Lieve lezers. Nadat Robert is vertrokken,
krijgt Valerie na een paar weken een telefoontje uit Kaapstad van Robert. Hij heeft een ongeluk gehad en ligt in het ziekenhuis. 

Valerie schrikt dat haar gedachtenwens
- blijf vooral een paar weken weg en met een beetje mazzel kom je helemaal niet meer terug - misschien wel uit gaat komen. 

Veel leesplezier.

Manipulatie op afstand – Hoofdstuk 21

Het was de periode van de december feestdagen. Het Sinterklaasfeest was bij ons thuis wat meer op de achtergrond gekomen maar we hadden er gewoon een gezellige avond van gemaakt, met één klein cadeautje voor elkaar met een gedichtje. De kerstdagen zou ik met de kinderen wat uitgebreider met cadeautjes-onder-de-boom gaan vieren en die dagen waren in aantocht.

Robert belde op donderdag 22 december uit Kaapstad. Ik had net een offerte afgerond voor een opdrachtgever, die voor zijn dochter een Sweet 16 party in Amerikaanse stijl wilde geven, met alle toeters en bellen. De man had een enorme hautaine houding, die waarschijnlijk met het winnen van de loterij aan zijn geld was gekomen. hij had het namelijk gewoon net niet, als je over stijl en klasse spreekt en ik was benieuwd of hij voor het verjaardagsfeestje van zijn dochter een slordige veertigduizend euro wilde neerleggen.

Ik zette net mijn handtekening onder de offerte, toen het telefoontoestel op mijn bureau begon te rinkelen.
In de display zag ik alleen 'nummer onbekend’ staan. Ik nam de hoorn van de haak en sprak mijn gebruikelijke openingszin. ‘Goedemiddag, The Theme, met Valerie Brugge spreekt u, waarmee kan ik u van dienst zijn?’
Aan de andere kant van de lijn zat Robert! Ik schrok en mijn hart bonkte zo heftig dat ik bang was dat het aan de andere kant van de lijn te horen was, maar hij klonk weer als de aardige Robert, zijn stem was behalve kalm en vriendelijk, ook vermoeid en zwak.

'Hallo Val. Ik kon je niet eerder bellen, ik lig in het grote Schuur ziekenhuis in Kaapstad. Ik wil je alleen doorgeven dat jij je geen zorgen hoeft te maken over mij'. Hoezo, zorgen maken, dacht ik. Moest ik mij zorgen maken om Robert? Tsss, ja misschien dat ik weer kon opdraven voor meneer, maar dat waren meer zorgen om mezelf en mijn kinderen. Om hem niet boos te maken, vroeg ik: 'Waarom lig je dan in het ziekenhuis Robert?'

'Ik heb een ongeluk gehad en moet hier voorlopig nog blijven om te revalideren. Het kan wel een paar maanden duren voordat wij elkaar weer treffen, want in deze omstandigheden wil ik niet dat je mij ziet'. Hij gaf niet aan wat er met hem gebeurd was en ik dorst ook niet verder te vragen. Het moet dan best iets heftigs zijn dat hij mij niet wilde zien, maar dat kon mij eigenlijk niet schelen. Omdat ik mij eigenlijk geen houding wist te geven,
was het enige wat ik zei: ‘Beterschap dan maar hè.'

'Dank je wel Val. Ik wil in ieder geval jou en je kinderen fijne kerstdagen toewensen en alvast een goede jaarwisseling. Ik zal je niet overslaan, daar hoef je niet bang voor te zijn en als alles goed is dan zie je straks wel waar ik het over heb'. 'Wat bedoel je met niet bang zijn dat ik word overgeslagen?'

'Daar kom je nog wel achter Val, voorlopig zul je mij alleen niet veel horen omdat ik mij volledig op mijn herstel moet kunnen focussen. Jij kunt mij hier beter ook niet proberen te contacten. Als er echt iets is dan neem je maar contact op met mijn kantoor en vraag je naar Gea Daaldrop, zij is mijn persoonlijke assistente.
Oké, ik moet ophangen want de artsen komen binnen. Dag mooie vrouw'. Daarmee verbrak hij net zo snel de verbinding weer.

Ik moest dit korte gesprek even op mij laten inwerken. Met deze man was er altijd wel weer iets bijzonders aan de hand, dacht ik. Maar voorlopig waren zowel ik als de kinderen vrij. Vrij om te gaan en staan waar wij dat zouden willen. Zijn assistente, Gea Daaldrop, die naam kende ik toch? Binnen een paar seconden schoot het me weer te binnen. Zij werkte toen voor Gym-it, van die klanten dag!

