Lieve lezers. Valerie is onder chantage van Robert naar het Grand Hotel Karel V gegaan. Valerie is furieus en confronteert Robert met alle leugens die hij haar heeft verteld en over haar ongeluk,
wat eigenlijk door zijn toedoen is gebeurd.
Dan gebeurt er iets wat Valerie niet had verwacht. Robert zakt ineen op zijn knieën en begint te huilen, waardoor Valerie zich geen houding weet te geven, omdat het hartverscheurend klinkt.
Veel leesplezier.
De confrontatie - Hoofdstuk 34
Robert had inderdaad geregeld dat ik zonder problemen op het parkeerterrein van het hotel kon parkeren. Nadat ik was uitgestapt kwam er een man in pak op mij af en ik zag een naambordje op zijn rijk bewerkte colbert, met daaronder ‘operationeel directeur’.
‘Mevrouw Brugge’, vroeg de man en ik knikte: 'Wilt u mij alstublieft volgen'? Ik deed wat hij vroeg, maar dacht tegelijkertijd 'alsof ik niet capabel genoeg ben om het restaurant te vinden,' maar ja, hij was duidelijk in opdracht van Robert gestuurd.
Ik wist dat Karel V een vijfsterren Grand Hotel was met een chique restaurant en indrukwekkende kroonluchters, in hartje van Utrecht stad. Binnen liepen wij door een gangenstelsel, maar het verwarde mij enigszins omdat wij niet naar het restaurantgedeelte liepen, maar in het Hotelgedeelte zelf.
Oké, wat voor een slim plannetje heb je nu weer bedacht Robert, dacht ik bij mijzelf, terwijl ik woede in mij op voelde komen. We stopten uiteindelijk bij een deur en daarop stond: ‘Empire suite’. De manager deed de deur open, nadat hij erop geklopt had. Jawel... natuurlijk! Dacht ik boos. Meneer knipt weer even in zijn vingers en voilà… het is weer door middel van al zijn geld, één, twee, drie geregeld.
Binnen zag het er buitengewoon chique uit. Alles in Barok stijl met donkere meubelen. Een groot bed met daarboven een soort hemeltje, zware rood brokaat gordijnen. Terwijl ik er een beetje door de kamer heen liep zag ik ook een en suite kamer met een gedekte tafel voor twee personen. Er klonk klassieke muziek op de achtergrond.
De hele kamer straalde ‘klasse’ uit en er hing een lichte geur van vanille. Robert liep ons in diezelfde kamer nonchalant tegemoet. Hij had inderdaad ook hetzelfde pak aan dat ik eerder die dag bij Claire had gezien.
Maar ik zag wel dat hij zich snel had opgefrist, omdat zijn haren nog wat nat waren en ik rook dat hij weer een geurtje op had gedaan.
‘Dank je wel Remco, we zullen straks bellen naar de room service om door te geven welke keuze we hebben gemaakt voor het eten’, zei Robert amicaal tegen de man terwijl hij hem een briefje van vijftig euro in zijn hand wilde geven. Maar deze wimpelde het geld netjes af, gaf een korte buiging, waarna hij de kamer verliet.
Robert richtte zich tot mij en keek met een rustige blik. ‘Goedenavond Val... je bent keurig op tijd komen’.
Hij gebaarde of ik met hem naar de en suite kamer wilde lopen. ‘Waarom heb je niet gewoon in het restaurant gereserveerd,’ vroeg ik terwijl ik langs hem liep. ‘Dan had ik de hele zaal moeten reserveren'.
Hij pakte mij bij mijn hand en trok mij zachtjes naar zich toe. ‘Ik wil nu eenmaal een vrij en goed gesprek met je kunnen voeren en ik wil geen pottenkijkers om mij heen. Hoewel je mij vanmiddag voor vuile huichelaar hebt uitgemaakt, wil ik je bewijzen dat ik nog steeds oprechte gevoelens voor jou heb'.
