Hoe vreemd deze titel ook moge klinken, het is me toch echt gebeurd. Enkele dagen geleden was ik tot laat aan het werk op de zaak; er was een deadline te halen en dat betekent doorgaan tot het klaar is.
Op zich vind ik dat nooit erg, eigenlijk ook wel leuk. Het geeft altijd een aparte dynamiek en saam-horigheid.
Die dag was Zoma met me mee naar de zaak. Zoma is een kortpotige Jack Russell en ondanks haar 4,5 kg is ze heel veel hond. Ze vindt het altijd super fijn om mee te mogen en loopt lekker de hele dag rond iedereen enthousiast te begroeten totdat iemand met haar bal wil spelen. Maar einde van de dag wil ze toch wel weer graag naar huis, eten en haar eigen mandje.
Gillen
Dus zo rond half zeven ’s avonds begint ze wat om me heen te dralen en wat tegen de stoel op te springen.
Op een bepaald moment leun ik naar voren om iets aan te wijzen op een computerscherm en het hondje begint afschuwelijk te gillen. Ik spring van mijn stoel met de gedachte dat ik over haar pootje heenrijd. Maar nee ze blijft vastzitten aan de stoel, al gillend en ik probeer haar los te krijgen. Inmiddels ligt er enorm veel bloed op de grond. Wat een afschuwelijk moment; ik dacht dat haar pootje eraf lag.
Naar dierenarts
Uiteindelijk krijg ik haar los en ze vliegt eerst onder een tafel en later zit ze als heel klein hoopje zielig bij de voordeur. Grommend en wel. Ik pak een grote handdoek uit de keuken om haar op te pakken en naar de dierenarts te gaan. Mijn collega reed en zowel Zoma als ik zitten enorm onder het bloed. Al trillend zet ik de hond bij de dierenarts op de behandeltafel en de dierenarts probeert haar te onderzoeken, maar ze blijft grommen en bijt van zich af. Ik loop zelf even weg…
Als ik terugben zegt de dierenarts: ‘wij hebben ook als taak om even naar de baasjes te kijken …’. Ja zeg, nou moet je ophouden dacht ik nog. Maar toch even de handdoek van mijn arm afgehaald en er zat een dikke bobbel op mijn hand. De dierenarts duwde daar zachtjes op en het bloed spoot alle kanten uit. ‘Je hondje is geschrokken en mankeert niet zoveel, maar het baasje moet snel naar het ziekenhuis, want er is een ader geraakt’.
Naar ziekenhuis
Je kunt je niet voorstellen hoe opgelucht ik was dat er niets met Zoma aan de hand was. Vervolgens heel lacherig naar het ziekenhuis gegaan. En bij de eerstehulp-balie me gemeld met de woorden: ‘ik ben door de dierenarts naar het ziekenhuis doorverwezen’. En dat was dus echt zo!
In het ziekenhuis werd overigens zeer serieus gereageerd op de verwonding, welke blijkbaar veroorzaakt was door een hoektand van Zoma. Ik verwachtte alleen een tetanus-injectie, maar ook werd de plek opengesneden en schoongemaakt. ‘Ja mevrouw, daar zult u wel een litteken aan overhouden’. Al met al kwam ik pas heel laat thuis en wie stond mij daar vrolijk kwispelend op te wachten? Ja, uiteraard Zoma!
Paul Penders Cell Renewal Serum
Ik ben nog steeds blij dat er met haar niets aan de hand was. En mijn hand? Ach de wond is genezen en ik ga nu aan de slag met de nieuwe Paul Penders Cell Renewal Serum; kan ik gelijk eens testen hoe dit werkt bij de behandeling van littekens.
Heb je zelf ook een soortgelijke ervaring met je huisdier, plaats dat dan hieronder bij de comments.
