Hallo lieve lezers van mijn boek
‘Mannen met borsthaar’.

Hierbij hoofdstuk 3, waarbij mijn hoofdpersonage een moedig besluit neemt in haar leven.
Daarna neemt haar leven een enorme wending…

Wederom veel leesplezier en als jullie mij willen volgen op Facebook, zou ik dat leuk vinden.

Een moedig besluit - Hoofdstuk 3

Leeg, ik was gewoon leeg van binnen door wat ik een paar uur eerder te horen had gekregen en had gelezen. Nummer 9, onderaan, omdat mevrouw Van Strate, die hij uit zijn jeugdjaren op school kende,
belangrijker was. Jij en de kinderen zijn niet zo belangrijk op dit moment in mijn leven.

Die woorden bleven maar door mijn hoofd gaan, terwijl ik Fleur en Amelie naar bed bracht. Ik schrok even op toen ik hoorde: ‘Mama, gaat het wel een beetje met je? Je bent de hele avond al zo stil’. ‘Niets aan de hand lieverds, mama is gewoon een beetje moe. Als ik jullie naar bed heb gebracht, gaat mama denk ik ook maar slapen. Dan is morgen alles weer goed.’

De kinderen knikten begrijpend. Keken toch met een bepaalde blik naar mij. Ze konden er op dat moment gewoon niets mee. Ik streelde over hun blonde haartjes en knuffelde ze welterusten. Nadat ik mij gedoucht had en in bed lag, knapte er iets in mij en huilde mezelf in slaap.

The day after

De volgende ochtend toen Pascal al naar zijn werk was gegaan en de kinderen naar school, deed ik iets wat ik eigenlijk normaal niet zo snel zou doen op dat tijdstip. Ik nam een kop koffie, zette de TV aan en ging zappen. Normaal was ik de ochtendkrant gaan lezen, maar daar kon ik mij niet toe zetten.

Er was een of andere talkshow op tv die ik niet kende. Het onderwerp was heel toepasselijk: Heb jij je partner nodig om gelukkig te zijn in je leven? Omdat het mij intrigeerde, ging ik er even goed voor zitten. Even later galmde het over de TV: Hoe zou je leven eruit zien zonder je partner.

Oogkleppen afgevallen

Die zinnen zetten mij aan het denken. Tja, ik zat zelf al twaalf jaar in het stramien. Zeven jaar als huisvrouw en moeder van twee kinderen. Deze manier van leven was er gewoon ingeslopen. Ik wist niet beter dat het zo hoorde. Ineens schrok ik van het applaudisserende publiek op de zender en besefte dat ik daarnet een hele tijd helemaal diep in gedachte verzonken was.

Het programma was afgelopen en ik deed de TV weer uit. Toen ik naar de keuken wilde lopen, kwam ik langs de spiegel die aan de wand hing. Ik keek naar mijn eigen spiegelbeeld. Mijn halflang gekrulde haren raakte net mijn schouders en mijn blauwe ogen stonden dof.

Terwijl ik zo voor de spiegel stond hoorde ik tegen mezelf zeggen: ‘Zo meid, heb je die man van je nodig om gelukkig te zijn? Zou ik ook zonder Pascal kunnen leven, nu wij niet meer belangrijk voor meneer zijn?
Ik besefte tegelijk dat wij eigenlijk al jaren langs elkaar heen leefden. Ik keek mezelf in de spiegel heel goed aan en ineens schreeuwde ik het uit. ‘NEE’... nee, ik heb Pascal helemaal niet nodig om gelukkig te zijn’.

 Ik schrok een beetje van mijn eigen reactie. Jeetje Val, had je een of andere truttige talkshow nodig om je wakker te schudden? Maar tegelijk besefte ik dat ik de dingen helder zag. Mijn oogkleppen waren van mijn ogen afgevallen en ik wist wat mij te doen stond.

