Lieve lezers, de ontvoerders van Valerie ontdekken de urine op de grond en dat ze zich bevuild heeft.

Er is nu ook een vrouw bij. Valerie wordt bruut en nog steeds geblindeerd meegenomen naar de badkamer waar ze, behalve van haar slip, van haar kleding ontdaan en afgedoucht wordt.

Valerie is als de dood.

Ze staat daar met een wildvreemde man en vrouw bijna naakt onder de douche. De man zegt iets tegen de vrouw en zij verlaat met boze woorden de ruimte. Valerie is alleen met die man, ze weet niet hoe hij eruit ziet en wat hij zou gaat doen.

Veel leesplezier!

Hoofdstuk 38

Even later ging de deur weer open en iemand kwam binnen, terwijl een ander zo te horen een lichtschakelaar aanklikte. Ik hoorde een vrouwenstem tegen mij in het Engels spreken. Ze zei dat ze eten en drinken voor mij had meegebracht.
Daarna jammerde ze in het Engels tegen mij met ‘ooooh nee, wat heb je gedaan!’
Waarschijnlijk had ze de urine op de grond ontdekt, dat kon niet missen. Ja trut, eigen schuld, jullie wilden mij niet helpen!  Ze zei iets tegen de andere persoon in de kamer die begon te lachen en zei iets in het Russisch terug tegen de vrouw. Ik begreep er niets van, maar de intonatie van de man naar de vrouw was niet vriendelijk. Ze kregen een woordenwisseling en begonnen tegen elkaar te schreeuwen. Ineens voelde ik dat iemand mijn voeten en handen losmaakte en werd daarna hard in mijn arm geknepen. Ik werd omhoog getrokken. De vrouw was blijkbaar de enige van die twee die Engels kon spreken. Ze zei op een kwade toon dat ik met de man mee moest gaan. ‘You... go with him!’

Ik werd meegetrokken en probeerde met mijn andere hand voorzichtig te voelen of ik niet ergens tegenaan zou stoten. Ineens stonden we in een ruimte die hol klonk. Het rook hier naar zeep en menthol. Dit moest wel de badkamer zijn. De vrouw zei nog iets tegen de man en daarna tegen mij dat ik mij moest gaan douchen. Vier handen gingen er over mijn kleding. De vrouw trok de rits van mijn jurk naar beneden en liet deze van mijn schouders naar beneden glijden. Ik was als de dood...ik stond hier met een vreemde vrouw en man in een badkamer en zij wilden dat ik mij zou gaan douchen. Mijn bh werd losgedaan en voordat ik het in de gaten had stond ik bijna in m’n blootje. Mijn natte slip had ik nog aan en het enige wat ik kon bedenken dat ze begrijpelijk weinig zin hadden om mijn bevuilde broek in hun handen te moeten houden. De man zei iets tegen de vrouw en intuïtief wist ik dat hij geil was door zijn intonatie. Ik hoorde dat de douche aangezet werd en ik werd in een richting geduwd, die als een hoek aanvoelde.

Even later voelde ik dat iemand op afstand met een warme waterstraal op mij gericht stond. De man zei iets tegen de vrouw en zij verliet met boze woorden de ruimte. Nu was ik dus alleen met die man, ik wist niet hoe hij eruit zag en wat hij zou gaan doen. De warme douche straal ging niet in mijn gezicht, alleen over mijn lichaam. Ineens merkte ik dat de straal alleen maar gericht was op mijn slipje en ik hoorde de man gemeen lachen. Ik probeerde mij weg te draaien, maar de man probeerde steeds weer te mikken. Ook als ik omgedraaid stond, dan nog ging de straal net tussen mijn benen net onder mijn billen. Die klootzak vond het zeker een goed excuus om mijn slipje op deze manier schoon te spuiten. De kraan werd na een paar minuten dichtgedraaid en ik voelde dat ik een handdoek in mijn handen gedrukt kreeg. Zo voorzichtig mogelijk droogde ik mezelf af, met mijn rug tegen de muur en ik probeerde op die manier zo min mogelijk van mijn lichaam te laten zien. Omdat de handdoek groot genoeg was, wikkelde ik hem snel als een jurkje om mijn lichaam.

De warmte die de man uitstraalde die voor mij stond betekende dat hij vlak voor mij stond, hij stonk naar zweet en zijn nicotine adem deed me walgen.                                                                                                      Hij pakte mijn hand vast. Daarna draaide hij mij weer naar zich toe en begon hij mij te strelen. Hij begon bij mijn schouders en daarna rukte hij de handdoek van mij af en streelde mijn borsten. Ik stond te trillen als een rietje van de angst, want ik wist dat ik kansloos was en hij alles met mij kon doen waar hij zin in had. Ik walgde van zijn lichaamsgeur en ik wende mijn hoofd af. Hij fluisterde iets wat alleen maar zwoel klonk, omdat hij ook nog begon te kreunen. Ineens voelde ik mij zo bedreigd dat ik in een schrik reactie me wegdraaide ik en keihard ‘NO!!’ schreeuwde. Binnen enkele seconden hoorde ik de vrouw schreeuwen naar de man en ze rende de badkamer binnen. Ze begonnen weer tegen elkaar tekeer te gaan en ze riep de naam Nicolaï alsof de man daar bang van moest worden.

