Het valt mij op dat de meeste HSPers
(hoog sensitief personen) zich vooral richten op de lasten van hooggevoelig zijn.

Ikzelf heb jaren en jaren onder die ’lasten’ geleden, zonder dat ik wist hooggevoelig te zijn.

Pas twee jaar geleden ben ik mij daar daadwerkelijk mee bezig gaan houden. Ik kom uit een gezin waar werd gezegd: ´Niet zeuren; ga wat DOEN’. Wat doe je als kind? Je gaat 'pleasen’. Dan voel je je immers de goedkeuring waard?

Het gevaar van het reddertjes syndroom ligt dan al op de loer. Kortom, ik kon daar niet over praten en ik negeerde al die signalen. Ik ging ‘stoer’ doen.

Welke signalen ik kreeg?

Een kamer betreden waar een aantal collega’s al aanwezig waren met wie ik niet kon opschieten omdat ik het uiterste uit mezelf haalde en daarmee de schouderklopjes ontving van de psycholoog, waar ik leste.

Het voor de klas staan is me op het lijf geschreven en niets was me teveel moeite om de kinderen een vrolijk uur te bezorgen. Ik was dol op dansen en ik stond al een uur eerder voor de school waar ik stage liep om de klas te ontruimen en spullen klaar te zetten.

Natuurlijk werd dat als 'uitsloverij 'gezien en dit werd me niet in dank afgenomen. Ik voelde het misnoegen als een dikke wolk op mij afkomen. Maar ik bleef er -uiterlijk- stoicijns onder en dit leerde mij een masker te gebruiken, zodat niemand zag hoe bezeerd ik mij voelde.

Signaleren

Nu, in mijn praktijk, heb ik geleerd die dikke muur af te bikken, maar het fundament staat nog. Als er nu een patiënt binnenkomt, hoor ik veel aan de stem en zie natuurlijk aan de houding en beweging al wat basiselementen.

Maar het mooiste is dat ik soms een vraag stel en dan het antwoord al weet van de patiënt. Het is maar een maal voorgekomen dat ik het verkeerd had, maar toen luisterde ik niet goed en was al bezig met een passend geneesmiddel in plaats van te luisteren naar de hulpvrager.

Een ander signaal was toen ik de eerste keer voor een orkest stond om te leren dirigeren. Ik voelde de goodwill en dirigeerde de bladeren van de bomen. Twee jaar geleden, toen ik mezelf toestond om hooggevoelig te zijn, ben ik boeken gaan lezen over hooggevoeligheid.

Veel testen gedaan waarvan er een aantal aangaven dat ik licht hooggevoelig was. Dat heb ik als onjuist ervaren. Niets ’licht’ gevoelig, heel hooggevoelig. Maar die testvragen riepen bij mij weer andere vragen op:
ik vond de testvragen verkeerd gesteld.

En wanneer ik overtuigd ben van iets ben ik erger dan een buldog, niemand krijgt mij van mijn overtuiging af. Toen ik mij ging richten op de vrolijke kant des levens besefte ik ook dat ik het heerlijk vond om overal kennis van te nemen. Ik genoot en nog word ik gegrepen door zaken waar ik niets vanaf weet.

Ik duik er direct in. Wat is er nog veel te doen. Ik heb aan zes levens nog niet genoeg. Ik wil hiermee zeggen dat ik diepe dalen en hoge pieken ken. Een bevriend arts zei eens tegen me: ’Wees er toch blij mee, kijk naar de fijne kanten van hoog sensitief zijn’.

Welnu, ik ben mij gaan toeleggen om te werken met homeopathie en HSPers. De mensen die ik al heb mogen helpen, krijgen vaak een middel als Phosphor. Dat is een geneesmiddel dat past bij iemand die, net als ik,
met een radar op het hoofd loopt.

In de stad is het haar -meestal- te druk. Te lawaaiig. Het nieuws op de tv kan maken dat de slaap niet gevat wordt. Van tevoren worden er al signalen op gevangen als er iets op stapel staat, wat niet leuk is. Dat kan ook weersgesteldheid betreffen.

Sociale contacten kunnen je doodmoe maken, de stem van iemand kan je doodmoe maken, zelfs hoe iemand loopt, kan je moe maken. Kortom, inpulsen van buitenaf daar reageert je lichaam op.

Als ik yogales geef, WEET ik wanneer iemand net iets vervelends heeft meegemaakt bij binnenkomst.
Steevast heb ik de dag van tevoren een visualisatie uitgezocht die precies past op die ervaring van mijn leerling de volgende dag, tenminste dat hoor ik nogal eens van de betreffende persoon.

Nu kun je twee dingen doen: er steeds mee bezig zijn, het accepteren en loslaten of de middenweg hierin kiezen.

Nieuwetijdskind Magazine

Ik ben in kennis gekomen met ’Nieuwetijdskind Magazine’. Veel lezenswaardige artikelen heb ik daar gevonden. En van de week lees ik een artikel van Patricia Akkermans en die opende mijn ogen voor een aantal zaken die ik jullie niet wil onthouden.

Patricia schrijft: 'Je hebt hoog sensitiviteit meegekregen omdat je er iets mee mag doen in het leven. Het is NIET de bedoeling om je af te zonderen van de wereld, je langdurig af te schermen of je tegen de wereld te beschermen. Want de wereld, dat ben jij ook. Wie jij bent, is jouw bijdrage aan het leven’.

Verderop schrijft ze:’Want hoezeer hebben we jouw sensitieve kwaliteit nu nodig in deze harde wereld’.
Einde citaat.

Ik raakte door deze en nog andere opmerkingen van haar geboeid omdat ik de HELE week iedere dag een ontmoeting of ‘stille‘ confrontatie had met dezelfde, zeer onwelkome persoon, waardoor ik van slag was. Ik was me aan het afvragen of ik mij niet meer moest gaan beschermen en hoe dan?

Wat had die gebeurtenis mij te zeggen? Vandaag kwam ik erachter: een heleboel. Ik ben weer gegroeid en hoe!

Ik zou bijna zeggen: wordt vervolgd.

Ik beveel het artikel van Patricia aan om helemaal door te lezen. Door haar artikelen ga ik mij nog veel meer inzetten wat betreft de Klassieke Homeopathie en Vingerreflexologie voor HSP´ers. Beide disciplines heb ik al succesvol kunnen inzetten om blij te zijn met deze gave:hooggevoeligheid.

En met trots zeg ik: ik ben er erg dankbaar voor. Ik zou het fijn vinden als er gereageerd wordt op de blog.
Vast zijn er in onze groep eveneens HSP´ers. Graag hoor ik vooral positieve zaken. omdat ik er zoveel gemopper over hoor.

Jantsje Dekker,
Klassiek Homeopaat