De tafel was met zorg aangekleed, alleen het bestek miste nog. 'In Iran eten we de rijst met een lepel,'
zei ze trots. Ik verheug me er al weken op om eindelijk met mijn handen te mogen eten en camoufleer de lichte teleurstelling met een glimlach.
Buiten, in de eerste herfstkou, de winkelstraat bijna onbeweeglijk en de Lieve Vrouwentoren impone-rend in haar pracht. Binnen in de kamer een paar Perzische tapijten met duizend handgemaakte knopen, dun en verfijnd, de getuigenis van een oude beschaving en traditie.
Op tafel uitgestald de verschillende Iraanse gerechten bedekt met zilveren deksels, zacht pruttelend op het vlammetje van de schotelwarmer. De ruimte vullend met knusheid en geuren van oosterse magie.
De gebraden kip verzakt in kruiden en specerijen (morg zafroni), het vruchtvlees van de aubergines, gegrild en doordrenkt met het vocht van verse tomaten (mirzagasemi), het lamsvlees en de bleekselderij (khorosh karafs), de gemarineerde olijven (zetun parvarde) en de yoghurt op smaak gebracht met komkommer en muntblaadjes (mastkhyar).
Alles op parade, geduldig aan het wachten voor de warme soep met gerst, wortel en kippenbouillon (soep jo).
Rijkdom kan zo eenvoudig zijn
Het trage tempo in de eetkamer werd opeens versneld. Onze gulzigheid kon niet wachten. De lege soepborden werden opgeruimd, de deksels verwijderd, de rijst kwam triomfantelijk op tafel. Twee verschillende soorten rijst eigenlijk, één bedekt met een dunne laag gemalen saffraan (cholo), de andere rijst versiert met streepjes rozijnen, amandelen, pistache, druif en berberis (morasa polo).
En aan tafel het genieten van alle smaken, maar vooral van het samenzijn. Een zacht en rustig fluisteren van gedachten en emoties, het uitwisselen van ervaringen. Achter onze woorden en geleefde gezichten ging een wereld van ongekende paden en cultuur schuil.
Ja, samen eten verbindt mensen.
