Lieve lezers… het feest van Robert Noorwoud gaat beginnen.

De gasten arriveren en later op de avond kan de orgie van start gaan.

Wat voor impact dit op Valerie heeft… veel leesplezier!

De orgie van Robert Noorwoud - Hoofdstuk 13

De dag van het feest van Robert naderde en ik had met mijn dochters een goed gesprek gehad over het feest en mijn verplichtingen om daarbij aanwezig te zijn. Ze begrepen dat dit een belangrijke opdracht was en omdat Fleur en Amelie al zelfstandig genoeg waren, hoefde ik geen oppas meer te regelen.

Ze wisten goed wat wel en niet kon en vonden het leuk om samen het huis voor zich alleen te hebben. Fleur kon al een beetje koken en ging spaghetti bolognese maken voor haar en haar zusje. Voor die avond hadden ze zelf twee films gehuurd en met wat popcorn en cola zouden zij zich wel vermaken, hadden ze mij verzekerd.

Ik wist ook niet hoe laat ik de volgende dag thuis zou komen, omdat dit feest wel tot in de kleine uurtjes zou duren. Ik was trots dat ze al zo zelfstandig waren, zodat ik mij geen zorgen hoefde te maken als ik ’s avonds bij een feest aanwezig moest zijn.

De aanloop naar het feest van Robert vroeg het nodige voorwerk. Ik had een team van twee mensen die mij hielp met o.a. het versturen van de uitnodigingen, de inkoop van alle speciale wijnen, Moët & Chandon champagne, Beluga kaviaar en de beste oesters, kortom alles moest tot in detail geregeld worden.

Voor de opening van het feest had ik nog een klein strijkorkest geregeld. Het strijkorkest zou een uurtje blijven spelen, terwijl de gasten arriveerden. Daarna zou een DJ achter de coulissen zijn muziek gaan draaien a la Enigma, die geheel in stijl van de avond zou passen.

De twintig vrouwen die allen hun contract getekend hadden, zouden zich die avond om tien uur bij mij melden in één van de bijgebouwen die direct toegang gaven tot het hoofdgebouw. Ik had voor het feest bedacht dat de dames om klokslag twaalf hun grand entree zouden maken op het feest, zodat daarna alle remmen los konden gaan.

Olivier, de cameraman, had gezorgd dat zijn attributen 'stand by' stonden. Ik was met Robert overeengekomen dat Olivier vanaf het balkon in de grote zaal zou gaan filmen, omdat Robert niet wilde dat mensen zich ongemakkelijk gingen voelen als Olivier te dicht bij hen zou staan.

De maskers die deze avond gedragen zouden worden waren overgevlogen vanuit Venetië en de capes waren in een Nederlands atelier gemaakt. De inboedel van de twee ruimtes die Robert had afgehuurd konden pas woensdag 9 november door het verhuisbedrijf worden opgehaald voor de opslag. Robert had niet alle ruimtes nodig.

De andere zalen zouden afgesloten en afgedekt worden, zodat je ze niet van een afstand kon zien. Een dag later kon er worden begonnen met de decors en de nieuwe rekwisieten. Een ploeg van tien man kon de klus gelukkig vrijdag 11 november afronden. Zaterdag, halverwege de ochtend, kwam de bloemist en de catering was ook al in volle voorbereiding.

De dresscode voor de gasten voor deze gelegenheid was oud Venetiaans met pruik en al. Bij binnenkomst mochten de gasten van The Theme een Venetiaans masker uitzoeken die ze die avond zouden dragen en tevens als aandenken cadeau zouden krijgen.

Achter in de zaal was het zo ingericht dat mensen zich rond half twaalf van hun kleding konden ontdoen.
Daar hingen ook de capes. Het was de bedoeling dat men deze dan over hun blote lichamen zouden omdoen,
zoals in de film. Dan was iedereen alleen gehuld in een cape en een gezichtsmasker.