We keken elkaar heel doordringend aan en ik brak op dat moment van binnen. Nu ik hier zo alleen met hem stond, voelde ik mij kwetsbaarder dan ik had verwacht. Ik voelde mijn tranen opkomen: ‘Jij weet een mens goed kapot te maken van binnen Robert. Realiseer jij je dat?'
Robert boog naar voren om mij te zoenen, maar ik wende mijn gezicht van hem af. ‘Nee, niet doen!’ zei ik boos, ‘ik ben gekomen om met je te praten Robert en dat gaan we dan ook doen!’ Hij trok zijn gezicht terug en ik zag nu gek genoeg ook dat zijn ogen vochtig werden.
Sorry, je hebt gelijk’ en daarna legde hij zijn voorhoofd tegen mijn voorhoofd, terwijl hij mijn schouders vasthield. Zijn ogen stonden in ieder geval normaal. ‘Val, ik weet dat ik hartstikke fout ben geweest’. Daarna liet hij mijn voorhoofd los en keek mij teder aan. ‘Weet je wat zo'n lange tijd in een ziekenhuis met je kop doet?
Je gaat van allerhande dingen denken en bedenken, omdat je weinig anders kunt doen.
Na mijn feest was ik wanhopig geworden en heb wel honderd scenario’s door mijn hoofd laten gaan over hoe ik jou voor mij zou kunnen winnen. Jij bent namelijk zelf ook nogal een sterke persoonlijkheid Val. Dat weet jezelf ook donders goed. Ik weet dat jij diep van binnen om mij geeft en ik weet zeker dat er ook een stuk is dat van mij houdt, maar je eigenwijsheid verzet zich keer op keer weer naar mij toe'.
Ik ging een stapje naar achteren waardoor Robert mijn schouders wel moest loslaten. Mijn gezicht voelde ik rood worden van woede. Mijn hart ging tekeer en ik voelde een ader in mijn nek kloppen. ‘Dat is niet mijn eigenwijsheid Robert! Het zijn jouw leugens en manipulatieve gedrag naar mij toe die zich verzetten.'
De woede die in mij zat kon ik niet meer de baas en zou hem eens goed de waarheid vertellen.
'Heb je enig idee hoe vernederd ik mij gevoeld heb door die hele fake verkrachting? Hebben jullie allemaal ook nog napret gehad dat jullie plannetje zo gesmeerd was gelopen, hè? Je hebt het hele verhaal vanaf Antwerpen gewoon geregisseerd. Daan was daar helemaal niet op zakenreis. Nee, je had je team mij en mijn kinderen weer eens laten schaduwen hè en dan het hele etentje met Daan. Hoe hij zich naar het punt van verkrachting heeft moeten werken.
Leuke spelletje hè een vrouw de stuipen op het lijf jagen tot zelfs het moment dat ik mijn onderbroek naar beneden moest doen! Of was die hufter Daan zelf geil geworden. Wat hadden je handlangers gedaan als ik had gezegd ‘knal z’n kop er maar af ‘ wat was er dan gebeurd hè? Nou, wat denk je,’ zei ik terwijl ik mijn wijsvinger naar Robert stond te wijzen.
'Ik weet hoe jij in elkaar zit Val, dat zou jij nooit gezegd hebben. Buiten dat had ik opdracht gegeven dat in de geweren losse flodders zouden zitten. Het moest gewoon allemaal geloofwaardig overkomen. Daan had net zo goed een gast kunnen zijn bij de Erperheide, maar toen we zagen dat jullie er een dagje Antwerpen van gingen maken en jullie op de schaatsbaan stonden, had Daan zelf telefonisch zijn strategie doorgebeld.
Overigens heeft één van mijn medewerkers je dochter Amelie op de schaatsbaan in Antwerpen nog behoed dat ze geen schaatsijzer in haar gezicht zou krijgen, maar dat ter zijde. Omdat Daan tijdens de verkrachtingsscène op dat moment toch te ver was gegaan, door jou zelfs je onderbroek te laten zakken, hebben mijn handlangers hem wel echte klappen verkocht.
