Ben je ook zo benieuwd naar het mysterie rond de dood van Diana, de Prinses van Wales?
In deze blog wil ik je heel graag kennis laten maken met een aantal hoofdstukken uit mijn boek ‘Koninklijk Complot’.
‘Koninklijk Complot’ is een spannende recon-structie van historische feiten, koninklijke dwaalsporen, intriges, verraad en romantiek op jetsetniveau. Een onvoorstelbaar ijzingwekkend en onbevattelijk plan onder de codenaam Mission Escape.
De wereld heeft het recht om te weten wat er nu écht is gebeurd. Heb ik je nieuwsgierig gemaakt?
Vandaag deel ik de proloog en hoofdstuk 1. Natuurlijk vind ik het leuk als je een reactie wilt achterlaten. En heb je een vraag, dan zal ik daar altijd op reageren. Meer informatie over mijn boek vind je op www.langlevediana.nl of op mijn Facebookpagina.
Reacties op mijn blog kun je sturen naar info@femna40.nl of naar linda@langlevediana.nl
Proloog
Londen, augustus 1991
‘Wat ik u nu ga vertellen, is niet voor andermans oren bestemd. Onthoud dat goed,’ waarschuwt de man.
‘Want het terrein waar we ons op gaan begeven, is dat van hoogverraad. Dit complot mag nooit worden ontdekt!’
John Major, de premier van Groot-Brittannië, loopt de lange paleisgang door naar buiten. Zojuist is hij als eerste geïnformeerd over een onvoorstelbaar, ijzingwekkend en onbevattelijk complot onder de codenaam ‘Mission Escape’.
De weerzinwekkende opdracht stelt hem voor een afschuwelijk dilemma. Maar hij weet dat aan het besluit van zijn opdrachtgever niet te tornen valt. Het is zinloos om er tegenin te gaan.
‘Ik wil dat u het in gang zet,’ heeft de man bevolen. ‘Benader de heer Dodi Fayed. Hij is de aangewezen persoon om deze klus te klaren! Hij zal doen wat ik van hem vraag.’ Zijn stem klonk iets te luid, alsof hij ook zichzelf moest overtuigen.
Vanaf nu maakt John Major deel uit van een koninklijk complot. Een verwikkeling die als buitengewoon staatsgevaarlijk kan worden bestempeld. En zo begint het.
Hoofdstuk 1
De opdracht – begin januari 1992
‘Ik zorg ervoor dat de mannen vrijdagochtend om negen uur in mijn kantoor aanwezig zijn,’ zegt Dodi Fayed en hij staat op. Bij de deur van de werkkamer van John Major draait hij zich nog even om. De premier staat met zijn rug naar het raam dat uitkijkt op de parlementsgebouwen van Londen. De zon uit het westen werpt een schuine straal op het tapijt. Januari is nog maar net op gang. Het weer is normaal voor Londen in deze tijd van het jaar.
De premier staat met gespreide benen en zijn vuisten op de heupen. Het is een grote man, met een goed figuur en een dikke bos zilvergrijs haar. Hij is lang, draagt veelal donkere pakken en stemmige dassen en verkeert in een uitstekende conditie. Hij heeft geen zichtbare karakterfouten, is toegewijd en toont nauwelijks enige emotie.
‘Wat ik zeggen wil, meneer Fayed, het wordt een riskante zaak. Een verdomd riskante zaak zelfs.’ Major wacht een paar seconden om de spanning nog verder op te voeren. ‘Als er één woord uitlekt ...’ De premier straalt bezorgdheid uit. ‘Een gewone burger uit de weg ruimen, is grof,’ vervolgt hij. ‘Maar een heel koninkrijk om de tuin leiden, vraagt een zekere moed, vindt u niet?’
Dodi fronst zijn wenkbrauwen, schraapt z’n keel en laat zijn stem iets dalen. ‘Wat u zegt, komt dus eigenlijk hier op neer dat er nog nooit iemand is geweest die, voor zover u weet, een complot heeft gesmeed met medeweten van het Britse koningshuis?’ ‘Dat is juist, mijn vriend, dat is juist. Hebt u het plan al met de prinses van Wales besproken?’
‘In grote lijnen wel, op korte termijn leg ik haar ook de details voor,’ antwoordt Dodi. ‘De prinses weet dat ze van het koninklijke toneel zal verdwijnen, maar daar is op dit moment alles mee gezegd.’ Zijn manier van uitdrukken is subtiel.
