Hallo, ik ben Susan en ik zit in de overgang. Veels te vroeg als je het mij vraagt, maar ja wat doe ik er tegen?

Go with the flow, zeg ik maar. Kijk als je gaat zitten denken dat je niet meer meetelt, wordt het alsmaar erger. Je moet er gewoon wat meer moeite voor doen om strak en fit te blijven.

Met de nadruk op moeite, want het gaat me niet altijd makkelijk af. Ik ben het type ‘liever lui dan moe’.
Maar nou had ik op de verjaardag van mijn vriendin Marian iets teveel wijntjes op en ineens een weddenschap afgesloten om samen met haar een marathon te lopen.

De volgende ochtend ging om half acht mijn mobiel en tetterde ze tegen mijn houten kop: ‘heb je je sportschoenen al aan? Ik ben over een kwartier bij je'.

Omdat ik de vriendschap niet op het spel wilde zetten en ik ook het type ben ‘als je iets afspreekt moet je het nakomen’, liepen wij om acht uur in de duinen. Heuveltje op, heuveltje af. Marian zo fris als een hoentje en mijlen uit het zicht. Zij is ook een flinke (niet dik) veertig-plusser en loopt al jaren hard. De marathon is voor haar a piece of cake.

Na vier minuten was ik helemaal gesloopt en kermde dat Marian een ambulance moest bellen. Met grote stappen stond ze weer naast me en wees op haar T-shirt.

‘Zie je dit'? Er stond met koeienletters op DISCIPLINE, DOORZETTINGSVERMOGEN en BALLEN. Ze had geen enkel medelijden: ‘stel je niet aan, tanden op elkaar en doordouwen'.

‘Ik kan niet meer,’ piepte ik. Je krijgt er heel veel voor terug, Suus. Na een uur komt er allemaal endorfine vrij en dat is onwijs kicken. Dat noemen ze runner’s high'.

Het zal allemaal wel, laat mij hier maar liggen.’ Dat hoefde ik helaas geen twee keer te zeggen. Terwijl ik dood lag te gaan werden we gepasseerd door een heel strak kort broekje met een onwijs fijn lichaam erin.

‘Hai, hai, dames',' riep ie vrolijk. Marian ging er direct achteraan. Zie je zo, Suus, dat is mijn runnersmaatje Vincent en die laat ik niet lopen'.

Na twee uur kwam ze weer terug bezweet en al. Helemaal happy. Of dat van de endorfine was of van haar lekkere maatje laat ik maar even in het midden. ‘Kom dames, we gaan een bakkie koffie doen',
glimlachte Vincent die mij met zijn reikende hand omhoog trok.

‘En lusten de dames er ook een appeltaartje bij'? Ik begreep gelijk die runners high. Wat een held.
‘Koolhydraten moet je niet vermijden, die moet je juist stapelen. Ze zitten nogal in het verdomhoekje, maar die heb jij met dat trainen keihard nodig', zei hij op het terras.

Ja, lees dat nog maar eens over. Vincent weet waar hij het over heeft.

Inmiddels zit ik op 8,30 minuten. Ik ga door. Die marathon ga ik halen dat is ‘a piece of appeltaart'. Ik voel me jaren jonger en als ik me een beetje down voel ben ik na een sprintje in de duinen weer helemaal in balans en of dat nou (ook) aan Vincent ligt laat ik maar even in het midden.

Als je nog meer over me wilt weten, kun je me volgen op susanindeovergang of op facebook