Lieve Lezers. Valerie begint een intensief mailcontact met Robert, waardoor ze een hele andere kant van hem leert kennen.
Hij vertelt haar over zijn bedrijf en over wat de oorzaak was dat hij nu al een paar maanden in quarantaine moest verblijven.
Maar er zijn ook berichten waarin hij haar schaamteloos uit de doeken doet hoe hij haar gaat beminnen.
Schaamteloze gesprekken - Hoofdstuk 27
De weken die daarop volgden, gingen voor mijn gevoel heel snel voorbij en dat kwam ook door het veelvuldige mailcontact wat ik met Robert had. Ik merkte in het begin wel dat ik moeite had om mij echt open naar hem op te stellen, maar heel voorzichtig wist hij mij toch uit de tent te lokken om wat opener te zijn. Hij forceerde niets maar liet wel zien dat hij erg zijn best voor mij wilde doen.
Ondanks dat ik mij langzaam openstelde, was er toch nog altijd een stemmetje in mijn achterhoofd die mij voorzichtigheid maande. Robert verraste mij soms met een lieve e-card en schreef soms ook zinnen waarin ik een verborgen poëet zag. En er waren berichten bij waarin hij schaamteloos vertelde dat hij mij zou willen beminnen en vooral ook hoe hij dat zou doen:
Ik zou zin hebben om je lekker over je hele lichaam te kussen, te strelen en te kietelen met een veertje.
Daarna zou mijn mond en tong je hele lichaam afstruinen en elk plekje likken en je tot menig hoogtepunt laten komen.
Ik zou natuurlijk van steen moeten zijn als die berichten mij niets deden. Van sommige merkte ik dat ik echt opgewonden werd en ging gek genoeg steeds meer uitkijken naar ons weerzien. Wie had dat kunnen bedenken, dat ik alsnog zou zwichten voor de charmes van Robert Noorwoud. Hij wist de dingen zo te brengen dat ik in hem ook een romanticus ontdekte. Dat had ik ook al gemerkt in de slaapkamer van zijn appartement, met alle kaarsen en rozenblaadjes die op de grond en bed verspreid lagen en hij speciaal voor mij had geregeld.
Robert schreef zelfs over zijn werk en wat het inhield. Zo kwam ik te weten dat de capaciteit van een containerschip werd uitgedrukt in TEU ofwel Twenty feet Equivalent Unit. En dat zijn schepen die ongeveer tot een 14.000 stuks containers per keer konden vervoeren. Per container kon de inhoud natuurlijk heel verschillend zijn. Er waren wel zeven verschillende soorten.
Alles wat je maar kon bedenken op exportgebied wat per containers vervoerd moest worden, konden de schepen van Robert transporteren. Soms werden door zware weersomstandigheden containers door elkaar gehusseld, zodat bij aflevering de klant niet altijd blij was als de lading te niet was gegaan. Alleen was hij niet verantwoordelijk voor de inhoud van de containers en als de leverancier niet had gezorgd dat de container deugdelijk was geladen en afgesloten, was dat niet zijn probleem.
Hoewel het mij aan de ene kant zeer interesseerde wat zijn werk inhield, wilde ik toch niet alles te weten komen. In mijn achterhoofd kwam het verhaal weer naar boven van de avond in zijn appartement, waar er ineens zes containers erg belangrijk voor Robert bleken te zijn. Die inhoud was dus blijkbaar zeer waardevol voor Robert zelf en ik ging ook niet vragen wat daar nu de achtergrond van was. Puur omdat ik die kant niet wilde ontdekken.
Het telefoongesprek van de ochtend nadat ik aan zijn bed was vastgebonden, wilde ik al helemaal vergeten, zeker het woord 'liquideren', ik kon daar alles omheen verzinnen en dan zou ik weer verkeerde gedachten kunnen krijgen. Robert liet nu zijn goede kant zien, dat moest ik toegeven. Wat ik erg mooi vond, was dat hij op den duur ook had geschreven wat nu de werkelijke toedracht was dat hij in het ziekenhuis terecht was gekomen.
Hij was in de West-Kaap van Kaapstad bij een chemische fabriek geweest voor een overleg met de directie, omdat daar een groot probleem was opgetreden met een lading van chemisch afval. Hij wilde zelf polshoogte gaan nemen van de situatie. Op het terrein van de fabriek had een tankvrachtwagen een verkeerde manoeuvre gemaakt en de auto waar Robert in zat geraakt, waardoor Robert uit zijn auto werd geslingerd en in de substantie terecht was gekomen die gedeeltelijk uit de tank was gelekt.
Omdat er grind op de grond lag, had hij open wonden, waardoor het chemische goedje in zijn bloedbanen terecht was gekomen. In zijn bloed ontwikkelde zich een vreemd virus en daarom moest hij voornamelijk in quarantaine verblijven. Buiten het virus om had hij ook letsel opgelopen waardoor de wonden aan zijn lichaam maar heel moeilijk herstelden. Robert had daar toch wat nuchter op gereageerd met ‘het was duidelijk nog niet mijn tijd om te sterven’.
