In hoofdstuk 7 is er een triest verlies bij een collega van Valerie en gaat Valerie uiteindelijk op het lieve advies van Irma in om te gaan daten. Laten we zeggen dat de eerste date bijzonder vreemd en bijna niet voor te stellen is. Maar het overkomt Valerie toch.

Veel leesplezier weer en jullie weten het, als je vragen hebt of opmerkingen, hoor ik dat graag.
Vind je het leuk om je aan te melden bij mijn Facebook, dan ben je meer dan welkom.

Mijn eerste date - Hoofdstuk 7

De kinderen waren vrijdag nog aan het uitzieken en ik was blij met mijn vrije dag. Ik had een kop koffie voor mezelf ingeschonken en zag dat het 10 uur was. Een mooi tijdstip om even Irma te bellen en te vragen hoe het gisteren verder was verlopen. Irma stak direct van wal. ‘Die man Robert Noorwoud, die je gisteren bij mij achter liet, was een soort verontwaardigd dat je geen tijd meer voor hem had’. ‘ Hij had tegen mij gezegd: ‘Ik dank u wel mevrouw, maar ik ben alleen in Valerie Brugge geïnteresseerd.’ Toen liep hij weg. Vind je dat nu niet raar?’

‘Joh, laat zitten, vast een popie jopie typetje. Lekker boeiend.’ ‘Ja, maar dat is nog niet alles Val. Vanochtend zijn de fitnesstoestellen niet door Gym-it opgehaald, maar door die Robert en een paar andere louche typetjes.
Hij had gezegd dat mevrouw Gea Daaldrop ervan afwist. Ik heb natuurlijk direct contact met haar gezocht,' zei Irma in een waterval. 'Gea klonk een beetje angstig over de telefoon, maar zei tegen mij dat het goed was dat dhr. Noorwoud de toestellen mee zou nemen, omdat dit was afgesproken met haar directeur.

Allemaal heel vreemd hoor. Verder is alles nu al weer bijna opgeruimd en klaar voor het volgende feest. Zaterdagavond is er een personeelsavond in de Hollywood zaal en in de Gouden Eeuw zaal is er nog een jubileum feest van de bank. Zondag staat er niets op het programma, dus ben ik gelukkig ook vrij Val. Maar jij gaat nu al weekeind vieren. Ik wil je maandag pas weer op kantoor zien’. ‘Dank je wel strenge collega,’ lachte ik en wenste haar ook alvast een goed weekeind.

Maandag nam ik contact op met Gea om te vragen of verder alles naar wens was gelopen. Ik had per slot van rekening de deal gesloten en ik moest ook de aftersales uitvoeren. Gea gaf aan dat ze het een groot succes vond en repte verder geen woord over de fitnessapparaten, dus was ik er ook niet verder op ingegaan. De fitness toestellen waren per slot van rekening geen eigendom van The Theme.

De weken die daarop volgden waren van die weken, waarvan de dagen voorbij vlogen en ik in een soort automatische piloot modus zorgde dat alles zowel bij the Theme, als thuis goed liep.

Het was een grauwe donderdagmorgen en ik kreeg Irma rond half negen aan de telefoon. Ik hoorde dat er iets niet in orde was. De paniek was in haar stem te horen. ‘Fred… is dood'! klonk er door haar tranen, ‘hij is afgelopen nacht met spoed opgenomen in het ziekenhuis met hartklachten en nu… nu is hij ineens weg'!
De kreet van verdriet door de telefoon ging door merg en been.

‘He… ‘Wat?! Ehh, hoe kan dit?! Dit is heftig nieuws!’ Ik was even helemaal uit het veld geslagen. ‘Waar ben je nu  Ik kom naar je toe, oké?’ Ik schreef de gegevens op, seinde Loek in wat er was gebeurd en ging regelrecht naar het ziekenhuis om Irma bij te staan. Fred was pas 39 en nog veel te jong om te sterven. Ook voor hun dochter Amber zou het heel moeilijk zijn dat ze haar vader zo jong moest verliezen.

Tijdens de uitvaartceremonie had Amber nog een heel mooi gedicht voor haar vader gemaakt en het lukte haar ook nog om het voor te lezen. De weken die daarop volgden hadden mijn kinderen en ik veelvuldig contact met Irma en Amber.

