Lieve lezers, Valerie heeft in dit hoofdstuk weer een ontmoeting met de, zoals eerder stond omschreven in hoofdstuk 1, roemruchte Robert Noorwoud.

Hij heeft een specifieke erotische wens, die hij aan haar wil voorleggen.

Hoe dat zit?.... veel leesplezier.

Robert Noorwoud - Hoofdstuk 10

Voor mijn nieuwe idee, zeer exclusieve feesten geheel op maat en naar wens van de klant, had ik carte blanche gekregen van Loek. Hij geloofde in mijn idee en wist dat dit The Theme op een hoger niveau bracht. Wat de klant wilde, kreeg deze. Met dien verstande dat ik tijdens een intake gesprek kon bepalen of The Theme de job zou aannemen of afwijzen. Het enige wat Loek wel als eis had gegeven, was dat als ik een opdracht binnen zou halen, ik ook de gastvrouw moest zijn, als de klanten dat prefereerden.

Ik had die dag een afspraak met Robert Noorwoud op zijn jacht, die in één van de havens van Rotterdam lag. Robert was een man van negenenveertig, die zijn fortuin in de containerscheepsvaart had verdiend. Hij was zeer vermogend en wilde voor zijn 50e verjaardag een themafeest organiseren via The Theme. Toen ik hem twee weken daarvoor aan de telefoon kreeg, belandde ik in een gênante situatie. Ik zat ’s middags net lekker aan de thee met Irma toen mijn telefoon ging. Ik zag dat het een buitenlijn was, dus het kon een klant zijn.

‘Ik moet deze even aannemen Irma’. Irma knikte begrijpend en zei dat ze toch weer verder moest, waarna ze mijn kamer verliet. ‘Goedemiddag, u spreekt met Valerie Brugge van The Theme, wat kan ik voor u doen?’ ‘Goedemiddag, je spreekt met Robert Noorwoud, je weet wel van de klantendag van Gym-it twee jaar geleden.’ ‘U moet mij even helpen meneer Noorwoud, het is toch twee jaar geleden. Had u connecties met
Gym-it of met Gea Daaldrop?’

Gea kon ik mij nog makkelijk herinneren. De eerste vrouw die een oogje op mij had en er ook nog gewoon voor uit kwam. ‘De directeur van Gym-it en ik hadden in die tijd wat zakelijke transacties,’ zei hij met een hoop in zijn stem dat ik hem zou herkennen. Ik kon mij de ontmoeting echt niet meer voor de geest halen. Zijn naam echter zei mij weer wel iets en voordat ik er enig erg in had zei ik: ‘Dan heb je duidelijk geen indruk op mij gemaakt’.
Ik schrok van wat ik gezegd had en verontschuldigde mij direct aan Robert. ‘Oeps... sorry dat bedoelde ik niet zo,’ zei ik snel.

‘Jeetje, wat ben jij adrem zeg,’ zei hij al lachend.’ Een pittige tante, daar hou ik wel van’. Het schaamrood stond op mijn kaken, het was maar goed dat Robert Noorwoud niet bij mij in de kamer stond. Ik moest nu echt opletten wat ik verder uit mijn grote mond liet rollen. Dit kon een potentiële klant zijn, ik moest te allen tijde beleefd blijven.

Robert had gehoord over ons nieuwe aanbod, thema’s op persoonlijk verzoek. Over de telefoon wilde hij niet zeggen wat voor feest hij in gedachten had, omdat het in zijn ogen nogal groots was. Hij nodigde mij daarom uit om hem persoonlijk op te zoeken, op zijn jacht. Daar zou hij zijn thema wens met mij bespreken. Het enige wat Robert had losgelaten was, dat het een feest moest zijn, waardoor zijn 50e verjaardag op 12 november 2005 memorabel zou worden.

Het was een wisselvallige voorjaarsdag en het wolkendek was langzaam aan het opentrekken toen ik de haven binnen reed. De zon liet zijn stralen tevoorschijn komen en meteen veranderde de wereld om mij heen in een zonnig voorjaarstafereel. Ik was mooi op tijd, mijn afspraak stond om drie uur in de middag gepland en ik was er tien minuten eerder. Nadat ik uit mijn auto was gestapt pakte ik mijn zwarte leren handtas en dito A4 tas uit de auto en deed deze om mijn schouder.