Door alle mailberichten van Robert kwam ik steeds meer erachter hoe hij in het leven stond en hij wist mij steeds weer te verbazen. We hadden nog veel verschillen onderling, maar aan de andere kant zag ik nu toch ook de kwetsbare kant van deze grote zakenman. Natuurlijk wist ik ook wel dat hij ook maar gewoon een man was met zijn tekortkomingen, maar dat hij juist dan mij zijn kwetsbaarheid wilde laten zien, vond ik toch wel bijzonder.
Hij respecteerde gelukkig wel dat, ondanks dat ik voor hem een feest had georganiseerd en hij toch wel enigszins wist wat voor soort cliënten wij in ons bestand hebben, dat ik nooit over de specifieke thema’s zou praten. Als ik het over mijn werk had dan kon ik altijd alleen maar over de gewone feesten en gebeurtenissen praten, zoals ons nieuwe thema en alles wat daarbij organisatorisch kwam kijken.
Robert liet zelfs zijn interesse zien in het wel en wee van Fleur en Amelie. Hij vroeg regelmatig hoe hun schoolprestaties waren en dat deed mij toch ook wel goed. Ik had in die periode nog wel eens nachtmerries over mijn bijna verkrachting en ik kon daar gelukkig mijn verhaal over kwijt bij hem, ook omdat zijn mensen hem het hele verhaal haarfijn uitgelegd hadden.
In mijn nachtmerrie stak Daan mij wèl neer nadat hij mij eerst verkracht had en dan schrok ik steeds weer badend in het zweet wakker. Robert kon mij dan gelukkig weer kalmeren en overtuigde mij dat hij altijd goed voor mij zou willen zorgen, zodat mij en mijn dochters niets zou overkomen. Maar ik vond het idee dat mijn dochters en ik 24 uur per dag in de gaten gehouden werden niet prettig. Hoe goed hij het allemaal ook bedoelde, ik had geen zin om in een gouden kooi te moeten leven. Daar zou ik Robert nog wel onder vier ogen over spreken.
Op het werk ging alles op rolletjes. Ik was druk bezig met de voorbereidingen voor ons nieuwe thema en alles wat daarbij kwam kijken. Ik moest de planning nauwkeurig in de gaten houden om de nieuwe zaal in orde te krijgen. Maar ik was ook druk met berichten van klanten die via de mail binnenkwamen. Ik las net een mailbericht van mevrouw Van Rooven. Ze had geschreven dat ze het moeilijk vond om niet aan haar man te verklappen dat hij over een maand voor één dag en avond Marilyn Monroe mocht zijn.
Ze had haar man wijsgemaakt dat ze een weekeindje naar een luxe hotel zouden gaan. Omdat Claire van Rooven zo opgewonden was en het eigenlijk met niemand kon delen, had ze mij gemaild. Toen ik de mail las kwam er een glimlach om mijn mond. Dit was voor mij tot nu toe de mooiste opdracht en ik keek er zelf ook naar uit, om te zorgen dat het een echt onvergetelijk weekeind voor beiden zou gaan worden.
Er kwam een nieuw bericht binnen. Het was Robert die had gemaild en ik opende snel zijn bericht.
Lieve Val, geweldig nieuws, ik word vandaag ontslagen uit het ziekenhuis! Dat betekent dat ik weer naar huis mag en eindelijk naar jou kan komen. Ik kan niet wachten om je te zien en vast te houden, gewoon jou heerlijk in mijn armen nemen. Ik wil je graag mee uitnemen en je voorstellen of je kunt regelen om in het weekeind van 10 maart niet hoeft te werken of misschien zelfs vrij zou willen nemen.
Dan neem ik je vrijdagavond mee naar een gezellig restaurant zoals het hoort en dan beloof ik je dat ik gewoon die avond weer naar huis zal gaan als je dat wilt. En dan kom ik je die zaterdag weer ophalen om iets samen te gaan ondernemen. Ik zal weliswaar al eerder in Nederland zijn en kom je uiteraard ook opzoeken, maar dan kun jij nu alvast nadenken over mijn voorstel.
Ik hou het nu verder kort, ik heb net een vlucht weten te boeken voor 6 maart. Tot die tijd ga ik in een luxe hotel zitten, lekker geen ziekenhuis meer. Zodra ik in Nederland ben, zal ik je bellen oké?
XXX Robert
Ik betrapte mijzelf erop dat ik verheugd was bij het lezen van zijn bericht. Robert zou naar mij toekomen en ik zou weer met hem oog in oog komen te staan. Maar in plaats van een gevoel van onvermogen en kwaadheid, was het nu een gevoel van verlangen en blijheid.
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg? Als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluier van het volgende hoofdstuk.
Lieve groet,
Sara Bos
