Toen mijn vader overleed, mijn moeder was 5 jaar daarvoor overleden, heb ik tegen mezelf gezegd: NU is het mijn beurt, Nu ga ik de dingen doen die IK leuk vind. Tijd vrijmaken voor jezelf? Wat is dat eigenlijk?
Alleen mijn man begreep het. En staat achter mij, klaagt nooit over die snelle hap die hij 's avonds voor zijn neus geschoteld krijgt. Pakt in het weekend ook de toiletborstel. Nu ik het zo opschrijf, heb ik toch een hele fijne man. Soms zie je dat niet.
Dan de reacties van vrienden, kennissen, en andere gezinsleden. Hoezo kun je geen koffie komen drinken, Mam er liggen geen schone onderbroeken in de kast. Ben je echt te moe om 's avonds op visite te komen? Mam, kun je mijn bureautje niet komen schilderen? Wat doe je dan de hele dag/week?
Eerst had ik daar last van, een schuldgevoel, jullie kennen dat denk ik ook wel. Moet je toch niet gaan of even toch maar dat bureautje schilderen.Even, even, even. Dat woord alleen al. Nee, niet meer.
Ga je boodschappen doen in het dorp, krijg je opmerkingen van sommige bekenden. Denk aan jezelf, werk niet te hard, vergeet je gezin en vriendinnen niet, want dat is het belangrijkste in het leven. DAAR word je dan van verweten of voor gewaarschuwd. Gewoon de omgedraaide wereld voor mij, Want dat had ik altijd gedaan.
Voor jezelf kiezen
Als je nooit voor jezelf gekozen hebt, wordt het heel moeilijk geaccepteerd, want dan ben je veranderd en ja… inderdaad, maar ik ben nog steeds dezelfde persoon, alleen mijn doelstellingen en prioriteiten zijn veranderd. Voor mij een lastig verhaal, maar ook duidelijkheid. Maar ik ga het toch echt doen! Mijn hele leven stond in het teken van pleasen en er zijn voor familie en vrienden, gezin, echtgenoot. Dat is met alle liefde gebeurd en dat zal ook altijd zo blijven, alleen nu met mate. Mijn leven heeft nu meer invulling gekregen. Mijn gezin altijd voorop, mijn werk (in een hospice en FemNa40, omdat ik van mijn werk houd) en vrienden.
Strakke planning is er voor in de plaats gekomen. Leren NEE zeggen, hoe moeilijk het ook is. Sommige vrienden verdwijnen, andere komen er voor in de plaats. Daar ben ik ook niet bang voor, het is zoals het is. Echte vrienden snappen je keuze, die blijven bij je en moedigen je aan. Zelf zie ik deze fase meer als een verrijking van mijn leven, maar ook het leven van ons gezin. Wel even wennen!
Voor jezelf kiezen is niet slecht als er maar balans voor jezelf in zit.
Veranderen doet leven werd er vroeger wel eens tegen mij gezegd en ja dat is gewoon WAAR.
Herkennen jullie hier iets in?
