Hallo lieve lezers, hier dan het tweede hoofdstuk van mijn boek.

Ik wens jullie veel leesplezier en jullie weten het, als er vragen zijn, stel ze via info@femna40.nl of via mijn mailaccount erota.sarabos@gmail.com.

De ex - Hoofdstuk 2

Pascal, de vader van onze kinderen, had ik op jonge leeftijd leren kennen. Ik was 17 en hij was 25. Ondanks zijn leeftijd had hij niet veel ervaring met vrouwen. Pascal was ook de eerste man met wie ik seksueel intiem was. Als ik er nog wel eens aan terugdacht, moest ik lachen.

Voor Pascal was ik ook ‘zijn eerste’ en wat hadden we lopen prutsen in het begin. Wij waren beiden nogal conventioneel opgevoed en seksuele voorlichting hadden we beiden niet echt meegekregen. Uiteindelijk bleek het spreekwoord ‘Oefening baart kunst’ voor een groot gedeelte te werken. Bij Pascal had ik echter nooit echt een geweldig orgasme beleefd.

Maar wist ik veel in die tijd, ik was pas 18 toen ik ging trouwen. Later had ik door persoonlijk onderzoek veel bijgeleerd en ontdekt.

Pré midlife crisis

Natuurlijk hebben we ook veel goede jaren gekend. Het ging goed tot Pascal de veertig gepasseerd was.
Toen kreeg hij ineens last van een pré midlife crisis. Hij wist natuurlijk wel dat hij er met zijn donkere volle krullenbos, met hier en daar wat grijze haren en jongensachtige uiterlijk nog steeds heel goed uit zag.
Veel mannen op die leeftijd willen toch bevestiging dat ze nog goed in de markt liggen. Eén van die vreemde midlife uitingen was, dat hij opeens sigaren begon te roken!

Pascal, meneer antiroken, ging aan de sigaren?! En opeens moest dat maar kunnen. De sticker die hij ooit demonstratief op de voordeur had geplakt, met daarop het verboden te roken teken, moest nu ook maar verwijderd worden. Ik begreep er helemaal niets van. Buiten de sigaren begon Pascal ook ineens aan de Whisky, terwijl hij doorgaans een wijndrinker was.

Achteraf bleek dat op de nieuwe afdeling van het softwarebedrijf waar hij was gaan werken, je pas meetelde als je sigaren rookte en dure Whisky dronk. Meneer had opeens last van enige decadentie en begon meer en meer te veranderen. We hadden ook steeds minder intiem contact. Als ik vroeg wat er aan de hand was, kreeg ik geen antwoord.

Het was net de omgekeerde wereld. Hij was te moe of had hoofdpijn. Vaak vroeg ik of ik misschien iets verkeerd deed of dat hij dingen anders zou willen. Dat we misschien wat spannende speeltjes moesten aanschaffen. Maar ik kon maar niet tot hem doordringen. Hij sprak ook steeds vaker over het feit dat hij zijn vrijheid miste.

Sinds de geboorte van onze twee dochters kreeg Pascal natuurlijk ook niet meer de complete aandacht, die hij daarvoor wel kreeg. Ook konden we niet zomaar meer overal naar toe gaan. En met het grootbrengen van twee kinderen hadden wij een heleboel verantwoordelijkheid erbij gekregen. Fleur kreeg ik al op mijn negentiende en Amelie op mijn eenentwintigste.

Veel knuffelen

Ik was altijd al door mijn ouders, met veel knuffelen grootgebracht, met oprechte liefde. Deze gewoonte gaf ik door aan mijn man en kinderen. Aanraken was altijd al belangrijk voor mij. Daarmee kon ik ook duidelijk maken dat ik om iemand gaf. De manier van aanraken was natuurlijk afhankelijk van wie er voor me stond.

Pascal wilde in de loop der jaren steeds minder aangeraakt worden. Dat merkte ik steeds meer. De keren dat ik huilend in slaap viel, namen steeds meer toe en de kinderen begonnen ook veranderingen te merken.

Jezelf ondeugend kietelen

Omdat ik de intimiteit en seks op den duur zo miste, was ik in een kwade bui naar de Erotheek gegaan.
Van horen zeggen wist ik dat deze zaak meer op vrouwen gericht was, om het zo laagdrempelig mogelijk te maken.

Van moeders op het schoolplein had ik wel eens een gesprek opgevangen dat sommige van hen een vibrator hadden. Deze gebruikten ze omdat ze niet altijd een orgasme kregen bij hun man. Dat had mij ook aan het denken gezet en uiteindelijk besloot ik om voor mezelf een vibrator aan te schaffen.

Omdat het in een voor mij onbekende buurt was, hoefde ik ook niet zo snel bang te zijn om een bekende tegen te komen. Maar voor alle zekerheid keek ik toch quasi nonchalant om mij heen, voordat ik de seksshop binnenliep.

