VET... en nee, ik bedoel niet ‘vet cool’, ‘vet hard’ of ‘vet gaaf’,
ik bedoel echt VET. Buikvet om specifieker te zijn. Ordinair buikvet.
Het goedje waar ik, tot mijn spijt, iets te veel van heb. ietsjes maar (haha). Mijn fysiotherapeute noemt het heel lief: het warm-houdkussentje voor mijn six-pack.
Nu ben ik een koukleum en de winter komt eraan, dus een warmhoudkussentje is nooit weg, maar ik doe ik net zo lief een dik vest aan. Wat ik overigens ook aan heb, omdat ik, zoals ik al zei,
een koukleum ben.
Buikvet
Buikvet dus. Ik heb ooit bij een farmaceutisch bedrijf gewerkt dat een medicijn heeft dat het afvallen bevordert. Om het ‘buikvet’ voor de artsen echt zichtbaar te maken, konden de artsenbezoekers beschikken over een klomp namaak vet. Het zag er echt uit, om beter te zeggen: het zag er niet uit. Ik zal verder niet in details treden, want dan ben ik jullie als lezer direct kwijt.
Ik heb gelukkig meerdere excuses voor dat buikvet:
- ik slik medicijnen waar ik dikker van ben geworden (staat in de bijsluiter)
- hardlopen cq fanatiek sporten wil ik wel, maar mijn lijf niet
- ik ben veel thuis en daar staat het koekblik me toch wel erg uitnodigend aan te kijken
- ik heb een dochter die naast voetbal, appen en nagels lakken, ook cupcakes bakken als hobby heeft (en die cupcakes moeten natuurlijk ook gegeten worden)
Maar goed, het vet zit er en het gaat voorlopig nog niet weg.
MRI & foto’s
Ik heb mijn eigen buikvet nog nooit echt gezien, vanbinnen bedoel ik dan. Zo van buiten zie ik dat buikje vaker dan me lief is.
Nu kreeg ik vorige maand een MRI van mijn rug (voor rugklachten en niet voor de MS), de MRI werd gevolgd door een foto.
Tijdens de MRI lag ik op mijn rug, volledig gekleed, dus niets aan de hand. Voor de foto moest ik het een en ander uittrekken en op mijn zij gaan liggen (niet mijn meest fotogenieke kant vind ik zelf). Ik probeerde nog om mijn buik in de houden, want er liep daar toch een knappe, jonge arts rond!
Dat buik inhouden lukte niet helemaal, want ik moest ook nog mijn adem inhouden enzo. Maar goed, foto gemaakt en de arts zie ik toch niet meer terug.
Kussentjes en schaamrood op de kaken
Vorige week had ik een gesprek met mijn neuroloog. Hij liet mij de MRI en de foto’s zien. Ik zag op de foto mijn ruggengraat (daar ging het om). Ook zag ik, met het schaamrood op mijn kaken, iets wat er uitzag als een kussentje voor mijn buik en als een kussentje op mijn rug.
Het leek mijn dikke warme vest wel, maar dat had ik toen niet aan. Sterker nog, bij de foto moest alle bovenkleding uit. Ik heb niet meer gehoord wat de neuroloog mij verder vertelde. Zag alleen maar die 'kussentjes', geen idee wat hij me vertelde.
Ik probeerde bij het afscheid nemen nog wel even mijn buik in te houden, tot ik besefte dat de goede man mijn foto natuurlijk al uitgebreid had bestudeerd. Die jonge, knappe arts ook. Ze hadden de foto niet alleen bekeken, maar ook besproken, ben ik bang. Toch maar van de koekjes afblijven (die pillen heb ik helaas nodig).
Nieuw medicijn en afvallen
Er is een heeeeel klein lichtpuntje. Als er in de krant iets geschreven wordt over nieuwe medicijnen voor neurologische ziektes, zoals MS, Parkinson, maar ook Alzheimer, lees ik dat aandachtig door. Als een medicijn voor het ene werkt, wordt met hetzelfde medicijn vaak ook onderzoek gedaan naar andere, aanverwante ziektes. Je weet maar nooit.
Het bericht ging over een medicijn voor Alzheimer, het onderzoek ging een nieuwe, verdere fase in en men was hoopvol.
Ik ook. Uiteraard hoop ik dat er op deze manier een medicijn voor MS gevonden wordt.
Dit was niet alles: volgens de krant had het medicijn wel een vervelende bijwerking. Patiënten vielen kilo’s af. Kijk, dat noem ik nu goed nieuws!
Ik hoop echt dat dit medicijn ook voor MS werkzaam zal blijken te zijn. En dan…… eindelijk van dat warmhoudkussentje af. Dikke truien heb ik genoeg.
