De ontmoeting met Daan - Hoofdstuk 23

De feestdagen waren veel te snel voorbij gegaan en het was alweer dinsdag 3 januari 2006. Ik vroeg me af wat 2006 allemaal voor mij in petto zou hebben. Tijdens onze kerstvakantie in België was ik een leuke man tegen het lijf gelopen.

We waren met z’n allen een dag naar Antwerpen gereden naar de gezellige binnenstad, die uiteraard helemaal in opperste kerstsfeer gehuld was. Er was ook een kunstschaatsbaan op de Grote Markt en de kinderen wilden natuurlijk wel een paar rondjes schaatsen.

Op zeer romantische wijze had Paul tegen Irma gezegd dat hij wel samen met haar wilde dansen op het ijs.
Irma straalde helemaal en ik stak alleen maar mijn duimen omhoog dat ze lekker moesten gaan dansen op het ijs. Ik zou foto’s van iedereen gaan maken en had zelf niet zo veel behoefte om de ijzers om te doen.

Toen het hele spul eenmaal op het ijs stond, maakte ik vanaf de kant de nodige kiekjes. Opeens hoorde ik een stem naast mij die zei: ‘Maakt u foto’s van uw gezin'? Ik draaide mij om naar de stem en keek in hele donkere ogen en naar een markant aantrekkelijk gezicht.

‘Ja, dat klopt,’ zei ik vriendelijk. Op dat moment schaatsten Fleur, Amelie en Amber met de grootste glimlach op hun gezichten langs. ‘Staan we erop mam'? vroeg Fleur toen ze naar de kant kwamen. ‘Jawel hoor en ook nog eens heel leuk.' ‘Oké, doei, we gaan weer verder’. Zjoeff... en weg waren ze weer.

Amelie was zich aan het uitsloven en wilde een pirouette draaien, maar dat liep uit de hand. Ik zag dat een stel jonge knullen stoer aan het doen waren op het ijs en Amelie zag de jongens niet. Ze gleed uit en het leek erop dat één van de jongens met zijn schaats het gezicht van Amelie zou raken.

Nog voordat ik wat kon doen, schoot er gelukkig een man te hulp, die op het ijs stond en het geheel aanschouwd had. Hij duwde Amelie, die op het ijs lag al schuivend aan de kant. Fleur en Amber hadden niets in de gaten gehad en Amelie was alleen een beetje geschrokken. Ze stond weer op en schaatste weer weg. 

Ik schoot na een schrikreactie in de lach om het enthousiasme wat ik bij de kinderen zag en bedankte de man met handgebaren en gebaarde ook dank u wel met mijn mond, omdat de man te ver van mij afstond. Hij wuifde alleen maar met zijn duim omhoog en schaatste ook verder.

‘Zo, u hebt dus drie dochters’, vroeg de man naast mij ‘en waar is uw man'? Aha, meneer was aan het vissen, dacht ik en moest inwendig een beetje lachen. Ik had wel zin om een beetje te flirten met deze aantrekkelijke man met donkere kijkers.

‘Nee... ik ben niet getrouwd en er zijn er van de drie maar twee van mij, maar waarom wil je dat weten,' vroeg ik heel onschuldig, omdat de man mij direct heel ondeugend aanstaarde. Dat is dan inderdaad mooi om te weten. Hallo, ik ben Daan’ en hij stak zijn hand uit. ’Valerie,' zei ik terug en schudde zijn hand.

We raakten aan de praat over dat wij in België op vakantie waren en nu een dagje Antwerpen deden. Ik vergat zelfs even mijn omgeving. Daan was een aantrekkelijke man om te zien, met zijn donkere coupe en bij zijn slapen was hij wat grijs. Hij was voor zaken in Antwerpen en verbleef in het Hotel Rubens. Hij wilde even een wandeling maken en voelde zich aangetrokken tot de schaatsbaan.

‘En dan kom ik toevallig een hele mooie vrouw tegen’, zei hij al flirtend terug. ‘Je bent gewoon een grote charmeur, die alleen zijn in Antwerpen niet leuk vind en graag flirt om een beetje aandacht te krijgen.’ 
‘Oké, ik beken', zei hij en we schoten in de lach.

'Ik woon in Utrecht en mag ik vragen waar jij in Nederland woont Valerie'? Ik keek hem een beetje verbaasd aan. ‘Jeetje, soms is de wereld klein he. 'Ik woon toevallig ook in Utrecht.' En weer moesten we beiden lachen.