Ik stond daar maar niet te veel bij stil, omdat ik van die gedachte toch wel opgewonden raakte. Van de honderdvijftig uitgenodigde gasten, zouden er uiteindelijk honderd drieëntwintig komen. Ik was op van de zenuwen want ik zou weer oog in oog komen te staan met Robert.

Robert had sinds onze laatste ontmoeting wekelijks een enorm boeket bloemen voor me laten bezorgen bij
The Theme. Irma belde me als er weer een boeket was bezorgd. De eerste maanden was ik te veel met het verdriet van het verlies van mijn ouders bezig en later had ik het te druk met Jeroen om mij om de boeketten te bekommeren.

Ik had aangegeven dat ze de boeketten maar bij de receptie moest laten neerzetten. Er zaten altijd kaartjes bij die Irma voor mij had bewaard, met teksten die soms lief en soms weer indoctrinerend van aard waren. 
Het meest beangstigende kaartje was een maand voor zijn verjaardag.

‘Ik zal je op een moment dat je het niet verwacht laten zwichten voor mijn charmes en dan ben je aan mij overgeleverd’. Ik moest te allen tijden op mijn hoede zijn voor Robert, een man die maarliefst veertien jaar ouder was dan ik, maar zo’n vreemde aantrekkingskracht op mij had. Zelfs toen ik met Jeroen omging waren er momenten dat Robert in mijn gedachten was, het was alsof hij op afstand een soort Voodoo op mij uitoefende. 

Voor die avond had ik een prachtig Venetiaans kostuum weten te regelen via onze leverancier van speciale theaterkleding. Het was een rood brokaat satijnen jurk met pofmouwen en een brede hoepel, dat helemaal in de stijl voor die avond zou passen. Ik had uiteraard een bijpassende pruik en zelfs een nep moedervlek voor op mijn gezicht.

Het was een belangrijke avond voor mij. Mijn vuurdoop in het organiseren van de speciale feesten voor de meer gefortuneerde klanten. Het duurde zeker een half uur voordat ik mij in mijn kostuum had geperst ha ha en gelukkig deed onze huisvisagist mijn haar en make-up. Het eindresultaat was best verbluffend, ik was echt flabbergasted!

Met die hoge witte pruik op en in m’n rode kostuum waande ik mij even in een andere eeuw. Mijn nep moedervlek zat eigenwijs op mijn rechterwang geplakt en ik voelde mij een totaal andere persoon. Heel vreemd wat een kostuum en pruik met je kunnen doen. Je voelt je gewoon enorm vrouwelijk… En wat zou dat kunnen betekenen voor deze avond?

Voor zijn vijftigste verjaardag had ik nog een speciale verrassing voor Robert bedacht. Heel cliché, maar zeker in de smaak van Robert, zouden twee blote dames zich verstoppen in een verjaardagstaart met vijftig kaarsjes. De taart zou door de achttien overige dames, die alleen gehuld zouden zijn in een zwarte cape,
zwarte string, zwarte laklaarzen, tepelkwastjes en maskers, langzaam naar binnen gereden worden naar de jarige job.

Ik zou zorgen dat om vijf voor twaalf een zetel in het midden van de zaal geplaatst zou worden, waarna ik Robert zou vragen om plaats te nemen in de zetel. Maar zover was het nog niet. De eerste gasten zouden
’s avonds om negen uur arriveren voordat Robert zou komen. Robert zou dan door de aanwezigen met groot onthaal worden verwelkomd. Hij zou die avond het middelpunt van belangstelling zijn.

Buiten stonden de portiers al in het gareel om te zorgen dat de auto’s van de gasten netjes op de parkeerplaats gezet zouden worden. Het was fris, maar gelukkig wel droog. De gasten kwamen op tijd en binnen de kortste keren leek het wel een Venetiaans carnaval, zo kleurrijk en elegant. Het strijkorkest paste perfect in het plaatje, terwijl de mensen hun glas champagne van de bediende plateaus afnamen en naar binnen liepen.

