Lieve lezers,
Valerie is de dood ontsprongen na een aanrijding met een vrachtauto, die haar portier aan gruzelementen heeft gereden.

Als ze was uitgestapt, had het anders met haar afgelopen.

De schrik brengt haar in een lachstuip, pijn heeft ze niet van het ongeluk maar van alles wat zich hiervoor heeft afgespeeld.

Aan de dood ontsprongen - Hoofdstuk 31

Mijn lichaam trilde van top tot teen van de schrik en het enige wat ik besefte, was dat ik nog net op tijd mijn hand terug had getrokken nadat ik het portier had opengegooid. De ontplofte airbag drukte mijn borsten plat. Het portier lag buiten verschrikkelijk toegetakeld, verderop kwam een vrachtauto tot stilstand. De chauffeur kwam op me af terwijl hij over zijn overall wreef en dit recht trok.

‘Mevrouw, gaat het, mankeert u niets, bent u niet gewond'? Ik keek stoïcijns naar zijn gezicht en schudde zachtjes nee. ‘Toen u het portier opende kon ik niks meer ontwijken. Goddank dat u niet direct bent uitgestapt, anders was u er nu niet meer geweest'.

Ineens stond er een vrouw naast de chauffeur. ‘Mevrouw, ik heb voor de zekerheid 112 gebeld en die sturen een ambulance en de politie', zei de vrouw rustig tegen mij. Ik wauwelde iets van ‘dank je wel,' maar was er toch niet helemaal bij met mijn gedachte. Wat was er nu toch gebeurd, waarom was ik hier? O ja... ik wilde mijn mobiel pakken, bedacht ik mij toen.

Daarna schoot ik in de lach… dat was achteraf gewoon de schrikreactie. ‘Hahahaha... ik heb nèt vandaag deze nieuwe leaseauto bij de garage gehaald, hahahaha.’ Ik kon niet ophouden met lachen, maar het was geen hartelijke lach, nee het was een lach van zenuwen.

‘Blijft u nu maar rustig zitten hoor mevrouw’,  zei de vriendelijke vrouw weer tegen mij. ‘Er komt zo hulp aan en alles komt wel weer goed. Het is maar een auto'. Niet veel later was de straat uitgelopen om het ‘spektakel van de aanrijding’ te bekijken. Allemaal nieuwsgierige mensen en ik voelde mij net een aapje in de dierentuin.
Voor mij bleef het allemaal een beetje wazig en ik staarde terug naar de mensen, die weer naar mij staarden.

Een paar uur later zat ik thuis op mijn eigen bank. Het ambulancepersoneel had mij onderzocht en gelukkig was er op het eerste gezicht geen letsel geconstateerd, maar wel was ik in een lichte shocktoestand, dus werd er door de artsen geadviseerd om het rustig aan doen de komende dagen. De politie hielp met de afhandeling van de aanrijdingformulieren en mijn gehavende auto werd weg getakeld door de ANWB.

Ik verontschuldigde mij nog bij de vrachtwagenchauffeur, want die was zich ook helemaal rot geschrokken natuurlijk.  Ik had mijn mobiel op ‘stil’ gezet en toen ik deze pakte om Irma te bellen, zag ik 6 gemiste gesprekken van Robert en een aantal SMS-jes die ik direct zonder te lezen wiste. Daarna belde ik Irma,
vertelde haar van de aanrijding en vroeg of zij mijn klant wilde bellen voor een andere afspraak. ‘Ik spreek je later nog wel Irma,' had ik gezegd. ‘Ik word zo thuisgebracht en ik moet het allemaal even verwerken.’

Nu thuis, zittend op mijn bank, staarde ik voor mij uit en merkte dat ik half ingedoken aan het ‘wiegen’ was.
Mijn tranen liet ik de vrije loop. Robert was de oorzaak van alle ellende. Als mijn verrassing gelopen was zoals ik mij dat had voorgesteld, had ik gewoon helder in mijn nieuwe auto gezeten en waren mijn portier en de voorkant van mijn auto niet aan gruzelementen gereden door de vrachtwagen.

