Lieve lezers,

Valerie zit met haar hoofd in de wolken vanwege het onstuimige seksweekend met Robert.

Ze gaat haar nieuwe auto ophalen en wil hem daarna verrassen met een picknick.

Degene die verrast wordt, is echter Valerie,
maar ze is allesbehalve blij.

Met beide benen weer op de grond - Hoofdstuk 30

Het eerste wat Fleur en Amelie zondag tegen mij zeiden toen ze thuiskwamen was: ‘Nou, mam, zo te zien heb jij een leuk weekend gehad’, zei Fleur met een grijns op haar gezicht. ‘Je straalt helemaal'! ‘Kan hij ook lekker zoenen mam,' vroeg Amelie erachteraan, waarop Fleur haar een kleine stoot gaf en zei: ‘Dat vraag je toch niet tut’.

Ik kon mijn lachen niet inhouden om die twee en zei alleen maar: ‘Ja, jullie moeder heeft een érg leuk weekend gehad.’ Ik kon beter zeggen fantastisch. Ik had ieder moment ervan genoten, maar dat was niet voor hun oren natuurlijk. Fleur en Amelie vonden het allemaal alleen maar mooi en respecteerden mijn eigen privé wereld hierin.

Robert kenden ze nog alleen maar uit mijn verhalen. Ik had ze eigenlijk maar gedeeltelijk verteld hoe het tussen Robert en mij zat. Ze wisten dat ik ooit een feest had georganiseerd voor Robert, maar ik had gewoon gezegd dat het een Venetiaans Carnaval was en verder dat wij langzaam kennis hadden gemaakt. Dat was voldoende.

Zelfs Irma had die maandag alleen maar met verwondering naar mij gekeken, toen ik haar het één en ander over het afgelopen weekend had verteld. ‘Het leven kan soms rare wendingen maken hè Val. Waren je vooroordelen dan misschien toch verkeerd en is het helemaal niet zo’n verkeerde man'?

‘Irma ik weet het niet. Het enige wat ik weet is wat ik voel en dat is behoorlijk verwarrend,  maar aan de andere kant een heerlijk gevoel.' Anders kon ik het ook niet omschrijven. 'Maar... ik heb een drukke dag en ga vandaag mijn nieuwe auto ophalen.' ‘Oh ja, dat is waar ook', zei Irma. ‘Hoe laat heb je de afspraak bij de garage'?

‘Ik ga aan het einde van de dag, ik moet ook nog kijken hoe de voortgang is in onze nieuwe zaal.
Vandaag worden de projectoren geïnstalleerd, dus wil ik wel kijken of de installateurs op tijd beginnen.
Die jongens schrijven per uur en je weet dat wij de vorige keer door dat andere bedrijf werden opgelicht.
Daar hoef je bij mij niet mee aan te komen.'

‘Altijd weer de perfectionist’, zei Irma met een lach om haar mond. ‘Ja, ik kan er ook niets aan doen Irma.
Weet je, ik ben gewoon van dit bedrijf gaan houden omdat ik hier de kans heb gekregen om mij te ontwikkelen en ik wil dan ook niet dat Loek belazerd gaat worden.’

De zaal die eerst nog het thema ‘Sprookjes uit alle windstreken’ had, waar The Theme in 2003 mee was begonnen, was nu al aardig aan het veranderen. Het nieuwe thema zou ‘color your life’ gaan heten en hoewel de zaal eigenlijk helemaal wit was, konden de projectoren zorgen voor de kleuren. Nu leek het wel een zaal die door Jan de Bouvrie was gestyled.

Ik had ook in samenspraak met Loek besloten om twee grote bioscoopschermen te plaatsen, zodat er filmbeelden of videoclips geprojecteerd konden worden. De projectoren die geïnstalleerd zouden worden, konden de zaal steeds in de gewenste kleur omtoveren. Alles liep op schema en morgen zouden de meubels geleverd worden.

Nu was het al weer woensdag en ik was gewoon in een romantische bui. De vlinders gierden door mijn buik.
Als iemand mij vier maanden geleden had gezegd dat ik op woensdag 15 maart 2006 aan mijzelf zou bekennen dat ik verliefd geworden was op Robert Noorwoud, had ik de persoon in kwestie compleet uitgelachen en voor gek verklaard. Temeer omdat ik Robert toen alles behalve een man vond om verliefd op te worden.

