Lieve lezers.
Het laatste hoofdstuk van mijn eerste boek. Ik hoop dat jullie het met plezier gelezen hebben.

Voor mij was het een leuke uitdaging om te doen.
Ik zou het op prijsstellen om reacties te ontvangen om daar mijn leermomenten uit te kunnen halen.

Hoe dan ook, het was voor mij een genoegen om het met jullie te mogen delen op deze fantastische site FemNa40.

Het slot en de ontknoping - Hoofdstuk 41

Ik realiseerde me dat ik een gat in de dag geslapen had toen ik de volgende dag pas om kwart voor twee in de middag wakker werd. Ik lag in m’n eigen bed in m’n eigen huis. Vertrouwde omgeving en geuren.
Veilig, samen met mijn twee grootste vreugdes van mijn leven, Fleur en Amelie.

Ik liep, nadat ik me had aangekleed, naar beneden en hoorde dat de radio aan stond. Na het reclameblok klonk de bekende tune van het nieuws. Het nieuws van twee uur. 

‘In de Veluwse bossen zijn vanochtend twee lichamen gevonden van een vrouw en een man. De man droeg een Russisch paspoort bij zich, maar de identiteit van de vrouw is nog onbekend. De twee zijn waarschijnlijk door een geweldsmisdrijf om het leven gekomen. De politie stelt een onderzoek in. En dan nog kort buitenlands nieuws...’

Hè, hoorde ik dat goed? Ik zou bijna denken dat dit Anna en Nicolaï waren, maar dat kon niet, die waren gisteren door de politie afgevoerd. Ik schudde met mijn hoofd, zette het van me af en liep naar m’n dochters.

‘Mam, volgens mij heeft Robert zijn leesbril vergeten', zei Fleur met de bril in haar hand. ‘Geef maar hier lieverd. Ik zal hem wel bellen dat ik de bril zal opsturen.' Ik wilde van Robert sowieso weten of ik nog naar het politiebureau moest om een verklaring af te leggen, maar was ook nieuwsgierig geworden naar het nieuwsbericht wat ik net had gehoord. Iets klopte hier niet.

De voordeurbel ging. 'Ik kijk wel even wie het is’, zei Amelie terwijl ze achter de gordijnen door het raam keek. 'Het is Loek mam'. 'Dank je, ik ga wel even open doen.' En liep naar de voordeur.

'Hallo Loek, lief dat je even op bezoek komt.' Loek liep naar binnen en omarmde me. Hij drukte mij tegen zich aan, pakte me daarna bij m’n schouders en keek mij diep in mijn ogen aan.

'Val, wat weet jij een mens toch aan het schrikken te maken’ en gaf mij twee vriendschappelijke zoenen op m’n wangen en drukte mij vervolgens weer tegen zich aan. 'Dank je wel voor je bezorgdheid Loek, gelukkig is het allemaal goed afgelopen.'

Hij liet mij los en keek mij weer aan. ‘Val, ik maak mij zorgen om je. Ik weet dat je omgang hebt met Robert Noorwoud en dat je daardoor in de problemen bent gekomen. Irma heeft mij het een en ander in vertrouwen verteld over wat er was gebeurd, omdat je niet naar je werk kwam'.

Terwijl ik zo in zijn ogen keek, merkte ik dat het heel veilig voelde. Loek was een goed en oprecht mens en we waren al heel lang bevriend. Hij had mij na het eerste sollicitatiegesprek direct aangenomen. Nu zag ik dat het overhemd van Loek een beetje open stond en mijn ogen gingen vanzelf naar zijn goedbehaarde borst.

Ik begon zachtjes te lachen en betrapte me erop dat dit mij nog nooit bij Loek was opgevallen. Hij moest eens weten... hoe ironisch eigenlijk allemaal. Loek die mij destijds zo fantastisch had geholpen aan een wereldbaan, waar mijn ideeën met open armen ontvangen werden en die altijd meer een vriend was geweest dan een werkgever.

‘Kom we gaan even naar binnen Loek’ en we liepen samen naar de woonkamer. Loek begroette Fleur en Amelie hartelijk, die hem door de jaren heen als een oom zagen, omdat hij ook nooit hun verjaardagen vergat. ‘Heb je misschien trek in koffie?’ ‘Doen wij wel mam’, zei Amelie, ‘kunnen jullie even rustig praten’ en ze snelde zich naar de keuken om voor ons koffie te zetten.