Jeetje... werkte ze nu voor Robert? Misschien had hij wel avances naar haar gemaakt, maar wist toen nog niet dat ze een volle lesbienne was. Ik moest inwendig een beetje lachen. Gea Daaldrop, wat is de wereld toch klein. Net toen ik weer mijn werkzaamheden wilde oppakken, ging weer de telefoon. Het was zo te zien de receptie.

'Hallo Joan, zeg het eens,' zei ik tegen de receptioniste. 'Kun je alsjeblieft even hierheen komen Valerie.
Er staan hier twee heren en die willen persoonlijk iets aan jou komen afgeven'. 'Oké, ik kom wel even naar je toe' en legde de hoorn op de haak. Het was de tijd van de gebruikelijke relatiegeschenken en ik nam aan dat het een van onze leveranciers zou zijn met een relatiegeschenk.

Bij de receptie stonden twee mannen, keurig strak in het pak en ik zag zo dat het verkopers waren. Joan gaf al aan dat ik de persoon was waar zij voor gekomen waren. 'Mevrouw Valerie Brugge,' riep de man die aan de rechter kant stond. Ik stak mijn hand uit om de mannen te begroeten. 'Inderdaad heren, wat kan ik voor jullie doen?'

Na het ritueel van handen schudden zei de andere man: 'Als u alstublieft even naar buiten kunt komen, dan willen wij u graag iets overhandigen wat wij niet hier binnen kunnen doen'. Wat een geheimzinnig gedoe,
dacht ik en liep achter de twee heren aan naar buiten. Het was gelukkig een heldere winterdag en hoewel het een beetje fris was, had de zon toch ook nog kracht en zorgde voor een stralend landschap.

Buiten stopte de twee heren bij een zilver blauwe Renault Megane met een enorme rode strik eromheen en een reuze kerstkaart daaraan vast. Ik wist even niet wat mij overkwam en liep naar de kaart toe. Waarom ik dat deed was eigenlijk een raadsel, want ik had op mijn vingers kunnen natellen dat dit een actie van Robert was.

'Vrolijke kerst lieve Val. Deze auto is voor jou en je dochters, zodat jullie voorlopig weer een hele tijd goed vervoer hebben'.

Voordat ik het in de gaten had bungelde er ineens een bosje sleutels voor mijn neus en toen ik mij omdraaide, kreeg ik ook een mapje met daarin de autopapieren in mijn handen geduwd. ‘Alstublieft mevrouw Brugge, deze auto staat geheel op uw naam en ook zullen de onderhoudsbeurten voor u worden gedaan, zonder dat u hiervoor een factuur ontvangt'.

'Bij de papieren zit ook een instructieboekje. Als u vragen heeft omtrent de auto kunt u natuurlijk contact met ons opnemen en zullen wij u helpen. Rest mij om u namens garage Van den Berg en uiteraard namens de heer Noorwoud, die voor u dit cadeau heeft geregeld, u nog heel veel plezier te wensen met de auto'.

Met die woorden namen de heren afscheid. Ik kon het nog niet bevatten en stond daar geloof ik nog een kwartier compleet verbijsterd naar de auto te staren, totdat ik de stem van Irma hoorde, die op mij af kwam lopen.
‘Hé Val, wat is er met die auto, heb je een prijsvraag gewonnen meid'? ‘Pha... was dat maar waar! Nee, deze heb ik net van Robert gekregen. Voor onder de kerstboom! Kom we gaan naar binnen, want ik moet even iemand bellen.'

 ‘Ga je Robert bellen om hem te bedanken', vroeg Irma verbaasd. ‘Nee, natuurlijk niet! Ik ga zijn assistente bellen om te zeggen dat ik de auto niet wil en dat ze hem weer gewoon kunnen komen ophalen,' zei ik geïrriteerd, terwijl ik met ferme stappen door de gang van ons kantoor liep. ‘Hij denkt nog steeds dat ik te koop ben die klootzak, Pfff... nou mooi niet!’ ‘Wow Val, jij bent geloof ik echt boos hè’.

‘Dat ik moet komen opdraven wanneer meneer dat wil, is al erg genoeg Irma, maar ik ga het hem niet gunnen dat hij mij op deze manier kan betalen, zodat hij denkt dat hij zijn geweten hiermee kan sussen. O nee,.. dat is waar ook, hij heeft helemaal geen geweten! Maar natuurlijk, hoe kon ik dat nu toch vergeten... haha.'
‘Je bent ook niet bang hè. Jij bent echt een sterke vrouw Val'.

‘Pfff... dat valt helaas nogal eens tegen Irma, geloof mij. Het enige wat ik nu ben is boos, heel boos.’ In mijn kamer aangekomen liep ik naar de koffietafel. ‘Wil je koffie?’ ‘Nee, dank je. Ik laat je even alleen om te bellen Val’ en Irma liep met die woorden mijn kamer weer uit, terwijl ze de deur dicht deed.

