Lieve lezers,
Valerie weet zich geen houding te geven bij Claire nu dat zij Robert een kop koffie heeft aangeboden.
Robert gedraagt zich allercharmantst naar Valerie toe.
Claire probeert zelfs om cupido spelen, door af en toe met een smoes Valerie en Robert alleen in de kamer te laten. Zodra ze alleen zijn manipuleert Robert er weer op los en Valerie bemerkt dat hij ook Dick zou kunnen chanteren. Als Claire eens zou weten wie Robert echt is.
Psychologische manipulatie - Hoofdstuk 33
Robert stond nonchalant in de deuropening. Wat moest hij verdorie nu weer hier! Ik voelde direct dat ik geïrriteerd was. Claire liep gebarend naar Robert en mij. 'Robert, dit is Valerie die mij zo fantastisch helpt met het feest voor Dick'. Robert stak netjes zijn hand uit en gedroeg zich opperst charmant.
‘Lieve Claire, deze mooie dame van The Theme ken ik wel’, zei Robert terwijl hij mijn hand schudde en er vervolgens een kus op gaf. Ik was eigenlijk te perplex om iets te zeggen. ‘Hallo Valerie, wat fijn om je weer te ontmoeten', zei hij op een zeer bescheiden toon. Hij keek mij wel aan met een blik van ‘Claire weet niets,
dus speel mee’!
‘Oh, wat is de wereld toch klein he’, zei Claire weer. ‘Je had niet tegen mij gezegd dat je mevrouw Brugge zelf kent Robert’. Robert keek naar Claire. ‘Ik heb je gewoon het bedrijf aangeprezen, meer niet. Maar ik vind het toeval in deze omstandigheid een prettige bijkomstigheid’.
‘Wat spreek je toch allemaal weer in raadsels Robert. Ik was nog steeds onderweg naar de keuken om koffie te halen, kan ik jou ook blij maken met een kop koffie'? ‘Ja, lekker Claire, ik zal mevrouw Brugge wel gezelschap houden, terwijl jij de koffie haalt’.
Claire boog naar mij toe en fluisterde in mijn oor: ‘hij is niet alleen knap, maar ook singel en daarom heb ik hem even binnen laten komen, wie weet kan ik jullie aan elkaar koppelen hihi’. Met die woorden verliet Claire de kamer en sloot de deur.
'Wat doe jij hier,' vroeg ik fluisterend aan Robert, terwijl ik hem boos aan keek en weer ging zitten.
'Rustig, rustig Val', fluisterde Robert terug, terwijl hij gebaarde met zijn handen en ging naast mij zitten en keek mij doordringend aan. 'Ik moest je uiteindelijk toch spreken en dit is geloof ik de enige optie. Jij kunt het je niet permitteren om hier door het lint te gaan… of wel soms? Je weigert mijn mailberichten te lezen of de telefoon aan te nemen, dus probeer ik het nu eerst subtiel aan te pakken, door op bezoek te komen bij Claire'.
Zijn intonatie is neerbuigend. 'Hoe wist je dan dat ik hier was,' vroeg ik weer fluisterend met een vragende blik naar Robert. Maar die keek mij op een manier aan dat ik dacht: ach maar natuurlijk, hij heeft mij weer laten schaduwen.
‘Onthoud altijd dat IK bepaal Val. Buiten dat laat ik het erop houden dat ik Dick beter ken dan zijn eigen vrouw Claire denkt. Ze hadden een goed adres nodig voor een groots feest en toen heb ik tussen neus en lippen door nog aan Claire aangegeven dat The Theme naast buitengewone themafeesten ook feesten op bijzonder verzoek doen. Ik ken namelijk Dick’s geheim, maar Claire weet niet dat ik dat weet.
Nadat ik werd ingelicht dat jij nu hier bent, weet ik nu ook dat zij meer bij jullie zal inkopen dan alleen het feest voor de zestigste verjaardag van Dick. Jij bent per slot van rekening degene bij The Theme die de privé thema’s regelt op verzoek van de klant. Omdat ik Dick nog wel eens zakelijk nodig kan hebben, kan dit straks weer goed van pas komen', zei Robert met een grijns op zijn gezicht.