Het was wel een grappig gezicht om al die vibrators in de winkel op een rijtje te zien staan. Zeker toen de verkoopster ze allemaal ter demonstratie aanzette. Door de draaiende bewegingen en vrijkomende zoemgeluiden schoot ik in de lach. De verkoopster begon met mij mee te lachen.

’Het Is maar goed dat die van je vent niet zoveel herrie maakt, lachtte ze luid. Deze vibrators zullen je zeker laten klaarkomen. Anders kwam u er hier nu niet één aanschaffen. Ja toch, niet dan'?, zei ze lekker in plat Utrechts.

Ik knikte lachend naar de verkoopster, maar voelde mij toch dubbel in het geheel. Een vibrator omdat mijn eigen man mij niet meer wilde beminnen? De vibrator die mij het meeste aansprak had de kostelijke naam ‘Tarzan’… en... deze Tarzan had een behoorlijk prijskaartje! Maar… het was wel het summum volgens de verkoopster.

Aangezien ik wel aan een behoorlijke geestelijke en fysieke ontlading toe was, kon het me op dat moment ook helemaal niets schelen wat het kostte. Ik schafte voor mezelf mijn minilover aan. Hoewel mini, hij had een heerlijke omvang. In ieder geval proportioneel gezien groter en dikker dan die van Pascal.

Ondeugende bui

Toen ik die middag thuiskwam, haalde ik Tarzan nieuwsgierig uit de verpakking. Maakte de vibrator schoon en stopte er de benodigde batterijen in. Ik was in een ondeugende bui en wilde Tarzan wel even testen.
De kinderen zaten toch nog op school en ik had het rijk voor mij alleen.

Het leek wel of ik iets onfatsoenlijks ging doen. Iets wat je niet hoorde te doen, want mijn opvoeding was vrij preuts. Ik ging comfortabel in bed liggen met Tarzan in m’n hand en zei: ‘You Tarzan, me Jane… kom maar heerlijk tussen mijn been’... Vervolgens liet ik mijn surrogaat lover zijn werk doen.

Wouw, er gebeurde van alles met me. Zo intens opgewonden had ik me nog nooit gevoeld. De intensiteit van opwinding werd sterker en sterker. Toen kwam de ontlading en ik voelde me vrij en opgelucht. Ik moest echt even bijkomen. Zó voelt het dus, als je een flink orgasme krijgt. Wat een lekker bevrijdend gevoel!

Toen ik uit bed stapte zag ik een flinke vochtvlek op de lakens die ik door al mijn opwinding had achtergelaten. Valerie toch! Jij stoute meid, dacht ik giebelend.

Ik had mij direct voorgenomen om de volgende keer een handdoekje neer te leggen, anders bleef ik het bed verschonen. Ik waste mezelf en Tarzan werd natuurlijk ook liefdevol schoongemaakt. Mijn spiegelbeeld keek ondeugend en voldaan.

Nadat ik mezelf weer had aangekleed, wikkelde ik Tarzan in een klein handdoekje en verstopte mijn minilover in m’n nachtkastje. ‘Morgen, same place same time?,’ zei ik gekscherend voordat ik de lade dichtschoof.

In ieder geval was ik nu overtuigd van mijn gelijk. Als Pascal me niet wilde beminnen, dan maar met mijn
Mr Plastic Fantastic en dan had hij het nakijken.

Back to reality

O jee, Pascal! Ik was even vergeten dat hij vandaag naar een of ander seminar was gegaan. Vanavond zouden de buren ook nog komen. We hadden ze uitgenodigd om gezellig een hapje te komen eten. Ik moest opschieten. De kinderen moesten van school gehaald worden. Daarna was er werk aan de winkel voor het avondeten en het gezellig maken in de woonkamer. Met bloemen en kaarsjes.

Er moest een gezellige sfeer hangen. De buren hoefden niet te weten dat het eigenlijk niet zo goed ging met onze relatie. Ja,... de schone schijn ophouden. Ook voor de kinderen. Niet wetende dat de kinderen al lang in de gaten hadden dat er het nodige niet klopte tussen mama en papa.

Mijn moeder had mij opgevoed met de kennis dat ‘de vuile was’ nooit buiten gehangen werd. Dan bleef er niet veel meer over dan doen alsof.

Borreluur

De buren zaten om 18:30 samen met mij al in de woonkamer aan een aperitief. Pascal had een half uur eerder gebeld, dat hij nog in de file stond. Terwijl ik met Daniëlle en Bart over de verbouwing van hun tuin aan het praten was, hoorde ik ineens de voordeur. Pascal was thuis gekomen.

Nadat Pascal de deur van de woonkamer opende, begroette hij iedereen met een ‘kijk, nu wordt het pas echt gezellig’. Hij zette zijn aktekoffer op het aanrecht en haalde er wat papieren uit, waaronder een blocnote.
Deze nam hij mee naar de zithoek. Hij gaf mij net nog een vluchtige kus… het kon er net van af.

