Lieve lezers,
Valerie stort zich helemaal op het grote feest van de Van Roovens en is druk met het uitzoeken van de binnengekomen reacties en foto’s van de
Marilyn Monroe prijsvraag.

Valerie negeert alle mailberichten en telefoontjes van Robert. Haar dochters heeft ze gezegd dat ze door een onenigheid met Robert hadden besloten elkaar even niet te zien.

Valerie gaat met de selectie afgerond met 55 gelukkige winnaars naar Claire van Rooven en bespreekt de gang van zaken rondom het feest. Onverwachts gaat de voordeurbel.

Het feest van de Van Roovens - Hoofdstuk 32

Donderdag werd, zoals Loek had aangegeven, de leenauto van de garage voor mijn deur afgeleverd. Omdat ik de woorden van Loek serieus genoeg had genomen, was ik achter het stuur gekropen en een stuk gaan rijden. Irma had aangeboden om mee te gaan, maar ik wilde dit zelf doen. Ik was dan gewoon echt op mezelf aangewezen.

Het ging gelukkig goed, zelfs nog een stukje snelweg en bij Nieuwegein draaide ik weer om richting Utrecht. Gelukkig merkte ik dat ik niet bang was of zo, aangezien de ware toedracht van het ongeluk zo klaar als een klontje was.

Op m’n thuiscomputer kon ik inloggen op mijn werkmail. De dagen daarna stortte ik mij op alle binnengekomen reacties en foto’s voor de Marilyn Monroe prijsvraag die ik via een landelijk dagblad en op internet had geplaatst. Buiten dat moest ik ook nog dingen voor het gewone verjaardagsfeest van Dick van Rooven voorbereiden.

Ik was in totale concentratie in aanloop op beide bijzondere feesten en mijn dochters waren echt fantastisch. Ze hielpen mij in het huishouden en zij respecteerden dat mama niet met hun over haar opdracht kon uitweiden. Niet dat ik ze niet vertrouwde, maar ze waren toch nog op een leeftijd dat ze uit baldadigheid misschien een keer iets aan hun eigen vrienden of vriendinnen zouden vertellen.

De wereld kon soms erg klein zijn en dat risico mocht ik gewoonweg nooit nemen. Gelukkig begrepen ze dat volledig. Met regelmaat zag ik mailberichten binnenkomen van Robert, maar deze opende ik bewust niet.
Ook zijn telefoontjes, die binnenkwamen, nam ik niet aan. Bij de gedachte aan wat Robert had gedaan, kreeg ik een bittere smaak in mijn mond en ik wilde niet dat hij mijn irritatiesnaar zou gaan beheersen, dus was mijn werk een goede afleiding.

Omdat Fleur en Amelie niet begrepen waarom ik na het leuke weekend geen contact meer had met Robert,
had ik ze alleen verteld dat Robert en ik onenigheid hadden gekregen na het weekend en dat wij besloten hadden om elkaar voorlopig niet te zien. Waarop Fleur had gereageerd met ‘OEGH!.. Mannen'! Zij had zelf ruzie met Mart gekregen en voelde zich daardoor met mij verbonden.

Amelie had daarentegen een jongen bij haar op de Havo zitten die ze wel erg leuk vond, dus ze wilde zich er niet in mengen. ‘Mam, je moet gewoon je gevoel volgen hoor’, had ze gezegd. De schatten moesten eens weten, maar toch… ik moest ze beschermen voor zover ik dat kon.

Ik wist niet wat Robert nog allemaal voor snode plannen had, dus voorzichtigheid was geboden. Omdat de mailberichten van Robert aanhielden, had ik hem een korte mail gestuurd met de volgende tekst:

Hallo Robert,

Als er ergens nog een greintje menselijkheid in jou zit en je ook nog een klein beetje zelfrespect hebt,
dan verzoek ik je om mij niet lastig te vallen met je mailberichten omdat ik deze niet zal openen. De telefoon zal ik ook niet aannemen. Ik weet dat wij elkaar nog een keer moeten spreken, al is het om dingen af te ronden, maar nu is het daarvoor niet de tijd. Ik ben zakelijk met een aantal grote klussen bezig en wil mij daar geheel op focussen. Als zakenman zal jij dit als geen ander begrijpen.

Groet, Valerie

Of het zou helpen, wist ik natuurlijk niet, maar instinctief was dit voor mij de beste oplossing. Overigens had ik geen woord gelogen in de mail, ik had twee grote klussen voor de Van Roovens te klaren dus vereiste dat mijn volste aandacht.

Dinsdag 21 maart had ik de selectie afgerond van de 55 gelukkige winnaars. Net toen ik Loek wilde bellen om aan te geven dat ik naar onze klant in Zeist wilde gaan, belde hij mij op. Hij had de laatste keer al aangegeven dat hij het beloofd had en ik vond het attent dat hij het ook deed.

