Gehandicapten sportbond is gratis voor MS patiënten: dus ik ging schaatsen in Biddinghuizen.Het heeft zijn voordelen om ‘gehandicapt’ te zijn.
Zo is er de Gehandicapten sportbond en als MS-patient ben ik daar automatisch lid van. Kost niets. En omdat MS chronisch is, heb ik een lidmaatschap voor het leven. Deze bond organiseert jaarlijks een schaatsevenement in Biddinghuizen. Juist ja, die 5-kilometer lange schaatsbaan in de Flevo polder. Het evenement heet dan ook Flevo On Ice.
Gratis kaartjes
Als gehandicapte krijg ik maar liefst 6 gratis kaartjes. Met 1 actief schaatsend kind en dito vriendinnetje is dat dus mooi meegenomen. Het was mogelijk om bij deze gelegenheid schaatsen te huren, die van mij (lage noren) leken me, gezien mijn balans problemen, niet zo handig meer. Ik heb vroeger veel geschaatst, op echte lage noren, ik kon zelfs met 2 handen op rug en pootje-over in de bochten. Dat was vroeger. Echter, dez gelegenheid leek mij de kans om mij opnieuw op glad ijs te begeven. Het was heel druk in Biddinghuizen, ik zag mensen en kinderen met rolstoelen, rollators en van dies meer zij.
Aangekomen bij de schaatsbaan, ik had mijn eigen rollator meegenomen, ging ik maar op zoek naar de gratis leenschaatsen. Mijn dochter en haar vriendinnen waren al lang vertrokken. Het kostte me enige moeite om door de mensenmassa heen te worstelen en nog meer moeite om de schaatsen aan te krijgen. Uiteindelijk lukte het me, met behulp van omstanders en met behulp van mijn rollator, op het ijs te komen. Inmiddels was mijn dochter ook gearriveerd, zij had er de 1e vijf kilometer al op zitten. Ze moedigde me aan. Ik heb het echt geprobeerd, ik bedoel om te schaatsen.
Moeizaam
Mijn benen vonden het te koud, te glad of hadden andere smoesjes. Kortom, ze wilden niet. Heel bizar, mijn benen weigerden om te schaatsen. Ik probeerde het een paar meter (ik dacht 10, volgens mijn dochter waren het er maar 2) en moest toch opgeven. Ik voelde me alsof ik 90 was, maar ik had het geprobeerd. Op naar de kant dan maar weer. Schaatsen weer uit zien te krijgen, terug hobbelen naar de schaatsuitleen en daarna was er gelukkig warme chocomelk. Wat kan een mens daarvan opknappen. De rest van de middag heb ik wachtend in de rij voor de –gratis- worstenbroodjes, de poffertjes en de erwtensoep doorgebracht. Schaatsen lukte niet, maar ik ben wel buiten geweest en de poffertjes waren heerlijk.
Mijn dochter heeft zich prima vermaakt en vroeg op de terugweg: ‘mama, gaan we volgend jaar weer?’. Gelukkig ben ik volgend jaar ook nog ‘gehandicapt’ dus waarschijnlijk mag ik dan volgend jaar weer kaartjes bestellen. Is er nog iemand blij mee, met mijn MS bedoel ik. Ik werd dan op mijn beurt weer blij met het compliment van mijn dochter: ‘mama, wat goed van je dat je geprobeerd hebt om te schaatsen’.