Eenmaal binnen konden de gasten zich tegoed doen aan allerlei culinaire hapjes. Ik was blij dat in ieder geval dit gedeelte vlekkeloos verliep. Het was half tien en daar kwam de gastheer aanrijden; dit keer had hij voor een oldtimer Rolls-Royce Phantom gekozen, inclusief chauffeur.

Robert had zich geheel in stijl uitgedost en als een soort markies stapte hij in vol ornaat de auto uit. Het eerste wat mij opviel was dat hij zijn baardje en snor had afgeschoren en hij zag er echt aantrekkelijk uit. Hij had zelfs een staf in zijn linkerhand en liep nonchalant op mij af. ‘Ziet er veelbelovend uit,’ zei hij terwijl hij mij van top tot teen aanschouwde.

‘Dank je wel Robert. Jij ziet er ook goed uit. Mag ik je naar binnen begeleiden? De gasten staan allemaal op je te wachten.’ Ik pakte de rechterarm van Robert die hij geheel in stijl van de avond half hoog liet, zodat mijn hand erop kon rusten. Samen liepen we naar binnen, alsof wij de hofhouding tegemoet liepen.

‘Zie je wat voor mooi paar wij vormen Val?’ zei Robert met een statige blik. Ik bleef naar voren kijken en deed alsof ik hem niet gehoord had. Toen wij de grote hal betraden kwam er een groot applaus van niet alleen de gasten, maar ook al het personeel. De bediende stond al direct voor ons klaar met twee glazen champagne die wij aannamen.

Robert ging samen met mij in het midden van de zaal staan en tikte met zijn staf zachtjes op zijn glas om de attentie van iedereen te vragen. ‘Lieve vrienden ik heet jullie allemaal welkom op mijn feest. Over een paar uur word ik vijftig en ik wil een onvergetelijke avond samen met jullie beleven.’ En met die woorden hief hij zijn glas omhoog. De gasten en ik volgden hem.

Robert draaide zich naar mij om en boog naar voren. ‘Lieverd, ik moet mij nu eerst om mijn gasten gaan bekommeren’ en hij liet en passant de rechter binnenkant van zijn colbert zien, waar ik pillen zag zitten en zakjes met wit poeder. Hier wilde ik helemaal niets mee te maken hebben en liet hem zijn gang gaan.

Ik moest sowieso naar mijn kantoor toelopen, omdat de dames daar om tien uur zouden verzamelen. Hij had dus niet gelogen over de verdovende middelen. Loek had al tegen mij gezegd dat dit vaak in dit soort kringen gebeurt of in de muziekwereld en hij begreep wel dat het voor mij allemaal nieuw was. ‘Gewoon jezelf blijven Val, had Loek gezegd. Dat mensen ervoor kiezen om te gebruiken, geeft jou ook de keuze om het niet te doen toch?’

De dames waren druk bezig om zich op te maken en zich, voor zover dat moest, aan te kleden. Ik ging centraal in de groep staan en verzocht om hun aandacht. ‘Dames, mag ik even jullie aandacht? Jullie weten wat er straks van jullie verwacht wordt. Als er nu nog iemand is die bedenkingen heeft, dan mag zij dat gewoon zeggen. Ik ga jullie niet dwingen om mee te doen in de orgie.’

De vrouwen lachten alleen maar en eentje zei: ‘ik ben er helemaal klaar voor, ik wil van alle kanten genomen worden’. De overige dames stemden in. Dat was klare taal. Ik gaf ze duidelijk aan dat er schalen vol met verschillende condooms aanwezig waren en hoopte dat zij zich bewust zouden zijn van de gevaren die onbeschermde seks met zich mee kon brengen. Ik was niet hun hoeder of moeder, maar ik kon me ook niet permitteren om achteraf gezeur te krijgen.