Daan is al jaren bij mij in dienst om allerhande zaken op te knappen, maar dit keer was hij echt te ver gegaan en dat heeft hij ook gevoeld, geloof me'. Robert keek me quasi smekend aan om zijn verhaal geloofwaardiger over te laten komen. Maar het deed me niets, het werkte eerder averechts op mij.
‘Wat Daan wel of niet gevoeld heeft, interesseert mij geen sodemieter Robert! Jij hebt indirect gezorgd dat ik slapeloze nachten heb overgehouden van de bijna verkrachting. JIJ hebt dit allemaal geïnitieerd, JIJ en niemand anders Robert! Ik keek Robert strak aan. ‘En dan te bedenken dat jij mij via de mail hebt proberen te sussen met lieve woordjes en dat ik er in getuind ben. Weet je hoe besodemieterd ik mij voelde toen ik Daan bij jou zag staan? Dat ik je nu de grootste hufterige klootzak vind die op deze aarde rondloopt, door wat jij geflikt hebt? ‘Buiten dat zal ik je nog iets vertellen meneer de hufter!'
Ik stond te trillen van nijd. ‘Ik had je eigenlijk willen verrassen met een romantische lunch en wilde je direct mijn nieuwe auto laten zien. Dat was de reden dat ik naar je toe was gereden. Nadat ik overstuur bij jou ben vertrokken, moest ik later nog even mijn auto parkeren, omdat ik mijn mobiel uit de achterbak wilde pakken en weet je wat er toen gebeurde? Ik drukte hard met mijn wijsvinger op zijn borst om mijn woorden kracht bij te zetten.
Ik lette niet op en gooide mijn portier open zonder in mijn spiegel te kijken en wilde eigenlijk direct uitstappen, maar in een soort impuls trok ik mijn hand op tijd terug toen een vrachtwagen mijn deur er compleet uit reed. Als ik die impuls niet had gehad, was ik echt doodgereden! Ja, Robert, ik was bijna hartstikke dood door jouw schuld, hoor je me!’ Ik draaide me met mijn rug naar Robert en haalde diep adem. Maar ik leef gelukkig nog, alleen is mijn nieuwe auto direct total loss verklaard, dus nog bedankt hè.'
Ik draaide me weer naar Robert toe. ‘Begrijp je nu, waarom ik jou met alles wat jij mij hebt laten meemaken de grootste hufterige klootzak vind die op deze aarde rondloopt! Ik had alle remmen los gegooid en het interesseerde me op dat moment niet of Robert boos zou worden of niet. Ik had verdomme ook het recht om hem eens goed de waarheid te vertellen. Mijn wangen waren helemaal rood geworden van alle opwinding en mijn tranen hadden plaatsgemaakt door innerlijke woede. Ik stond nog enigszins na te hijgen van alles wat ik er net uit gegooid had.
Recht in Robert’s gezicht. Hij keek mij op een manier aan, die ik nog nooit had gezien en het was een paar tellen doodstil in de suite. Het enige wat je hoorde was de klassieke muziek op de achtergrond, terwijl wij elkaar aankeken. Toen verbrak Robert de stilte. Hij keek me uitdrukkingsloos aan en zei met een brok in zijn keel: ‘Dat is klare taal Val. Keiharde klare taal’. Er gebeurde toen iets wat ik helemaal niet had verwacht. Robert zakte door zijn knieën op de grond en dook ineen. Daarna begon hij te huilen, eerst zachtjes en toen steeds harder, terwijl hij helemaal in elkaar gedoken zat te wiegen, met zijn handen om zijn eigen hoofd.
Ik merkte dat ik hem aanstaarde en begon gek genoeg te trillen op mijn eigen benen. De grote Robert Noorwoud was aan het huilen en het klonk hartverscheurend, zelfs voor mij. Ik wist mij even geen enkele houding te geven. Veel had ik kunnen verwachten van Robert, maar dit was toch echt wel het allerlaatste! Verdomme, waarom deed dit tafereel mij iets, waarom had ik met Robert te doen terwijl ik hem verdriet zag hebben. Het zou mij toch eigenlijk niets moeten doen? Na alles wat hij mij had laten doormaken? Ik merkte dat ik op die vraag aan het nee schudden was.