Ik merkte dat de man even later de badkamer verliet en de vrouw zei tegen mij dat ze schone droge kleren voor mij had. Nadat ik mijn natte slip had uitgedaan, gaf ze mij een slipje in mijn hand en ik begon mij op de tast aan te kleden. De vrouw zei dat ik, behalve mijn cup maat, dezelfde kleding maat had. Ik kreeg een broek en trui aan. Ik kreeg wel mijn eigen bh terug. Ze was vriendelijk nu de man weg was, maar zei niet veel. Ik wilde toch iets proberen, want ik wist niet waar ik was of wat voor dag het was. Voorzichtig vroeg ik waar ik was en wat voor dag het was. De vrouw schrok een beetje en maande mij met een ‘Shhttt’ tot stilte. Het woordje oké was haar manier van communiceren dat ik duidelijk wist wat wel en niet kon, omdat ze daar iedere zin mee eindigde. Ik mocht haar niets vragen, omdat ze anders zelf in de problemen zou komen, het enige wat ze voor mij kon doen, was eten en drinken brengen. Ze maakte mij ook duidelijk dat zij mij zou helpen als ik naar het toilet moest en dat ik niet meer op de grond mijn behoefte mocht doen omdat zij het dan moest opruimen. Toch moest ik proberen om bij haar door te dringen. Ik maakte mij zorgen om Fleur en Amelie...zou zij ook een moeder zijn? Dus ik vroeg het haar. ‘Are you a mother?’

Ik kreeg geen antwoord, maar merkte dat er nog iemand anders in de badkamer was binnen gelopen. Ik rook weer dezelfde sterke parfum en nicotine. Was dit de bewuste Nicolaï? Hij stond naast mij en zei dat hij Robert op de hoogte gesteld had dat ik gekidnapt was door zijn opponent. Nu maar afwachten wat er zou gaan gebeuren. Er gingen allerhande gedachten door mij heen. Robert had laatst nog gezegd dat in de zakenwereld iedereen op de hoogte is van elkaars zwakheden. Ik was blijkbaar het zwakke punt van Robert Noorwoud, anders was ik nu niet in deze penibele situatie terecht gekomen. De man wendde zich weer naar de vrouw en zei nog het een en ander tegen haar. Zij antwoordde de man, maar vertelde hem nog iets, waardoor hij begon te tieren en verdween even vlug als hij gekomen was. Zijn voetstappen klonken steeds verder weg. Even later hoorde ik hem en de man die met mij in de badkamer stond, tegen elkaar schreeuwen. Het was een hele heftige woordenwisseling tussen de mannen en er werden zo te horen ook klappen uitgedeeld.
De vrouw bracht mij terug naar de kamer waar ik voorheen was en moest weer op het bed gaan zitten. Ik merkte dat het bed nu was opgemaakt en de kamer rook fris naar schoonmaakmiddel. Het leven zonder mijn zintuiglijke ogen maakte mij onzeker, temeer ook mijn handen weer vastgebonden werden, wat een extra handicap was. Ik moest nu alle overige zintuigen op volle toeren laten werken.

De vrouw begon mij te voeren met brood en neuriede een liedje dat ik niet kende.
Het was wit brood met kaas, wat vlak smaakte. Ik had door de angst toch niet zo veel trek, maar besloot om de boterham op te eten die mij toegediend werd. Daarna dronk ik via een rietje water uit een fles. Met mijn tong duwde ik het rietje van mij af toen ik genoeg had. Ik realiseerde mij dat mijn overlevingskans groter was als ik niets vroeg en mij zo nederig mogelijk zou opstellen. Robert was de schuldige dat ik nu in deze situatie terecht was gekomen. Ik vervloekte hem meer dan ooit tevoor. Fleur en Amelie wisten natuurlijk niet wat er allemaal aan de hand was en waren vast samen met Irma naar de politie gegaan. Maar Irma kennende zou ze eerst Robert vragen of hij wist wat er aan de hand was, zonder daar Fleur en Amelie mee te belasten. Robert had natuurlijk het antwoord op die vraag. Al die dingen gingen door mijn gedachten en de angst gierde door mijn lichaam. Wat voor kansberekening moest ik hierop loslaten, wat waren mijn kansen op het overleven van deze kidnapping. O, goede God, of welke kracht dan ook redt mij uit deze idiote situatie! Ik wil niet dood.

Wordt vervolgd.

Al benieuwd naar het vervolg….als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de sluiter, van het volgende hoofdstuk.
Lieve groet, Sara Bos