Loek kwam naast mij op de bank zitten en slaakte een diepe zucht. ‘We kennen elkaar al zo lang Val en ik zou het verschrikkelijk vinden als er iets met je zou gebeuren'. Hij keek mij op een manier aan die ik al vaker had gezien. Een open en oprechte blik, met tegelijk een tederheid die mij in verlegenheid bracht.

‘Je hoeft je geen zorgen te maken Loek. Ik heb tegen Robert Noorwoud gezegd dat ik hem niet meer wil zien.
Ik ben helemaal klaar met die man. Dat was ik eigenlijk al eerder, maar hij manipuleerde mij en ook daar ben ik, na wat ik nu weer heb moeten meemaken, niet meer gevoelig voor. Ik wil je nog wel een keer het hele verhaal vertellen van wat er allemaal is gebeurd rondom Robert Noorwoud, want dat is goed voor mijn verwerkingsproces. Maar Robert zelf is echt verleden tijd en ik ga hem nu zelf duidelijk maken dat ik ook een troef in handen heb.'

Ik stond op en pakte de A4 envelop die ik die avond daarvoor had dichtgeplakt. 'Loek zou je dit alsjeblieft in de kluis van The Theme kunnen bewaren? Als er iets met mij of mijn dochters gebeurt, moet je dit aan de politie geven. Dit is bewijsmateriaal tegen Robert Noorwoud, die ik in mijn bezit heb.'

Loek begon enigszins te stralen. ‘Natuurlijk wil ik dat doen Val. Ik zal het met mijn leven bewaken, maar verder zal ik Robert Noorwoud ook als klant uit ons bestand halen Val, omdat malafide klanten onze reputatie kunnen schaden’, zei hij met een serieuze blik in zijn ogen. Ik schoot door zijn blik in de lach. ‘Altijd ook weer de zakenman hè Loek?'

Even later dronken wij koffie en Fleur en Amelie namen een glas limonade. Loek vroeg hoe het met hun ging, op school en met het vriendje van Fleur. Het was even een gemoedelijke en ontspannen sfeer. Nadat we de koffie op hadden, stond Loek op. ‘Zo, dank jullie voor de heerlijke koffie dames’, met een knipoog naar Fleur en Amelie.

‘Ik loop met je mee naar de voordeur Loek' en ik stond eveneens uit de bank op. We stonden in de hal en Loek pakte mijn hand in zijn handen vast. ‘Ik weet dat je eerst nog het nodige moet verwerken Val en ik wil dat je weet dat je altijd op mij kunt vertrouwen. Ik draag je eigenlijk al heel lang een zeer warm hart toe en heb je zelfs op Valentijnsdag anoniem een kaart gestuurd, maar doordat ik dacht dat je gelukkig was met Robert, heb ik geen toenadering durven zoeken. En ik wil onder geen beding druk op je uitoefenen, maar misschien zou je het leuk vinden om een keer een hapje met me te gaan eten?’

Ik keek Loek enigszins verbaasd aan, maar begreep direct wat hij bedoelde. Ik gaf hem spontaan een omhelzing en hij sloeg ook zijn armen om mij heen. ‘Je bent een lieverd Loek en ik voel mij vereerd en weet nu eindelijk ook van wie ik de andere Valentijnskaart heb gekregen. Maar ik moet inderdaad de komende tijd even ruimte hebben,’ zei ik terwijl ik met mijn gezicht tegen zijn borst gedrukt zat.

Ik voelde gekietel aan mij neus. Loek had zijn overhemd open staan en zijn borstharen kriebelen in mijn neus.
Ik moest zachtjes lachen. ‘Oh, sorry Val, meestal heb ik een stropdas om en nu heb je last van mijn borsthaar. Vervelend hè, maar ik vind het zelf een te groot gedoe om het steeds af te scheren’.

‘Geloof me Loek, je hoeft je bij mij voor je borsthaar absoluut niet te verontschuldigen. Maar... ik moet nog een belangrijk telefoontje plegen, dus zet ik je nu buiten de deur,’ zei ik met een lach. ‘Ik vond het fijn dat je op bezoek bent geweest en als alles weer in een wat rustiger vaarwater zit, ga ik binnenkort graag op je uitnodiging in, oké?'

