Hormonen

• Ze spelen een cruciale rol in ons leven.
• Ze zorgen ervoor dat we ons ontwikkelen van kind tot volwassene.
• Dat we stralend onze partner aantrekken.
• Dat we vruchtbaar zijn en ons kroost kunnen baren.
   

Ze hebben invloed op onze spijsvertering en onze verbranding, de kracht van onze botten en de gezondheid van onze hersenen.

Maar dat hormonen of beter gezegd hormoonschommelingen aan de basis kunnen liggen van een heel scala emotionele klachten, dat is wat minder bekend.

Stemmingswisselingen

Toch heeft meer dan 50% van de vrouwen er tijdens de overgang in meer of mindere mate last van! Onverklaarbare huilbuien of angsten, opstandigheid, minder geduld, nervositeit, melancholie,
depressieve gevoelens; het komt allemaal voor.

De buitenwereld doet er vaak een beetje lacherig over, maar stemmingswisselingen trekken een zware wissel op je leven. Plotseling, zonder noemenswaardige aanleiding, verander je van een gewone vrouw in een angstig vogeltje of een gillende keukenmeid.

Of wil je - zoals mijn oma die op een Waddeneiland woonde - het liefst de zee in lopen… Je omgeving begrijpt er niets van en zelf ben je ook de controle kwijt.

Indrukwekkende persoonlijke verhalen

Vuurvrouw deed een oproep aan vrouwen in de overgang om hun ervaringen met de (huis)arts te delen.
Dit leverde heel indrukwekkende verhalen op. Vrouwen die met onbegrepen angst- en depressieklachten in een GGZ instelling werden opgenomen en vol werden gestopt met antidepressiva zonder resultaat.

Vrouwen die hun baan verloren na een burn-out diagnose. Allemaal vrouwen waarbij later bleek dat ze vooral last hadden van hun hormonen. Schokkende verhalen over het onbegrepen verdriet van een hormonale depressie.

Hieronder deel ik graag een stukje van het verhaal van Heleen
 

Het verhaal van Heleen… Hoe het begon.
'Ik denk dat ik echt typisch een geval ben van een vrouw die ze de GGZ in hebben gestuurd terwijl het 'slechts' mijn hormonen waren'.

'Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik op een dag naar mijn werkt fietste en ik me wat gestrester voelde.
Ik was toen rond de 39 jaar. Ik was wat prikkelbaarder op mijn werk, ik leek de dingen minder goed aan te kunnen en ik kon mij slecht ontspannen.

Ook begon ik slecht te slapen, terwijl slapen altijd een grote hobby van me is geweest en ik nog nooit problemen met slapen had gehad. Ik liep in die tijd hard en het viel mij op dat mijn spieren veel eerder verzuurden dan anders.

Ik kreeg ook een achillespeesblessure en moest tijdelijk stoppen. Rond mijn 40ste veranderde mijn menstruatiepatroon. Ik menstrueerde om de 3 weken en kon het vaak af met wat inlegkruisjes.

Iemand tipte me dat ik wel eens in de overgang zou kunnen zitten. En dat vond ik eigenlijk helemaal niet zo raar, gezien mijn geschiedenis met mijn hormonen.

Ik ben toen met die vraag naar de huisarts gegaan en die zei: 'U menstrueert nog, u heeft geen opvliegers en u bent nog te jong…'. En ik kon weer gaan.

Nieuwe baan
Het leven ging door, maar ik voelde me niet goed. Ik dacht, misschien voel ik me zo vervelend door mijn werk. En ik zocht een nieuwe baan en nam afscheid van een baan waar ik 8 jaar lang met veel plezier had gewerkt.

Maar het hielp niet en ik voelde mij slechter en slechter worden. Ik hield de nieuwe baan een week vol en toen ging het mis en stortte ik in. Ik nam even rust en ging toen opnieuw solliciteren.

Ik heb daarna nog twee andere banen gehad. Ik ben doorgegaan totdat ik letterlijk in elkaar stortte.

In de GGZ
Ik belandde uiteindelijk in de GGZ, zwaar overspannen met als diagnose een zware depressie met een angststoornis. Ik ben mijn leven lang nog nooit angstig geweest! Ja toen wel. Ik dacht dat ik gek werd.

Ik ben ook tijdelijk opgenomen geweest in het AMC (een week of zes geloof ik), ik was er heel slecht aan toe.
Ze hebben mij wel acht soorten antidepressiva laten proberen, met alle op- en afbouwverschijnselen van maanden en alle bijwerkingen.

