Lieve lezers. Valerie heeft een black-out van de vorige avond.

Ze komt er al snel achter wat Robert met haar gedaan heeft en ze zint op wraak.

Veel leesplezier gewenst.

De wraak van Valerie - Hoofdstuk 14

Toen ik mijn ogen opende, was het al licht buiten. Eerst begreep ik niet waarom ik in mijn kantoor was. Ik keek om me heen en zag dat mijn jurk boven op me lag. Op dat moment schoot weer het moment van gisteravond door me heen en het moment dat ik buiten bewustzijn raakte. Alles wat daarna was gebeurd was alleen maar te raden.

Robert had in ieder geval het fatsoen gehad om mij toe te dekken met mijn kostuum. Toen ik de jurk van mij afsloeg en in een automatisme over mijn borsten en lichaam wreef, voelde ik een vreemde structuur over mijn lichaam. Met mijn vingertoppen probeerde ik erachter te komen wat het was.

‘Ah, nee he’... Hij was over mij heen klaargekomen. In zijn perverse gedachte, om mij te bezitten, moest hij zijn zaad over me heen spuiten. ‘Gadverdamme, dacht ik, ook dat nog!’ Ik zou me toch eerst moeten aankleden en omdat er in mijn kantoor geen wastafel stond, liep ik direct naar de kleedruimtes, met mijn eigen kleren onder mijn arm.

Ik had ook mijn mobiel van de tafel gepakt omdat ik niet wist of mijn kinderen zouden bellen. Het was 10.10 uur. Eerst controleerde ik of er nog gemiste oproepen of berichten instonden, maar gelukkig geeneen.
Ik stuurde eerst mijn kinderen een sms, dat zij zich geen zorgen hoefde te maken en dat ik in het begin van de middag weer thuis zou zijn.

Nu… nu moest eerst die zooi van mijn lichaam af. Ik keek in de gang of ik niemand zag en liep snel naar de kleedkamer, waar ook vier douches waren, die normaal door het personeel gebruikt konden worden na een lange avond werken. Eerst moest ik nog naar het toilet. Ik begon te huilen, ik had me in mijn leven nog nooit zo machteloos gevoeld en ging op het toilet zitten.

Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen en liet mijn tranen de vrije loop. Mijn neus raakte ook verstopt.
Met persbewegingen plaste ik zo hard als ik kon. Als er nog iets van Robert in mij zat, dan moest het eruit!
Ik voelde mij vies en gebruikt. Gelukkig kon ik mij niet meer herinneren dat hij mij gepenetreerd had. Een ding wist ik wel. Als ik ooit de kans zou krijgen, dan zou ik die gore viezerik nog een keer terugpakken.

Niemand zou ik vertellen wat er met mij gebeurd was, het was al te triest dat ik erin getrapt was. Ik voelde een schaamte over me heenkomen. Was dit het gevoel wat je overhield na een verkrachting? Met betraande ogen liep ik vanaf de wc naar de doucheruimte.

Ik had mijn lichaam met een dikke laag douchegel ingesmeerd om mezelf ervan te overtuigen dat er geen restje zaad meer van Robert op mij zou zitten. Ook mijn haren waste ik ook gewoon met douchegel.
Gatver, wat voelde ik mij vies en wat was ik boos!

Nadat ik me had afgedroogd en weer was aangekleed, liep ik naar mijn kantoor. Het gevoel van leegte en vernedering in mezelf was groot. Toen ik mijn kamer binnenliep, viel het mij op dat er een vel papier met rode marker beschreven op de salontafel lag. Die was mij eerder nog niet opgevallen. Ik liep naar de tafel en pakte het papier op.

Op het papier stond:

‘Zet je computer aan en kijk in je mailbox.’
Dat kon alleen maar van Robert zijn, dacht ik. Ik was te nieuwsgierig naar wat die klootzak gemaild zou hebben. Ik ging achter mijn bureau zitten en startte mijn computer op. In mijn mailbox was een bericht via een onbekend Hotmail account binnengekomen. Slimmerik, bijna niet te traceren.

