Topschef Sergio Herman neemt op het hoogtepunt van zijn carrière een radicale beslissing: hij sluit de deuren van Oud Sluis, het geroemde mosselrestaurant van zijn vader, dat hij in 25 jaar tot een driesterrenzaak transformeert.

Het ritme van jarenlang achttien uur per dag in de keuken zwoegen, breekt hem op en hij heeft nauwelijks tijd voor zijn vrouw, kinderen,
vrienden en familie.

Maar een huisvader wordt hij niet: het is tijd voor een nieuwe uitdaging. In Sergio Herman, Fucking Perfect volgen we de rock ‘n roll chef tijdens dit bewogen jaar.

De gedrevenheid en waanzin van het michelinsterren-niveau, de krappe keukens vol zwetende jongens,
een vloekende, maar briljante chef, gerechten die het scherm afspatten en heel, heel veel passie: het is precies wat ik van zo’n film zou verwachten, maar alles is zo subtiel en tegelijk zo intens in beeld gebracht, dat het alsnog al die verwachtingen overtreft.

Fucking Perfect gaat niet alleen over koken, maar over ambitie, perfectie en de offers die daarbij horen.
We zien vanzelfsprekend het succes; de reserveringen die maar blijven binnenstromen, elke dag een volle zaak, de fans die met hun idool op de foto willen en de rij aan michelinstickers op de voordeur.

Maar we zien ook wat het kost

Niet alleen al die uren, maar vooral de constante druk om steeds maar weer op het hoogste niveau te presteren, om nóg beter te worden, nóg verder te pushen, om te blijven groeien en te vernieuwen: dat doet natuurlijk iets met een mens.

‘Culinair succes als dwangbuis’ hoorde ik ergens. Of zoals de vermoeide chef het zelf verwoordt: 'Dan ben je niet de gezelligste'. Gelukkig is zijn vrouw, Ellemieke Vermolen, spraakzamer. Pas als zij over de historie van Oud Sluis vertelt en we iets meer over de relatie van Sergio met zijn vroeg-demente vader te weten komen, wordt de film intiem.

Bijzonder om te zien hoe ook Ellemieke flinke offers moet brengen en zo open en oprecht haar zorgen over de toekomst en gezondheid van haar man met ons deelt.

Ontwapenende scenes

Maar het meest ontwapenend vond ik toch de scenes waarin de topchef in zijn element is. Tijdens het artistieke proces van een nieuw gerecht bedenken, bijvoorbeeld. Iets met een duif en vleugels en de symboliek van het wegvliegen of nee; toch iets met de afdrukken van vogelpootjes die dan het bord aflopen.

Het komt er tijdens de ‘brainstorm’ allemaal een beetje droog en met horten en stoten uit, maar de onderliggende creativiteit toont ons toch wel een portie van zijn pure magie. Oh en aan zee, natuurlijk.
Als hij bijna zen de zeekraal lossnijdt.

Trots laat hij zien wat hij net geplukt heeft: een kistje vol zeegroenten. 'Ja, je denkt dat hier niets groeit,
maar dat groeit hier dus allemaal'. Bon.

Ondanks het feit dat we hem als kijker bijna letterlijk op de getatoeëerde huid zitten, zou ik de film toch niet als een echt portret van Sergio Herman willen omschrijven. Want ook al mogen we mee naar zijn huis en ook al zitten we naast hem in de auto, het blijft - in ieder geval op beeld - toch een beetje een gesloten persoon.

We zien Sergio dan ook niet zozeer als vader of echtgenoot, maar vooral als wat hij het meest is. Als chef. En dat is helemaal niet erg, want eigenlijk is het precies waar we voor kwamen. Crèmepjes, toefjes, zalfjes in alle kleuren van de regenboog: check. Close-ups van zweetdruppeltjes op het voorhoofd: check.
Adembenemend detail van de bloemetjes in zijn oestergerecht: check.

Fucking Perfect is niet alleen een intens verhaal van een hectisch leven, maar ook een lust voor het oog en een virtuele streling van de smaakpapillen. De drive en creativiteit, die bijna onmenselijke focus en natuurlijk het vakmanschap: het blijft onverminderd inspireren, boeien en verbazen.

En deze prachtige film over een culinair genie, dat dan misschien niet het leven, maar definately het koken tot kunst heeft verheven, is serieus een ware traktatie. Fucking indrukwekkend!

‘Sergio Herman, Fucking Perfect’ draait vanaf vandaag in de bioscoop. Check de agenda hier