Ik liep de kade op en zag iemand in werkkleding lopen. Hij hoorde zeker bij de werf, dacht ik en liep naar hem toe met de vraag of hij wist waar ik een Monte Fino jacht kon vinden, met de naam Moonlight. Hij wist direct over welke jacht ik het had en wees mij de weg. De Monte Fino was een jacht van zeker 18 meter lang,
zeer imposant. Ik zag twee mensen op het dek staan. ‘Goedemiddag, kunt u mij vertellen waar ik de heer Noorwoud kan vinden?’ ‘Ah, u bent mevrouw Brugge,’riep een jonge man naar mij toe. ‘Dat klopt.'

‘Komt u aan boord, dan zal ik alvast doorgeven dat u er bent’. En hij liep uit mijn gezichtsveld naar binnen. Ik had voor deze gelegenheid een paar platte schoenen aangetrokken, omdat ik had gehoord dat het eigenlijk not done is om met naaldhakken een jacht op te gaan. Toen ik net mijn eerste stap op het dek had gezet, zag ik dat er een buitengewoon aantrekkelijke man op mij af kwam lopen. Hij was statig en zon gebruind. Het eerste wat er bij mij opkwam, was dat hij leek op Matthew McConaughey, maar dan met een zilvergrijze bos haar op zijn hoofd. Hij had een gedistingeerd baardje inclusief snor, die langs zijn strakke markante kaaklijn liep. Hoewel ik helemaal geen fan was van mannen met baarden, was deze heel goed getrimd.

Zijn glimlach deed me denken aan een tandpasta reclame. Zijn gebleekte tanden contrasteerden goed met zijn zongebruinde gezicht en zijn lippen waren mooi van vorm. Hij stak zijn rechterhand naar voren om mij te begroeten. Goedemiddag, ik ben Robert. Herken jij mij nu weer Valerie? Als ik tenminste jij mag zeggen?’

Nu viel het kwartje weer. Dat was de man die mij steeds weer zo doordringend had aangekeken bij de klanten dag van Gym-it in 2003. Dat was twee jaar geleden. Hij zag er nu beter uit dan toen, maar dat kwam misschien omdat hij nu zo zongebruind was. Nu herinnerde ik mij ook dat dit dezelfde man was die tegen me opgebotst was in het Okura Hotel bij de lift. Alleen kon ik er toen niet opkomen, maar nu wist ik het weer.

‘Dag meneer Noorwoud, ik herken u nu inderdaad weer,’ zei ik. Het viel mij op dat de pupillen van zijn blauwgrijze ogen enorm groot waren. ‘Gelukkig dan maar Valerie. Laten we elkaar tutoyeren. Na de hartelijke begroeting leidde hij mij voor om benedendeks te gaan. Ik keek m’n ogen uit door al het moois wat ik beneden zag. In zo’n omgeving was ik nog nooit geweest. Zo chic, rijk ingericht en aangekleed. Alles in kersenhout en messing. Met donkerblauw, crème gestreepte stoffering op de bekleding van de bank en stoelen.

Ik moest mijn enthousiasme natuurlijk niet laten blijken. Dat zou onprofessioneel overkomen. Hij wees mij de bank waar ik kon gaan zitten en vroeg hoffelijk: ‘Wat mag ik voor je inschenken, een portje misschien,’
terwijl hij bij het drankenkabinet stond. ‘Mag ik alsjeblieft een spa rood, tijdens mijn werk drink ik niet,' zei ik op een bescheiden toon om de gastheer niet te beledigen. 

‘Geen probleem dame.’ Hij ging twee stappen opzij naar de koelkast, die zeer inventief was ingebouwd en haalde er een gekoeld flesje Spa Rood uit. Hij draaide de fles open en schonk deze in een zo te zien zwaar bewerkt kristallen glas.

‘On the rocks?’ grapte hij. Ik schudde van nee en hij zetten het glas voor mij op de tafel neer. ‘Ik neem een Gin-tonic,’ zei hij en schonk deze voor zichzelf in en kwam tegenover mij zitten. Ik had in de tussentijd al mijn schrijfmap en vulpen gepakt om notities te maken over de specifieke wensen van Robert Noorwoud. Vertelt u eens wat voor thema u in gedachten heeft voor uw feest. Ik zie dat deze over ruim een half jaar gaat plaatsvinden, omdat u op 12 november vijftig wordt?’

Hé, we hadden toch afgesproken dat we gewoon jij en jou zouden zeggen? 'Ja, sorry, gewoonte door mijn werk,' zei ik verontschuldigend en vervolgde met: 'wat voor wensen heb jij Robert.' 'Ahh, al veel beter,' zei hij met een grijns. 'Weet jij trouwens dat ik jou nooit uit mijn gedachten heb weten te krijgen?' Ik schrok een klein beetje van zijn woorden ‘Hoe bedoel je, we hebben elkaar maar heel even gezien en dat is nu twee jaar geleden Robert. Hoe kan ik nu toch een indruk bij jou hebben achter gelaten, we hebben amper woorden gewisseld.’