Trut, wat ga jij jezelf nu weer aandoen door medelijden te hebben met déze man? Maar ik kon nu eenmaal niets aan mijn medeleven doen. Ik hurkte naast Robert en deed mijn arm op zijn rug en begon met mijn hand te sussen door zachtjes heen en weer te wrijven. ‘Robert, ik zal hier waarschijnlijk wel weer spijt van krijgen, maar ik kan dit niet aanzien.' Robert stopte met huilen en keek omhoog. Zijn ogen waren rood doorlopen en zijn gezicht zag er gehavend uit door het huilen.
‘Ik wist niet van het ongeluk Val’, zei hij met een leegte in zijn stem. En hij herhaalde nog een keer ‘Ik wist niet van het ongeluk’. ‘Shhhtt,’ zei ik zacht. ‘Kom nu maar overeind, dit is een ongemakkelijke positie om in te zitten.' En ik reikte hem mijn hand zodat hij met mij zou opstaan. Nu stonden wij weer tegenover elkaar en onze handen hielden elkaar vast. Het enige dat wij deden, was elkaar aankijken. Robert pakte mijn handen iets steviger vast en zei: ‘Ik zou gek worden als jij niet meer zou leven Val. En ik... ik had jou bijna de dood ingejaagd', zei hij terwijl zijn hoofd ook zachtjes nee schudde.
Ik zag dat hij echt was aangeslagen door mijn verhaal, dat was duidelijk. ‘Verdomme Robert, wat moet ik nu toch met jou beginnen, zei ik toch nog met boosheid in mijn stem. Wij maken elkaar alleen maar verdrietig en boos. Dat schiet toch allemaal niet op?' Robert pakte zachtjes mijn gezicht tussen zijn handen, keek mij heel diep in mijn ogen en zei: ‘Nee Val, wij horen bij elkaar, dat weet ik zeker’ en met die woorden zocht zijn mond de mijne op.
Waarom ik het toeliet, wist ik op dat moment ook niet, misschien hadden wij op dat moment beiden troost nodig. Onze tongen troffen elkaar weer en dansten teder om elkaar heen en ik merkte dat wij beiden op dat moment onze tranen de vrije loop lieten. We hadden beiden innerlijk verdriet en vonden de troost bij elkaar, hoewel ik wist dat dit eigenlijk compleet tegenstrijdig was met wat zich daarvoor had afgespeeld.
De handen van Robert lieten mijn gezicht los en gleden langs mijn rug, waarna hij mij nog dichter tegen zich aan trok. Vreemd genoeg deden mijn handen hetzelfde. Niet veel later voelde ik zijn erectie tegen mijn rok en ons zoenen werd vanzelf heftiger. Ineens liet Robert mijn mond los en wij snakten beiden naar adem, maar keken elkaar zeer intens aan. We stonden tegenover elkaar naar adem te happen, maar niemand sprak. Onze ogen wisselden blikken uit en ons huilen was gestopt.
Als door de bliksem getroffen, zochten onze monden elkaar weer op en we probeerden ondertussen elkaar van onze kleren te ontdoen, zonder dat onze monden elkaar hoefden te missen. Het was een gestuntel van jewelste en alle relatieven waren ver te zoeken op dat moment, het enige waar wij beiden naar verlangden was passie. Pure passie. De kledingstukken vlogen in de rondte en Robert gooide mij op het bed, alleen was de sprei op het bed van een soort satijnen stof, waardoor ik er vanaf gleed.
Bofff... op de grond met de sprei onder mijn billen. Gelukkig was de landing zacht, maar we schoten beiden in de lach. Niet alleen vanwege het feit dat ik van het bed was afgegleden, maar op datzelfde moment begon de klassieke zender de Bolero van Ravel te spelen. Uitgerekend nu! De blik die Robert mij toewierp zei genoeg en hij klom bovenop mij.