De dames stonden klaar voor vertrek en twee dames werden in de taart geholpen die in het volgende vertrek op een gekoelde plaats stond. Ik keek op de klok en zag dat het zeven voor twaalf was. ‘Dames ik ga de jarige vragen om op zijn zetel te gaan zitten en als de klok twaalf begint te slaan dan komen jullie met de taart naar binnen.’

De dames knikten instemmend en ik snelde mij weer naar de grote feestzaal waar de stemming er al goed in zat. Ik kon merken dat sommige mensen wat verdovende middelen gebruikt hadden, ze waren erg uitbundig.
Twee bedienden vroeg ik om de zware zetel, met rode bekleding en goud gekrulde randen, in het midden van de zaal te plaatsen en ik pakte de microfoon die op het tafeltje klaar lag.

‘Geachte aanwezigen en in het bijzonder Robert. Mag ik je verzoeken, Robert, om plaats te nemen in de zetel voor een verrassing?’ Robert keek mij vragend aan terwijl hij ging zitten, maar liet zich graag verrassen. Toen de eerste klokslag luidde, werden de lichten in de zaal gedempt, klonk er muziek van Enigma en gingen de deuren open.

Vanaf dat moment zou Olivier zijn opnames starten totdat hij zelf kon inschatten wanneer hij genoeg filmmateriaal voor Robert’s privé collectie zou hebben. Daar stonden de dames en werd de taart met aangestoken kaarsen binnengereden. De gasten hadden zich inmiddels verkleed en stonden daar in hun capes enthousiast te klappen en het gezicht van Robert stond op aangenaam verrast.

Bij slag twaalf stonden de twee vrouwen die in de taart verstopt zaten op met hun handen in de lucht.
Bijna naakt stapten ze met behulp van de andere dames gracieus uit de taart. Beiden pakten ze een mes en sneden een stuk af voor Robert, die ze vervolgens om beurten hapjes toedienden, terwijl ieder op een been op zijn schoot zat. De overige dames zorgden ervoor dat de andere gasten ook voorzien werden van een stuk taart.

Enige tijd later begonnen sommigen de taart uit te smeren over de dames om vervolgens de taart weer van hun lichamen af te likken. Binnen de kortste keren ontdeden de gasten zich van hun capes en lagen de dames en heren over elkaar heen te kronkelen. Ik voelde me een voyeur en werd opgewonden van wat ik zag. Het rook gewoon naar een en al geilheid en zoiets erotisch had ik nog nooit gezien. Ik moest mezelf tot de orde roepen.
Ik moest professioneel blijven.

Tijd voor mij om mij nu af te zonderen, dacht ik. Net toen ik richting de uitgang liep, voelde ik dat er een arm op mijn schouder gelegd werd en draaide mij om. Robert stond daar, nog geheel aangekleed, met twee glazen champagne, waarvan hij er een aan mij gaf. Waarom hij niet meedeed aan de orgie, durfde ik niet te vragen, omdat ik bang was dat hij mij zou provoceren om met hem mee te doen.

‘Lieverd, bravo. Je hebt jezelf met dit feest overtroffen. Daar moeten wij op drinken, vind je niet?’ ‘Dank je wel Robert. Ik ben blij dat ik heb kunnen helpen om je wens in vervulling te laten gaan.’ Ik meende ook echt wat ik zei. ‘Ik zal je complimenten ook aan het personeel doorgeven.’

‘Ik heb gezien dat je één en ander gedelegeerd hebt, heel goed geregeld allemaal Val. Maar laten we nu eerst proosten, zei hij En wel in één keer leegdrinken hè!’ Ik had het warm in die jurk en de champagne was lekker koel. Ik dronk hem dan ook in één teug leeg.

‘Weet je Val, ik heb nog niet helemaal wat ik wilde hebben’. Ik keek hem vragend aan en hij keek mij met een intens sensuele blik aan, waardoor ik direct begreep wat hij bedoelde. Door de jurk en de pruik leek het wel of ik het steeds warmer kreeg. ‘Robert, je moet mij echt even excuseren, ik wil even mijn eigen kleding aan gaan doen, ik zweet me suf in deze kleren.’