‘Weet jij niet dat jouw ogen heel gevaarlijk zijn? Een blik in jouw grote kijkers en die vergeet je gewoon niet meer’. Ik verschoot helemaal van kleur. Ik bloosde zowaar van zijn opmerking. Jeetje, wat moest ik hier nu weer van denken of wat moest ik zeggen. Ik was in verlegenheid gebracht. ‘Zullen wij ons concentreren op jouw thema wens Robert?’ Zei ik om maar het onderwerp van mijn ogen zo snel mogelijk achter mij te laten.

Robert begreep mijn hint en vervolgde met: ‘Ik ben al heel lang gefascineerd door een film genaamd 'Eyes Wide Shut'. Ben je met de inhoud van de film bekend?’ Ik moest niet lang nadenken en zag een scène uit de film voor mij die veel indruk had gemaakt. Een scène waar een copulerende menigte tijdens een gemaskerd bal, met als enig kledingstuk een gezichtsmasker, hun seksuele behoefte op elkaar uitoefenen. Die film is een erotische psychologische thriller, met in de hoofdrollen Tom Cruise en Nicole Kidman.

‘Ik ben zeker met de inhoud van de film bekend Robert. Dit is een film die veel bekendheid heeft gekregen.
Hoe zie jij de inbreng van The Theme in dit geheel,’ vroeg ik om duidelijk te krijgen wat zijn verwachtingen waren van onze acteurs. Robert gaf aan dat hij het hele landhuis van The Theme wilde afhuren. Deze zou dan van binnen in de exacte setting van het gebouw van ‘The Secret Society’ in de film gebracht moeten worden. The Theme moest ook voor de kostuums  zorgen.

Als ik dan ook, zoals hij dat noemde, nog een stuk of twintig ‘lekkere geile call girls’ kon regelen die niet vies waren van een orgie, dan zou zijn vijftigste verjaardag vast een onvergetelijke worden. Hij zou zelf honderdvijftig gasten uitnodigen, omdat hij het toch wat intiemer wilde houden. Ik noteerde al zijn wensen en vertrok geen spier op mijn gezicht. Zijn grove taalgebruik over de 'geile call girls' brachten mij enigszins van mijn stuk. Buiten dat hoe intiem kon het zijn met maar honderdvijftig gasten, vroeg ik mij af. Ja, letterlijk intiem genoeg voor een orgie.

‘Zijn de honderdvijftig gasten van tevoren op de hoogte van wat er zal gaan gebeuren,’ vroeg ik, omdat nu wel een beetje nieuwsgierig was geworden naar zijn kinky wens. ‘Valerie liefje toch, zei hij arrogant. Ik zit in het wereldje waar taboes niet meer bestaan. Waar grenzen steeds verder gezocht en uitdagingen niet gemeden worden. Een paar lijntjes en pillen die ik zelf zal regelen, zullen de grenzen voor maar een handje vol mensen verleggen die avond,' vervolgde hij, terwijl hij met zijn rechterhand een soort draaibewegingen maakte.

Het leek alsof ik daadwerkelijk in een of andere gangsterfilm terecht was gekomen. The Godfather deed zijn zegje naar mij, Valerie en ik wist alleen dat ik krachtig moest overkomen. Dat wij elkaar tutoyeren Robert is tot daar aan toe,’ zei ik op de meest koele zakelijke toon. ‘Maar ik wens niet met liefje te worden aangesproken.
Ik heb namelijk wél grenzen.’ Ik was opgestaan om deze woorden kracht bij te zetten.

‘Tututu, rustig maar dame,' zei hij enigszins geërgerd. ’Weet je wel wie ik ben en hoeveel invloed ik in de zakenwereld heb? Geld speelt voor mij totaal geen rol. Ik koop mensen en die doen wat ik zeg, omdat zij net zo onscrupuleus zijn als ik. Alleen ben ik de grote jongen met de pegels die de orders uitdeelt.’ Robert liep naar mij toe en hij stond nu op een millimeter afstand van mijn neus.

