ik half dood in het ziekenhuis lag. Nadat ik gerevalideerd was heb ik Nicolaï geconfronteerd en Nicolaï was geschrokken dat ik achter zijn snode plannen was gekomen. Ik had hem aangegeven dat ik een schadevergoeding eiste voor alles wat er gebeurd was,
anders zou ik zijn meerdere inlichten.

Buiten dat kon hij zijn verzekeringsgeld voor de zes containers bananen op zijn buik schrijven. In plaats van dubbel zijn portemonnee te spekken, zou dit zijn ondergang betekenen bij zijn meerdere in de hiërarchie van de Russische maffia. Nicolaï voelde zich door mij gedwarsboomd en wilde mij, door jou te ontvoeren, afpersen'.

Ik ontplofte bijna van woede na wat ik net allemaal had gehoord en sprong van het bed af en schreeuwde:
‘Dus, samengevat, door jouw connecties met diezelfde Russische maffia werd ik de dupe Robert!
Vuile klootzak! Heb je enig idee wat ik heb meegemaakt!' Ik gaf hem een harde klap in zijn gezicht.

'Oké... deze had ik wel verdiend, denk ik‘, zei Robert al wrijvend over zijn wang. ‘Ik wil naar mijn kinderen toe en met rust gelaten worden, hoor je me!’ ‘Heé, ik heb net een half miljoen betaald meisje, dus je mag wel een beetje dankbaarder zijn.

Ik heb je vrijheid gekocht en daarmee ben je mij je leven verschuldigd. Ik heb je nog steeds maar een beetje en ik wil je helemaal Val, ik wil dat je mijn vrouw wordt'. En met die woorden haalde hij een ring uit zijn broekzak en hield deze voor mijn ogen. Het was een mooie en eenvoudige gouden ring, bezet met kleine diamanten aan de bovenkant. ‘Ik weet dat je niet van te opzichtig houdt’, zei Robert trots.

Godsamme, het laatste waar ik behoefte aan had, was wel een aanzoek van Robert. Hufter, wat dacht hij wel niet! Ik was laaiend en zat er gewoon doorheen, door alles wat ik de afgelopen dagen weer had meegemaakt. Waar ik de energie nu vandaan haalde, was mij een raadsel, maar ik voel me volstromen met energie.

‘Ach man, sodemieter toch een end op met die ring! Buiten dat, slavernij is verboden in Nederland weet je,
dus als je iemand wilt kopen, doe je dat maar lekker ergens in 'Verweggistan'. Daar willen ze met bosjes wel om je geld trouwen en in jouw gouden kooi leven. Jij hebt alleen maar je schuldgevoel gekocht Robert, niet meer en niet minder en als jij maar ook één moment denkt dat ik met jou ga trouwen, dan kun je wachten totdat je een ons weegt!

Denk je nu echt dat ik in jouw wereld wil leven en daarmee zeker het leven van mijn kinderen in de waagschaal zet, omdat jij connecties met de onderwereld hebt? Je bent echt niet goed snik hè. Jij bent niet almachtig Robert en vandaag of morgen zal al jouw gekonkel tegen je gaan werken. Wat je zaait, oogst je! Of begrijpt dat brein van jou dat misschien niet.

Ik wil dat je mij nu naar huis brengt en opsodemietert uit mijn leven. Door jouw schuld heb ik de afgelopen dagen in doodsangst geleefd en me laten vernederen om te overleven.' Mijn hoofd was roodgloeiend en de tranen stonden in m’n ogen. Met die laatste woorden liep ik de gang door naar de voordeur die open stond. ‘Nou, kom je nog Robert of moet ik naar huis lopen, riep ik hard.

Robert liep naar me toe en zag aan heel mijn houding dat hij nu beter niets meer kon zeggen en liep met mij naar z’n auto. ‘Ik ga nu maar niet verder in discussie Val, je bent moe en niet voor rede vatbaar. Kom ik breng je naar huis’. We liepen samen zwijgend naar buiten.

De politie was al vertrokken en ik vond het wel vreemd dat ik geen verklaring had moeten afleggen,
maar misschien zou dat morgen alsnog gedaan worden. Het maakte mij op dat moment ook weinig uit, ik wilde naar huis. Buiten keek ik eens goed om mij heen. Ik had in een afgelegen huisje gezeten in de bossen.

Slim bedacht van die Russen. De vermoeidheid die ik op voelde komen door de ontlading van mijn bevrijding was heftig. In de auto kon ik moeilijk mijn ogen open houden, maar ik ging naar huis, naar mijn kinderen.

Eenmaal thuis reed Robert direct weer weg. Ik had hem eerder al duidelijk gemaakt dat ik hem niet binnen wilde hebben. Toen Fleur en Amelie door Irma werden thuisgebracht, had ik ze eerst stevig tegen mij aangedrukt en geknuffeld. Toen ik ze na een paar minuten pas los dorste te laten, kwam Irma met een pot thee in de woonkamer. Ze schonk voor iedereen in.

Nu was voor mij het moment daar en waar Irma bij was, vertelde ik gewoon rustig wat er zo ongeveer gebeurd was. Ze wisten ook dat Robert in ons huis was geweest omdat hij daarna Irma ook had ingelicht. Het was moeilijk omdat ik ze natuurlijk niet alles kon vertellen. Ik was blij dat Irma erbij was.

Omdat ik zoveel belastende informatie van Robert te horen had gekregen, had ik mij voorgenomen om dat wat ik mij nog kon herinneren, te verwerken in mijn computer. Ondanks dat ik vermoeid en uitgeput was door wat ik had meegemaakt, was mijn wraak op Robert wat mij op de been hield.

Diezelfde avond schreef ik alles op wat ik had meegemaakt sinds Robert Noorwoud in mijn leven was gekomen, met nauwkeurige data en plaatsen. Ik zou het uitprinten en in de kluis op de zaak bewaren in een gesloten envelop. Dit was het enige wat ik kon doen. Als er iets met mij of mijn kinderen zou gebeuren, zou dit document bij de politie komen waardoor hij de komende jaren eerder achter de tralies dan op zijn jacht kon doorbrengen.

Nadat ik het document, wat maar liefst uit drie A4-tes bestond, had uitgeprint, deed ik het in een grote envelop en plakte deze dicht. Zo klootzak, dacht ik, daar heb je mooi niet van terug. Ik neem het heft van mijn leven terug in eigen hand.

Wordt vervolgd...

Al benieuwd naar het vervolg….als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de
sluier van het volgende hoofdstuk.

Lieve groet,
Sara Bos