En na twee zoenen op mijn wang verliet Loek met een glimlach rond zijn mond, mijn huis. Nadat ik de voordeur dicht had gedaan, overviel mij een glimlach en een warm gevoel en dacht: Zul je net zien Val, bij hem krijg je rust. Ik stond een korte tijd met die gedachte in de gang, voordat ik weer in de realiteit van de dag terugkeerde. Eerst moest ik nog orde in de chaos brengen.

Ik liep de woonkamer weer in en zei: ‘Ik ga even boven een telefoontje plegen en jullie kunnen mij echt even niet storen oké?’ Na een dubbele 'is goed mam' liep ik naar boven om rustig te kunnen bellen met Robert.
Eerst zette ik mijn laptop aan en klikte op het icoontje van de voicerecorder en zette hem aan.

Ik had mij voorgenomen om vanaf dit moment alle gesprekken met Robert op te nemen, om zoveel mogelijk bewijsmateriaal te vergaren. Hij zou zichzelf een keer kunnen verspreken en dan had ik nog meer troeven in handen. Door alles wat ik de afgelopen maanden had meegemaakt, merkte ik dat ik bij de gedachte aan Robert ik alleen nog maar boosheid en verbittering kon voelen.

Hopelijk heeft zijn narcistische brein begrepen dat ik hem voorgoed uit mijn leven wil. Ik zette mijn mobiel op de speaker en toetste het nummer van Robert in. Na twee keer overgaan nam hij al aan.

‘Dag Robert, heb je het nieuwsbericht gehoord?’ ‘Ja natuurlijk! Ik heb zelf voor dit nieuws gezorgd,
de huurlingen hebben hun werk goed gedaan hè’, zei hij met een enorme tevredenheid in zijn stem.

‘Hè wat? Hoezo huurlingen, de politie heeft toch de inval gedaan?’ ‘Eh, nee Val. Ik heb huursoldaten voor deze klus gebruikt omdat niemand, maar dan ook niemand mij gaat dreigen of chanteren. Die Russische klootzakken mogen weten dat ze niet met zomaar iemand te maken hebben'.

‘Maar... ze hadden een politie-uitrusting aan en riepen ook politie in de gangen gisteren?’ ‘Val meisje, je bent soms ook zo lekker naïef hè. In het illegale circuit koop je gemakkelijk allerhande uitrustingen en kun je mensen doen laten geloven dat ze in dit geval met de echte politie te maken hebben.

Zo hebben de jongens Anna en Nicolaï ook makkelijk meegekregen, alleen wisten die nog niet dat hun doodvonnis al was getekend. Nu moet ik nog die rat te pakken zien te krijgen die mij anderhalf miljoen afhandig heeft gemaakt'.

‘Het houdt ook nooit op hè Robert. Dit bedoel ik nu, ik wil dit niet meer! Ik wil mijn eigen gewone leven terug. Denk je nu echt dat jij tegen de Russische maffia op kunt? Wie van ons twee is hier nu naïef hè? Je bent niet almachtig Robert en dat jij nu zo nodig Russische roulette wilt spelen, moet je lekker zelf weten, maar niet met mijn leven of die van mijn kinderen. Heb je dat goed begrepen!

Ik heb Fleur en Amelie overigens ingelicht over bepaalde zaken en wij laten ons door jou niet meer chanteren. Je zoekt het maar uit. Robert, ik wil je pertinent uit mijn leven, hoor je me! Ik heb alles wat ik van je weet in een document verwerkt met daarin genoeg aanknopingspunten om mijzelf en mijn kinderen tegen jou te beschermen.

Dus mocht er iets met mij gebeuren dan gaat dat document linea recta naar de politie én de media begrepen!
Ik neem het heft van mijn leven en die van mijn dochters weer in eigen hand en jij hebt het helemaal niet meer voor het zeggen voor wat mij betreft.'

Het was een moment stil aan de andere kant en dacht ineens aan zijn bril: ‘O ja, ik vergeet bijna nog iets. Je hebt je leesbril hier laten liggen. Morgen zal ik deze goed verpakt naar je appartement in Den Haag opsturen.’

‘Aha, lag mijn bril nog bij jou, ik was hem al aan het zoeken’. Robert klonk geërgerd. Maar… met je bedreigingen aan mijn adres, daar kom ik nog op terug Val, pas op meisje. Je weet denk ik nog steeds niet met wie je te maken hebt'.

Robert klonk nu behoorlijk boos en hij vervolgde dreigend: 'Ik laat je nog even in de waan. Ik moet straks eerst nog zakelijk wat afhandelen in Amsterdam, maar ik wil daarna even langskomen om de bril op te halen'.