Tranen van opgekropte frustratie

Later op die dag had ik mijn ouders gebeld, die binnen een half uur bij mij waren. Toen kwamen ook de tranen van jarenlang opgekropte frustratie los. Mijn ouders waren vreemd genoeg helemaal niet verbaasd dat onze relatie niet meer goed was. Mijn moeder had Pascal namelijk een tijd geleden betrapt tijdens een groot BBQ feest bij ons in de tuin. Daar hoorde ze Pascal tegen zijn vrienden zeggen dat hij op zijn vrouw was uitgekeken.

'Nu pas zijn bij jou de dingen dus ook helder’, zei mijn moeder. 'Ik kan er helemaal niet rouwig om zijn hoor.
Ik heb altijd al tegen papa gezegd dat hij eigenlijk helemaal geen goede man is voor jou. Maar ja, ik mag mij niet bemoeien met de keuze van mijn dochter. Papa en ik waren jou anders al lang kwijt geraakt als wij ons met je keuze bemoeid hadden.

We zijn nu hier naar jou toegekomen, om te kijken wat wij voor jou en de kinderen kunnen doen’, zei ze met een moederlijk lieve stem. ‘Als jij nu even met mij een weekendkoffertje gaat klaarzetten, dan halen papa en ik Fleur en Amelie vanmiddag om drie uur uit school op. We nemen ze dit weekeind gewoon mee. De kinderen moeten jou nu niet in deze staat zien. Dat is niet goed voor ze.

Papa en ik zullen gewoon zeggen, dat ze een verrassingsweekendje opa en om krijgen. Dat vinden ze altijd leuk. Wij verwennen ze gewoon lekker de komende dagen. Jij en Pascal kunnen dan in alle rust met elkaar in gesprek gaan en kijken hoe jullie hier uitkomen of niet’. Een half uur later waren mijn ouders weer vertrokken.
Ze moesten de kinderen op tijd van school halen.

Verdoofd van het huilen

Ik voelde me verdoofd en moe van al het huilen. Over ongeveer drie uur zou Pascal thuiskomen. Dan zou ik tegen hem zeggen wat voor besluit ik genomen had. Maar zover was het nog niet. Ik deed even mijn ogen,
die rood en opgezwollen waren, dicht. Zonder dat ik er erg in had, was ik in slaap gevallen op de bank.
Ik schrok wakker, toen ik de voordeur open hoorde gaan. Het was donker in huis. Ik was in slaap gevallen en het was nu ineens ’s avonds zes uur.

De confrontatie

Hè verdorie, ik had mij niet kunnen voorbereiden op de confrontatie met Pascal. Pascal liep door de gang en riep: ‘Hé, wat is hier aan de hand, waarom is het overal zo donker in huis'? Met de laatste woorden had hij de woonkamerdeur geopend en zag mij in het donker zitten op de bank. Met zijn rechterhand zocht hij de schakelaar van het grote licht en klikte deze aan. ‘Jeetje Val, wat zie jij er beroerd uit. Ben je ziek of zo? Is er ook geen eten gemaakt', riep hij er direct achteraan.

‘Ook een hele goedenavond Pascal', zei ik enigszins met een cynische ondertoon. ‘Jij ziet er ook beroerd uit straks. Let maar op’. Ik kon het niet laten. De zin was eruit voordat ik er erg in had. Maar Pascal hoorde het niet. Hij zette zijn aktekoffer zorgvuldig neer op de eettafel en liep naar de keuken. ‘Je kunt me meer zeggen Val,
ik neem eerst een glas wijn. Klote dag gehad op het werk'.

Natuurlijk dacht ik. We denken ook altijd alleen aan Pascal hè. Terwijl ik hoorde dat hij een glas inschonk en de fles weer op het aanrecht had gezet, riep ik: ‘Ja, lekker dank je wel dat je het aanbiedt. Ik lust inderdaad ook wel een glas wijn, want jij bent niet de enige met een, zoals jij dat net zo netjes formuleerde ‘klote’ dag'.

