Heb je 'm al gezien? Heb je 'm al?

Of ben je er zelf al een...

Ongetwijfeld ken je de Tamagotchi nog. Een Japanse vinding uit 1998 bestaande uit een kleine ovale computer aan een sleutelhanger. Bij de start werd een ei ‘geboren’ en door op de juiste tijden op verschillende knopjes te drukken kwam er uit het ei een virtueel huisdier. 

Het beestje moest vervolgens op tijd eten, drinken, verschoond worden, zelfs een knuffel en spelletje telden mee. Miljoenen Tamagotchi's zijn er verkocht.

En wij als volwassenen vonden het eigenlijk maar onzin. Het was natuurlijk maar een speeltje en leg het nu even weg. Ja ja, totdat je verzocht werd om zelf op een Tamagotchi te letten, nou dan kwam je er wel achter dat het geen onzin was.

Als je namelijk even niet oplette en tijdig de nodige knopjes indrukte, ging het huisdiertje dood en leg dat daarna maar uit aan het eigenaartje.

Grappig genoeg zie ik tegenwoordig iedereen met Tamagotchi's, jong en oud. En dat in de vorm van een smartphone. De hele dag kijken ze ernaar, moeten ze kennelijk op knopjes drukken en interactief bezig zijn. Bang zeker dat hun Tamagotchi anders doodgaat.

Of is het juist omgekeerd? Zijn ze bang dat ze zelf doodgaan als ze even een moment geen sms, whatsapp,
like of een ouderwets e-mailtje of nog ouderwetser een telefoongesprek krijgen?

Vandaag zat ik in een bespreking met een persoon die voortdurend naar het schermpje zat te kijken of hij niets miste. Volgens mij heeft hij in ieder geval een interessant gesprek gemist en heb ik naar een Tamagotchi zitten kijken die werd opgeladen door zijn smartphone.

Ik schrijf dit nu met uitzicht op een tafel waar drie heren in overleg zitten en alle drie met hun eigen telefoon bezig zijn. Waarom zit je dan bij elkaar? Wellicht ook herkenbaar: mensen die voortdurend foto’s posten om anderen te laten zien dat ze het leuk hebben.

Voortdurend zijn we bezig met andere dingen, anders dan die op dat specifieke moment gebeuren. We vinden dat kennelijk belangrijker? Onze aandacht wordt afgeleid en daardoor doen we eigenlijk niets met 100% aandacht.

We leven hierdoor een afgeleid leven. Oorzaak van veel fouten, miscommunicatie, irritatie, onbegrip, stress,
noem maar op. Zaken die overigens aansluiten en met veel energie weer moeten worden gecorrigeerd,
als dat nog lukt.

Een eerste stap om meer grip op je eigen effectiviteit krijgen, is dus eigenlijk heel eenvoudig. Laat je wat minder verleiden door alle digitale afleiding en concentreer je op hetgeen nu gebeurt. Je zult zien dat de levende wereld om je heen zeker de moeite waard is.