Hij keek mij diep in mijn ogen aan. Weer zag ik die enorme pupillen. Hij had vast iets gebruikt voordat ik kwam, dacht ik. ‘Dus jij hebt wel grenzen Valerie? Wat zou je ervoor over hebben om die eens te verleggen,’ zei hij met een nieuwsgierige toon. ‘Hoe bedoel je?’ Ik probeerde tijd te rekken. Ik wist even niet of ik mij nu geïndoctrineerd moest voelen of niet. Dit was een man met grootheidswaanzin, dacht ik.

Maar aan de andere kant intrigeerde deze persoon mij mateloos. Hij was gewoonweg onweerstaanbaar aantrekkelijk. Een man die met dikke hoofdletters SEKS uitstraalde. Aan de andere kant maakte mij dat ook weer angstig. Hoe kom ik hier uit zonder die man te beledigen? Voor hetzelfde geld wordt hij boos en doet hij straks dingen met mij, waar ik liever helemaal niet aan wil denken. Ik zat op zijn boot, met zijn personeel die alles op zijn commando deden.

‘Ben je nooit eens nieuwsgierig wat er zou gebeuren als je niet zo burgerlijk zou doen Val? Als jij je geest eens zou durven te verruimen, omdat er zoveel meer is dan jij denkt. Ik kan je vleugels geven. Je bent een mooie vrouw, die als ze een ruimte binnen loopt mensen doet omkijken. Als je het mij vraagt dan beperk jij jezelf.’
Na die woorden lagen ineens zijn lippen op die van mij en greep hij mij stevig om mijn middel.

Ik dorst het niet om zijn zoen niet te beantwoorden en speelde zijn spel mee. Als hij mij maar niet verder ging dan dit, dacht ik. Even later liet hij weer los en keek mij weer even strak aan, als even daarvoor. Maar dan nu met een zelfvergenoeglijk gezicht. ‘Zie je wel dat je doet, wat ik je zeg?’

Gelukkig genoeg had ik mijzelf snel weer onder controle. Ondanks dat moest ik wel constateren dat hij goed kon zoenen. Verdorie, wat mankeerde ik!
‘Misschien ben ik wel minder burgerlijk dan jij denkt Robert, zei ik heel rustig. Hoewel ik zakelijk en privé altijd strikt gescheiden wil houden, intrigeer jij mij. En dat voel je. Zullen wij ons eerst nog even richten op waar ik hier voor gekomen ben,’ zei ik, terwijl ik weer op de bank was gaan zitten.

Ik pakte mijn notitieblok weer op en begon nog een aantal zaken op te schrijven. Ik wilde hem de indruk geven dat hij mij niet bang had gemaakt met zijn woorden en de zoen. Nadat ik de nodige notities had gemaakt richtte ik me tot Robert. ‘Goed Robert, je realiseert je dus wel dat als wij deze wens voor jou in vervulling zullen laten gaan daar de nodige kosten aan vast zullen zitten?’

‘Ik zei je net toch al dat geld voor mij geen rol speelt Valerie.' ‘Oké. Duidelijk. Je begrijpt dat ik eerst het nodige voorwerk zal doen om te zorgen dat The Theme aan al je wensen kan voldoen, voordat ik je de offerte kan uitbrengen.' Ik zag aan Robert dat hij het jammer vond dat hij blijkbaar niet die indruk op mij had gemaakt,
die hij gehoopt had. Ik stond weer op met mijn map en handtas om mijn schouder.

‘Je bent een pittige zakenvrouw Valerie. Ik mag je wel.' Hij durfde toch mij nog een tik op mijn kont te geven, met een blik van waag het eens om commentaar te geven. ‘Ik kijk uit naar je offerte en ik nodig je hierbij uit om op mijn feest te komen. Als je tenminste durft,' zei hij met een arrogantie die er vanaf droop. ‘Ik zal mij in eerste instantie toeleggen op de offerte, Robert. Als je met ons in zee gaat, zal ik wel aanwezig moeten zijn als gastvrouw.’

‘Mijn bron van inkomsten zitten in het zeecontainervervoer, dus zal het voor mij letterlijk geen probleem zijn om met The Theme in zee te gaan,' grijnsde Robert. Hij pakte mijn hand. Draaide deze om en gaf mij een sensuele handkus. Daarna keek hij mij weer strak aan. ‘Ik kan je zo in mijn wereld introduceren Val,’ zei hij met een vastbesloten blik in zijn ogen. Langzaam liet hij mijn hand vervolgens los.

‘Ik zal erover nadenken Robert,' zei ik zo rustig mogelijk en liep weer het dek op.

Wordt vervolgd...

Al benieuwd naar het vervolg? Als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluiter van het volgende hoofdstuk.