‘Mag ik je dan een keertje bellen voor een afspraakje Valerie, ik zou je heel graag beter willen leren kennen’.
 Ik wist even niet wat mij daar overkwam. Je raakt aan de praat met een vreemde en binnen vijftien minuten wil hij je al een keertje uit vragen. Maar hij was leuk om te zien en buitengewoon aantrekkelijk.

Zonder maar enig moment stil te staan bij mijn leven, zei ik spontaan: ‘Dat lijkt mij gezellig Daan. Maar deze feestdagen zijn voor mijn kinderen dus zul je even geduld moeten hebben.' ‘Begrijp ik, het is natuurlijk ook toevallig dat we elkaar zo ontmoeten hè’.

Ik knikte bevestigend. Daan had gezegd dat hij mij zou bellen in de eerste week van het nieuwe jaar en was daarna weer naar zijn hotel terug gewandeld. Terwijl ik terugdacht aan dit alles, achter mijn bureau op kantoor, werd er ineens op de deur geklopt en tegelijk ging de deur open.

‘Ik ben het maar', riep Irma die met een brede glimlach naar binnen liep. ‘Val, dat we er samen maar weer een goed jaar van mogen maken hier’, zei ze en kwam tegenover mij zitten. ‘Heb je al wat van hem gehoord van die man van de schaatsbaan’, vroeg Irma direct daarachter aan.

‘Jeetje Irma... laten we eerst even koffiedrinken hè,’ zei ik terwijl ik opstond. ‘Jij bent ook niet nieuwsgierig hè, maar als je het weten wil… nee. Maar ik ben ook maar net weer begonnen met werken en hij heeft niet exact gezegd wanneer hij zou bellen. Ik reikte Irma haar kopje koffie aan. Ik verwacht wel een belletje deze week.'
Ik had de woorden nog niet uitgesproken of de telefoon ging.

‘Als je het over de duivel hebt’, zei Irma. ‘Hoe weet je nu dat hij het is’. ‘Wedden,’ lachte Irma en keek nieuwsgierig naar mij toen ik mijn kopje neerzette en de telefoon opnam. ‘Goedemorgen, met The Theme,
u spreekt met Valerie Bruggen, waar kan ik u mee van dienst zijn?’ Mijn gezicht stond natuurlijk ook hoopvol.

‘Mag ik je alsnog een gelukkig Nieuwjaar wensen Valerie’, klonk het aan de andere kant. Ik moest direct naar adem happen. Die stem herkende ik uit duizenden en moest mijn stoel vasthouden en weer gaan zitten.
Irma zag dat mijn gezicht compleet veranderd was en wist direct wat er aan de hand was. Ze seinde dat ze uit de kamer zou gaan, zodat ze zich niet zou mengen in het gesprek. Ik wuifde ook dat ze beter kon gaan. Dit moest ik zelf oplossen.

‘Dag Robert, ook voor jou de beste wensen,’ zei ik zo rustig mogelijk, maar het kwam er koeler uit, omdat ik geschrokken was. ‘Ik heb veel aan je gedacht Val. Je hebt wel lef meisje om zomaar een cadeau van mij te weigeren. Maar aan de andere kant, je hebt mij wel schaakmat gezet met je mail, dus moet ik je voor deze ene keer vergeven, maar vergeten zal ik het niet’.

Meneer was weer eens aan het dreigen. Ik moest heel voorzichtig zijn met wat ik zou gaan zeggen, maar ik moest toch iets weten. ‘Heb je nog over mijn kerstwens nagedacht,’ vroeg ik heel voorzichtig. ‘Waarom zoiets stoms vragen, als ik je echt alles kan geven wat je maar kunt wensen'?

‘Juist daarom Robert, jij zegt wel dat je mij alles kunt geven wat ik wil, dus wil ik mijn vrijheid… dat is mijn wens.' Weer had ik Robert zonder dat hij het zelf in de gaten had in een patstelling gebracht. 'Je bent een slimme vrouw Val, niet voor één gat te vangen en je pakt mij met mijn eigen woorden. Maar je vergeet nog steeds dat ìk degene ben die bepaalt en niet jij en ik ben er nog niet uit of ik je wel wil laten gaan'.

'Ik heb nog steeds niet wat ik wil en je weet, dat vind ik niet leuk. Ik word alleen al weer geil als ik je stem hoor Val en als ik je voor mij zie dan word ik al weer gek van verlangen. Helaas kan ik voorlopig nog niet aan mijn verlangen gehoor geven. Ik heb vandaag te horen gekregen dat ik nog een kleine twee maanden zal moeten blijven, voordat ik ontslagen wordt uit het ziekenhuis.

