Ik bedoel hiermee in eerste instantie niet de boeken. Alhoewel deze mij wel een paar rode oortjes hebben bezorgd. Zodanig dat ik deze boeken in de woonkamer wel beetje verdekt opborg. Ik wilde niet dat mijn twee –bijna- pubers deze boeken in een onbewaakt moment uit de kast zouden halen. En ongetwijfeld met nog rodere zouden gaan lezen. Welnu dit is me gelukt (denk ik, hoop ik tenminste).
Grijs haar
Nee, het gaat mij om 50 tinten grijs haar. Ik schijn er al behoorlijk wat te hebben. Bij mijn pony zijn het er zo weinig, dat ik ze er met een pincet uit kan trekken, waardoor in de spiegel een naturel bruinharige me tevreden aankijkt. Hoezo grijze haren, ik heb ze nog niet en mijn haar verven is nog lang niet aan de orde. Ik leef soms heerlijk in die waan.
Tot het moment dat mijn zoon (die inmiddels langer is dan ik en dus een blik van bovenaf kan werpen) tegen me zei: "mam, je hebt best veel grijze haren”. “Waar dan?" vroeg ik verschrikt. “Nou, gewoon boven op je hoofd!” Oeps. Maar goed, boven op mijn hoofd kan ik niet kijken en toen ik onlangs bij de kapper was, zei de kapster: “het valt nog best mee met uw grijze haren.” Kijk dat noem ik nou klantenbinding.
Kleurspoeling?
Op het schoolplein hadden we het er pas nog over. Twee andere moeders liepen kritisch een rondje om me heen. Hun reactie loog er niet om: “Ik wil best jouw haren een keertje verven.” zei de eerste. De tweede: “Je kunt ook gewoon beginnen met een kleurspoeling. Ik zou donkerbruin nemen als ik jou was, dat dekt beter.” De derde leefde met me mee (ze is een leeftijdgenootje, de andere moeders zijn iets jonger) en zei: “Ik ga mijn haren pas verven als ik 50 ben.” Kijk, daar hou ik van, dat was namelijk ook mijn voornemen. Ik blijf dus trouw bij de spiegel de grijze haren eruit halen die IK kan zien. De overige zie ik niet, en wat ik niet zie, is er niet. Als ik 50 ben kan een kleurspoelinkje altijd nog.
De kop in het zand steken, heet dit geloof ik. Jammer dan, ik wil geen grijze haren krijgen van het tobben over grijze haren… die ikzelf niet zie.
