We kennen het allemaal, je moet enorm lachen en dat is nu net het moment dat er niet gelachen mag worden.

Reden te meer om nog harder in de lach te schieten. Met benauwdheid tot gevolg.

Herken jij jezelf in deze situaties?

Je schiet in de lach en je hand schiet voor je mond. Je probeert je in te houden maar je bent te laat. De lach is al naar buiten geflapt. Je baas en je collega’s kijken je geërgerd aan. Hoe durf je bij zo’n uiterst serieuze bijeenkomst!

Begrafenis

Ik heb goede herinneringen aan mooie en vrolijke begrafenissen. Tijdens de herdenking en het wegdragen van de kist is iedereen serieus. Maar bij de koffie daarna wordt er vaak hartelijk gelachen.

De lach is een uiting van spanning. Als je spanning opbouwt dan ontlaadt dit zich op enig moment. Of door een fysieke actie zoals rennen of slaan of door een emotionele reactie zoals huilen of lachen.

Tijdens de begrafenis van de voorzitter van ons koor – nog een jonge vent – was er een jongetje bij met het syndroom van Down. Ik meen me te herinneren dat het een neef van hem was.

Dit jongetje moest zo ontzettend huilen en bleef maar roepen en vragen waar Frank gebleven was. Verder deed niemand zoiets, maar eigenlijk deed hij wat we allemaal zouden willen doen. Volop uiting geven aan zijn verdriet.

Bij mijn oma’s begrafenis waren we met een kleine groep mensen. Zij werd 92 en de meeste mensen om haar heen hadden deze aarde al verlaten. Opa was zo’n 20 jaar daarvoor al vertrokken.

Samen met haar twee zoons, mijn vader en oom, hun aanhang en mijn neven en broer stonden we te wachten totdat we naar de aula mochten. Mijn jongste neef droeg een lange zwarte mantel, we waren in stijl.

De familie zag elkaar niet veel maar hadden dan wel altijd veel pret. Woordspelingen waren niet van de lucht. We schoten allemaal in een hele hartelijke lach toen mijn neef naar de kist stapte en als een volleerde
Hans Klok met een zwaai van zijn lange jas riep: 'truc met de kist'.

Oma had dit grapje zeker kunnen waarderen.

Openbaar vervoer

Je gedraagt je als een heer. Als je alleen een bushalte nadert en er staan meer mensen dan zijn er een paar regels. Je gaat niet binnen iemands zone staan. Je valt ze niet lastig met praatjes – hooguit met een korte vraag om de tijd of de weg – en je gaat zeker niet zomaar staan lachen.

We lachen als we vastgeroeste patronen doorbreken. Ook hier weer om de opgebouwde spanning op te lossen. Daarom zijn er filmpjes en flashmobs waarin juist wel zomaar gelachen wordt in de bushalte.

Onderstaand filmpje dat gemaakt is bij mijn collega Luc van Imschoot in Vlaanderen is daar een vrolijk voorbeeld van.

Wat je moet doen als je niet mag lachen?

Tja, ik zou het liefst gewoon toch wel lachen. Maar als het echt niet kan en je voelt dat je in een slappe lach schiet dan helpt het om te denken. Denken 'waarom lach ik nu precies' en 'waarom denk ik dat dat zo leuk is'. 

Als je probeert te denken 'ik mag niet lachen' dan is dat olie op het vuur. Denk dat dus niet.