Ik had Fleur en Amelie nog niet gebeld omdat ik ze niet onnodig wilde laten schrikken. Fleur zou na schooltijd direct doorgaan naar Mart omdat ze die avond samen naar de bioscoop zouden gaan. Amelie zou om een uur of vier thuis komen. Ik had mij voorgenomen om Fleur te bellen net voordat Amelie thuis zou komen.

Amelie zou ik rustig met een kopje thee vertellen dat mama een ongelukje had gehad en dat de net nieuwe auto nu al total loss was dankzij de onoplettendheid van moeders. Mijn mobiel ging en ik zag in het scherm, dat het Irma was. ‘Hai,’ was het enige wat er monotoon uit mijn mond kwam toen ik aannam. ‘Loek en ik zijn over vijf minuten bij je Val. Loek wilde persé even komen kijken of alles wel goed met je gaat’.

Niet lang daarna ging de voordeurbel. Ik keek op de klok en het was 13.33 en ik stond op om open te doen voor Irma en Loek. Ik zag dat Loek en Irma verschrikt naar mij keken. Mijn gezicht was natuurlijk niet op z’n fraaist na al dat gehuil en mijn handen hadden ook veel door mijn haren gezeten, dus kon ik mij voorstellen dat ik er niet uitzag.

‘Val, wat heb je ons laten schrikken’, zei Loek terwijl hij mij omhelsde en even vasthield. Ik merkte dat hij meende wat hij zei. Hij keek mij op een warme en hartelijke manier aan. Daarna kreeg ik van Irma twee dikke knuffels op mijn wang. ‘Je hebt echt wel een paar engeltjes op je schouders zitten Val, anders hadden wij hier nu niet met z’n drieën gestaan’.

‘Kom binnen,’ zei ik zachtjes. Irma kende mijn keuken goed en bood aan om koffie voor ons te zetten zodat ik met Loek in de woonkamer kon praten. ‘Val, ik wil dat je even een paar dagen gewoon de tijd voor jezelf neemt, je moet over een dergelijk ongeluk niet te makkelijk denken’, zei Loek bezorgd.

Zijn oprechte bezorgdheid deed mij goed. Ik hield veel van mijn werk en hij was gewoon een fijne man om voor te mogen werken. Dat hij nu hier was, gaf me moed om de draad weer op te pakken met werken. ‘Ja, maar ik ben druk met de voorbereidingen voor het feest van mevrouw Van Rooven. Als ik vanuit huis mag werken dan ga ik akkoord Loek, anders kom ik gewoon naar de zaak. Ik kan de komende dagen de selectie maken van 168 mensen die zich voor de Marilyn Monroe wedstrijd hebben opgegeven. Ik moet er uiteindelijk 55 uit sorteren.’

‘Als je ook maar aan jezelf denkt Val’, zei Loek nu met een serieus gezicht. Ik heb geregeld dat er een leenauto van de garage bij je thuis wordt afgeleverd, want het is wel belangrijk dat je weer snel achter het stuur kruipt, als je begrijpt wat ik bedoel. Dan hoef je de auto in ieder geval niet zelf op te halen'.

‘Ik begrijp het helemaal Loek, dank je wel voor alles, je bent een goed mens. Ik tref het met een werkgever zoals jij.’ ‘En dat zeg jij? Val weet je wat voor een enorme toegevoegde waarde jij voor The Theme  bent? Niet zo bescheiden meisje, jij hebt geholpen om The Theme groot te maken. Maar buiten dat ik je werkgever ben, ben ik ook een goede vriend hoop ik'.

Irma kwam binnen met de koffie en ik vertelde nu aan beiden over de aanrijding en dat de oorzaak gewoon was dat ik per abuis mijn mobiel in de achterbak had gelaten en deze wilde pakken, maar door mijn onoplettend mijn portier open had gegooid. ‘Tja, die dingen kunnen gebeuren, gelukkig is er alleen materiële schade’, zei Loek terwijl hij beschermend mij op mijn schouders klopte.

De hele voorgeschiedenis met Robert zou ik later alleen maar aan Irma vertellen, dat ging Loek niet aan.
Irma was per slot van rekening mijn beste vriendin en wij konden altijd onze problemen bij elkaar kwijt,
die ook alleen onder ons zouden blijven. Ik zag Irma wel kijken met een vragende blik over hoe mijn verrassing nu gelopen was. Het enige wat ik kon doen was een blik van ‘ik vertel het je zo wel’ te geven.