De eerste maanden waren zwaar voor ze. Zij realiseerden zich dan ook dat het leven doorging en probeerden zo goed en kwaad als dat ging het leven weer op te pakken. Irma en ik trokken veel met elkaar op buiten kantoortijden. Amber werd ook als zus opgenomen door Fleur en Amelie, waardoor bij de meisjes een echte vriendinnenband ontstond. Langzaam maar zeker zag ik dat Irma weer sterker in het leven stond. Toen het voorjaar weer aanbrak, merkte ik dat ‘nieuw leven’ waar het voorjaar zich in kenmerkt, haar ook weer levensvreugde bracht. Irma begon langzaam weer eens uit te gaan met mensen die in eenzelfde situatie als zij zaten en die ze via internet had leren kennen, Het deed het verwerken van het verlies goed.

Irma vond dat het voor mij tijd werd om weer te gaan daten. ‘Meid, je bent al veel te lang zonder man. Ga toch eens wat vaker op het internet zitten. Je ziet er goed uit en er zijn ladingen vol met leuke mannen die vast wel met jou op stap willen gaan.’ Irma was gewoon een schat en ze had gelijk. Ik merkte dat ik een heerlijke vrijpartij toch wel begon te missen. Ik was alweer veel te lang zonder man. Tarzan draaide overuren en ik zou merken dat er geen onbeperkte houdbaarheidsdatum aan een vibrator zou zitten.

Na het advies van Irma heb ik me begin juni 2004 ingeschreven op een datingsite genaamd
Better Together. Mijn verwachting (dat er een blik eerlijke en heerlijke mannen opengetrokken zou worden) werd snel ontkracht. Bij zeker 40% van de mannen klopte er weinig van hun profiel of foto’s. Het scala aan foto’s wat ik voorbij zag komen, was soms te komisch voor woorden. Veel mannen hadden één of meerdere foto’s waarop ze met zonnebril te zien waren. ‘Wat heb je te verbergen,’ dacht ik dan direct. Waarom laat hij zijn ogen niet zien. Of willen deze mannen iets mysterieus uitstralen met die zonnebrillen?

Er waren ook mannen met foto’s van vervlogen tijden, waar ze er waarschijnlijk nog enigszins appetijtelijk uitzagen. Leeftijd en foto klopten gewoonweg niet. Als ik zo’n foto zag staan en daarboven de leeftijd schoot ik spontaan in de lach. Ik viel soms van de ene verbazing in de andere en had het idee dat ik in een 'rariteitenkabinet' terecht was gekomen. Je had ook foto's van mannen met een ontbloot bovenlijf, in een foute zwembroek of zelfs in bad gefotografeerd! (burp)

Dan had je ook nog omschrijvingen zoals: Ik ben 50, maar zie er zeker tien jaar jonger uit. Of: ze schatten mij allemaal jonger/ik ben nog jeugdig. Waarom moesten ze hier de nadruk op leggen? Ze zich konden beter presenteren door in omgang zichzelf te zijn, anders vielen ze vanzelf door de mand als ze gingen daten.
Wat bezielde deze mannen. Waren ze echt zo hopeloos om de boel op Better Together te verdraaien?

Om de mannen het voordeel van de twijfel te geven, begon ik te corresponderen met sommige mannen die op mijn profiel reageerde. Een daarvan was met de verwarde Marcel.

Marcel was een hoog opgeleide man, die naar zijn zeggen docent geschiedenis was. Op de foto zag ik een man met een glimlach om zijn mond en een grote snor. Eigenlijk had ik niets met mannen met snorren of baarden, maar door zijn mailberichten werd ik toch nieuwsgierig. Hij had een bijzondere mooie kijk op de wereld en was begaan met zijn kinderen zoals hij zijn pupillen noemde, omdat hij zelf geen kinderen had. Toen het telefoonmoment aangebroken was, merkte ik wel dat ik Marcel soms niet goed kon verstaan.

Onze gesprekken waren filosofisch en bevlogen en Marcel had een hele rustige manier van spreken. Toch bleef er in mijn achterhoofd steeds weer een groot vraagteken hangen. Waarom kon ik deze man soms toch zo moeilijk verstaan? We hadden afgesproken dat ik de eerstkomende zaterdagmiddag bij hem koffie zou gaan drinken. Ik was namelijk wel benieuwd hoe zijn huis eruit zou zien. Dan wist ik of het een nette man was of een luie man. Ik voelde dat ik hem kon vertrouwen en nam zijn uitnodiging aan.

Die zaterdag dag reed naar de ‘weide buurt’ in Nieuwegein. Ik had zijn adres in mijn routeplanner ingevoerd. Het was net één uur in de middag en het was een beetje bewolkt onderweg. Ik had mijn gedachte op blanco gezet. Ik had geen verwachtingen. Nadat de dame met Belgisch accent van mijn Tom Tom had aangegeven dat ik op de plaats van bestemming gearriveerd was, zag ik dat de voortuin er niet veelbelovend uit zag.