'Ben je doof Robert! Ik wil niet dat je komt, je bent niét welkom en komt niét in mijn huis. Ik geloof dat ik daar net toch duidelijk over was. Je kunt mij niet meer dreigen of bang maken. De bril stuur ik op en ik ga nu de verbinding verbreken. Have a nice life, but without me! Dag Robert!’

Met die woorden verbrak ik de verbinding. Ik stond te trillen van alle adrenaline die door mijn lichaam schoot en stopte de opname. Ik staarde naar mijn laptop en naar het icoontje van de opname en luisterde de opname nog een keertje terug. Vanuit een impuls begon ik te dansen in mijn kamer. Ha!... ik heb je klootzak, ik heb je!

Ik had hem nu echt in mijn macht, zonder dat hij het wist. Hij had zijn eigen vonnis getekend met zijn bekentenissen. Het euforische gevoel zou alleen niet lang duren. Het was alsof de bliksem was ingeslagen. Diezelfde avond zag ik met grote verbazing op het elf uur journaal het nieuws dat de grote zakenman Robert Noorwoud voor zijn appartement in Den Haag was doodgeschoten.

Mijn mond viel open van verbazing. De journaliste vervolgde met: ‘Robert Noorwoud is volgens getuigen door twee jongens op een scooter doorzeefd met kogels terwijl hij zijn garage verliet. Of het hier om afrekening in het criminele circuit gaat, is nog niet duidelijk. Ook niet of deze liquidatie in verband staat met de twee doden in de Veluwse bossen. De politie is op dit moment bezig met een groot sporenonderzoek'.

Ik geloofde mijn eigen ogen en oren niet en stond alleen maar met open mond naar het tv scherm te kijken. Robert zou na ons gesprek naar Amsterdam gaan maar was daar nooit aangekomen! Wat de journalist daarna vertelde hoorde ik niet meer. Zijn bril hoefde ik nu ook niet meer op te sturen, ging het door mijn hoofd,
maar tegelijk… Jeetje, hoe bizar allemaal. Ik had gewoon gelijk! 

De Russen hadden zijn actie niet geapprecieerd, laat staan geaccepteerd en dit was de consequentie voor Robert. Tegelijk voelde het nieuwsbericht onwerkelijk. Ik had hem een paar uur daarvoor nog aan de telefoon gehad en zoveel bewijsmateriaal dat ik Robert met gemak had kunnen uitleveren aan de politie.

Maar er was geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om met de informatie die ik had, naar de politie te gaan.
Ik was uit dat leventje, waar ik onvrijwillig in beland was, uitgestapt en wilde niets, maar dan ook niets met de maffia te maken krijgen!

De terugreis in de trein van Den Haag naar Utrecht had ik in een roes beleefd. De terugblik vanaf mijn scheiding van Pascal tot aan de dood van Robert waren als een film voorbij gegaan. Robert was geliquideerd en niet eens door mij, hoewel ik hem vaak genoeg dood had gewenst, omdat hij mij geestelijk had geterroriseerd en bedonderd.

Ik had het bewijs gezien en het was aan de ene kant onwezenlijk om hem in de kist te zien liggen. Aan de andere kant voor mij het onomstotelijke bewijs dat hij dood was. Waarom had hij toch twee gezichten, waarom had hij zijn macht misbruikt om te denken dat hij mij kon bezitten?

Misschien als dingen anders waren geweest, had ik wel van hem kunnen houden. Maar ik merkte dat ik direct met mijn hoofd nee schudde. Nee, natuurlijk niet Val. In zijn grootheidswaanzin had hij gedacht dat hij de Russische maffia een lesje kon leren door een aantal van hun mensen om zeep te helpen. Arrogante idioot.

De Russische maffia tolereert niemand die denkt dat hij groter is dan zij. Ik had een keer in een krantenartikel gelezen dat de Russische gangsters waren opgegroeid in een kille en totalitaire staat die stijf stond van de corruptie. Daardoor had diezelfde Russische maffia in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Italiaanse, totaal geen remmingen en waren meedogenloos.

Al met al was mijn wens vreemd genoeg in vervulling gegaan. Robert was voorgoed uit mijn leven en kon mij en mijn kinderen nooit meer manipuleren. Ik wilde ook zo snel mogelijk mijn eigen leven oppakken en had tegelijk een nieuw vraagstuk voor mijzelf te beantwoorden.

Dat vraagstuk was Loek.