Na de reddingsactie van de verkrachtingspoging ben ik heel langzaam anders gaan kijken naar hem. Ook het feit dat hij zomaar één miljoen dollar aan het ziekenhuis waar hij lag had gedoneerd, vond ik mooi. Het zou voor nieuwe apparatuur gebruikt gaan worden, waardoor de artsen sneller prognoses konden maken.

Zoals iedere kantoordag begonnen Irma en ik altijd aan de koffie. ‘Weet je wat ik ga doen Irma? Ik ga Robert vandaag verrassen met een lunch.' ‘Hoe kom je daar zo ineens bij'? ‘Gewoon lekker impulsief. Ik heb vanmiddag toch een afspraak staan in de buurt van zijn kantoor, dus als ik eerder weg ga, kan ik Robert nog verrassen.
Dan laat ik hem meteen mijn nieuwe auto zien en ben ik benieuwd hoe hij daarop zal reageren, wetende dat ik zijn auto heb afgewezen.'

‘Hoe weet je dan dat je gelegen komt'? ‘Ik ga gewoon op de gok, anders is het geen verrassing meer. Als hij er niet is, heb ik gewoon pech en is er nog niets aan de hand. Mijn gevoel zegt gewoon dat ik naar hem toe moet gaan, dus volg ik dat gevoel.' Irma moest lachen om mijn impulsieve idee.

‘Val, gewoon lekker doen. Ik ga weer even naar mijn eigen stekkie, heb straks ook een gesprek voor een teambuilding dag, dus ga vanmiddag lekker genieten oké’? Irma liep met een zwaaibeweging mijn kamer uit. 
Ik belde onze catering op en verzocht ze om een lunchpakket voor twee personen te maken.

Bij onze rekwisietenkamer vroeg ik aan Suzan of ze een leuk lunchmandje te leen had voor mij. Toch handig als je werkt bij een bedrijf als The Theme, er waren altijd wel leuke rekwisieten die je kon lenen. Ik tekende het ‘uitleen document’ en Suzan overhandigde mij een traditionele rieten mand, met een boerenbont binnenkant, borden, bestek en glazen en twee klepjes, die als deksel fungeerden.

Zo, nu alleen nog even bij de catering mijn lunchpakket afrekenen en ik had alle spullen bij mij die ik nodig had. De catering had twee pistoletjes gezond gemaakt en nog twee verse croissantjes en twee mueslibollen,
wat boter en jam en een mooie fles prosecco. Meer dan voldoende voor een uitgebreide lunch.

Nog even alles checken. Spullen voor mijn verrassingslunch aan Robert. Check. Spullen voor mijn afspraak daarna. Check. Nog even mijn make-up bijgewerkt en haren gekamd, eau de toilette en lippenstift. Een laatste kritische blik in de spiegel en... klaar om te gaan.

Aan de receptioniste had ik doorgegeven dat ik de rest van de dag waarschijnlijk afwezig zou zijn, omdat ik ook niet wist hoe lang mijn afspraak daarna zou duren, maar dat ik bij nood uiteraard mobiel bereikbaar zou zijn.

In mijn auto had ik een CD opgezet en galmde vrolijk mee met de muziek. Toen ik na ruim een uur het parkeerterrein van het kantoor van Robert opreed, voelde ik weer de opwinding door mij heen gaan. Zou hij er zijn? Zou hij mijn verrassing leuk vinden? Ik parkeerde mijn nieuwe auto in een van de parkeerhavens en deed van binnen uit mijn kofferbak open. Mijn mobiel haalde ik uit de carkit en deed deze in mijn handtas.

Nadat ik uit mijn auto was gestapt en net mijn spullen uit mijn achterbak wilde pakken, hoorde ik de stem van Robert die richting de parkeerplaats liep met nog een persoon. Verdorie, dacht ik, hij mag mij nu nog niet zien, anders is mijn verrassing verpest. Ik bleef heel stil staan, zette zachtjes mijn handtas in de achterbak, hield de klep van mijn achterbak zo omhoog dat ze mijn gezicht niet konden zien door de achterruit. Toen hoorde ik nog een stem.