Nog steeds zeiden we geen van beiden iets, maar keken elkaar alleen maar aan. Ik voelde dat Robert bij mij naar binnen drong en hij boog voorover en begon mij weer te zoenen, terwijl hij pompende bewegingen maakte. Mijn handen gingen over zijn rug, trok hem dichter tegen mij aan, tilde mijn bekken omhoog en vouwde mijn benen om zijn billen zodat hij dieper kon penetreren. Ons zware ademen en gekreun van genot was het enige dat de klassieke muziek deed verstoren. De eenwording hadden wij beiden nodig en na een tijd hadden we onze ontlading bijna tegelijk.
We waren samen klaargekomen, waarna hij met een grote zucht van opluchting naast mij kwam liggen op de grond. ‘Ahhh, mijn hemel Val’, zei Robert terwijl hij met beide handen op zijn gezicht sloeg. ‘Is dit net echt gebeurd? Hebben wij gevreeën'? ‘Oeghff hijgde ik nog na, ik weet het ook niet Robert. Noem het zoals je het wilt noemen. Voor mij was het pure seks, we zochten beiden troost en dat hebben wij elkaar gegeven.'
Met die woorden wilde ik opstaan, maar Robert pakte mijn arm. ‘Wat ga je doen'? 'Ik ga even douchen Robert, wat denk je, zei ik terwijl ik hem aankeek. Ik moet straks ook nog naar huis.’ Robert liet mij weer los en ik liep naar de badkamer. Ik pakte de douchekop van de muur, omdat ik mijn haren niet nat wilde maken, alleen mijn boven en onderlichaam. Net toen ik de kraan had dichtgedraaid, kwam Robert de badkamer binnen en reikte mij een badhanddoek aan.
Hier alsjeblieft' en ik pakte het aan. ‘Ik ga mij ook even douchen, maar je blijft toch nog wel eten hè Val, het is pas half acht’. Na de kortstondige heftige vrijpartij had ik nog meer trek gekregen en het was toch ook afgesproken dat we wat zouden gaan eten. Maar dit was niet de amuse die ik in gedachte had. ‘Ja Robert,
ik blijf eten.' ‘Mooi. Wil jij voor ons alvast te bestellen? Doe voor mij maar iets van vis en kijk zelf natuurlijk maar waar jij trek in hebt. Ik ben zo klaar met douchen'.
In de suite zocht ik eerst mijn kledingstukken bij elkaar die her en der verspreid door de kamer lagen. Jeetje, wat hadden wij net als twee beesten gesekst, dacht ik. Terwijl ik net daarvoor Robert goed de waarheid verteld had en hem had uitgemaakt voor de grootste hufterige klootzak op deze wereld. Hoezo lekker inconsequent. Val, je had net zoveel behoefte aan troost als Robert, zei ik tegen mijzelf om het goed te praten.
Nadat ik mij weer had aangekleed, pakte ik de menukaart van de tafel en maakte snel een keuze voor ons, die ik even later telefonisch doorgaf. Het nagerecht kreeg ik maar half op. We hadden tijdens het eten niet al te veel woorden gewisseld. Robert zag dat ik mijn bestek op het bord had gelegd ‘Wil je zo nog een kopje koffie'? ‘Dat is een goed idee Robert, graag.'
Nadat hij de koffie besteld had, vroeg hij: ‘En nu Val, hoe gaan wij nu verder'? Hij keek mij weer indringend aan, maar nu weer met die tederheid in zijn blik die gevaarlijk voor mij was. ‘Ik weet het niet Robert. Ik heb tijd nodig om na te denken en ik heb het ook nog eens razend druk met een aantal feesten de komende weken. Nu kan ik je gewoon geen antwoord geven, het spijt me.’
Ik weet dat je het druk hebt Val en ik weet zelf ook dat je soms je privé moet afsluiten voor je werk. Ik herken dat als geen ander helaas. Maar je zou toch ook een dag of vier verlof op kunnen nemen, om even te ontspannen? Overmorgen moet ik weer naar Berlijn toe voor zaken en zal daar een dag of tien blijven. Ik had je graag meegenomen om tussen de zakelijke transacties ook samen Berlijn te gaan bekijken, maar… ik loop weer te snel van stapel zie ik al. Je gezicht vertelt mij alles Val'.