Loek verontschuldigde zich even om naar het toilet te gaan. Zodra hij de woonkamerdeur achter zich had gesloten, schoot Irma mijn kant uit en fluisterde: ‘Hoe reageerde Robert op je ongeluk? Ik had hem hier eigenlijk wel verwacht'. Omdat ik niet wist hoe lang Loek op het toilet zou blijven, fluisterde ik terug: ‘Als je later op de dag nog tijd hebt dan wil ik graag mijn hart bij je luchten. Robert heeft mij in een val laten lopen met het hele verkrachtingsverhaal, maar ik wil niet dat Loek het hoort oké?’

Irma’s ogen werden groot van verbazing en ze knikte begrijpend. Op dat moment kwam Loek de woonkamer weer binnen. ‘Zo Val, ik moet helaas weer verder, maar Irma kan nog wel heel even blijven, we zijn met onze eigen auto’s gekomen en het heeft voor Irma weinig zin om vandaag nog terug te gaan naar het werk.’

Loek pakte mij bij mijn schouders en keek me aan. ‘Dus we hebben hierbij afgesproken dat jij nog een paar dagen thuis blijft en ik bel je volgende week uiteraard op om te horen hoe het met je is oké'? Hij gaf mij drie vriendschappelijke zoenen op mijn wang en daarna verliet hij mijn huis.

Nadat Loek was vertrokken, vertelde ik Irma alles wat er was gebeurd en hoe mijn verrassing een groot fiasco was geworden. Ik merkte dat ik tijdens mijn verhaal aan Irma zelfs niet meer kon huilen omdat ik mij leeg voelde. Het was alsof ik een nuchterheid over mij heen had gekregen die tevens een gehardheid en verbitterdheid met zich meebracht.

‘Robert heeft echt alle registers opengetrokken om jou voor zich te winnen he Val, alleen heeft hij het wel op een hele bizarre en gemene manier gedaan’, zei Irma terwijl ze haar hand op mijn schouder legde.
‘Klopt, Irma, Robert is gevaarlijker dan ik dacht. De vraag is alleen, hoe moet ik dit nu verder gaan aanpakken.
Ik ben bang dat ik nog niet van Robert af zal zijn, ondanks dat ik weet dat hij zelf erg geschrokken is dat ik erachter ben gekomen. Het bewijst maar weer dat de leugen nog zo snel kan zijn, de waarheid deze zal achterhalen.'

Irma knikte begrijpend. Nadat zij ook weer was vertrokken, belde ik Fleur op om haar sowieso gerust te stellen dat er niets met mama aan de hand was, maar dat ik die middag wel een ongelukje had gehad met mijn net nieuwe leaseauto.

Later toen Amelie thuiskwam en ik haar ook op de hoogte had gebracht, vertederde het mij dat buiten Amelie ook Fleur toch naar huis was gekomen. Fleur had gezegd dat haar biosavondje met Mart nog wel een andere keer kon plaatsvinden, maar dat ze juist nu bij mij wilde zijn. ‘Mam, je hebt toch een ongeluk gehad, dus je kunt dan wel stoer doen, maar ik ben al blij dat je verder niets mankeert’. Amelie kon dat alleen maar bevestigen.

Ik werd de rest van de dag door mijn dochters heerlijk ‘in de watten gelegd’. Ze gingen samen het avondeten maken en ik mocht helemaal niets anders doen dan met mijn benen op de bank gaan zitten en een tijdschrift lezen. Ik probeerde mij te concentreren op wat er in het blad stond, maar ik staarde naar letters die niet binnenkwamen.

Het ongeluk had er wel voor gezorgd dat ik een rode vlek op mijn arm had. Dat kwam door de snelheid van het uitklappen van de airbag had de verpleegkundige van de ambulance gezegd. Ik had zelfs nog mazzel gehad.
Heel vaak maakte ze mee dat mensen botbreuken of kneuzingen overhielden van een airbag. Het deed gelukkig niet erg veel pijn. De pijn die ik wel voelde was van heel andere aard en had zich inmiddels diep geworteld.

Wordt vervolgd...

Al benieuwd naar het vervolg….als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluiter, van het volgende hoofdstuk.

Lieve groet,
Sara Bos