‘Het was weer eens erg fijn zaken met je doen Robert, het is nu nog veel te vroeg in de ochtend, maar volgende keer gaan we samen weer eens een biertje drinken oké'? Hé..,  werd ik nu gek? Die stem herkende ik...
nee, nee, je hallucineert Val, dat kan onmogelijk, dacht ik er direct achteraan. Toen hoorde ik Robert zeggen:
‘Doen we jongen, het is inderdaad nog veel te vroeg voor een biertje. Doe de groeten aan je vrouw van mij oké’?

‘Zal ik zeker doen Robert, ik ga er nu snel van door, dank je wel hè’, zei die andere stem weer. Ik kon het nu toch niet laten om even te kijken of de stem die ik net hoorde inderdaad een waanidee van mij was of dat ik het toch bij het juiste einde had. Het was een gevoel of er iets onverwachts op de loer lag. Ik deed de achterklep half naar beneden en stond toen oog in oog met Robert en...

Ik hoorde een donderend geluid. Het was heel even of ik de grond onder mij voelde wegzakken. Alsof mijn oren begonnen te suizen en ik in een andere dimensie terecht was gekomen. Ik merkte dat ik begon te trillen op mijn benen. De stem die ik herkende behoorde aan niemand anders toe dan aan… Daan!

Daan de verkrachter. Daan de perverse klootzak die mij nachtmerries had bezorgd na zijn poging mij neer te steken als ik niet zou luisteren. Zowel Daan als Robert keken nu verschrikt naar mij. Het leek wel alsof het volgende moment uren duurde. Wij stonden daar met zijn drieën en niemand die iets durfde te zeggen.

Ik keek van Daan, naar Robert, naar Daan en weer naar Robert. Het leek alsof ik van achteren met een aantal dolken in mijn rug werd gestoken. De dolksteken drongen zonder vleesverwondingen diep mijn hart binnen.
Ik voelde mij zeldzaam naïef en mijn lichaam had een gevoel van top tot teen circulerend kippenvel en transpiratie, die elkaar onophoudelijk afwisselden.

Robert maakte een beweging naar Daan, dat hij maar beter kon gaan. Wat hij dan ook redelijk snel deed.
Daan keek mij ook niet meer aan en ik hoorde zijn auto even later van het terrein wegstuiven. En ik... ik stond nog steeds alleen maar met een blik van ‘waarom' naar Robert te kijken.

Ik bleef Robert stoïcijns aankijken. Onbeweeglijk. De tranen biggelden inmiddels over mijn wangen en het was net alsof er binnen in mijn hoofd een soort explosie afspeelde. Ik deed mijn mond open, maar... er kwam geen geluid uit. Robert wilde net een poging doen om naar mij toe te lopen. Ik gaf hem met mijn rechterhand een stopteken en aan de blik in mijn ogen zag hij dat hij beter kon blijven staan.

De achterklep gooide ik nu met een knal dicht. Ik pakte de autosleutels uit m’n jaszak en klikte mijn portier open, zonder mijn blik van Robert af te wenden. ‘Valerie, ik...’ probeerde Robert te zeggen, met een spijt in zijn stem van heb ik jou daar. ‘Kop dicht!’ schreeuwde ik en wees met mijn rechterhand op afstand naar zijn gezicht. ‘Jij... jij ontiegelijke hufter. Smerige onmenselijke klootzak! Val hartstikke dood, hoor je! Jij bent gewoon echt de duivel, go to hell!'

Terwijl ik mijn blik op Robert hield, stapte ik in mijn auto en deed mijn riem om. De boodschap in mijn ogen was ‘waag het niet om nu ook maar iets te zeggen of te doen’ Mijn tranen kon ik niet in bedwang houden, ik dacht dat ik gek zou worden. Voordat ik van het parkeerterrein af was, werd ik kots misselijk en ik had bijna het gevoel dat ik moest overgeven.