Ik hoorde hoe Pascal een ander glas uit de kast had gepakt en deze zonder commentaar vulde met wijn. Hij liep vervolgens de woonkamer binnen en zette mijn glas rode wijn voor me op de salontafel. ‘Alsjeblieft’, zei hij met een lichte ergernis in zijn stem. Een monotone ‘dank je'. Was mijn enige reactie.

Hij ging op de andere bank zitten en keek mij recht aan, met een niet-begrijpende blik. ‘Wel,.. wat is er, zeg het maar'. Ik raapte alle moed bijeen, maar voelde weer het verdriet en de woede naar boven komen zetten. ‘Pascal…gisteren heb je mij duidelijk gemaakt dat ik en de kinderen niet belangrijk voor je zijn. Je hebt de laatste jaren al steeds geroepen ‘Ik wil mijn vrijheid terug! Dus heb ik heel diep en goed nagedacht’.

Ik haalde diep adem en zei: ‘Ik heb besloten dat ik jou je vrijheid terug ga geven'. Even was het stil. ‘Wat bedoel je? Wat loop je allemaal te raaskallen Val'. 'Nou gewoon. De kinderen en ik zijn niet belangrijk en jij wilt je vrijheid. Dus je mag je koffers gaan pakken en de deur uitlopen. Het is klaar Pascal, over en uit. Ik stop ermee, want je hebt mij innerlijk kapot gekregen. Het is je gelukt jongen. Dus gefeliciteerd met deze prijs'.

De consequentie van de wens

Pascal keek met de grootst mogelijke verbazing naar mij. ‘Dit kun je toch niet menen Val? Waar moet ik naar toe'? ‘Dat is jouw probleem Pascal', zei ik met een ferme stem. 'Dit is de consequentie van je wens die je hebt uitgesproken. Al ga je een hotel in of naar je ouders. Het maakt mij helemaal geen ene donder uit. Maar ik wil dat je gaat! Vanavond nog'.

Pascal stond op. Hij haalde zijn handen door zijn gekrulde haren en begon te vloeken. Daarna liep hij zenuwachtig heen en weer door de kamer. ‘Dat helpt niet’, zei ik met de meest mogelijke kalmte in mijn stem.
Ik merkte dat het mij nu ook eigenlijk helemaal niets meer kon schelen.

Einde huwelijk

‘Fleur en Amelie!', riep Pascal met een paniek in zijn stem. ‘Weten de kinderen het al'? ‘Wat denk je zelf. Kom op man, hoe lang zijn we nu niet samen! Betekent eens te meer dat we niet meer op dezelfde golflengte zitten’.
Ik vertelde dat Fleur en Amelie bij mijn ouders logeerden dit weekeind.

‘En maak je geen zorgen Pascal. Ik heb ze helemaal niets gezegd, omdat ik vind dat wij dat samen moeten doen'. Ik zag dat Pascal nu ook helemaal wit was weggetrokken in zijn gezicht. Dit had hij niet aan zien komen. Ik dacht alleen maar... mooi zo, koekje van eigen deeg voor meneer.

Pascal was dichtgeklapt van de boodschap die hij net had ontvangen. Hij kon het huis verlaten. Ik, zijn vrouw Valerie, had een punt achter ons huwelijk gezet. Achteraf was dat maar goed ook. Later kwam ik er zelf achter dat hij voor zichzelf een tijd geleden al helemaal een plan uitgewerkt had.

Op zijn werk had hij een oogje op Elize van financiën. Als hij het allemaal goed zou aanpakken met Elize, die hem ook wel zag zitten, had hij mij kunnen verlaten. Zonder dat zijn eer aangetast zou zijn. Nu,.. nu was ik hem een stap voor. Ik ging hèm de deur uitzetten en dat had hij nooit aan zien komen. Pascal raakte nu toch wel in paniek. Zijn gezichtsuitdrukking gaf dit duidelijk aan.

