Roddel jij weleens? Nee? Ik wel.

En ik moet toegeven, dat het best heerlijk is,
even ongegeneerd roddelen. Erg, hè?

Geruisloos

Kort geleden zat ik in een bijna geruisloze trein. Een paar stoelen achter mij zaten een man en een vrouw te praten, ietwat luid. Ik kon me niet goed op mijn boek concentreren en luisterde onwillekeurig toch naar hun gesprek. Ze waren aan het roddelen over Ilse.

Om de beurt vertelden ze iets over Ilse, waaruit bleek hoe dom Ilse was en hoe fout. Het ging maar door.
En maar door. Na een kwartier bleken de verhalen nog niet uitgeput. Maar ik wel. Ik werd er moe van.
En vooral verdrietig. Er zou toch wel íets positiefs aan Ilse te ontdekken zijn?

Excuses

Ik dacht na. Zou ik er wat aan kunnen doen? Ik vond het heel vervelend, maar kon me er niet voor afsluiten. Plotseling stond ik op, liep naar hen toe en vroeg: ‘Zouden jullie iets zachter willen praten? Ik word een beetje verdrietig van al die negatieve verhalen.’ Ze keken mij verbaasd aan, boden hun excuses aan en ik liep terug naar mijn plaats, best wel een beetje trots op mezelf.

Opgelucht

En het werkte. Ze begonnen elkaar leuke verhalen te vertellen. En wat nog mooier was, de toon werd een stuk positiever, alsof ze zich er zelf ook beter bij voelden. Opgelucht haalde ik adem.

Roddelen, zal ik het nu nooit meer doen? En jij, roddel jij stiekem toch ook weleens? En doe jij het na het lezen van dit verhaal nooit meer?

Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Of in de trein.