'Oké, dank je Irma.' Ik ging achter mijn computer zitten om in mijn adressenbestand naar het telefoonnummer van het kantoor van Robert te zoeken. Ah... gevonden en pakte de telefoon en belde het nummer wat op mijn scherm stond. Ik moest naar Gea Daaldrop vragen, had Robert mij gezegd, dus vroeg ik aan de telefoniste of zij mij met haar kon doorverbinden.

‘Hé, hallo Valerie, hoe gaat het met je, dus je hebt je kerstcadeau ontvangen', zei Gea met een verheugde stem en vervolgde direct met: ‘Ik heb het voor je uitgezocht hoor, ik kreeg carte blanche van Robert en ik dacht wel dat je deze mooi zou vinden’. Gea ratelde nog steeds zoals ik mij dat van onze eerste ontmoeting kon herinneren. Nadat ze mij helemaal had uitgelegd hoe ze tot de keuze van deze auto was gekomen, hoorde ik een korte stilte, zodat ik eindelijk iets terug kon zeggen.

‘Dag Gea, dat is inderdaad lang geleden hè, ik geloof zeker twee jaar? Dus je werkt tegenwoordig voor Robert Noorwoud,' zei ik, om onze conversatie maar beleeft te openen.

‘Ja, ik kreeg van Robert zo een mooi aanbod om zijn personal assistent te worden met een dijk van een salaris. Daarop kon ik natuurlijk geen nee zeggen. Robert wilde een mooie vrouw in zijn kantoor, wat natuurlijk leuk staat als er potentiële klanten komen. Maar ook een vrouw die niet de hoofden van al die mannelijke medewerkers op hol zou brengen en aangezien ik een volledige lesbienne ben, was dat natuurlijk ‘kat in het bakkie’. De mannen hebben in het begin wel avances gemaakt, maar nu weten ze allemaal dat ik alleen van vrouwen houd en laten mij met rust. Mijn baan is ge-wel-dig. Het geld is echt fantastisch en dan zijn er natuurlijk ook nog altijd die leuke extraatjes die het helemaal leuk maken voor mij'.

Gea had haar ziel aan die duivel verkocht, ze klonk ook heel anders over de telefoon merkte ik. Het hebben, hebben, hebben had haar in ‘hun’ macht en nu ging ik haar doodleuk vertellen dat ik de auto niet wilde hebben. Ik zette mij schrap om Gea zo subtiel mogelijk de boodschap over te brengen.

‘Gea, ik wil je in eerste instantie wel bedanken dat je zoveel moeite genomen hebt om voor mij deze auto uit te kiezen en ik wil jou persoonlijk ook niet kwetsen. Maar omdat dit cadeau eigenlijk van Robert komt, moet ik er toch voor bedanken en je vragen of de garage de auto weer kan komen ophalen. Als je voor mij het adres hebt waar Robert op dit moment verblijft, dan kan ik hem in een brief uitleggen waarom ik zijn gulle kerstcadeau niet kan aannemen.’

Zo, dat was eruit en ik haalde even diep adem om te luisteren hoe Gea zou reageren. ‘Wat is er mis met de auto Valerie? Vind je hem niet mooi? Wil je een andere soms want dat kan zo geregeld worden hoor'! ‘Nee, daar gaat het helemaal niet om Gea. Het is iets persoonlijks tussen Robert Noorwoud en mij, dus ik hoop dat je daar begrip voor hebt.'

‘Jullie hebben wat samen hè', zei Gea met een argwaan in haar stem. ‘Als Robert over jou praat dan wordt hij bijna lyrisch’. ‘Nee Gea, ik heb helemaal niets met Robert, daarom juist.' ‘O jeetje... jij wijst de grote Robert Noorwoud zomaar af? Ben je helemaal gek geworden of zo, weet je niet hoe’ en toen werd Gea even stil aan de telefoon. ‘Valerie, je kunt een cadeau van Robert Noorwoud nooit weigeren! Dat gaat hij niet leuk vinden en laat ik zeggen, dan kan hij wel eens een beetje raar gaan doen en represailles tegen je nemen'.

Na die zin was Gea heel even stil, maar vervolge toen weer met haar waterval aan woorden en probeerde mij te overtuigen door het luchtig te brengen. ‘Valerie wat kan jou het toch ook schelen, hou die auto gewoon.
Die man is loaded! Voor hem is een auto kopen net zoiets als dat wij een brood bij de bakker kopen'.