Ik opende de mail:

Genomen heb ik je dit keer niet. Dat zou te gemakkelijk zijn geweest. De volgende keer ontkom je me niet en neem ik je bij je volle bewustzijn, totdat jij voor mij zwicht. Ik wil dat je het volgende gaat doen. Vanaf nu wil ik dat je iedere dag aan mij denkt om klokslag vijf uur in de middag. Ik zal iedere dag in je gedachten komen en als je op de klok kijkt en het vijf uur is, dan... dan denk je aan mij. Jij bent van mij Valerie, daar ontkom je niet aan!

Hij heeft mij niet verkracht! Ik liet een zucht van opluchting. Oké wel aangerand, maar hij is niet in mij geweest. Het gevoel wat over mij kwam was vreemd. Aan de ene kant was ik opgelucht en aan de andere kant voelde ik me toch genomen.

Hoewel Robert mij niet had verkracht, had hij wel zijn seksuele frustratie over mij heen gespoten, omdat hij het niet kon uitstaan dat ik niet te koop ben. Ha, ik ben ook niet te koop!’, zei ik hardop boos tegen mijzelf en ik was aan de andere kant opgelucht, omdat hij mij niet geneukt had.

‘Stomme trut,’ dacht ik ineens. Je hebt net al het DNA-bewijs van je af staan wassen of zou er nog wat op mijn kostuum zitten? Hoewel... ach… wat kon ik nu toch beginnen tegen zo'n invloedrijke man. Gewone Val, tegenover multimiljonair Robert, die er niet voor zou terugdeinzen om represailles te nemen tegen diegene die zich tegen hem keert.

Ik vroeg mezelf wel af wat Robert gedaan zou hebben als hij niet op de hoogte was geweest dat ik voor het feest een aantal collega’s had aangewezen die van mij gedelegeerde supervisie hadden gekregen voor diverse onderdelen, zoals de keuken en de bar. Dan had hij zijn vieze plannetje niet kunnen uitvoeren, omdat het personeel mij dan nodig had gehad op het feest.

Nu voelde ik mezelf schuldig dat ik de supervisie uit handen had gegeven, maar gedane zaken namen geen keer. Ik moest op mijn hoede blijven. Deze man had alles met voorbedachte rade gedaan en probeerde mij nu geestelijk in zijn grip te krijgen.

Ik had niet alleen het bericht drie keer gelezen, maar ook de woorden dat ik iedere dag om vijf uur in de middag aan hem zou denken. Hij kon dan een heel invloedrijke persoonlijkheid zijn, maar hij had mij in mijn persoonlijkheid aangetast en ik was vindingrijk genoeg om Robert een koekje van eigen deeg te bezorgen.
Maar ik zou zeer voorzichtig en goed voorbereid moeten zijn. Robert was gevaarlijk.

Ik deed de computer weer uit en wilde maar een ding, naar huis gaan en gewoon mijn dochters vasthouden en zeggen dat ik van ze houd. Verder even helemaal niets, geen andere mensen zeker geen Robert! Ik liep richting de grote zaal, waar de schoonmaak al weer druk bezig was om alle herinneringen aan dat feest weg te wissen.

Buiten stonden de busjes om de rekwisieten en decorstukken in te doen. Maandag zou de verhuizer de spullen weer terugbrengen die normaal in de twee zalen stonden. En dan, dan zou alles weer gewoon zijn, alsof er niets gebeurd was, zei ik in gedachten tegen mijzelf. Dit tegen beter weten in.

Na het weekeind had ik ook maandag nog vrij genomen. Ik was nog te ontdaan van het feest en kon mijn collega’s nog niet onder ogen komen. Ik had Loek gebeld en hij ging akkoord als ik maar dinsdag weer zou komen werken. Hij wilde ook van mij horen hoe het feest was geweest.

De collega’s van The Theme die gewerkt hadden op het feest hadden Loek al ingelicht dat, buiten een paar mensen die echt teveel gedronken hadden, alle gasten zich buitengewoon goed vermaakt hadden.

Loek had zelfs gehoord dat een aantal gasten The Theme zeker zouden aanbevelen en wellicht zelf ook een feest willen organiseren. Nu wilde Loek nog uit mijn mond horen hoe ik het had ervaren. Jottem, dacht ik sarcastisch. Nou, ik ga Loek mooi niet alles vertellen van wat er met mij is gebeurd.