‘Dat wij net seks gehad hebben en dat ik ben blijven eten, betekent nog niet dat tussen jou en mij weer alles normaal is Robert. Ik ben geen robot die je ‘uit en aan’ kunt schakelen alsof er niets gebeurd is. Ik probeerde je net te vertellen dat ik tijd nodig heb, dus…’ Er werd op de deur geklopt en er kwam een bediende van het hotel met een serveerwagen naar binnen rijden. Even later dronken wij onze koffie in stilte, totdat Robert deze verbrak.
‘Val, je vecht tegen de bierkaai, geloof me. Dat wat er net met mij was gebeurd was een moment van zwakte. Maar laat één ding heel duidelijk zijn… Ik kan en wil niet zonder jou! De passie die wij net samen weer gedeeld hebben, was niet alleen pure seks zoals jij dat omschrijft. Jij kunt jezelf wel voor de gek houden Val, maar mij niet. Jij gaat de komende dagen maar eens heel goed nadenken hoe wij samen toch een soort van vredesverdrag kunnen sluiten. Ik laat je wel weten wanneer ik je weer wil zien en dan kom jij gewoon netjes naar mij toe en breng je de nacht met mij door'.
Ik schudde zachtjes met mijn hoofd. ‘Tjonge jonge jonge… en jij verwacht van mij een soort van vredesverdrag? Terwijl jij weer aan het manipuleren bent? Dit is toch echt niet te geloven Robert. Jij beseft het zelf nog niet eens volgens mij.' Ik dronk mijn koffiekopje leeg en stond op. Dank je wel voor het eten, maar zoals altijd laat je mij geen keus Robert. Ik zie je dan wel weer en ik zal je dan wel zeggen wat ik ‘bedacht’ heb. Ik heb voor mijn werk alleen wel een grote opdracht voor het weekend van 8 april.
Ik zou het waarderen als jij als zakenman daar rekening mee wilt houden,' zei ik toch weer cynisch, terwijl ik langs Robert liep naar de deur van de kamer. ‘Ho, stop'! en hij greep mij bij mijn arm. Ik keek van Robert en naar zijn hand op mijn arm, naar Robert met een vragende blik. Hij schoof zijn stoel naar achteren en trok mij op zijn schoot en greep mij om mijn middel, zodat ik niet meer kon opstaan.
Wanneer leer jij het nu eens Val... je bent een recalcitrante vrouw, maar weet dat ik altijd win Val, neem dat nu maar van mij aan. Ik-win-al-tijd'! ‘En jij Robert, zei ik, jij blijft mij manipuleren in welke vorm dan ook. In jouw ogen mag ik dan wel recalcitrant zijn, maar wat maakt dat jou? Denk daar nu maar eens over na. Dan hebben we samen iets om over na de denken de komende dagen.’
Ik keek hem strak aan. ‘Als je zo vriendelijk wilt zijn om mij dan nu te laten gaan, dan zou ik dat op prijs stellen. Mijn dochters wachten thuis op mij.’ Robert liet mij los. ‘Ga je gang Val, deze avond heeft op mij ook veel impact gehad en ik ga liever zonder ruzie uit elkaar vanavond’. ‘Lijkt mij ook Robert, dank je’ en ik stond op uit zijn schoot en verliet snel daarna de suite. Mijn hart bonkte in mijn keel, toen ik even later buiten stond.
Ik keek omhoog en zei in mezelf: Je moet jezelf na laten kijken Val, je lijkt wel niet goed snik om wat je net gedaan hebt!
Wordt vervolgd...
Al benieuwd naar het vervolg….als je mij op Facebook of Twitter toevoegt, geef ik vooraf al een tipje van de
sluier van het volgende hoofdstuk.
Lieve groet,
Sara Bos