Terwijl ik naar de voordeur liep, keek ik rechts naar het keukenraam, waar een smoezelig gordijntje belette om naar binnen te kunnen kijken. Ik belde aan. Marcel deed de voordeur met een zwiep open. ‘Hallo’, zei hij op zijn meest spontane manier en ik zag dat zijn ogen begonnen te fonkelen toen hij mij zag. Ik keek alleen maar met verbazing naar het figuur of eerder karikatuur die in de deuropening stond. Ik moest mijn verbaasde blik onderdrukken en uitkijken dat mijn mond niet letterlijk openviel.

Daar stond... ‘Swiebertje'! Marcel zag er werkelijk uit als een zwerver! Hij had een halflange baard en daar zag ik ook de grote snor die ik wel van de foto herkende, maar verder… 'Mijn hemel, wat moet ik hier nu weer mee,' dacht ik. Hij maakte het gebaar van ‘kom binnen’ en ik ging met heel veel gemengde gevoelens naar binnen. Eenmaal binnen werd mijn verbazing alleen maar groter. Marcel vroeg of ik koffie wilde en hij liep naar de half open keuken. Ik liep nieuwsgierig achter hem aan en had daar direct ook weer spijt van. Ik zit in een ontiegelijke zwijnenstal. En... ik ga koffiedrinken met Swiebertje!

Het leek wel of zijn keuken ontploft was! Het aanrecht was onherkenbaar bedekt met allerlei gore borden, pannen en ander serviesgoed. Om de afvalbak heen lag het vol met drap en het stonk in de keuken. Maar dat was ook niet zo verbazingwekkend toen ik het, wat ooit voor gasfornuis moest doorgaan, zag staan. Gatver! 'Help!' dacht ik. 'Ik krijg straks een of andere infectie van al die goorheid die ik hier zie.' Ik liep terug naar de kamer en wilde in eerste instantie direct weer gillend de deur uitrennen, maar… te laat. Marcel kwam alweer terug uit de keuken met twee mokken koffie. Vijf minuten, dacht ik…Vijf minuten en dan zou ik weggaan!

Marcel keek mij aan en begon te praten. Nu ik zo tegenover hem zat kon ik hem beter observeren. Mijn ogen vielen bijna uit mijn oogkassen. Krijg nou wat!... zie je nou wel, dáárom verstond ik hem niet. Hij had bijna geen tanden in zijn mond! Ik keek een beetje in de rondte maar het lukte mij desondanks niet om mijn blik af te wenden van zijn bijna tandeloze mond. Ik hoorde maar half wat hij mompelde en knikte beleefd ja. Totdat ik hem hoorde zeggen: ‘Je bent echt net zo mooi als ik had gedacht, ik zou jou eigenlijk wel een massage willen geven straks'. Ok… de vijf minuten waren ter plekke voorbij en ik had gelukkig géén slok van mijn koffiekopje genomen.

‘Sorry Marcel, maar ik moét gaan en wel direct. Het wordt nooit wat tussen ons.' Ik stond op, pakte m’n handtas en liep kokhalzend langs de toiletdeur, die half open stond, naar de voordeur, zonder om te kijken. 
Eenmaal buiten durfde ik weer door mijn neus te ademen en liep rechtstreeks naar mijn auto. Stapte in en reed zo snel mogelijk weg. Nog steeds met een gruwel gevoel van al die viezigheid die ik gezien had.

Ik was boos dat hij het lef had om iemand in zijn huis uit te nodigen, terwijl het zo ongekend bevuild was.
Later dacht ik: hij heeft het zelf niet in de gaten Val. Deze man is gewoon een beetje de weg kwijtgeraakt.
Maar ik had de kracht niet om moeder Theresa te gaan spelen. Het was iets waar Marcel zelf moest zien uit te komen. Omdat ik met hem te doen had, stuurde Ik hem nog wel een mail en aangegeven dat hij aan vrienden moest vragen om eerlijk tegen hem te zijn over zijn leefomstandigheden.

‘Geloof me Marcel, ik ben niet de vrouw die jij zou willen hebben,' had ik gemaild. Ik legde het maar bij mijzelf neer en wenste Marcel nog al het beste voor de toekomst.

Nadat ik mijn ervaring met Irma had gedeeld (die overigens gierend van het lachen bijna van mijn bankstel rolde), ging ik gewoon verder met het leggen van contacten met de mannen van Better Together. Ik zou wellicht nog een paar vreemde mannen ontmoeten, maar opgeven deed ik niet.

Wordt vervolgd...