Herken jij dit ook?
Dat je net iets meer beschouwend, aanschouwend en toeschouwend de wereld om je heen waarneemt?
Dat je een nadenkende, een overdenkende en wellicht wel een bedenkelijke houding aanneemt, tenminste dat is voor jou zo klaar als een klontje en dat je dan te horen krijgt dat je oordeelt, dat je de mensen om je heen fout maakt?
Je snapt dan werkelijk niet waar de ander het over heeft, want je hebt toch niets gezegd? Je hebt alleen maar waargenomen. Of heb je je omgeving gespiegeld. Contemplatie in een fractie van een seconde?
En tijdens jouw proces van waarnemen denk je na over de voor jouw zichtbare situatie, je bedenkt er ook de andere zijde bij, je overdenkt de voors en tegens en daarom vorm je je geen mening omdat je opeens weet dat nog niet alles duidelijk is.
Alleen dit zeg je allemaal niet, want volgens jou doet dat ook niet ter zake, het is slechts een waarneming.
Ik kan me zo voorstellen dat wanneer de ander het een bedenkelijke houding vindt, hij er een oordelende houding in ziet. En dat hij dan het gevoel krijgt ‘ik word hier fout gemaakt’.
Als die persoon wel sneller van tong is en dit (dat hij voelt dat jij hem ‘fout’ maakt) jou meedeelt, dan kun je je uit het veld geslagen voelen.
Zaak is dan om toch jouw perceptie te communiceren, terwijl je dan ook weet: ok ik moet me wéér verdedigen over mijn houding, waarom kan de ander niet even verder nadenken en weten dat er een andere kant aan kan zitten.
Waarom moet ik mij steeds verantwoorden en uitleggen wat mijn bedoeling is. Dat vraag ik toch ook niet aan de ander?
En dát zou je juist meer moeten doen: zeg wat je ziet, vertel je bedenkingen en overdenkingen. Uit ervaring weet ik dat het gevoel het gesprek onnodig (in mijn ogen) zwaar te maken, mij ervan weerhoud te uiten wat mijn bedenkingen zijn.
Dat maakt dat ik me dan niet begrepen voel en dat stuk zet ik zelf in de wereld.
Hoogbegaafd
Want als hoogbegaafde, ja daar hebben we het hier over, ben je vaak genoodzaakt je overlevingsstrategie te hanteren, namelijk dat je de ander dan moet overtuigen van jouw niet-oordelende en juist niet-veroordelende houding.
Dus de volgende keer zorg je er wel voor dat je je nog onzichtbaarder maakt of dat je je helemaal maar terugtrekt uit de communicatie omdat je echt geen zin meer hebt om je telkens maar weer te verdedigen.
Hoogbegaafdheid is niet altijd zichtbaar. In je gedrag ben je meester geworden om je maar vooral niet te laten zien, om maar vooral niet op te vallen, terwijl je ergens weet dat iets niet in de haak is.
En dit enkele keer dat je je dit toch ziet doen en je zegt hoe het volgens jou in elkaar zit, word je niet geloofd, word je soms uitgelachen en word je zeker niet serieus genomen.
Dat ligt dan toch aan je communicatie. C’est le ton qui fait la musique. Daarom komen veel mensen ermee weg omdat ze weten hoe ze iets het beste, het overtuigends, het zekerst overkomen zonder de ander te kwetsen of fouten te maken.
Als ik nu even terugkeer naar mijn eigen dilemma: het is mijn overdenkende houding die door de ander vertaald wordt als een oordelende houding en daar heb ik maar voor een deel invloed op, namelijk om mijn houding dat ene stuk aan te passen.
Maar dan moet ik wel weten hoe ik die houding uitstraal. En dan moet ik vervolgens ook nog eens mij stretchen om iets anders neer te zetten dan dat ik mogelijk wil of kan.
Verwijder ik dan van mezelf? Of maak ik het me dan in de loop der tijd makkelijker doordat ik meer begrepen word? Maar wie ben ik dan nog?
En in hoeverre mag ik van de ander verwachten (teleurstelling en verdriet als verwachting niet uitkomt) dat hij ook zijn gedachte, dat hij mij ziet oordelen, van de andere kant mag bekijken. Als ik dat doe, kan hij dat ook doen.
Zo heeft Godfried Bomans ooit eens gezegd: 'Er is zelden iets wat ik zeg of denk of het tegenovergestelde gaat ook door mijn gedachten'.
Kern van de boodschap
De boodschap is om te altijd navraag te doen. NIVEA niet invullen voor een ander. ANNA altijd navragen niet aannemen. Daarom valt het ook niet op dat je hoogbegaafd bent, omdat je juist dom kunt overkomen door geen vragen te durven stellen.
Of door het juist beter te weten, door de ander verkeerd te maken daardoor omdat hij zich niet serieus genomen voelt. En jij dus ook niet, omdat je terugkrijgt wat je hebt gegeven, namelijk niets.
Wat in het ene hoofd gebeurt qua informatieontvangst, -vertaling, -verwerking en -verzending, gebeurt ook in het andere hoofd.
Als je van elkaar niet weet hoe je deze informatie ontvangt, vertaalt, verwerkt en weer verzendt, kan dat aanleiding geven voor miscommunicatie, vooral op terreinen waar emoties een grote rol kunnen spelen.
Over onderwerpen die beiden heel belangrijk vinden en dan niet voor elkaar willen onderdoen en elkaar geen gelijk in kunnen geven.
Voilà het recept voor een conflict, hoewel met als vertrekpunt de beste intenties met elkaar een fijn gesprek te hebben, dat uitgemond is in een ruzie en in sommige gevallen voor altijd eindigt in ‘einde verhaal en einde vriendschap’.