Ik deed mijn voet van het gaspedaal waardoor de auto bijna tot stilstand kwam. Met mijn hoofd leunde ik op mijn handen, die het stuur vasthielden. De draaiende motor en mijn huilen waren de enige geluiden die je kon horen. Kreten van gekwetstheid en verdriet. Zo kon ik niet weg. Ik moest mijzelf eerst bij elkaar rapen,
voordat ik weer wegreed.

Opeens hoorde ik dat er op mijn achterruit geklopt werd en ik hief mijn hoofd op van het stuur. Robert stond daar met een lijkwit gezicht en tranen in zijn ogen. Snel drukte ik de deurvergrendeling in. ‘Val, doe open’, schreeuwde Robert in paniek. ‘Val, ik moet je spreken, ik wil het je uitleggen’. ‘Kom op Val, doe open'!

Ik keek naar het betraande paniekerige gezicht van Robert. ‘Hoezo... ik moet je spreken... wat... ik moet'!
Zijn reactie was exact wat ik nodig had, droogde mijn tranen en wendde mijn gezicht van hem af. Ik voelde mij ijskoud van binnen en de laatste keer dat ik mij zo leeg had gevoeld, was toen de vader van mijn kinderen mij aangaf ‘dat ik en de kinderen niet belangrijk voor hem waren’.

Maar toch was dit gevoel nog vreemder. Ik was bedonderd, belazerd, in de maling genomen en Robert had keihard tegen mij gelogen. Dit was niet te verkroppen. De impuls die naar boven kwam was dat ik mijn linkerhand omhoog deed met alleen mijn middelvinger in de hoogte wijzend en daarna drukte ik mijn gaspedaal in en reed weg, met Robert in mijn vizier.

Hij keek mij alleen nog na met een verbijsterde blik. Nog steeds met een gevoel van gekwetstheid ging er van alles door mijn gedachte. Er kwam een gevoel naar boven die enorm pijn deed, het was een gevoel van leegte naar Robert, voor wat hij mij had aangedaan. Daarna gevolgd door een schaamtegevoel die plaats maakte in mijn eigen bewustzijn.

Robert had het hele verkrachtingsverhaal in scene gezet om mij uiteindelijk voor hem te laten vallen! En ik...
ik was er met open ogen ingetrapt! Robert moést en zou mij hebben, zoals hij al zo vaak had gezegd.
Niet linksom dan rechtsom zal hij gedacht hebben.

Maar dat hij zo laag kon zinken om mij in doodsangst een bijna verkrachting te laten meemaken en waar ik daarna nog de nodige nachtmerries aan over had gehouden. Ik had die nachtmerries verdorie zelfs nog aan Robert gemaild en hij had mij weten te sussen. Ik kreeg een flash back van de morgen na onze mooie vrijpartij.

Robert had toen gezegd: ‘Weet je, het heeft al met al heel wat voeten in de aarde gehad om jou de mijne te maken, maar het is uiteindelijk toch gelukt'. Zouden, buiten Daan, de twee ‘hulpjes’ van Robert ook in het complot gezeten hebben? Er ging teveel door mijn hoofd, het was één grote warboel. Een gedachte ging door mij heen. Voor zijn egocentriciteit zou Robert een ‘Tony award’ moeten ontvangen als scenarioschrijver van de verkrachting.

Mijn ouders, ik miste mijn ouders... nu meer dan ooit. Ik reed wel auto maar waar was ik ook al weer?
Mijn gezicht ging naar de bijrijderstoel waar de spullen lagen voor later die middag. Oh ja… mijn afspraak met de klant... maar dat boeide mij nu niet. Ik wilde mijn kinderen bellen. Even hun stem horen, meer niet,
gewoon even hun stem.

Ik realiseerde me dat mijn mobiel nog in mijn handtas in de achterbak lag en bedacht me dat ik ergens moest stoppen. Ik was net van het industriegebied gereden waar de containers als legoblokjes opgestapeld lagen. Daar in die woonwijk zag ik een mogelijkheid om even te stoppen.  Ik parkeerde de auto aan de zijkant van een straat. Ik had verder niet gekeken en opende het portier om uit te stappen.

Een doffe klap en een schreeuwreactie was het enige dat daarna hoorbaar was.

Wordt vervolgd...

Al benieuwd naar het vervolg? Als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluier van het volgende hoofdstuk.

Lieve groet,
Sara Bos