Loek was echt een goed mens en hoewel hij directeur was, had hij met zijn medewerkers toch een meer vriendschappelijke relatie terwijl hij door zijn manier van doen juist het respect van iedereen kreeg. Ik had tegen Loek gezegd dat ik, nadat ik naar Claire van Rooven was geweest, toch naar kantoor wilde komen omdat ik de verzending van de uitnodigingen van de winnaars wilde regelen.

Met Claire van Rooven had ik afgesproken dat ik een extra marge van vijf mensen zou nemen omdat je op de dag zelf toch nog altijd mensen hebt die door omstandigheden afzeggen. Als ze dan toch nog allemaal komen,
is het nog geen probleem hoor Valerie’, had Claire gezegd. Beter iets teveel mensen die als publiek fungeren, dan te weinig'.

Ik had wel met haar afgesproken dat ik bij haar thuis wilde komen omdat zij per slot van rekening akkoord moest gaan met mijn gemaakte keuzes. Meneer Van Rooven zou die ochtend niet thuis zijn dus ik kon met een gerust hart naar Zeist rijden.

Ik had ‘s morgens om tien uur bij Claire afgesproken. Onderweg ging toch weer even het ongeluk door mijn gedachte, niet dat ik bang was, maar ik dacht gewoon aan alles wat daarvoor was gebeurd.

De Van Roovens woonden in een chique appartementencomplex gelegen op enkele honderden meters van het centrum van Zeist, maar met een uitkijk over het ‘Burgemeesterpark’. Hun interieur was compleet met mooie antieke wortelnotenhouten meubelen en prachtige schilderijen. Op de vloer lag donker parket met Perzische tapijten.

Bij de ingang was de portier blijkbaar al op de hoogte gesteld van mijn komst dus kon ik, nadat ik mijn naam noemde, doorlopen naar de lift. Eenmaal boven had Claire mij hartelijk begroet en liet mij snel naar binnen. Nadat ze zag hoe groot de stapel foto’s was die ik had meegenomen, straalde zij van top tot teen.

'Ik moet u bekennen mevrouw Van Rooven dat ik dit één van de mooiste opdrachten vind die ik tot nu toe heb mogen doen.' Claire lachte vriendelijk: 'Ik ben zelf ook erg blij met jou hoor Valerie, maar zeg alsjeblieft Claire tegen mij. Ik vind je een leuke vrouw met een bijzonder empathisch vermogen. Mag ik je vragen of je een partner hebt', vroeg ze ineens met een nieuwsgierige blik.

Normaal gesproken zou ik dergelijke vragen proberen te omzeilen omdat ik privé en zakelijk toch graag gescheiden wilde houden. Maar Claire had gewoon een snaar bij mij geraakt met haar liefde voor haar man. 'Nee, Claire, geen partner. Ik ben zes jaar geleden gescheiden en woon samen met mijn twee dochters, maar ik ben in die tussentijd nog niet de ware tegengekomen, als je het al zo kunt noemen.'

'Meen je dat nu echt? Heb je in die zes jaar geen enkele leuke man ontmoet', vroeg Claire verbaasd. Ik moest in eerste instantie inwendig lachen om de welgemeende bezorgde blik die zij mij toewierp en schudde nee. 'Ik heb wel hier en daar een korte relatie gehad maar ja, laat ik zeggen dat het toch altijd weer op een grote teleurstelling is uitgelopen. Nu ben ik zelfs een beetje murw van alles wat mannen betreft.'

'O, meid toch, dat zal allemaal toch nog wel meevallen? Maar er zijn gelukkig nog heel veel leuke single mannen op de wereld en jij komt er vast nog wel eentje tegen, vandaag of morgen en die man mag dan denk ik in zijn handen knijpen', giebelde Claire enigszins.

'Dank je wel voor het lieve compliment, Claire, lachte ik ‘maar zullen we nu samen de uitgekozen inzendingen en de foto's doornemen, dan kunnen we daarna ook nog wat dingen voor het gewone feest doornemen. Vanmiddag rijd ik naar de zaak voor de verdere afhandeling van de winnende inzendingen.'

Claire begreep gelukkig dat ik verder niet over mijn eigen privé aangelegenheden wilde praten. We gingen er samen eens goed voor zitten. Claire keek haar ogen uit toen ze zag dat er legio mannen zijn die zich graag verkleden als vrouw, maar dan ook weer niet te uitbundig. Tussen de inzendingen zaten ook een paar excentrieke vrouwen die er van genoten om zich op te doffen, als of ze in de jaren twintig leefde.

Ik had aan Claire ook een clausule laten zien die ik aan de winnaars zou meesturen. Hierin was weer een geheimhoudingsverklaring in opgenomen omdat integriteit hier absoluut meespeelde en oprechte deelnemers zouden geen probleem hebben om de verklaring te ondertekenen. Claire was erg onder de indruk van de inzendingen, selectie en de geheimhouding procedure. Alles was ingedekt.