‘Gea, nogmaals, ik wil de auto écht niet en ik wil je heel beleefd vragen om de auto op te laten halen.' ‘De garage zal hem echt niet terug nemen Valerie, hij is helemaal betaald en staat zelfs op jouw naam. Je kunt hooguit een ander type kiezen’. ‘Als je hem niet op wilt laten halen Gea, dan kom ik hem zelf wel naar het kantoor van Robert brengen en laat hem daar achter. Ik heb niet zoveel behoefte om er een te groot drama van te maken.
Ik wil de auto niet en daarmee uit.’ Ik had de woorden zo rustig mogelijk aan Gea overgebracht en zij was nu wel een beetje stil aan de andere kant van de lijn.

‘Ik durf zelf geen actie hierin te ondernemen Valerie. Als Robert erachter komt dat ik achter zijn rug om de auto weer heb laten ophalen, dan kan ik mijn baantje wel vaarwel zeggen, als je begrijpt wat ik bedoel. Dus zou je hem inderdaad beter zelf hier kunnen brengen en dan vooral bij de receptioniste duidelijk maken dat dit jouw eigen initiatief is geweest. Ik wil hier graag buiten gehouden worden Val. Wat Robert niet weet, dat niet deert'. Gea had nu zelfs een beetje angst in haar stem.

Het was duidelijk dat ze ook door Robert werd geïntimideerd, anders had ze niet met angst in haar stem gereageerd. ‘Heb je dan nog wel zijn adres waar hij nu in Kaapstad revalideert Gea?’ ‘Je kunt hem ook gewoon een mailbericht sturen. Hij heeft een laptop op zijn kamer daar. Maar hoe kom je erbij dat hij aan het revalideren is? Het is veel meer dan alleen revalideren hoor'.

‘Robert heeft mij dat over de telefoon gezegd Gea. Maar, een laptop op z’n kamer? Kan dat wel in een ziekenhuis? Je mag daar toch niet zomaar elektronische apparatuur gebruiken, die kunnen allerhande medische apparatuur in de war brengen.'

‘Ben je mal Val, weet je nu nog steeds niet dat Robert alles voor elkaar kan krijgen? Hij heeft gewoon geregeld dat hij aan het einde van een vleugel van het ziekenhuis ligt en dat hij daar kan doen wat hij wil. Hij heeft een enorme kamer die helemaal ingericht is naar zijn eigen smaak en heeft ook de beste artsen tot zijn beschikking. Robert heeft al aan het ziekenhuis toegezegd, dat als hij daaruit ontslagen wordt en weer helemaal beter is,  een grote donatie voor het ziekenhuis zal gaan geven van een miljoen dollar'.

'Het ziekenhuis behandelt hem dan ook met alle egards. Robert heeft een heel vreemd virus opgelopen, nadat hij een bij een ongeluk betrokken is geweest bij een chemische fabriek. Hij lag eerst nog in zeer kritieke toestand op de intensive care en nu ligt hij alleen nog wel in quarantaine, omdat de artsen nog niet kunnen achterhalen wat voor virus hij heeft. O jee... maar dat heb je niet van mij hoor Valerie’. En weer klonk er angst in de stem van Gea. ‘Hij zal wel een reden gehad hebben dat hij niet wil dat jij dat weet'.

Ik herinnerde mij nu weer dat ik ook wenste dat hem iets zou overkomen, toen hij mij die laatste ochtend vertelde dat ik naar huis mocht. Dit was een beetje eng. Het was alsof mijn wens verhoord was. Robert was dus bijna dood geweest. Nee, dood wenste ik hem nu ook weer niet, dan zou ik zelf net zo slecht zijn als hij.
Het enige wat ik mij kon bedenken is dat hij zich schaamde dat hij nu in quarantaine lag en dus kwetsbaar was.

‘Oké Gea, morgen breng ik de auto naar je toe en geef de sleutels en de papieren wel aan jullie receptioniste. Morgenmiddag stuur ik Robert dan wel een mailbericht, maar zal niets zeggen over wat jij mij hebt toevertrouwd. Daar hoef jij je geen zorgen over te maken. Dit telefoongesprek heeft nooit plaatsgevonden.'

Ik hoorde Gea opgelucht ademhalen. ‘Pfff, dank je wel Val, ik waardeer het enorm. Ik moet eens leren om niet zo’n flapuit te zijn’. Daarna namen wij beleefd afscheid en ik had Gea beloofd om haar morgen ook niet te benaderen als ik de auto terugbracht.

Diezelfde middag had ik op een geplande wijze mijn strategie uitgestippeld en met Irma afgesproken dat wij samen een dag later met twee auto’s naar Rotterdam zouden rijden. Als ik de auto inclusief de papieren had afgegeven, kon ik met haar samen weer terugrijden. Ik voelde me sterk en begon mij meer en meer te realiseren dat ik Robbert misschien zelf wel op mijn manier zou kunnen manipuleren. Als hij het kan, waarom ik dan niet.

Wordt vervolgd...

Al benieuwd naar het vervolg? Als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluiter van het volgende hoofdstuk.

Lieve groet,
Sara Bos