Mijn vriendin en ik hebben stellig met elkaar afgesproken dat we de rest van de maand geen geld meer uitgeven aan kleding. 

Dit is ons goede voornemen voor de maandag-morgen. Beiden klagen we dat we niks hebben om aan te trekken. Alles wat in onze kleedkamers hangt, vinden we stom en we beloven elkaar plechtig een grondige opruimactie.

Het goede nieuws daarvan is, dat er spontaan een soort ruilactie ontstaat.

Ilse komt met stapels ongedragen kleding aan. Een leren top, goede jeans, een stylische joggingbroek met studs, een suède bodywarmer afgezet met bont en een rood stiksel. En dit is nog maar het begin.
Ik neem een duik in mijn schoenenafdeling en vind daar zwarte laarsjes met franje die ik ooit net een maatje te klein gekocht had, een stoere bruine laars had ik ook nog ergens verdwaald staan, Ibiza stijl met een 13 cm kaarsrechte hak. Nooit gedragen vanwege te dikke kuiten. Zeer geschikt voor Ilse die met haar lange stelten alles aan kan. Mijn spijkerbroeken zitten te strak, dus ook daar gaan er een aantal van op de grote hoop. Die leuke frivole jurkjes vind ik ineens echt heel lelijk en besluit ook die niet meer te dragen. Eigenlijk vind ik niks meer leuk.

Het verleden

Mijn kantoor outfits die nog steeds in mijn kast hangen, doen me denken aan mijn glorietijden uit een voor mij, ver verleden, toen ik nog 24/7 als personal assistent werkte. Een tijd waarin ik dacht dat dat bedrijf, echt het allerbelangrijkste was in mijn leven. Een tijd waarin ik rustig om twaalf uur ’s avonds mijn bed uit gebeld kon worden voor een kleine wijziging in een ticket aan de andere kant van de wereld. Een tijd waarin de verkoop van dat bedrijf centraal stond in mijn leven en een tijd waar ik met drie telefoons opstond en naar bed ging en er mobieltjes uit mijn oren groeiden.

Ik kreeg ongeveer zo’n 100 mails per dag en de man waar ik voor werkte kreeg er nog veel meer.
Uiteraard beheerde ik zijn inbox ook. Ik maakte voor hem een onderscheid van wat belangrijk was en wat niet. Ik markeerde wat hij verplicht moest lezen, omdat er essentiële informatie in stond en dat maakte ik rood.

Van deze man heb ik mijn daadwerkelijke scholing gekregen. Hier kon geen enkele universiteit tegenop.
Van deze man heb ik alles geleerd wat ik moest weten in het grote bedrijfsleven. Met deze man had ik zware gesprekken, we maakten ruzie en we hadden heel veel plezier. Als hij een reisje had naar L.A., dan was het geen moeite teveel om even langs de Ugg store te gaan en voor zijn fantastische vrouw een paar boots mee te nemen en ook zijn geliefde P/A vergat hij niet.

Een man die in hooguit drie dagen van China naar India en rustig doorvloog naar de USA en gewoon direct daarna weer naar kantoor kwam. Ik had een hotline met de Russen en geloof mij, de P/A zijn van de rechterhand van Poetin is nog een stukje zwaarder dan P/A zijn voor de man waar ik voor werkte.

Ik heb serieus alles gezien in mijn leven als P/A.  Ik heb daar waar nodig mijn blouse iets te ver open gehad omdat dat beter was voor die mega grote zakelijke deal. Ik heb uiterst conservatief rondgelopen omdat dat weer beter was voor de andere partij die ook de deal wilden.

Ik heb eieren staan bakken voor een stelletje Koreanen. Ik heb gezelschapsdames geregeld voor buitenlanders. Ik heb duizenden contracten doorgelezen en als ik bij god niet wist wat er stond waren er gelukkig heel veel juristen die mij daarbij hielpen. Ik heb te maken gehad met afluisterpraktijken, waardoor we de slappe lach kregen en niet meer durfden te praten over de telefoon, behalve te zeggen: ’The eagle has landed.’

Afscheid

Toen kwam, exact nu twee jaar geleden, het moment waarop wij afscheid namen van dit bedrijf. Het doel was bereikt. Het bedrijf was in no time naar enorme hoogte gestegen en stond wereldwijd op de kaart. Onze taak zat er dus op. Samen namen we afscheid.

Ik moest mijn ringtone veranderen van mijn telefoon. Elke keer als mijn telefoon ging kreeg ik een adrelinestoot door mijn lijf. Ik werd zwetend wakker in mijn bed. Ik was onrustig en het heeft mij serieus een jaar geduurd om af te kicken van dit bedrijf en het harde werken.

Met de man waar ik voor werkte, heb ik nog steeds contact. Samen gaan we minstens 1 keer per maand lunchen in ons favoriete visrestaurant. We appen elke week om even te vragen hoe het gaat. Zodra één van onze kinderen een bijzondere mijlpaal bereikt, sturen we foto’s over en weer.

Onvoorwaardelijke vriendschap

De eerste periode konden we alleen maar over werk praten. Inmiddels praten we gewoon over allerlei zaken. Onlangs kreeg ik een lieve sms van hem. Daar schreef hij; ‘Hoe bijzonder is het, je bent van een collega in een dierbare vriendin veranderd.’

Deze paar simpele woorden hebben het dubbel en dwars waard gemaakt om zo hard te werken voor iemand. Dankbaar voor de ervaring, dankbaar voor deze werkrelatie die uitgegroeid is tot een vriendschap voor altijd. Zijn schat aan ervaring, waar hij mij deelgenoot van gemaakt heeft, draag ik altijd met me mee. We doen het beiden wat rustiger aan nu.

Mijn kantoor outfit, de vele jurkjes en pakjes, die flikker ik op een hoop. Die tijd is geweest.