Ik voelde me ook wat lomer worden en gaf nog steeds de schuld aan het kostuum en de pruik. ‘Waar ga je dan naar toe?’ ‘Naar mijn kantoortje, zei ik puffend van de warmte. Daar heb ik mijn eigen kleren neergelegd.’
‘Ik loop wel even met je mee, je ziet er verhit uit en straks ga je nog onderuit’, zei Robert op een bezorgde toon en ik nam zijn woorden voor zoete koek.

We liepen door de gang naar een ander deel van het landhuis waar het nog donkerder was.
Eenmaal aangekomen in mijn kantoor deed ik het licht aan en merkte dat ik steeds duffer werd. ‘Die champagne had ik nooit in een keer moeten drinken, die is behoorlijk naar mijn hoofd gestegen,' zei ik terwijl ik nog amper op mijn benen kon staan. Robert stond ineens weer voor mij en keek mij doordringend aan.

‘Dat was juist wél de bedoeling lieverd. Weet je nu nog steeds niet met wie je te maken hebt, zei hij op een manier die mij helemaal niet aanstond. Ik krijg altijd alles wat ik wil, al moet ik er soms wat langer op wachten, maar krijgen zal ik het.’ Die laatste woorden kwamen op een arrogante manier uit zijn mond. Ik begon nu te begrijpen wat er aan de hand was. Hij had verdomme iets in m’n champagne gedaan en ik stond machteloos.

Ik was voor zijn charmes gezwicht en nu was ik overgeleverd aan zijn macht, zoals het op dat kaartje bij de bloemen stond. Ik voelde me verdoofd waardoor ik aan de ene kant wel bij mijn positieven was en aan de andere kant ook totaal geen weerstand kon bieden. Hoe ik ook mijn krachten probeerde te mobiliseren...
het hielp niet. De drug was sterker dan mijn wilskracht.

Godsamme, ik ben erin getrapt, dacht ik al vloekend in mezelf. Hij kan alles met mij doen wat hij wil, we zitten te ver van alle mensen en het lawaai aan die kant is te overheersend. Al had ik had kunnen schreeuwen dan was er niet veel geluid uit mijn mond gekomen, zo versuft was ik.

Robert pakte mij stevig vast. ‘Maak het niet nodeloos gecompliceerd Val’ en begon mij heftig te zoenen. ‘Als je niet voor mijn geld wilt gaan, dan misschien wel voor mijn geilheid’, riep hij geërgerd. Daarna legde hij mij op de bank die in het kantoortje stond en begon mij uit te kleden. Ik was machteloos en voelde mij zo verdoofd dat ik aan de andere kant blij was dat ik me morgen waarschijnlijk helemaal niets meer van dit hele tafereel zou kunnen herinneren.

‘Vuile klootzak, kun je alleen zo aan je trekken komen? Nu durf je wel hè eikel!’ Ik probeerde Robert te slaan, maar mijn armen voelde als pap. Ook mijn woorden kwamen maar lafjes uit mijn mond. Ik was gewoon te versuft. Hij pakte mijn handen en drukte ze omhoog. 'Wat denk je nu Val, dat je tegen mij op kunt', zei hij,
terwijl hij cynisch begon te lachen.

Robert liet nu zijn ware identiteit aan mij zien. Een man inderdaad zonder enige fatsoensnorm die door al zijn geld, realiteit en waan, zijn verstand vertroebeld heeft. Een geest die behoorlijk ziek was. Hij had zelf ook gebruikt die avond, zijn pupillen waren weer zo groot dat je het blauw van zijn ogen bijna niet meer zag.
Met een paar lijntjes coke in zijn kop had hij mij gedrogeerd om toch nog aan zijn trekken te komen. Wat een hufter, dacht ik en daarna verloor ik mijn bewustzijn.

Wordt vervolgd…

Al benieuwd naar het vervolg? Als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluiter, van het volgende hoofdstuk.