'Ik ben het zat!' zei ik tegen Willibrord. Nadat ik in 1 jaar tijd ruim 15 kilo zwaarder ben geworden. 'Meisje, ik vind het lekker,
dus waar maak je je druk over,' zegt mijn schat.
'Ja, daar maak ik me wel druk over. Ik voel mezelf een opgeblazen luchtballon, alsof ik weer in verwachting ben van Merel,' mok ik verder.
Afgelopen donderdag parkeerden wij de auto op de Geldersekade in Amsterdam, om naar ons favoriete Spaanse Restaurant te gaan. Een restaurant waar W al ruim 40 jaar komt, midden op de wallen.
In het begin moest ik daar even aan wennen. Vooral de lucht uit de diverse coffeeshops, de rode lichtjes met weelderige dames achter de ramen, de zwervers die altijd toch weer wat geld weten af te troggelen. Maar aan de andere kant, heerst er iets van leven en laten leven. Een wijk zonder vingerwijzen. Je bent wie je bent en het is goed zo.
Ook kan W. daar tamelijk ongestoord rond lopen, omdat de vele toeristen toch niet weten wie hij is. En de enkele Nederlander die graag met hem op de foto gaat of hem even wil aanspreken, krijgt altijd een vriendelijk woord.
Enfin, wij parkeren de auto en ik loop, zoals zo vaak, langs het schattige Chinese vrouwtje, die mij weer aardig toeknikt.
Ik twijfel en ineens sta ik binnen en vertel haar dat ik veel te zwaar ben en absoluut niet weet hoe dat komt. Ik denk wel dat het door die verdo…. overgang komt, maar toch. Zelfs van water kom ik aan momenteel. In haar beste Nederlands vertelt zij mij haar behandelmethode en we spreken af dat ik wel eens langs zal komen.
Borrelen
Nadat we eerst bij een van de leukste en kleinste kroegjes een borrel gaan drinken, blijkt de kroegbaas jarig! Wij worden onthaald met een trekharmonica en gezang van heel de kroeg. Later komt er een 3-tallige rockband op een oude Amerikaan, die wat gouwe oudjes spelen. De hele straat zingt en danst mee, zomer op een verdwaalde zomeravond.
Tijdens het eten zeg ik W. dat ik naar die Chinese dame ga. Baat het niet, schaden doet het ook niet. Hij drinkt nog een drankje met een bekende in het restaurant en ik loop naar mevrouw Fong.
Mevrouw Fong is ervan overtuigd dat ik mijn kilo’s ga kwijtraken, maar 'tempo, tempo,' zegt ze. Waarmee ze bedoelt dat het langzaam zal gaan! Na de vrijdag, ben ik ook al de zondag geweest. Ik moet zeggen dat ik dat opgeblazen gevoel al kwijt ben, of is dit suggestie?
Uitnodiging
Voor de zaterdag hebben wij een uitnodiging voor een nieuwe soort kaviaar, die gelanceerd wordt in een bekende Rotterdamse viszaak. Ik moet eerlijk toegeven, dat als ik maar even richting Rotterdam kan, zit ik al in de auto.
We komen daar rond het middaguur aan en de zaak is al behoorlijk vol. Buiten worden we opgewacht met de beste champagne en binnen de heerlijkste vissoorten. Maar het gaat om de nieuwe kaviaar en de oesters!
Al wachtend nip ik aan mijn champagne en zie in mijn ooghoek Leontien van Moorsel-Zijlaard met haar man staan. In een grijs verleden heeft W. Leontien mediatraining gegeven en ze vertelt dat ze daar nog steeds heel veel baat bij heeft. W. is dan zo trots als een pauw! En terecht, vind ik.
Leontien is zo’n ongelooflijke leuke spontane meid. We spreken over haar voortreffelijke optreden tijdens Tour du Jour.
Een programma dat W. en ik dagelijks bekeken tijdens de Tour de France. Wij zijn nu eenmaal fanatieke sportliefhebbers en willen als het even kan niets missen op dit gebied.
Even later, toen de mannen hun eigen ding deden, raken wij aan de praat over typische vrouwenzaken. Ik vertel Leontien dat ik naar een acupuncturist ben geweest voor mijn overtollige kilo’s en zij vertelt over haar gevecht in het verleden met anorexia en later kilo’s aankwam. Haar lieve man heeft haar door dik en dun gesteund en uiteindelijk door normaal te eten en te sporten,
is alles helemaal goed gekomen.
Leontien doet momenteel erg veel om (ex) anorexia-patiënten te helpen. Zij is een oprecht goed voorbeeld van een hele mooie vrouw van buiten, maar nog meer van binnen!
Bedankt Leontien voor je hart onder mijn riem!