'Manipulerende klootzak,’ fluisterde ik maar kon daarna niets meer zeggen omdat Claire de woonkamer weer binnenkwam, met haar rechterelleboog de deurkruk ingeduwd en met een dienblad in haar hand. 'Robert,
help eens even alsjeblieft'. Robert reageerde direct op de vraag en schoot haar te hulp. Ik was duidelijk schaakmat gezet door Robert omdat hij wist dat ik hier geen stennis kon maken.
'Ik was net met Valerie bezig om nog wat specifieke wensen voor het verjaardagsfeest van Dick te bespreken', zei Claire al knipogend naar mij. 'En hoewel je de uitnodiging al hebt ontvangen voor de 20ste mei, je weet nog niet dat het feest gaat plaatsvinden in hun allernieuwste thema zaal 'Color your life'. Maar ik ga je nog niet alles verklappen hoor Robert'.
Geweldig!, maar niet heus. Robert is één van de genodigden voor het feest waar ik als gastvrouw aanwezig moet zijn. Robert had het dienblad op de salontafel neergezet en was weer naast mij komen zitten. Houd je rustig Val en moest mijn gezicht in de plooi houden alsof er niets aan de hand was. Gedachten schoten door mijn hoofd. Robert manipuleert dus niet alleen mij, maar ook andere mensen. Ik kom nooit zomaar van die man af. Ik moet een list… Maar ik werd snel weer gemaand om te luisteren.
'Valerie’, zei Claire terwijl ze de koffie voor ons had neergezet. 'Ik loop nog even naar het kantoortje van Dick, daar liggen de lijsten van de genode gasten'. Ze had een grimas rond haar mond. Lieve Claire was mij aan het koppelen, alleen stond ik niet te juichen om haar keuze.
Zodra Claire weer de woonkamer verlaten had, pakte Robert mijn bovenarm vast en trok mij een beetje naar zich toe. ‘Moet je goed luisteren Val, ik weet dat ik een stomme fout gemaakt heb door een acteur in te huren om jou voor mij te winnen. Maar je kunt niet ontkennen dat wij een geweldig weekend hebben gehad en dat wij daarvoor ook naar elkaar toe waren gegroeid.
Ik ben niet van plan om jou zomaar op te geven meisje, ik ben meer verslaafd aan jou dan aan de coke. Dus ben ik bang dat als jij je instelling ten opzichte van mij niet snel weer verandert, er voor mij niets anders op zit dan je toch weer onder dwang mijn geliefde te laten zijn'.
Met die laatste woorden keek Robert mij zeer indringend aan en merkte ik dat hij harder in mijn bovenarm had geknepen. ‘Auw!, fluisterde ik. Je doet me pijn Robert.' En ik rukte mijn arm weer los uit zijn greep.
‘Arrogante hufter!’
‘Dat kan nooit zoveel pijn doen als jij mij doet Valerie, zei Robert nu op een rustige toon. Claire kan zo weer binnenkomen, maar ik wil je vanavond zien en spreken. Duidelijk! En doe jezelf een plezier Val, maak mij alsjeblieft niet boos. Je weet wat er dan gaat gebeuren’, zei hij hautain een wenkbrauw optrekkend, terwijl hij mij rustig aankeek. Daarna dronk hij zijn koffie op zonder nog wat te zeggen.
Ik liet de woorden bezinken, maar kreeg geen tijd meer om een weerwoord te geven omdat de woonkamerdeur weer open ging en Claire met een stapel papieren binnen kwam. ‘Zo, hier heb ik de lijsten met genodigden’,
zei ze en vervolgde met: ‘Robert, je weet dat ik je mag, maar ik moet je nu toch wel vragen om weer te gaan.
Ik moet echt nog het een en ander bespreken met Valerie voor het feest en ik kan jou daar niet bij gebruiken’.
‘Lieve Claire, maar natuurlijk begrijp ik je’, zei Robert op zijn aller charmantst terwijl hij opstond en haar een handkus gaf. Hij richtte zich daarna weer naar mij en zei: ‘Ik vond het erg leuk om je weer gezien te hebben Valerie, ik zou graag je telefoonnummer willen vragen om je een keer uit te nodigen voor een etentje’. Hij keek mij met de meest mogelijk onschuldige ogen aan.
