Valentijnsdag, wat een onzin, hoewel in mijn hart... Vandaag is het weer zover, Valentijnsdag!
We worden al weken overspoeld met reclames en romantische films.
Zover ik mij kan herinneren deden wij, nuchtere Hollanders, hier toch een jaar of vijftien geleden niet aan mee. Maar de commercie heeft veel invloed gehad en er is bijna geen ontkomen aan.
Was het eerst een anonieme liefdesverklaring aan de man of vrouw van je dromen, nu is het een dag waarop geliefden elkaar extra aandacht geven en dit onderstrepen met een cadeautje.
Als ik google op Valentijnsdag, dan lees ik bij Wikipedia diverse legendes over het ontstaan en het feit dat men in de Verenigde Staten, uit commercieel oogpunt, begon met het verleggen van de nadruk van anonieme liefde naar liefde.
Wat een onzin eigenlijk dat we ons deze dag op laten leggen. Wat nu als één van de twee niet romantisch is ingesteld. Dat is volgens mij in veel gevallen de man. Ja toch? Wordt het dan niet een geforceerd iets waarbij de vrouw steeds weer terloops laat vallen dat Valentijnsdag eraan komt? Met andere woorden... ‘Waag het niet te vergeten’!
Herkenbaar dit soort signalen aan de man? Zo kan deze dag ook een teleurstelling worden. En wat als je alleen bent en geen kaart krijgt van een aanbidder? Voel je je dan niet zielig omdat dit extra benadrukt wordt op deze dag? Zoals ook voor veel mensen de Kerstdagen moeilijk zijn.
Tegenstrijdigheid
Erg tegenstrijdig allemaal, zoals zoveel dingen in het leven. Net zoals de kwestie trouwen. Aan de ene kant wordt er gedaan alsof het een unicum is en vervolgens vertellen mensen over hun huwelijk alsof ze levenslang hebben gekregen.
Van gescheiden mannen hoor ik regelmatig, dat ze niet meer de fout willen maken om nog een keer te trouwen en het prima vinden om alleen te zijn. Toch proef je uit hun verhaal sterk het verlangen naar een nieuwe serieuze relatie. Weer die tegenstrijdigheid.
Ik praat ook uit ervaring. Als ik alleen ben, verlang ik naar een leuke man en ben tegelijkertijd ook bang voor sleur. Mijn vrijheid is enorm belangrijk, maar besef steeds meer dat vrijheid en eenzaamheid dicht bij elkaar liggen. Zijn we soms te veeleisend?
Is het gras bij de ander niet altijd groener? Hoeveel intenser beleef je de dingen als je het met iemand kan delen. Weten dat er iemand voor je is en voor wie jij ook heel belangrijk bent! Het gevoel dat ik hierbij heb, ervaar ik in dat schitterende lied van Claudia de Breij 'Mag ik dan bij jou ….'!
Die geborgenheid willen we volgens mij allemaal, maar hoe kan je balans houden en elkaar niet te veel verstikken? Of het juist verkeerd doen door elkaar te veel los te laten waardoor je de band verliest en langs elkaar heen leeft.
Toch stille hoop
Ik denk dat het moeilijker wordt naarmate we ouder worden. We hebben zoveel ervaring opgedaan dat we precies weten wat niet willen. Ik vraag me regelmatig af wat ik dan wel wil. Laatst las ik de tekst dat ‘de man van je dromen niet de man is die aan je eisen voldoet, maar de man is voor wie jij jouw eisen laten varen’.
Stoer vertel ik dat ik een heerlijk leventje heb en Valentijnsdag onzin vind. Echt waar? Hoop ik toch niet stiekem, dat er vrijdag een kaart in de bus ligt van een hele leuke man die mij de liefde wil verklaren. Enfin, Disfruta la Vida, lach, leef, droom en wees gelukkig en besef ook dat je fijne vrienden en vriendinnen onmisbaar zijn en focus je niet te veel op die ene!
