Een van de voordelen om oud te worden, is het verscherpen en het kristalliseren van onze herinneringen.
Als je jong bent ben je alleen op de toekomst geprojecteerd, de betoverende kracht van het onbepaalde.
Heb je geen tijd en geen zin om achterom te kijken naar jouw leven
Op een zekere leeftijd (bewust of onbewust, ook gedwongen door jouw wijsheid) ga je meer in jouw verleden kijken, naar wat je wel en niet gedaan hebt, jouw overwinningen en verliezen.
Ook bijzonder: vele fragmenten van het leven, vooral de onbelangrijkste, komen opeens terug, verscherpt en schoongemaakt van al het onnodige, kristallen geplakt aan jouw hart.
Herinneringen zijn een eerbetoon aan het leven, de enige manier om te herleven wat verdampt is. Weet niet precies waarom, maar de laatste tijd denk ik terug aan mijn periode in Wijk bij Duurstede.
Zo lang geleden, 25 jaar. Ik was net in Nederland, mijn idealen en mijn liefde aan het volgen, proberen een richting te geven aan mijn leven.
We gingen regelmatig bij Gerard en Sophie eten, de ouders van mijn vriendin. Ze waren mooi samen, ze vulden elkaar precies aan. Sophie, lief en zacht, geduldig en vrouwelijk; ze kon niet heel goed koken, maar haar vlees was altijd mals en haar bami meer dan appetijtelijk.
Gerard was introvert, droger en vaak een bromsnor, maar hij wist hoe de wereld draaide en door zijn wijsheid zag ik mijn vader terug in hem. Daarom had ik hem zo lief.
De tafel was altijd goed gedekt met nieuw en schoon linnen, de kaarsen midden op tafel en de zout- en peperpotjes als pionnen op een schaakbord. Onmisbaar op tafel de Maggi en het vlammetje voor de jus of de satésaus. Vlak bij mijn bord, aan de rechterkant een glaasje wijn of een biertje.
Aan het eind van de maaltijd werd er altijd een toetje geserveerd, soms een yoghurtje of een griesmeelpudding, vaak een vanillevla. Zal niet vergeten; het geluid van het geperste karton en de consistentie van die blubberige massa: geel, zonder smaak en zonder de zwarte puntjes van vanille, dikker dan erwtensoep.
Gerard was dol op die vla en ik ook eigenlijk, vooral de zoete siroop die wij gulzig over de vla goten, straf en een geluk voor mijn tandarts.
Grappig, jaren later, als kok, bied ik soms aan mijn gasten mijn zelfgemaakte vanillevla met verse frambozen en een strakke coulis aan. Zo gaat het in het leven.
Ik wijd uit. Hieronder het recept voor mijn vla.
Vla met vleugels
Benodigdheden voor 8 personen:
500 g room gemengd met 500 g volle melk
140 g suiker
2 vanillestokjes
50 g custardpoeder
4 eidooiers
Bereiding
In een kom, met behulp van een garde, roer de custardpoeder, de eidooiers en 100 g melk/room door elkaar tot een glad papje (compositie).
Snijd de vanillestokjes open, schraap het merg eruit en voeg het stokje plus het vanillemerg toe in een pan samen met de melk, room en suiker. Breng het geheel zacht aan het kook.
Giet een beetje heet mengsel melk-room door een dunne zeef over de koude compositie, roer dit goed door en giet dit vervolgens bij de hete melk. Laat de vla op laag vuur, onder voortdurend roeren een paar minuten zachtjes doorkoken en intrekken tot de gewenste densiteit.
Laat afgedekt afkoelen. Roer met een garde af en toe door om te voorkomen dat zich een vel op de vla vormt.
Serveren de vla in mooie glaasjes met een kroontje van frambozen, frambozen coulis en een takje verse munt voor het kleurcontrast.
Buon appetito!
