Als iemand een kleine opmerking tegen je maakt, kan dit later een grote impact op je hebben.

Je denkt er nu eigenlijk nooit meer aan en vergeet het.

Totdat ze op een goede dag ineens terug in je herinnering komen.

Zo herinnerde ik me een tijdje geleden plotseling twee uitspraken uit mijn middelbare schooltijd.
Floep, daar waren ze:

'Zij is verliefd op zichzelf'.
'Zij denkt dat ze mooi is'.

Vriendinnenkring

Jammer genoeg kreeg ik geen duidelijk gezicht voor mijn geestesoog. Ik weet dus niet meer wie dit destijds over wie heeft gezegd. Maar het moet iemand uit mijn vriendinnenkring zijn geweest die schamperde over iemand erbuiten.

De gedragscode toon, de neergetrokken mondhoeken en de afkeurende blik. Die herinner ik me dan weer wel.

Gedragscodes

Dergelijke opmerkingen heb ik onbewust als belangrijke informatie opgeslagen, informatie over hoe ik moet zijn om niet uit boot te vallen, om mee te mogen ‘spelen’.

Aha, je mocht dus niet verliefd op jezelf zijn of jezelf mooi vinden. Zo verzamelde ik - net als iedereen - aan de hand van allerlei opmerkingen over fout en slecht, goedbedoeld advies en wat dies meer zij een heel scala goed gedragscodes.

Wegpoetsen

Helaas vallen sommige kwaliteiten waarover ik van nature beschik niet in de categorie goed gedrag. Om er eentje te noemen: ‘emotioneel’ zijn. Hoe vaak ik in de bioscoop mijn tranen zo onopvallend mogelijk heb weggepoetst voordat het licht weer aan ging…

Ik dank God op mijn blote knieën (zoals mijn moeder haar geluk altijd verwoordde) dat ik er nooit in snikken - met van die lange halen - ben uitgebarsten.

Vurigheid

Of neem: vurigheid. Waar een ander de humor aan haar kont heeft hangen, hangt bij mij vurigheid. Het zit in mijn natuur. Niks aan te doen. Maar bijna ondoenlijk om die in toom te houden. En dat moet wel als je je rondje als vrouw, bijvoorbeeld op de werkvloer, met succes wilt meedraaien.

Voluit leven

Gelukkig beschik ik, zoals iedereen, ook over kwaliteiten die wel in de smaak vallen. De mijne: deadlines halen, goed kunnen argumenteren, kritisch zijn, oog voor detail, hoofd- van bijzaken onderscheiden, vinger op de zwakke plek leggen, dat soort zaken.

Die kwaliteiten heb ik dan ook voluit geleefd. Nou ja voluit... Ik heb altijd alle zeilen moeten bijzetten om niet emotioneel (of vurig emotioneel) te worden tijdens serieuze gesprekken, discussies of borrelpraat. En lang niet altijd met succes.

Mijn mandje met goed gedragcodes weerhield me ervan onvoorwaardelijk te houden van wie ik was: er was immers altijd wel iets niet helemaal goed aan mij.

Overgang

Totdat de overgang zich aandiende. Toen lukte het me niet meer. Dat onderdrukken van allerlei natuurlijke kwaliteiten. Bij het minste of geringste werd ik emotioneel, schoot ik uit mijn slof, veegde ik de vloer met je aan.

Perzik

Ik was mijn oude vertrouwde zelf kwijt, dacht ik. Maar dat oude vertrouwde zelf was nog nooit helemaal zichzelf geweest. Dat onderdrukken van delen van mezelf (en er op neerkijken), heeft me bovendien ontzettend veel energie en zelfvertrouwen gekost.

Als geboren granaatappel heb ik mijn halve leven lang geprobeerd een perzik te zijn. Hoe gek kun je zijn.

Heftige opvliegers

Veel vrouwen die in deze levensfase zitten, zitten in hetzelfde schuitje. Zeker de vrouwen met een verantwoordelijke hectische baan. Hoe meer we hebben geprobeerd te zijn wie dachten dat we moesten zijn (bewust en onbewust), des harder ons hele systeem schreeuwt: het is echt tijd dat je gaat houden van wie je bent.

Signalen daarvan zijn heftige opvliegers, depressieve gevoelens, oververmoeidheid, slapeloosheid, angsten… tot en met gebrek aan zelfwaardering.

Saron Petronilia