Claire stond zachtjes in haar handen te klappen van opwinding. Zij was overtuigd dat haar koppelingspraktijk vruchten ging afwerpen en zei: ‘Val, waar wacht je op, je kunt met een gerust hart Robert het telefoonnummer geven hoor, hij is een echte gentleman’.
Arme Claire dacht ik direct. Je hebt geen idéé wie Robert écht is. Hij speelt zijn rol briljant overtuigend en weet mensen om de tuin te leiden. Omdat Claire mij nog steeds aankeek met een blik van toe nou, geef hem je nummer, speelde ik het spel mee. Ik deed net alsof ik mijn telefoonnummer op het blok schreef, wat op mijn schoot lag, terwijl ik een paar velletjes papier omhoog moest doen omdat ik anders op de aantekeningen van Claire moest schrijven.
Ik vertrok geen spier op mijn gezicht. Daarna scheurde ik het stukje waarop ik had geschreven af, vouwde het op en gaf het aan Robert. Robert pakte het met een glimlach aan en opende het papiertje omdat hij nog steeds het spelletje meespeelde voor Claire. Zijn gezicht verschoot alleen van kleur toen hij zag wat ik had opgeschreven. Het was niet mijn telefoonnummer, dat had hij natuurlijk al lang gezien. Op het papiertje stond: ‘Je had acteur moeten worden, vuile huichelaar!’
Robert vouwde het papiertje weer dicht en keek mij nu minder aardig aan. Zijn ogen schoten vuur, maar stond slim genoeg met zijn rug naar het gezicht van Claire. ‘Dank je wel voor je nummer Valerie, ik zal snel contact met je opnemen’. Daarna draaide hij zich weer naar Claire aan wie hij nog een keer een handkus gaf en zei: ‘Ik ga er vandoor en laat jullie dames met rust. Ik laat mijzelf wel uit Claire, ik ken de weg’. En Robert sloot de deur achter zich toen hij de woonkamer verliet.
Claire richtte zich naar mij en zei opgetogen: ‘Val, ik zag hoe Robert naar je keek en let maar op mijn woorden, hij heeft interesse in je. Is het geen droom van een man'? ‘We zullen zien Claire,' zei ik om haar niet te kwetsen. ‘Maar kunnen wij nu doorgaan met het feest anders kom ik in tijdnood en kan ik de winnende uitnodigingen vandaag niet meer de deur uit doen.’ Arme Claire, ze moest eens weten. Robert Noorwoud een droom van een man... HA!... zeg maar eerder een nachtmerrie!
Die middag was voorbij gevlogen. Nadat ik bij Claire was vertrokken, reed ik snel met alle benodigde papieren naar kantoor. Ik was nog even bij Loek naar binnengelopen om hem op de hoogte te brengen van de vorderingen op de twee feesten van de Van Roovens. Ik zag de blijdschap op het gezicht van Loek. ‘Je bent echt een gedreven vrouw Val, jij legt je ziel en zaligheid in je vak. Ik ben blij met je'.
Irma was die dag niet op de zaak omdat ze nieuwe meubels bij haar thuis zouden afleveren en daar wilde Irma persé bij zijn. ‘Paul ziet niet zo snel als er een beschadiging of zo op zit’, had ze gezegd. Ik zei alleen maar lachend: ‘En jij Irma noemt mij een perfectionist?’ Gelukkig had ik nog twee assistenten die mij hielpen met de verzending van de uitnodigingen en het verwerken van de gastenlijst in onze computer.
Omdat Robert gedreigd had dat hij mij persé wilde zien vanavond, dacht ik even na hoe ik dit moest aanpakken. Ik moest eerst mijn kinderen bellen en doorgeven dat mama vanavond later thuis zou komen omdat ik een gesprek had met een potentiële klant, wat niet kon wachten. Ik keek op mijn horloge en zag dat het 16:30 uur was. Gatver, wat had ik een pesthekel aan het feit dat ik moest liegen naar mijn kinderen.
Liegen was juist iets wat ik zelf heel erg vond bij een ander en nu… nu moest ik wel om mijn eigen dochters te beschermen tegen de grote manipulator Robert. Ik bedacht mij nog wel dat ik de dag daarvoor gelukkig een grote pan met verse Nasi had gemaakt, waar wij twee keer van konden eten. Ik belde ze op en kreeg zowel Amelie als Fleur aan de telefoon.