Dinsdagochtend liep ik even na negenen Loek’s kantoorkamer binnen waar zijn deur al openstond.
‘Morge, zei Loek vrolijk. Koffie?’ ‘Goedemorgen Loek, ja lekker’. ‘Val, heb jij enig idee wat er gebeurd is?’ Vanwege de intonatie van zijn vraag, kon het niet iets ergs zijn.

‘Geen idee, maar je klinkt wel erg blij’. ‘Ik ben gisteren persoonlijk gebeld door Robert Noorwoud. Hij zocht jou, maar omdat je vrij was heeft de telefoniste hem met mij doorverbonden. Weet je wat hij zei? ‘Geen flauw idee Loek,’ zei ik een beetje ondankbaar. ‘Hij was vol lof over het feest, maar vooral over jou. Hij had letterlijk gezegd dat je een juweel voor dit bedrijf bent en hij wilde jou persoonlijk een bedankje sturen, plus een bonus’,
ratelde Loek door. ‘Dan heb je straks nog een bonus, buiten die je van mij krijgt’.

‘Wat? Hoezo nog een bonus?’ ‘Hij wilde jou persoonlijk belonen Val. Hij vroeg in alle discretie of hij jouw gegevens mocht hebben, zodat hij de bonus kon overmaken. Als hij het geld op rekening van The Theme zou storten dan zou het de boekhouding verstoren, dus heb ik je rekeningnummer doorgegeven’, zei Loek trots.

‘Loek, waarom heb je ’t mij niet eerst gevraagd? zei ik op een lichte geschrokken toon. Je hebt mijn rekeningnummer en dus ook mijn persoonlijke gegevens automatisch aan Robert Noorwoud doorgegeven, ben jij je daarvan bewust?’ Ik voelde een paniek opkomen. Als Robert mijn persoonlijke adresgegevens zou hebben dan zou ik niet meer veilig voor hem zijn en mijn kinderen al helemaal niet.

‘Ik bedoelde het alleen maar goed Val, je verdient een bonus van die rijke stinkerd’. ‘Ja, een stinkerd is het zeker. Maar het is goed Loek, je bedoelde het goed, alleen ben ik bang dat dit voor mij een staartje gaat krijgen.'

‘Hoe bedoel je'? vroeg Loek verbaasd. ‘Laat maar. Als het nodig is, dan hoor je het nog wel. Vertel mij nu eerst eens jouw ervaringen van het feest Val. Ik heb ook al een paar mailtjes en belletjes gehad van de dames die zich hadden opgegeven voor dit feest, met de mededeling dat ze een volgende keer wel weer van de partij zouden willen zijn'.

Tot zover ik kon, vertelde ik Loek hoe het feest was verlopen en dat het dus blijkbaar een succes voor
The Theme is geworden.

Mijn angstgevoelens werden een week later bevestigd. Bij het openen van mijn rekeningoverzicht van de bank zag ik ineens een bedrag op m’n rekening bijgeboekt van maar liefst vijfduizend euro! Met de korte omschrijving. ‘Je weet wel waarom, kus’.

Wat een klootzak! riep ik boos en sloeg met mijn handen op het bureau. Dacht hij nu echt dat hij zijn ejaculatie escapade hiermee kon afbetalen? Ik stond op en liep door de kamer... Ik moest in contact komen met Robert.
Ik zou mijn wraak krijgen! Ik had een keer een Latijnse spreuk gelezen: 'Patientia Vincit Omnia' ofwel Geduld overwint alles. En geduld had ik wel.

Ik ging weer achter mijn computer zitten naar de internetpagina van mijn bank. Snel boekte ik de vijfduizend euro terug op het rekeningnummer van Robert. Als omschrijving schreef ik: Wil het niet, wil je spreken.
Meer tekst kon er niet op. Daarna stuurde ik hem dezelfde tekst via de SMS. De vijfduizend euro moest zo snel mogelijk terug naar die arrogante klootzak.

Ik wist dat het nu niet lang zou duren voordat hij contact met mij zou zoeken. Hij zou in zijn eer aangetast zijn omdat ik zijn geld had geweigerd. De computerklok gaf aan dat het 17.00 uur was. Ik heb net al aan je gedacht Robert en dan zeker niet met de allerbeste gedachten.

Wordt vervolgd…

Al benieuwd naar het vervolg? Als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluiter van het volgende hoofdstuk.