Daarna begon hij direct vol enthousiasme te vertellen over zijn geweldige middag bij het seminar. Bij dat bewuste seminar moest hij door middel van één of ander spel binnen één minuut de tien meest belangrijkste mensen in zijn leven op papier zetten. Hij gooide nonchalant de blocnote en de folders van het seminar op de salontafel en plofte op de bank.

‘Zo Val,' krijgt de man des huizes ook nog een aperitief aangeboden na een zware dag of moet ik dat zelf inschenken?’ Ik stond op uit een gewoonte om dat voor hem te doen en liep naar de drankenkast. ‘Wat mag ik voor je inschenken?’ ‘Wat denk je, een whisky natuurlijk.' Natuurlijk, dacht ik... Je hebt natuurlijk nooit iets anders gedronken, opschepper!

Ontploffing

Ik schonk de whisky secuur in het bijbehorende Whiskyglas en bracht het naar Pascal. Nadat hij het glas van mij had aangenomen, ging mijn blik automatisch naar de blocnote die Pascal zo nonchalant op de salontafel had gegooid. Ik pakte de blocnote van de salontafel en las hardop ‘De tien belangrijkste mensen van mijn leven’.

‘Ja,’ riep Pascal nog enthousiast. ‘Ik moest binnen één minuut de tien belangrijkste mensen van mijn leven opschrijven en hij moest lachen. Dat viel niet mee,' riep hij er nog achteraan. Ik begon te zoeken waar ik en de kinderen stonden. Na nummer drie te hebben gelezen werd ik steeds onrustiger van binnen.

Nummer acht... Mevrouw Ter Strate? Wie was dat nu weer? Eenmaal bij nummer 9 aangekomen, stond mijn vrouw en kinderen. Op nummer negen van de top 10 lijst? Pascal was druk in gesprek met Bart en Daniëlle, maar ik moest iets weten!

‘Wie in hemelsnaam is mevrouw Ter State, Pascal?,’ vroeg ik enigszins geïrriteerd. ‘Oh,' riep Pascal quasi vanzelfsprekend, ‘zij was op de havo mijn lerares Engels.’ Alsof er net een paar messen in mijn rug gestoken werden, stond ik als aan de grond genageld.

‘Pardon!,’ riep ik boos. ‘Pardon?!,' herhaalde ik nog een keer. ‘Is dat mens, waar ik tot nu toe sinds de twaalf jaar dat wij getrouwd zijn nóóit iets over gehoord heb, ineens belangrijker in je leven dan je eigen vrouw en kinderen?’

Het was zo stil in de woonkamer, dat je een speld kon horen vallen. De buren keken alleen maar naar Pascal en mij. Hun blikken zeiden… wat is hier allemaal aan de hand? Fleur en Amelie speelden gelukkig nog boven.

Boos ging ik verder. ‘En waarom staan wij überhaupt pas op de negende plaats? En niet in jouw top drie?’ Ik was helemaal overdonderd van het antwoordt dat Pascal toen gaf.

‘Ja meisje, moet je goed horen, dit kwam het eerste in mij op en jij en de kinderen zijn op dit moment niet echt het meest belangrijke in mijn leven.’ De buren keken ademloos naar onze woordenwisseling. Jawel buurtjes, een soap is hier niets bij. ‘Dit is het echte leven’, dacht ik. Aanschouw wat voor een klootzak hier zijn eigen vrouw vernedert. Waar de buren nota bene getuigen van zijn!

Klap in het gezicht

Ik klapte dicht en ging op de bank zitten. Er kwam even geen woord uit. Pascal ging gewoon door met zijn verhaal van het geweldige seminar. Alsof er net helemaal niets was gebeurd. Hij was de man met een grote baan en ik was…, wat eigenlijk? Was ik zijn schoonmaakster? Zijn voetveeg? Ik voelde mij steeds kwader worden.

De moeder van zijn dochters, die iedere dag zorgde dat het thuis schoon en gezellig was. De vrouw die de boodschappen deed en ook nog eens alle administratie van het gezin bijhield. Omdat meneer het natuurlijk altijd al druk genoeg had en ik in zijn gedachte, de hele dag toch niets te doen had.

Hoe ik die avond verder ben doorgekomen, kon ik me niet helemaal meer voor me halen, toen ik het bed instapte. Ik had compleet op automatische piloot gestaan en de perfecte gastvrouw uitgehangen. Maar was er met de gesprekken eigenlijk niet meer echt bij.

Daniëlle had het wel gemerkt, maar die zat zelf zo giga onder de plak bij haar vent, dat ze eigenlijk ook niets durfde te zeggen. Ze had wel een blik geworpen, met de uitdrukking ‘Ik heb met je te doen meid’.

... en hoe dit verder gaat?... volgende week vrijdag weet je het.

Lieve groet, Sara Bos