Ze hebben mij zelf Lithium laten slikken. Want soms was ik wel weer even goed, dus dachten dat ik misschien bipolair zou zijn. Het was VRESELIJK! Ik heb zelf natuurlijk die pillen in mijn mond gestopt, maar als je je zo beroerd voelt dan wil je wel.

Je wilt beter worden. Je vertrouwt de artsen en specialisten. Zij hebben er voor geleerd, dus zij zullen het wel weten toch? Je gaat zo aan jezelf twijfelen.

Natuurlijk heb ik ook gevraagd of het aan mijn hormonen kon liggen, ze konden er helemaal niks mee.
De behandeling begon met de zin: 'Mevrouw, we gaan niet kijken waar uw problemen vandaan komen dat heeft geen zin, maar we gaan u wel leren hoe u ermee om kunt gaan'.

Tijdens een van de laatste gesprekken met een vooraanstaand psychiater in het AMC zei hij: 'Er is niets aan de hand met u, u moet eens wat vaker naar buiten kijken in plaats van naar binnen' en ik kon de kliniek weer verlaten. Ik zal het nooit vergeten.

Totaal wanhopig zat ik weer thuis, niets opgeschoten en in de steek gelaten. Ik moest maar mijn pillen blijven slikken en ik mocht ze niet meer bellen. Want ik moest toch mijn paniek eens onder controle zien te krijgen.

Het resultaat was dat ik nog een paar keer bij de crisisdienst ben terechtgekomen.

Toch mijn hormonen
Maar mijn gevoel riep van binnen altijd, er klopt iets niet, er klopt iets niet, er klopt iets niet en toen ben ik gaan lezen (doodmoe en ziek kroop ik achter mijn computer en ging op onderzoek uit).

Ik kwam uiteraard uit op mijn hormonen en alle puzzelstukjes begonnen op zijn plek te vallen. Hoewel ik in die tijd aan alles twijfelde, aan mezelf, aan alles wat mij gezegd en geleerd was, ben ik toch mijn gevoel gaan volgen.

In de tussentijd was ik bij een overgangsconsulente geweest, een endocrinoloog en een acupuncturist. Dus ook het alternatieve circuit ben ik toen ingestapt. Op zoek, op zoek, op zoek. En heb ik alles aangepakt wat ik tegenkwam.

Het beste advies
Uiteindelijk kwam ik terecht bij een menopauzekliniek. Ik denk dat dat nu ongeveer een jaar of 4 of 5 jaar geleden is. Ik had zelf een middel gevonden op internet (Kliogest – Hormoon Suppletie Therapie) en ik heb haar voorgesteld om dat te gaan slikken.

Zij hoorde mijn verhaal aan en heel overtuigd klonk ze niet moet ik zeggen: 'Tja, het kon, het kon, maar zeker weten doen we het niet, maar ga het maar proberen'.

Enfin, ik begon met slikken van de Kliogest en ik weet niet meer hoe lang het duurde maar in het begin werd ik alleen maar depressiever van dat middel. Ik was doodsbang.

Ik belde op en ze heeft mij toen het beste advies gegeven, ze zei: 'Nu juist doorgaan Heleen, je lichaam moet eraan wennen'. En een wonder geschiedde. Ik begon langzaam op te knappen! Mijn depressie klaarde op!
Ik wist niet wat mij overkwam'.

Cijfers over depressie tijdens de overgang

Er zijn bijna tweemaal zoveel vrouwen depressief dan mannen. We zien een piek in de melding van depressieve klachten bij de huisarts bij vrouwen tussen de 45 en 59 jaar. De periode van de overgang.

Voor de behandeling van depressieve klachten zien we dat 11% van alle vrouwen in de periode van 45-59 jaar antidepressiva gebruikt! (Cijfers van het CBS, bevolkingstrends 2013, depressiviteit en antidepressiva in Nederland). 

Toch wordt er nog altijd geen of onvoldoende aandacht besteed door de eerste en tweedelijns gezondheidszorg aan de link tussen hormonen en stemmingswisselingen, angsten en depressieve klachten.

Wil jij ook jouw persoonlijke verhaal over de overgang en de (huis)arts met ons delen? Neem dan contact met ons op via info@vuurvrouw.nu of kijk op www.vuurvrouw.nu