Paniek

‘Val, kunnen we niet proberen om gewoon een tijdje uit elkaar te leven, zei Pascal in paniek. Dan kijken wat er gebeurd? De kinderen, weet je, die zijn natuurlijk de dupe'. Aha,… nu ging meneer op mijn meest kwetsbare punt te werk. ‘Natuurlijk ben ik mij van Fleur en Amelie bewust Pascal’, riep ik boos. ‘Wat denk je wel niet van me. Wees maar niet bang. Voor de kinderen en jou ga ik een zo soepel mogelijke regeling treffen. Dan kunnen jullie elkaar zien wanneer jullie daar behoefte aan hebben'.

Ik schrok ineens van wat ik had gezegd. Het kwam heel natuurlijk alsof het toch al in mijn achterhoofd had afgespeeld. ‘Als gisteren niet uit was gekomen dat de kinderen en ik niet belangrijk voor jou zijn Pascal, dan zat je nu niet in deze situatie'. ‘Ja, maar ik bedoelde het niet zo', riep Pascal geschrokken. 'Ik bedoelde alleen maar op dat moment, in het hier en nu'.

De waarheid

‘Goed geprobeerd jongen', zei ik kalm. 'Het ergste en meest vernederende van alles is dat ik en de kinderen na een ooit gewezen lerares Engels op jouw top tien puntenlijst zijn gekomen. Jeetje Pascal, weet je hoe lang een minuut duurt met dit soort spelletjes', zei ik terwijl ik met mijn handen quotetekens maakte.

'Heel lang, geloof me! De kinderen en ik hadden gewoon in jouw top drie moeten staan! Maar het geeft allemaal niet meer nu. De waarheid is in ieder geval wel naar boven gekomen. De waarheid over hoe jij echt over mij en de kinderen denkt'.

Pascal kon hier natuurlijk geen weerwoord op geven. ‘Ik zal toch een adres moeten vinden waar ik terecht kan’, zei hij toen met een angst in zijn stem. ‘Probeer het bij je ouders, die ‘stikken’ van de kamers. Zal toch niet zo moeilijk moeten zijn'?

Zijn vrijheid

Pascal stond op, liep naar de telefoon en belde zijn ouders op. Hij liep wel met de telefoon naar boven. Ik mocht zeker niet horen wat hij aan zijn ouders ging vertellen. Maar ik had er ook geen probleem mee, als hij maar weg ging. Ik merkte ineens dat ik er echt klaar mee was. Een paar uur later had Pascal twee koffers ingepakt en zijn aktekoffer in de auto geplaatst. Hij was naar zijn ouders gereden en had daar een tijd gebivakkeerd, totdat hij een woning voor zichzelf had gevonden.

Hoewel hij nog wilde proberen om met gesprekken mij over te halen om het nog een keer te proberen, kon ik het voor mezelf niet meer opbrengen. Het was gewoon over omdat mijn gevoelens door al die jaren heen een langzame pijnlijke dood waren gestorven.

In het begin had hij nog regelmatig zijn dochters in de weekeinden. De kinderen en Pascal hadden de vrijheid om elkaar te zien als ze dat wilden. Met Elize werd het uiteindelijk niks, die vond de kinderen alleen maar lastig. Een jaar later kreeg hij een enorme kans voor een internationale baan bij een Software gigant in Maleisië. Zijn vrijheid riep hem daar naar toe, had hij gezegd.

Weer een jaar later emigreerde Pascal en hij hertrouwde met een Maleisische vrouw. Zij kregen samen ook een kindje. Het contact met zijn dochters werd steeds minder naarmate de tijd verstreek. Fleur en Amelie hadden daar veel verdriet van.

Geestelijke ontlading

In die tijd was ik druk genoeg met mijn leven weer op de rit te krijgen en om soms toch te kunnen ontladen en mijn gedachte even weg te zetten, gaf ‘Tarzan’ gek genoeg toch die escape die ieder mens gewoon nodig heeft. Ik mocht gewoon van mezelf houden en mijn lichaam strelen. Daardoor leerde ik mijn eigen seksualiteit steeds beter kennen.

Volgende week vrijdag weer een nieuw hoofdstuk.

Lieve groet, Sara Bos