‘Zelf had ik het zeker niet beter kunnen doen Valerie, echt fantastisch’, zei ze opgetogen. Eerder had Claire al papier uitgezocht en het lettertype wat zij op de uitnodiging wilde hebben en ik liet haar het uiteindelijke resultaat zien.

'O, de uitnodiging is echt mooi geworden hè. Wij krijgen uiteraard ook nog een exemplaar als aandenken'? ‘Natuurlijk Claire, er komt ook nog een fotograaf en ik zal persoonlijk zorgen dat de uitnodiging ook in het fotoalbum komt.'

Claire en ik hadden echt het grootst mogelijke plezier en schoten ook vaak in de lach omdat wij ons beiden afvroegen hoe Dick zou reageren als hij achter zijn grote verrassing zou komen. Ik zou zorgen dat de winnaars diezelfde dag nog een brief toegezonden zouden krijgen met daarin hun prijs... op een A5 formaat zwart-wit foto van Marilyn Monroe met daaronder in gouddruk de uitnodiging voor het feest op 8 april 2006.

Het tweede wat ik met haar moest bespreken was hoe wij Dick van Rooven gingen ‘overvallen’ met zijn verrassing. Claire had tegen haar man gezegd dat zij een luxe weekend geboekt had in een hotel, maar in plaats daarvan zou zij naar het landgoed in Doorn rijden met een smoesje voor het andere feest en ik zou daar voor hun klaarstaan, met champagne en al.

'Nog een kopje koffie Valerie'? 'Eentje dan nog, maar wij moeten zo ook nog even wat dingen voor het gewone feest doornemen Claire, voordat ik naar de zaak kan gaan.’ ‘Ja, leuk allemaal hè. Ik heb zoals je gevraagd hebt de lijst met de namen van de mensen die wij hebben uitgenodigd en die ook al hebben aangegeven dat ze komen voor je klaargelegd, maar nu eerst nog een kop koffie’.

Claire stond net op om naar de keuken te lopen, toen haar voordeurbel ging. Ze verontschuldigde zich bij mij met 'wie kan dat nu weer zijn? Ik verwacht niemand' en liep de gang in. Ik hoorde een soort vreugdekreet en moest glimlachen om de hartelijke spontane woorden.

'Hallo jongen, wat een enorme verrassing. Maar hoe ben jij binnengekomen, de portier heeft niet naar boven gebeld. Dick is niet thuis hoor, als je hem wilt spreken, moet je naar de zaak gaan. Eigenlijk heb ik niet echt tijd voor je omdat ik nét in bespreking zit, maar vooruit, kom even binnen dan'.

Het was een waterval aan woorden van Claire. Ik had net de geselecteerde foto's en brieven in een map gedaan en was deze in mijn tas aan het stoppen. Ik hoorde de man in kwestie amper reageren omdat deze meer aan het fluisteren was naar Claire dan gewoon hardop praten. ‘Je moet nog even in de gang blijven staan hoor’,
riep Claire en ze liep naar binnen en fluisterde al wuivend: ‘heb je ‘alles’ opgeborgen'?

Ik knikte en zat alweer met de papieren van het gewone verjaardagsfeest voor mij. ‘Oehoe, zei Claire weer helemaal in haar nopjes, neem mij niet kwalijk Valerie, maar ik krijg helemaal spontaan bezoek van een goede vriend van de familie. Hij is ook degene die jullie aan mij en Dick heeft geadviseerd voor zijn verjaardagsfeest op 20 mei', zei ze met een knipoog naar mij.

Claire was duidelijk in haar nopjes. 'Ja, heb je nu nog je jas niet opgehangen’, riep ze vrolijk de gang in. ‘Ik wilde net nog een kop koffie voor ons gaan inschenken, maar laat mij je eerst voorstellen aan de medewerkster van The Theme die mij helpt met het organiseren van het feest’.

Ik was nu toch wel nieuwsgierig geworden wie er in de gang stond en wie ons bedrijf aan Claire van Rooven had geadviseerd. Ons klantenbestand was in de loop der tijd wel flink gegroeid, maar ik kende de meeste in ieder geval wel van naam.

Claire stond nog in de deuropening, liet de man naar binnen en sloot toen de deur. ‘Valerie, mag ik je hierbij voorstellen aan een goede vriend van Dick en mijzelf? Ik geloofde mijn eigen ogen niet toen ik zag wie de woonkamer binnenliep en merkte dat ik even moest slikken. Het was Robert!

Wordt vervolgd...

Al benieuwd naar het vervolg….als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de
sluier, van het volgende hoofdstuk.

Lieve groet,
Sara Bos