Omdat ik niet meer kan werken, heb ik meer tijd om te lezen. En zolang mijn ogen dit nog toelaten, lees ik veel en graag. En omdat ik niet meer werk, heb ik eindelijk tijd om mij aan te sluiten bij een leesgroepje.
Leesgroep
De andere vrouwen van dit leesgroepje (het zijn alleen vrouwen) werken ook niet meer. Nee, ze zijn niet ziek, ze zijn met pensioen en hebben dus ook tijd om boeken te lezen. Daarnaast zijn ze druk met bridgen, golfen en tennissen. Kortom, ze staan nog midden in het leven. We komen om de zes weken bij elkaar, zo wisselen we de rollen van gastvrouw en van gespreksleidster af. En nee, de vijftig-tinten-serie staat niet op ons repertoire. Wij lezen het serieuzere werk; althans voor de leesgroep, privé is weer iets anders.
Vorige week waren ze bij mij te gast. Altijd heel gezellig: koffie, koekjes, bonbonnetje en praten maar. We discussiëren over het boek en over het leven.
Stipt om 12.00 uur gingen de dames weer naar huis en stipt om 12.00 kwam mijn dochter uit school om thuis een boterham te eten. Ze passeerden elkaar op de stoep.
Bejaardentehuis
“Mam.” riep mijn dochter verontwaardigt uit. Ze wist dat de leesgroep zou komen. “Het lijkt wel alsof het bejaardenthuis leegloopt.” Allemaal vrouwen met grijs haar en een tasje voor hun buik.”
Tja, zo had ik het nog nooit bekeken. Voor mij zijn het gewoon de ‘meiden’ van de leesgroep. En natuurlijk hebben ze tasjes bij zich, je moet toch ergens de leeswijzer, het boek en een leesbril in doen. En die grijze haren, die horen er gewoon bij, ze zijn immers geen veertig meer.
Maar gezien door de ogen van een 12-jarige (die haar moeder al oud vindt) moet het er inderdaad wel ‘bejaard’ uit hebben gezien.
Ik zal bij de volgende bijeenkomst vertellen over de reactie van mijn dochter. Ik weet zeker dat we er allemaal smakelijk om kunnen lachen.