‘Mam, maak je maar geen zorgen, wij redden ons wel. We moeten allebei toch nog aan ons huiswerk, dus aan ons heb je vanavond ook niet echt veel'. Het grootste voordeel was dat ze al zo zelfstandig waren en begrip hadden voor mijn werk. Na het gesprek keek ik weer op de klok...17:00 uur. Verdomme, ik moet Robert bellen! Uitgerekend nu kwam zijn psychologische manipulatie weer naar boven.
Ik ging er even goed voor zitten, probeerde mij op mijn ademhaling te concentreren. Maar mijn hart ging sneller kloppen van de zenuwen toen ik naar zijn mobiel belde en zijn telefoon hoorde overgaan. ‘Dag Val... Ik ben blij dat je mijn advies van vanmiddag ter harte genomen hebt'. ‘Ik wil weten waar we afspreken,' zei ik zo rustig mogelijk. Ik gunde hem niet dat hij zou weten dat mijn hart in mijn keel zat, de walging nabij.
‘Ik kan je over een kleine anderhalf uur bij jou thuis ophalen'? ‘Nee, dat kan niet. Ik heb thuis gezegd dat ik later thuis zou komen omdat ik naar een potentiële klant moest. Dus mijn dochters verwachten mij vanavond laat wel thuis.’ ‘Aha, nou potentie heb ik genoeg Val, maar dat wist je al’, zei Robert nu quasi grappig. Ik kon er alleen absoluut de lol niet van inzien en bleef rustig.
‘Omdat het etenstijd is, kunnen we misschien onze ontmoeting combineren met eten? Dus zeg maar waar je wilt afspreken’. Het bleef heel even stil aan de andere kant... totdat Robert zei: ‘Ik moet even wat regelen en dan bel ik je binnen een kwartier terug oké. Daarna verbrak hij de verbinding, zonder dat ik nog wat kon zeggen.
Lekker subtiel weer, dacht ik. Maar aan de anderen kant moest hij snel nu een restaurant bellen en reserveren. Ik ging in de tussentijd nog even snel naar het toilet en terwijl ik naderhand mijn handen waste, keek ik in de spiegel naar mijn zelfbeeld en zei hardop tegen mezelf: ‘Val je moet een list verzinnen om van Robert af te komen want hij beheerst zo heel je leven. Er moet toch een manier zijn!’ Daarna nam ik even diep adem en liep terug naar mijn kamer.
Mijn mobiel ging weer. Het was Robert. ‘Zo geregeld. Ben je al benieuwd wat ik zo snel bedacht heb'?
‘Wat maakt het uit, ik heb toch geen keus,’ zei ik op een ijzige toon. Robert trok zich niets aan van mijn reactie en vervolgde met: ‘Val, ik heb voor ons gereserveerd bij Karel V. Ik ben nadat ik bij Claire ben weggegaan in Utrecht gebleven voor zaken, dus ik verwacht je daar met een uurtje oké'?
‘Hangt wel even van het verkeer af natuurlijk, het is spitsuur. Buiten dat, je hoeft je voor mij niet uit te sloven Robert, een gewoon eenvoudig restaurant is ook goed. Het gaat er toch om dat je mij wilt spreken?’ ‘Val, ik heb vandaag gezien dat je er op gekleed bent, dus niet zeuren en luisteren, weet je nog. We moeten beiden eten en daar is het goed. Ik heb je komst al doorgegeven aan de receptie. Jij kunt parkeren op het hotelterrein zelf,
dus ik zie ik jou zo begrepen’. En hij verbrak de verbinding.
Ik betrapte mijzelf erop dat ik begon te vloeken en dat wilde ik helemaal niet, maar deze man bracht nu niet echt het beste in mij naar boven. Hij bleef gewoon een arrogante klootzak die bevelen gaf en verwachtte dat iedereen deze zou opvolgen. Ook ik had geen keus... was mijn teleurstellende conclusie.
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg….als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de
sluier van het volgende hoofdstuk.
Lieve groet,
Sara Bos