De premier loopt door de kamer naar een dressoirkast waaruit hij een flinke Havana pakt. Hij knipt het uiteinde van de sigaar en steekt deze aan met een houtje. Een grauwe sliert rook waaiert uit in de warmte van het vertrek.
Hij inhaleert diep. Op dit soort momenten heeft hij behoefte aan zijn sigaar, om helder te kunnen denken.
Major is geen man die al te grote risico’s neemt en hij beseft dat hij, als premier van het Britse Lagerhuis en leider van de Conservatieve Partij, die ook niet kan nemen. Hij heeft zich laten overhalen tot deze speciale, maar uiterst riskante opdracht op voorwaarde dat het belang van het Britse koningshuis en de veiligheid van de prinses van Wales voorop worden gesteld.
‘Er rust een enorme verantwoordelijkheid op uw schouders, meneer Fayed. En het is uiteraard aan de prinses om de zware beslissing te nemen. Wat er dus concreet van u wordt gevraagd, is de prinses haar verdwijning in scène te zetten en uit te voeren. Maar garandeer ons wel dat alles bijzonder zorgvuldig verloopt.
Zoals u wellicht ook weet, is de prinses nogal behept met stemmingswisselingen, valt u haar daarom vooral niet lastig met details. Dat komt later wel,’ voegt Major eraan toe, terwijl hij een flinke rooksliert uitblaast. De lucht in het kantoor wordt bezwangerd door de geur van sigarenrook.
‘Daarnaast lijkt het mij, gezien de verhouding tussen de prins en prinses raadzaam om hen erop te wijzen dat ze nooit samen over het plan mogen spreken. Ook de kinderen blijven tot het laatste moment buiten spel.
Geen van de betrokkenen mag in gevaar worden gebracht.’
‘Dat is geen probleem en duidelijke taal.’ Dodi zegt het zonder enige aarzeling, terwijl hij de rook inademt.
Hij heeft een hekel aan sigarenrook, maar laat dat niet merken. Hij realiseert zich dat nog lang niet alle details bekend zijn, het plan zal zich wellicht over de komende jaren uitstrekken, maar het algemene beeld is duidelijk. Hij zal een ongeluk in scène moeten zetten, waarbij prinses Diana van het toneel verdwijnt.
Een intrigerende opdracht waaraan hij gewoon geen weerstand kon bieden. Maar hij weet dat als er ook maar een greintje twijfel bestaat over het welslagen van het plan, hij de opdracht niet zal uitvoeren. De prijs mag beslist niet te hoog zijn.
Een fractie van een seconde denkt Dodi terug aan 1986, toen hij de laatste hand legde aan Murder by Illusion. Een film over een stuntman, die de regering helpt een nepaanslag op een baas van de georganiseerde misdaad in scène te zetten.
Dodi overweegt om voor de geheime missie John Stears te benaderen, dé specialist in speciale effecten, beroemd geworden met zijn gadgets in de James Bond-films. Want alles moet immers natuurlijk lijken en alles wat verdacht lijkt, moet worden afgeschermd. En daar is John een meester in.
Major legt de brandende sigaar in de knoest van een rozenstruik, die dienst doet als asbak en kijkt Dodi recht aan. ‘Het gaat niet alleen om de klus, maar vooral om de toekomst van de prins en prinses van Wales. Deze zaak zal de wereld nog lang bezighouden. Als u nog twijfelt, is het nu het moment dat te melden.’
‘Nee, beslist niet,’ antwoordt Dodi. Major knikt tevreden. ‘Prima.’ Dodi duwt de deur van de werkkamer open. ‘We zien elkaar vrijdag in mijn kantoor,’ zegt hij en verlaat het vertrek.
Even later staat Dodi buiten. Hij zal de komende dagen besteden aan het uitwerken van het plan.
Een uitgebreide eerste aanzet heeft hij een aantal maanden geleden al gemaakt, toen hij door de premier voor deze opdracht werd gevraagd. Inmiddels is het plan redelijk vastomlijnd.
Dodi heeft de situatie grondig doordacht en alle mogelijke opties de revue laten passeren. Hij weet precies hoe hij deze zaak op hoofdlijnen wil aanpakken. Tijd voor nuances komt later wel, als de opdracht in een verder stadium is. Dat kan nog jaren duren, maar het plan moet klaar zijn als de situatie daar om vraagt.
Behalve met Dodi wordt er over de voorbereidingen alleen met een selecte groep mensen gesproken, die door hun betrokkenheid bij het complot in een geheim universum zijn beland. Een wereld waarin ze op elkaar zijn aangewezen en niemand meer echt kunnen vertrouwen.