Vraag het mij over twee maanden nog maar een keer. Tot die tijd zullen we zien wat er gebeurt. Nu weet ik alleen dat ik, als ik je zo neergelegd heb, mijzelf ga ontspannen en bevredigen bij de gedachte aan jou.
Verdorie, geen vrouw krijgt mij zo gek als jij Val’ en met die woorden verbrak Robert abrupt het gesprek.

Ik had inmiddels het schaamrood op mijn kaken staan, om wat ik net had gehoord. Normaal gesproken zou een vrouw zich best gevleid mogen voelen als een man zoiets zou bekennen, maar bij Robert klonk het toch steeds als een soort van bezit wat hij van mij wilde nemen, al was het op die manier.

Verdorie, ik had de hele kerstvakantie niet meer aan Robert gedacht en nu spookte hij weer door mijn hoofd. Zelfs zijn getrachte psychologische benadering, dat ik iedere dag om 17:00 uur aan hem zou denken, had ik voor mijzelf kunnen verwerpen.

Nog twee maanden zou hij mij zeker met rust laten en die gedachte was weer prettig. De telefoon ging weer.
Ik schrok omdat ik in gedachten verzonken was geweest. Robert was vast nog iets vergeten te zeggen.
Ik nam de telefoon aan en zei zonder er bij na te denken: ‘Je was dus nog iets vergeten te zeggen?’

‘Ik moet nog beginnen’, klonk er verbaasd aan de andere kant. ‘Hallo Valerie, met Daan, ik denk dat je iemand anders verwachtte. Bel ik wel gelegen', vroeg hij erachteraan. De irritatie die ik voelde toen ik de telefoon opnam, omdat ik dacht dat het Robert was, ebde snel weg. 'Hallo Daan, ik dacht inderdaad dat iemand anders mij belde, sorry, je belt gelegen hoor.'

'Gelukkig maar. Mag ik je nog een heel gelukkig Nieuwjaar wensen Valerie en... ik wil je direct vragen of je met mij uit eten wilt gaan. Wat vindt je ervan'? 'Ja, je mag mij nog een gelukkig Nieuwjaar wensen Daan en voor jou uiteraard ook de beste wensen voor 2006. Voor wat je tweede vraag betreft, lijkt mij gezellig. Wanneer had je in gedachte?'

'Wat zou je zeggen van morgenavond? Ik kijk er al sinds onze ontmoeting naar uit om je weer te zien Valerie'. 
Ik keek snel in mijn agenda. Morgenavond zou moeten kunnen. Fleur en Amelie zouden het niet erg vinden,
die vonden een avond zonder mam best leuk.

Eerlijk gezegd leek het mij ook leuk om Daan weer te zien. Zijn donkere ogen en markante gezicht zag ik weer voor mij en ik stemde met zijn voorstel in. 'Mooi, als je mij dan je adres geeft, kan ik je dan om een uur of acht morgenavond ophalen'?

Ik gaf hem mijn adres en morgenavond zouden wij elkaar dan weer zien. Ergens voelde het vreemd. Het was alweer een hele tijd geleden dat ik een normale uitnodiging had gekregen van een man, in plaats van op commando te moeten verschijnen. Verdorie, ik moest nu weer aan Robert denken, maar die was gelukkig voorlopig nog uit mijn leven en ik wilde gewoon leven, een gewone date met een leuke man.

'Tot morgenavond dan Daan' en legde de hoorn neer. Ik betrapte mijzelf erop dat er een brede glimlach op mijn gezicht verscheen. Ik liep de gang in naar de kamer van Irma. Ik vertelde Irma eerst nog van het gesprek met Robert en toen het gesprek met Daan.

'Meid, je zit in een lastig pakket, maar gelukkig heb je nog minimaal twee maanden rust en misschien laat Robert je dan wel helemaal gaan, je weet maar nooit. Wie weet komt hij nog tot inzicht. Dus je nieuwe vriendje is Daan', zei Irma met een ondeugende blik.

'Vriendje? Ik ken Daan amper. Ik ga gewoon met hem eten en dan zien we wel of het inderdaad die aardige man is, die ik denk dat hij is.’ We babbelden nog wat verder en toen besloten we weer dat het hoog tijd was om aan het werk te gaan, maar mijn gedachten gingen uit naar Daan en die gedachten werden erotisch.

Ik betrapte me erop dat ik nat was geworden. Ik had zin in lekkere seks en begon te gniffelen in mezelf… hmmm… vanavond lekker de douchekop op massagestand op mijn kittelaar… ‘stoute meid’.

Wordt vervolgd...