Met iets meedoen is belangrijker dan winnen
of zo…
Fuck dolfijnentrainer. Ik heb echt de leukste baan ter wereld!
En één van de grote voordelen van het werken met wijn is toch wel dat je - goddank - nooit uitgeleerd bent.
'Education isn’t something you can finish' - Isaac Asimov
Om te groeien als professional moet je jezelf blijven uitdagen. Dus ik me opgeven voor de WOSA Sommelier World Cup. Mijn kansen zijn nihil; ik bevind mij in werkelijk belachelijk goed gezelschap van de jonge en gemotiveerde wijn-nerds van deze tijd, met de stof uit hun vinologenopleiding nog knisperend vers in het frisse goedgetrainde geheugen.
Het gaat in mijn geval dus niet om de knikkers, maar om het spel. Voor mij, - als eeuwige laatbloeier - zijn deze wedstrijden vooral een hele goede motivatie om mezelf te blijven ontwikkelen, te blijven studeren, te blijven doorleren.
Mezelf figuurlijk onderdompelen in wijn is hard werken en genieten tegelijk en die persoonlijke en professionele groei is dan ook eigenlijk gewoon al meteen dikke winst. Hop, in the pocket. Dus toch knikkers.
Caepse druyven
Het thema van deze wedstrijd is Zuid-Afrika. Liefhebber was ik al. Kenner ben ik aan het worden.
Rijtjes stampen van Regio’s, Districts, Wards en Estates. Mijn historische kennis opfrissen: de VOC,
Simon van der Stel, Hugenoten en apartheidspolitiek.
Én leuk; Zuid-Afrika is het enige land dat het begin van de wijnbouw zo nauwkeurig kan aanduiden. Want op
2 februari 1659 schreef Jan van Riebeeck in zijn dagboek:
'Heeden is Gode lof van de Caepse druyven d’eerste mael wijn gepaerst'.
Zuid-Afrika is het land van de microklimaten. Microklimaten, die - dankzij de beschutting door bergketens,
de koude Golfstroom die vanaf de Zuidpool langs de westkust trekt, het kruisen van de Atlantische Oceaan en de Indische Oceaan, de gevarieerde steenformaties van kiezel, zandsteen, graniet, grind, leem en kalk en dankzij de ligging van hellingen en valleien - voor verschillende druivenrassen elke keer optimale resultaten kunnen leveren.
En Zuid-Afrika is het land van de mooie woorden: Steen voor Chenin Blanc natuurlijk, maar ook Papegaaiberg, Bottelary, Agterkliphoogte, Piekenierskloof, Klapmuts, Doornkraal en Hanepoot Riesling. Zuid-Afrika en ik;
het was liefde op het eerste gezicht.
Ik maar roepen dat ik niet meedoe om te winnen, maar hoe meer ik leer, beleef en proef, hoe meer ik uiteindelijk nog maar één ding wil: naar Zuid-Afrika! En laat dat nou net de prijs van deze wedstrijd zijn.
De lijdensweg van het blindproeven
Bij braaf studeren hoort ook de voorbereiding op het onderdeel blindproeven. Moeilijk, dus ik troost me maar met wat Harold Hamersma ooit over blindproeven schreef: 'De Engelsman Harry Waugh, wijnhandelaar, docent en voormalig directeur van het beroemde Château Latour werd ooit gevraagd: 'When was the last time you mistook a Bordeaux for a Burgundy'? Waarop Waugh antwoordde: ‘Not since lunch'.
Er zit niets anders op dan oefenen, oefenen en oefenen. Dus na een middagje aantekeningen makend aan de paperassen gezeten te hebben, is het tijd voor een nieuw glas. Vriendin Wendy levert mij flesjes in aluminiumfolie.
Hmmm, vol exotisch fruit, mango, witte perzik, honing, rins. Redelijke zuurbalans, niet superjong?
Wel behoorlijk alcoholisch. Korte finish; eerst mooi sappig, daarna vettig, beetje weeiig mondgevoel.
Chenin Blanc, definately. Maar waar komt dat alcoholische bittertje vandaan?
Toch een blend? Of misschien wel een 2010 met z’n hete, droge zomer? En waar zijn mijn meerkeuze-antwoorden? Vriendlief onthult de wijn; Chenin Blanc. Oude Kaap, Reserve Collection. Veel te moeilijk gedacht, met m’n blend. Het was eigenlijk een makkie, vandaag.
Maar ook makkies spoelen we in Huize Hofkamp niet door de gootsteen. Dus wordt er op dit moment een pastasalade in elkaar geknutseld, met gerookte kip, feta en mango. Gaat ie prima bij; tijd om de studieboeken aan de kant te schuiven.
